Շատ կարևոր ստակատոներ

[khlurd]

Նոր կարդացի orientalian -ի գրածը...
Համաձայն չեմ:

Նախ` սիրտս չի բռնում հարցնեմ` բա ինչու ես ԱՄՆ-ում... Չեմ հարցնի. Չսիրեցի ես էդ երկիրը... դև լինի ոնց որ, էն որ լավերին տանում, տալիս են, որ կշտանա...Որոշեցի մի քանի միտք ֆիքսել, թեև աչքս ահավոր ցավում է ու ուղեղս դարձնում ֆեյսբուքի կոմենթի կիրառման մակարդակի ընդամենը Ճ

Comments

[orientalian]

Ողջույն, Խլուրդ ջան:
Նախ ասեմ, ամոթ քեզ: Մտքորդ կանցներ, որ ես գնացել եմ ընդմի՞շտ: Իմ մտքով նույնիսկ չի անցել նման հնարավորություն: Գագասիկը գրել է արդեն:

Հիմա բովանդակային, իմ մոտ էլ կպատասխանեմ ուղղակի համալսարանում էի, հայերեն ֆոնտեր չկան էնտեղ, քեզ թրանսլիթով գրել չի ստացվում մի տեսակ:

Միշտ կարծել եմ Հայաստանը պահողը Հայաստանում ապրողներն են: Հողի վրա մարդ չմնաց կորած ենք: Դրսից խոսողներին չեմ սիրում, իսկ խորհուրդներ տվողների ու վերեւից, սենց մեծամտորեն հեգնանքով ու գործի իմացությամբ ուղղորդողներից զզվում:

Ինքս անչափ հարազատ մարդիկ ունեմ Հայաստանից դուրս, նույսնիկ իրենց չեմ թողնում խոսեն, երբ ասենք Ֆրանսիայում ասում են, բա էս ինչ է կատարվում, միշտ ասում եմ, մեր գործն է, ուզում ես էդ չկատարվի, արի Հայաստան տուն առ, երեխուդ դաստիարակի, Գյումրիում բիզնես փորձիր դնել ու պայքարի: Մնացած դեպքում անիմաստ բաներ են:
Խզիկություն է մի տեսակ:

Հիմա ինչ ես ուզում, ասեմ, ժողովուրդ մինչեւ վերջ գնացեք, գիշերեք Հրապարակում, կռիվ տվեք, պատրաստ էղեք արյուն թափելու, իսկ ես գնամ ստեղ իմ համալսարան, հանգիստ իմ արխիվային թղթերը կարդամ ու գիրքը գրե՞մ:

Ցավում եմ, որ հետս համաձայն չես, բայց չեմ անելու: Որովհետեւ ինքս ֆիզիկապես չեմ գնալու հրապարակ, չեմ գիշերելու ու արյան գնով մի բան փոխելու: Ինչ անեմ, ես էլ տենց եմ մտածում:

ՀԳ. ԱՄՆ-ից հեչ էլ հիացած չեմ: Գործով եմ էստեղ, սիրել-չսիրելու խնդիր էլ չի:

[khlurd]

:Ճ

[khlurd]

գիտես, բաներ կային, որ չէի ջոկել

ֆիզիկապես հրապարակ գնալու առումով

մի քանի հոգու կարդացի, հետո գլխի ընկնեմ -նայեմ` Հայաստանում չեն ապրում
հա, տարօրինակ էր