Յոժիկներ

[urish]

srtik-ի այս գրառումն ինձ հիշեցրեց մի հուշ՝  շատ վաղ մանկությունից, այն հազվագյուտներից, որոնք, թեև ոչ մի առանձնահատուկ կարևորություն չունեն, ոչ էլ մի նշանակալից իրադարձություն են կամ հիշարժան դեպք, բայց չգիտես ինչու պահպանվել են հստակ մանրամասնությամբ

Comments

[deghin]

Ան, ինքս խիստ ամաչկոտ լինելով հանդերձ` էդ աստիճանի ամաչկոտությունը մի տեսակ չեմ կարողանում ընկալել: Էդքան ասելուց հետո ի՞նչն էր խանգարում ուտել: Ինձ թվում ա` դա նույնիսկ ամաչկոտություն չի արդեն: Ինչ-որ ուրիշ բան ա, չգիտեմ... Դու ընդհանրապես ոչ մեկի տանը ոչինչ չէիր ուտու՞մ երեխա ժամանակ: :)))

[urish]

Չէ, իրոք թունդ ամաչկոտության դրսևորում էր։ Հա, միշտ էլ հրաժարվել եմ որևէ բան վերցնելուց ոչ մոտիկ բարեկամների, առավելևս՝ անծանոթների տանը, հատկապես, երբ հյուրասիրությունը բազմամարդ չէ, և դու նկատելի ես։
Աշխատելով վերհիշել այդ ժամանակվա զգացմունքներս՝ թե ինչ էի զգում, ինչն էր կաշկանդում, կարծեմ այսպես էր․ ուտելու պրոցեսը, ինչքան էլ հնարավորինս քաղաքավարի ու շնորհքով լինեն շարժումներդ, մի տեսակ փրայվիթ պրոցես է, ու ես ամաչում էի դա անել ուրիշների ներկայությամբ։

[deghin]

Հա, էդ փրայվիթ լինելու պահը մտքովս չէր անցել, հիմա պատկերացրի: Մտածում եմ` բայց ինչ լավ ա, որ ես, էդքան ամաչկոտ լինելով, էդ տեսանկյունից չեմ նայել դրան երբեք, թե չէ` ես էլ հաստատ կամաչեի ուրիշների ներկայությամբ ուտելուց: :D

Ի դեպ, ես կարծում եմ, որ ամաչկոտությունը, եթե կոնկրետ օբյեկտիվ պատճառներ չունի, իրականում բավական խորքային հատկանիշ ա, ու տարիների հետ կամ փորձով ու հանգամանքներով պայմանավորված երբեք էլ լրիվ չի կարող անցնել, ուղղակի նշածներիս շնորհիվ կարող ա բավական հաջող քողարկվել, նենց, որ կողքից նկատելի չլինի, այսինքն` արտաքին դրսևորումները հաղթահարվեն, բայց ներքուստ պիտի որ մնա:

[urish]

Ըհը, խորքային հատկանիշ ա՝ մարդու էության հետ կապված, իսկ էությունը հո չի՞ փոխվում, փոխվում են դրսևորումները։
Կոնկրետ ամաչկոտության հետ կապված, տարիների հետ ուղղակի սովորում ես անտեսել խանգարող պարագաները, օրինակ՝ ուտելու հետ կապված էդ անձնականության զգացումը, ինչից էդ զգացումը չի անհետանում, ուղղակի, կոպիտ ասած, արհամարհվում ա, որն անելը փոքր ժամանակ շատ ավելի դժվար էր - հա՛մ թույլ ես, հա՛մ անփորձ, հա՛մ էլ հաղթահարելը խիստ գիտակցված անհրաժեշտություն չի։

Կան ամաչկոտության բազմաթիվ այլ պարագաներ, որոնցից լիքը ունեի (կարող եմ մտածել ու ցուցակ կազմել), որոնք ևս իմ էության մասն են, կրում եմ բնականորեն՝ ուզած-չուզած, և ամեն անգամ դրանք ճնշելու համար ինչ-որ առումով դեմ եմ գնում ինքս ինձ։

[artashes98]

Lav balik eir, shat! :)

Im kartsiqov, xorqum inqnavstahutyan pakasn er, incha amachkotutyamb er qogharkvum.

[urish]

Կարծում եմ՝ իրավացի եք, բժիշկ ։)
Նույն պատճառով ա երևի, որ չէի խոսում ոչ շատ հարազատ մարդկանց ներկայությամբ, թեև բնությունից շատախոս եմ։
Նորից՝ փորձելով վերապրել այն ժամանակվա զգացմունքներս, որ հասկանամ պատճառը, նորից անձնականությսն խախտում. չէ՞ որ ձայնս, ինտոնացիաս, խոսքս պիտի մատնեն իմ ով, ինչ մարդ լինելը, իսկ դա շատ անձնական, մերկ ու խոցելի բան ա, որին ես պատրաստ չէի, հավանավար անինքնավստահությունից (վստահ չէի, որ ամեն ինչ կարգին է ու ինձ կհավանեն ։))

[artashes98]

Shat es zargatsrel qez ayd arumov, apres! Hima aydpisi tpavorutyun ches toghnum, lriv balansavorvats es artaqin achqin.

[urish]

Կարգին էրեխա էի, փչացրել եմ ինձ լրիվ ։))