Між знаёмых лякацый з незнаёмым настроем,
З адчуваньнем бясконцае недарэчнасьці,
Сумных думак заўчаснасьці у паднявольлі
Ўсё жадаю прабіцца да вечнасьці.
Акіянам прастрацый ў прадчуваньні болю,
Ад сумленьня свайго пакінуўшы рэха,
Я на сьценках душы размазваю волю
З толькі мне зразумелым вар’яцкім сьмехам.
Апалогія сэнсу ў маім існаваньні
(
Read more... )