Што застанецца, калі не застанецца табурэткі?
Адна з нешматлікіх і асноўных умоваў нашай творчай экспедыцыі - аднесці табурэтку з беларускай кухні да акіяну. Нездарма ж нашае падарожжа называецца “З табурэтам да акіяну”. Аднак цэлы год вандраваць са старэнькім драўляным зэдлікам і захаваць яго, не так проста.
Табурэт у ньюйоркскім метро
Асноўная небяспека, якая чакае нас на кожным кроку, - забыць табурэт. Мы забывалі яго ў крамах і кавярнях. Потым даводзілася ўзгадваць, дзе ты быў, і вяртацца ў пошуках зэдліка. Аднойчы Кірыл ужо выехаў з Панамы, каб сесці на карабель, які мусіў адвезці яго ў Калумбію. І раптам узгадаў, што забыў табурэт. Давялося вяртацца і адкладаць падарожжа ў Калумбію.
Табурэт у Панаме
Кожны раз, вырушаючы ў шлях, мы нагаваем адно аднаму: “Не забудзь табурэтку”. Бо што застанецца, калі не застанецца табурэткі?
Зэдлік і журналісты аменцгазеты "Новое русское слово"
Гэта не проста мэбля, а наш сімвал свабоды. У Беларусі, дзе выкладчкі універсітэтаў баяцца размаўляць са студэнтамі пра палітыку, дзе журналісты не могуць казаць праўды, ледзь не адзіным месцам свабоды, з’яўляецца кухня. Тут, на гэтай плошчы свабоды, седзячы на сваіх зэдліках, людзі могуць шчыра размаўляць пра што заўгодна. І марыць: прызнацца ў каханні, змяніць прэзідэнта, звольніцца з працы, паехаць да акіяну.
І вось мы ўтрох з Верасьнем і Кірылам узялі гэты зэдлік з гомельскай кухні, і панеслі яго да акіяну. Каб усталяваць яго там, як нашую статую свабоды. Каб потым хтосьці мог сесці на яго, глядзець на шумныя хвалі і адчуваць сябе свабодным.
Менавіта таму, кожны раз пакідаючы табурэтку ззаду ў пікапе, трымціць сэрца, і штохвіліну мы азіраемся ў люстэрка машыны, каб упэўніцца, што зэдлік яшчэ там.
Чарговая небяспека - не зламаць табурэтку. Першую траўму наш зэдлічак атрымаў яшчэ ў Нью-Йорку. Ён упаў з кірылавага заплечніка, і адвалілася крышка. Тады Кірыл прыклеіў крышку і табурэт працягнуў падарожжа да акіяну.
Табурэт у Мексіцы
Наступны раз крышка адвалілася ў Перу, калі аўтобус, у якім мы ехалі, рэзка павярнуў, і зэдлік зноў упаў. Паўмесяцы мы вазілі яго, як інваліда, пераматанага скотчам, пакуль не знайшлі клей і зноў не адрамантавалі.
Мы вельмі ганарыліся нашым табурэцікам, зробленым з сасны без ніводнага цвіка. Перадбачліва пафарбаваны лакам яшчэ перад стартам, ён апынуўся самым моцным з усіх трох зэдлікаў, якія павандравалі да акіяну.
Тры зэдлікі сабраліся на фестывалі ў Альбукерке
Расійская табурэтка згубіла сваю двпэшную крышку яшчэ ў Гандурасе, размокнуўшы ад трапічных ліўняў. У Аргентыну расійскі табурэт заехаў з новай крышкай, але ужо без адной ножкі.
Як вядома, украінскую табурэтку чакала тая ж наяўдача з размоклай крышкай у Бразіліі. І яе таксама абнавілі. Аднак не прайшло і тыдня, як зэдлік згубіўся разам з усімі рэчамі ўкраінца Сяргея, якія выпалі з багажнага аддзялення аўтобуса.
І вось няўдача дабралася і да нашага табурэціка. За месяц да канца экспедыцыі яе раздавілі колы шматтоннага грузавіка.
Дык што ж застанецца, калі не застанецца табурэткі?
Табурэт у ньюйоркскім метро
Асноўная небяспека, якая чакае нас на кожным кроку, - забыць табурэт. Мы забывалі яго ў крамах і кавярнях. Потым даводзілася ўзгадваць, дзе ты быў, і вяртацца ў пошуках зэдліка. Аднойчы Кірыл ужо выехаў з Панамы, каб сесці на карабель, які мусіў адвезці яго ў Калумбію. І раптам узгадаў, што забыў табурэт. Давялося вяртацца і адкладаць падарожжа ў Калумбію.
Табурэт у Панаме
Кожны раз, вырушаючы ў шлях, мы нагаваем адно аднаму: “Не забудзь табурэтку”. Бо што застанецца, калі не застанецца табурэткі?
Зэдлік і журналісты аменцгазеты "Новое русское слово"
Гэта не проста мэбля, а наш сімвал свабоды. У Беларусі, дзе выкладчкі універсітэтаў баяцца размаўляць са студэнтамі пра палітыку, дзе журналісты не могуць казаць праўды, ледзь не адзіным месцам свабоды, з’яўляецца кухня. Тут, на гэтай плошчы свабоды, седзячы на сваіх зэдліках, людзі могуць шчыра размаўляць пра што заўгодна. І марыць: прызнацца ў каханні, змяніць прэзідэнта, звольніцца з працы, паехаць да акіяну.
І вось мы ўтрох з Верасьнем і Кірылам узялі гэты зэдлік з гомельскай кухні, і панеслі яго да акіяну. Каб усталяваць яго там, як нашую статую свабоды. Каб потым хтосьці мог сесці на яго, глядзець на шумныя хвалі і адчуваць сябе свабодным.
Менавіта таму, кожны раз пакідаючы табурэтку ззаду ў пікапе, трымціць сэрца, і штохвіліну мы азіраемся ў люстэрка машыны, каб упэўніцца, што зэдлік яшчэ там.
Чарговая небяспека - не зламаць табурэтку. Першую траўму наш зэдлічак атрымаў яшчэ ў Нью-Йорку. Ён упаў з кірылавага заплечніка, і адвалілася крышка. Тады Кірыл прыклеіў крышку і табурэт працягнуў падарожжа да акіяну.
Табурэт у Мексіцы
Наступны раз крышка адвалілася ў Перу, калі аўтобус, у якім мы ехалі, рэзка павярнуў, і зэдлік зноў упаў. Паўмесяцы мы вазілі яго, як інваліда, пераматанага скотчам, пакуль не знайшлі клей і зноў не адрамантавалі.
Мы вельмі ганарыліся нашым табурэцікам, зробленым з сасны без ніводнага цвіка. Перадбачліва пафарбаваны лакам яшчэ перад стартам, ён апынуўся самым моцным з усіх трох зэдлікаў, якія павандравалі да акіяну.
Тры зэдлікі сабраліся на фестывалі ў Альбукерке
Расійская табурэтка згубіла сваю двпэшную крышку яшчэ ў Гандурасе, размокнуўшы ад трапічных ліўняў. У Аргентыну расійскі табурэт заехаў з новай крышкай, але ужо без адной ножкі.
Як вядома, украінскую табурэтку чакала тая ж наяўдача з размоклай крышкай у Бразіліі. І яе таксама абнавілі. Аднак не прайшло і тыдня, як зэдлік згубіўся разам з усімі рэчамі ўкраінца Сяргея, якія выпалі з багажнага аддзялення аўтобуса.
І вось няўдача дабралася і да нашага табурэціка. За месяц да канца экспедыцыі яе раздавілі колы шматтоннага грузавіка.
Дык што ж застанецца, калі не застанецца табурэткі?