Երեկ վերջացրեցի Գուրգեն Մահարու "Այրվող այգեստանները": Ուղղակի ցնցված եմ, առասպելական գործ ա:
Երբեք, կյանքում հայատառ արձակից էդքան կայֆ չեմ ստացել: Մահարու ձեռի տակից ամեն բառ դառնում ա անգին գանձ, ոչ մի բառը (տառն էլ) հենց էնպես գրված չի:
Հումորի զգացումը (որը իդեալական համաչափությամբ համադրված ա ողբերգության հետ) ուղղակի շլացուցիչ ա: Ու էդ էն
(
Read more... )