( Read more... )

( Read more... )

Сёньня ў аўташколе ўзгадаў забытае з часоў войска слова "рубя" (націск на першы склад). Гэта было выключна наша вынаходніцтва, паходзіла гэтае слоўца ад слова "рубіцца" -- г.зн. засынаць. Сэржанты любілі пасьцябацца з днявальных: "Што, рубя? То ідзі пасьпі!" Канчаткова рубя перамагала салдатаў ноччу, але днявальны, сволач, усё псаваў на раніцу: " ( Read more... )

я выправіўся з войска ў адпачынак. Тады яшчэ адпачынак быў людзкім - для шарагоўцаў 20 дзён, для сяржантаў - 25. Я ішоў на 20, але і гэта здавалася неверагодным, бо да таго я толькі аднойчы за 9 месяцаў службы пераначаваў дома. Як цяпер памятаю, быў моцны туман. Я сышоў з пад’ёму, калі мае саслужбоўцы вытрасалі на пляцы коўдры (такая ў нас была па ( Read more... )

Як і большасьць дзяцей, мы з братам любілі лазіць па дрэвах. Асабліва, калі для гэтага была прыемная нагода - яблыкаў якіх з грушамі натрэсьці, ці сьліваў зь вішнямі наабрываць. Сьвятая справа, адным словам. Неяк палезьлі мы на высачэнную яблыню, што расла на кінутым падворку. Падворак той быў побач з вясковай крамай, на гэтым месцы мусілі будаваць ( Read more... )

Вырашыў працягнуць сэрыю сваіх дзіцячых прыгодаў. Хоць навіна, якая мяне падштурхнула сёе-тое прыгадаць, сумная - даведаўся, што сябар дзяцінства, зь якім я чатыры гады сядзеў за адной партай, трапіў у анкалёгію ( Read more... )

Успомнілася з дзяцінства. Малымі мы як і ўсе дзеці цэлымі днямі боўталіся па вуліцы, шукаючы на свае філейныя часьці прыгодаў. Нейкі час любімай забаўкай было кіданьне камянёў у кароўскія ляпёхі. Мы ўяўлялі сябе адважнымі сапёрамі, якія ратуюць іншых ад небясьпекі наступіць на «міну». Аднойчы ў працэсе «абясшкоджваньня» я заўважыў проста мега-міну ( Read more... )

( Read more... )

Студзень прайшоў. Адзін з самых значных у маім жыцьці месяцаў, калі задумацца. У студзені нарадзіліся я і два мае браты - паўсям'і. У гэтым жа месяцы памерлі бабуля, бацькава мама, і мая мама. Такой колькасьці падзей за месяц для адной сям'і - празь меру, але мы не выбіраем, калі нараджацца, а большасьць з нас - калі паміраць ( Read more... )

Надвор’е ня радуе. Лепей бы ўжо сьнег ды невялікі марозік. А так толькі соплі ў носе заводзяцца. У такія моманты як ніколі хочацца на мора. Хоць бы й на Азоўскае. Сёньня паўвечара прасядзеў у здымках, зробленых улетку 2007-га.


( Read more... )