Так сталася, што апошнія паўгода ўзялі на сябе найбольшую канцэнтрацыю і доўгатэрміновасьць у падарожжах па абсалютна розных краінах - гэта мела свой плён, але не факт, ці ўсё яно дайшло б да сваёй літаратурнай кандыцыі, каб не два вершы: адзін належыць С.Адамовічу (узяла б у эпіграф, ды не знайшла ў сеціве першакрыніцы), другі - М.Мартысевіч.
(
Read more... )
Comments 45
(The comment has been removed)
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
ЗЫ а для Пабло я б што іншае сьпела, кшталту:
Грахі, што гарэхі, у руках яго
трушчыліся, рассыпаліся...
А я глядзела на яго верх зьнізу свайго:
вось бы мы адно ў аднаго закахаліся!
І ён быў высокі й харызма - ах.
І вусы - ну, як мы любім.
А сяброўка сказала:
«Ня трэба, прыбівай на Радзіму дах.
Ня дай Бог. Давай лепей сплюнем...»
Ах, Пашка,
беларускі мілашка!
Ах, Пашка,
у сэрца боль!
Ах, Пашка
ня ўсё так цяжка!
Ах,
Хрысьціянская любоў!..
Reply
Reply
Reply
Leave a comment