Сірошка Пістончык. "Вожык" ("Їжачок")
Є література. Є геніальна література. А є білоруська геніальна література.Вишуканий стиль, чудові метафори, надзвичайна глибина змісту, і кульмінаційний трагізм сюжету, після якого хочеться загорнутися в теплу ковдру і займатися особистісним ексейпізомом-онанізмом роздумувати про зло і несправедливість цього світу.
Сірошка Пістончык. "Вожык" ("Їжачок")
У мяне жывець вожык. Чатыры лапкі, валасатае ябло і дахуішча іголак. Проста прэлесьць. Такое цуда-юда нават у найэкстрэмальных порнамройках ня ўсягда ўбачыш. Карацей, казачная зьвярушка. Аднак іменьне брата свайго меншага накладваець некаторыя абязацільствы. Карміць ябучымі мышамі і паіць малачком. Ну, тут вы, канешне, дабавіце - а гаўно? Спакуха, дарагі мой чытаціль. Вожык смышлёны. Сярэ акуратна і толькі з балкона. У халады, канечна, прыходзіца хуярыць у мусарапровад. Але вож ня крыўдлівы, панімае, што сарцір для чэлавека - дзела сьвятое. І суваць туды свой нос небясьпечна.
Як лясному стварэньню важу неабхадзімае сьвежае паветра.Бо іначэ ж здохне. Кварцера - гэта, ўсё-такі, ня Галівуд. Пагэтаму па начах ён на вуліцэ: адрываеца па поўнаму. У гэтам сэнсе мой пятомец - Жывёла з вілікай буквы. Ябе усё, што сапіць, рычіць і варушыца. Акрамя людзей, канечна. Першымі пайшлі ў расход кацяткі. Патом я стаў заўважаць возля дома згвалтаваныя тушкі маленькіх пцічэк. Але ўсё гэта была хуйня. Пака гэтая пахатлівая калючая бесьція ня пачала заглядаца на маіх крошэк гуппі. Я ўзбясіўся. Якога хуя, думаю, ты так распусьціўся. Ніякага пачуцьця меры і прылічыя. А ёж усё ня ўнімаўся. І тагды мяне асяніла. У нядзельку я дастаў з кладоўкі купу дошачак і скалаціў забаўку ў відзе яжыхі. Натыркаў згары гвозьдзікаў, выразаў ззаду дзюрачку - шэдэўр ды й толькі. Мой азабочаны сябрук ня ўехаў у хітрасьць і ўлюбіўся ў дзераўляны агрэгат. Такіх далбаёбаў я шчэ ня відаў. І такога порэва тожа.
А потым прыйябеніла восень. Іголкі з макрадупага госьця паабсыпаліся і ёж замаркоціўся. Падкралася зіма, і ён залёг у такі няўротябены сон, што так, сука, і ня прачнуўся. Пязда, падумаў я тагды.
Похараны былі сьціплымі. Дзьве кашыхі блажэнна зырылі як я трамбую лысае цельца ў ямку. У дупу дзьмуў пранізьлівы вецер. І вапшчэ, унутры было вельмі-вельмі хуёва. Толькі потым я дазнаўся, што яжы ўпадаюць на зіму ў сьпячку.
От жэж, бля! І чаму я, підарас, такі ніначытаны?
п.с. Інший геніальний твір - про шапку - тут: http://pistonczyk.livejournal.com/37623.html , ну і собссно жж геніального автора