не ўсё безнадзейна ў гэтым будынку і ў гэтых людзях (зуб даю).

выкладала ў нас у гэтым семестры гісторыю мастацтваў цудоўная і душэўная Галіна Барысаўна Багданава. і справа не ў тым, што пары не хацелася прапускаць, што шкада яе (запіхнуць гісторыю сусветнага мастацтва ў 5 лекцый) - не. а ў тым, наколькі целостная, гарманічная і цёплая яна жанчына ( Read more... )

а дом на вуліцы кальварыйскай прыгнятае, цісне і наогул выпрабоўвае на стойкасцьпанімаеш.
галоўнае, памятаць, што маркота - грэх.

а мо, гэтыя ўсе людзі, якія робяць выгляд, што всё очень серьёзно гэта ўсё важна, сапраўды нешта хочуць даць? апроч як самазацвердзіцца законт дзяцей. хто іх ведае ( Read more... )

Жыццё справядлівае. У гэтым семестры мой любімы прадмет - белліт ( Read more... )

Усе допісы пад цэтлікам "журфак" у гэтым жж неяк заўчасна прадугледжваюць маркотнае ныццё пра наш гаротны лёс. Ды чо там, не хлушу ж.
Але там не так дрэнна. Чэсна :) Таму няхай тут будзе таксама і іншы цэтлік. І калі гэта будзе адзіны пост пад ім - ну й тое добра :)

Соў.
Адчулася раптам, што там тут ёсць-такі выкладчыкі, якім якбытаксказаць не ( Read more... )

Напэўна, выкладчык можа лічыць сябе паспяховым шчаслівым, калі студэнтам сорамна прыходзіць на яго іспыт. Не жах-страх-істэрыка, не абыякавасць. А сорам - наіўны, шчыры, дзіцячы ў чымсьці. Калі разумееш, асэнсоўваеш, які гэта чалавек, а ты, абібок, нічога не прачытаў і ўпусціў магчымасць пагутарыць з такім цікавым чалавекам асабістаІ сядзіш перад ( Read more... )

Учора была наша апошняя пара з ёй, і я сумую. Па-сапраўднаму.

Мала каму я не расказвала пра сваю фантастычную англічанку. Збольшасці гэта былі пяшчотныя ўздыхі і гукі кшталту аааануянаўнаааастакаааая!.. Бо захапленне цяжка засоўваецца ў словы. І менавіта - захапленнне. Проста шалёнае, дурное, як у дзяцінстве: глядзіш на яе - і не можаш адравацца. ( Read more... )