Иногда что-нибудь сделаешь, а потом уже переделаешь, как надо. Начинать заново, конечно, совсем не хочется и кажется, что и так нормально. Но есть человек, который может сказать: "Послушай спокойно и не обижайся. Они хорошие, но они для этой истории не годятся. Или брось совсем или перерисуй". Ты немного позлишься, конечно, и нарисуешь других. Вот
(
Read more... )
Comments 15
Reply
Можно было с этими крысками улучшаться сколько угодно - они не из этой оперы. Им на вид не меньше 6-7 лет, они уже про проращивание зерна и так должны знать) И остальные были просто серая стая (?) стадо (?) или чем они там кучкуются, без семьи.
Но сразу я этого не видела, они мне казались уместными. Сейчас уже нет)
Понятно, что решение художника. Сергей мне так и говорит - делай, как сама считаешь, но тебе никто, кроме меня, не скажет.
Reply
Reply
Потому что я не совсем художник - больше дизайнер. И нет такого, чтобы я рисовала в одном своем стиле - только так и никак иначе. Проблема выбора всегда. И не рисую постоянно-непрерывно - само собой не сразу все получается. Еще иногда думаешь - нужно ли не на свое поле заходить. С другой стороны, кто меня не пустит? :)
Reply
З аднаго боку файна, калі ёсць нехта, хто можа сказаць. А з іншага бывае непрыемна такое чуць, эх( Я вас разумею ў тым плане, што "не мая сфера", але я сваю сферу так і не выбрала нават. І калі выпадае нешта дызайнерскае рабіць, то я так "чорт, я канешне дызайнер па адукацыі, але што ж так фігова выходзіць, я гэтым не займаюся". А потым нешта іншае, ілюстрацыя там, і так думаеш "ну блін, я ж дызайнер па адукацыі, я ў гэтым не разбіраюся". Так і жывем) Святла не прадбачыцца ў канцы калідора)
ПС. Я тут глянула вашу кнігу, відаць вы ўсё ж перамалявалі, і скамейка запасных вось што значыць)))
А я часта малюю выходзіць, і эксперыментую нават, але вось справа дайшла да замовы рэальнай, і бачу, як там усё нясмела. А скетчы нават з галавы выходзяць па маёй шкале досыць жывенькія.
Reply
О, а як я крытыку не выношу) Да таго, мы ж не толькі калегі, адносіны церпяць)
Пра работы добрыя ці дрэнныя - ўсё даволі адносна. Што падабаецца, што не - неяк больш зразумела. У выпадку з кніжкамі я ўжо раблю што хачу, позна чакаць замовы, прапаную сама.
Reply
Я ад свайго мужчыны крытыку цяжка ўспрымаю, ну што тычыцца моў. У мяне проста рукі апускаліся, калі ён выпраўляў сказанае па-ангельску. Папрасіла не выпраўляць, то стала лягчэй трохі, хоць не думаю пра гэта.
У сэнсе позна чакаць замовы?
Reply
А вось калі крытык ведае, што добра, што не, і гаворыць праўду - вось гэта трапляе ў балючую кропку. Можна папрасіць яго памаўчаць. Але ж які будзе вынік? Ну, зраблю не зусім тое, што патрэбна. Мне выдаўцы так і адкажуць "Цікава, але не зусім тое, што нам патрэбна")
Пра позна. Калі толькі пачынаеш працаваць, рознымі праэктамі займаешся, ёсць адчуванне, што вось нехта прыйдзе і замовіць тое, што будзе табе сапраўды цікава. А калі гадоў дваццаць дызайнам займаешся, дакладна ведаеш, што ніхто не прыйдзе і нічога не прапануе. Трэба вызначыцца, што хочаш на сеняшні момант і рабіць самой.
Reply
Leave a comment