[Translated fic] Steal My Heat (3/4)
Steal My Heart (Pin, NC-17) [3/4]
Title: Steal My Heart
Rating: NC-17
Pairing: Pin
Summary: หลังจากเงียบไป 4 เดือน โทโมฮิสะไม่ลังเลเลยที่จะรับโทรศัพท์จากรินะ ในเวลาตี 5 ของเช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ
Wordscount: 3,234
ข่าวรั่วออกไปในช่วงที่ฤดูร้อนกำลังเปลี่ยนเข้าฤดูใบไม้ร่วง และโทโมฮิสะเองก็พร้อมรับกับสถานการณ์นั้นอยู่แล้ว เขาจัดการให้มีการถ่ายแบบทันที พวกปาปารัสซี่จะได้เลิกมายุ่งย่ามตามถ่ายรูปที่อาพาร์ทเม้นของเขาซะที
โทโมฮิสะรับรู้ว่าพวกเขา ‘ถูกจับได้’ ก็เมื่อตอนเรียวโทรมาโวยวายตอน 7 โมงเช้าของวันหนึ่ง ทำให้เท็ตซึยะตื่น “เรื่องจริงหรอ? นี่แกแอบมีลูกลับๆ ไว้จริงหรอ?”
จิน ที่อุ้มเด็กน้อยที่ร้องงอแงเพราะเพิ่งตื่นเดินเข้ามาในห้องโทโมฮิสะ สะดุ้งกับเสียงของเรียว แล้วจึงดึงโทรศัพท์จากมือของโทโมฮิสะมา “ใช่” จินตอบอย่างหัวเสีย “แล้วเขาก็ตื่นเพราะแกไร้มารยาทโทรมาตอน 7 โมงเช้า”
จินปิดโทรศัพท์อย่างแรง แล้วขว้างมันลงที่เตียงด้วยความโมโห “บางคนช่างกล้า” จินว่า แต่แล้วเขาก็หยุด และหันมามองหน้าโทโมฮิสะ
“จิน” โทโมฮิสะเรียก “เรียวรู้ได้ยังไง”
แล้วจินก็เริ่มหน้าซีด ทั้ง 2 คนจึงเปิดอินเตอร์เน็ต
เขาโทรหาคุณจอนนี่ แล้วคุณจอนนี่ก็โทรหา โปเตโต้ และรวดเร็วแค่พริบตา โทโมฮิสะก็มานั่งอยู่บนโซฟาโดยมีเท็ตซึยะนั่งอยู่บนตักอีกทีเป็นแบบให้ช่างภาพหญิงถ่ายรูป
โทโมฮิสะพยายามที่จะไม่นึกถึงความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ที่อยากจะเอามือมาปิดหน้าของเท็ตซึยะไว้ ใบหน้าที่ละหม้ายคล้ายของโทโมฮิสะเอง แต่ถ้าเขาทำอย่างงั้น ที่มาถ่ายแบบนี่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ดังนั้นโทโมฮิสะจึงพยายามกดความรู้สึกนี้เอาไว้ ขณะที่เท็ตซึยะหัวเราะเอิกอากและเล่นผมของเขาจนเสียทรง
หลายเดือนแล้วที่โทโมฮิสะไม่ได้แต่งหน้าหรือทำผมเลย และเขาคิดว่า เท็ตซึยะคงได้กลิ่นแล้วคิดถึงจิน เพราะว่าเท็ตซึยะส่งเสียงอ้อแอ้ๆ และยื่นมือมาเล่นผมเขา แล้วก็แปลกใจที่ผมของโทโมฮิสะสั้นเกินกว่าจะมาถึงปากเขาได้
ท่าทางสับสนของเท็ตซึยะทำให้โทโมฮิสะหัวเราะออกมา และเขาก็มัวแต่หัวเราะจนลืมไปว่ามีคนกำลังถ่ายรูปพวกเขาอยู่ แต่พอแสงเฟลชเข้าตาทำให้เท็ตซึยะหลับตาปี๋ โทโมฮิสะถึงเพิ่งจะนึกได้ว่า พวกเขากำลังอยู่ในที่สาธารณะ
“ขอโทษครับ” โทโมฮิสะกล่าวขอโทษ เพราะเขาไม่ชอบที่จะเสียสมาธิในระหว่างงาน ถึงแม้จะมีเท็ตซึยะที่น่ารักอยู่ในอ้อมกอดก็ตาม
“ไม่เป็นไรหรอก” ช่างภาพตอบกลับมา “อย่างงี้ยิ่งดีเข้าไปใหญ่”
พวกเขาถ่ายภาพกันเกือบจะเสร็จแล้วตอนที่โทโมฮิสะหันไปเห็นจินยืนกอดอกยิ้มน้อยๆ อยู่ที่มุมห้อง โทโมฮิสะยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับไหล่ที่ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดทำให้คุณช่างภาพแปลกใจจนต้องหยุดถ่ายรูป “จิน!” โทโมฮิสะร้องเรียก และจินก็เดินเข้ามาใกล้
“ทำต่อไป นายเกือบเสร็จแล้ว” จินพูด ก่อนก้มหัวเป็นการขอโทษให้คุณช่างภาพที่หันมามองอย่างสนใจ
“อาคานิชิ คุณน่าจะเข้ามาถ่ายด้วยกัน” เธอกล่าวชักชวน จินลังเลอยู่ช่วงครู่ก่อนจะนั่งลงข้างโทโมฮิสะบนโซฟา จินโน้มตัวเล็กน้อยแล้วเป่าลมเบาๆ ใส่จมูกของเท็ตซึยะ
“ว่าไงเพื่อน” จินพูด และเท็ตซึยะก็ส่งเสียงหัวเราะเอิกๆ ตอบกลับมา “วันนี้เป็นเด็กดีรึเปล่า?”
“ดีที่สุดเลย” โทโมฮิสะตอบ ทั้งสองคนยิ้มให้กัน แล้วคุณช่างภาพก็ตบมือเรียกให้ทั้งสองหันกลับมาสนใจ
“โอเค เราถ่ายกันเสร็จแล้ว” เธอกล่าว และจิน ที่วันนี้มัดผมเป็นหางม้าเอาไว้ ก็ขมวดคิ้ว
“แต่เรายังไม่ได้โพสท่าเลยนะครับ”
“ก็นั่นแหละ” เธอว่า จินยักไหล่ แล้วพวกเขาก็พาเท็ตซึยะกลับบ้าน
“ชั้นดีใจนะที่นายมา” โทโมฮิสะบอกกับจินขณะอยู่ในรถ มือของจินสัมผัสถูกข้อมือของเขาเบาๆ เป็นสัญญาณบอกว่าจินนั้นรับรู้ขณะที่จินหันกลับไปดูเท็ตซึยะที่เบาะหลัง “มันยากมากเลยนะ”
“ชั้นอยู่ใกล้แถวนี้พอดีน่ะ” จินบอก แต่โทโมฮิสะรู้ดีว่าจินโกหก
***
โทโมฮิสะให้เท็ตซึยะดูหนังของรินะตอนที่มันออกมาเป็น DVD “นั่นไงแม่เรา” โทโมฮิสะบอกหนูน้อยเวลาที่มีฉากที่มีรินะอยู่ด้วย แต่เท็ตซึยะก็ไม่ได้สนใจ เด็กน้อยกลับสนใจเมื่อจินเดินเข้ามาในห้อง เท็ตซึยะยกสองแขนขึ้นสูงเพื่อให้จินอุ้ม
***
พอหนังสือวางแผง คนแรกที่โทรมาคือเรียว
“ดูเกย์มาก” เรียวพูดทันทีที่โทโมฮิสะรับโทรศัพท์ “แบบ..โครตเกย์เลย”
“นายพูดเรื่องอะไรน่ะ” โทโมฮิสะถาม
“นายยังไม่ได้ดูรูปตัวเองในโปเตโต้ใช่มั้ย?” เรียวถาม พอโทโมฮิสะไม่ตอบ เรียวก็ถอนหายใจ “นายน่าจะไปหามาดูนะ”
เรียวแวะมาเยี่ยมในตอนที่เขากับจินกำลังพยายามทำให้เท็ตซึยะกินแครอทอยู่พอดี เรียวทำตาโตเมื่อเห็นฉากในบ้าน
“ดาราขวัญใจของญี่ปุ่นสองคนแพ้เด็กเล็กๆ คนเดียวรึเนี่ย” สีหน้าของเรียวแสดงออกชัดถึงความขบขัน “จิน ที่ผมนายมีแครอทติดอยู่แน่ะ”
จินสบถออกมา แต่แล้วก็รีบขอโทษเหมือนทุกครั้ง ส่วนเรียวก็หัวเราะแล้วหยิบเอาแมกกาซีนออกมาวางลงบนโต๊ะ
“อ่ะนี่ รูปเผยแพร่ความเกย์ของแก” เรียวยิ้มไปพูดไป “รูปพวกนี้ จินดูความเป็นแม่ปะทุมากเลย”
จินหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดดู แล้วก็หน้าแดงไปดูรูปไป “ตายแล้ว” จินพูด แล้วก็วางหนังสือกระแทกลงกับโต๊ะ และไม่ยอมมองสบตากับโทโมฮิสะ
“ชั้นจะไป....จะไป..อาบน้ำ” จินว่า แล้วก็เดินหายไป
โทโมฮิสะก้มมองอาหารบนโต๊ะสำหรับเด็กของเท็ตซึยะแล้วถอนหายใจ
“เข้าใจทิ้งให้ชั้นทำความสะอาดนะ” เขาบ่นเบาๆ ไม่ได้จริงจังอะไร เรียวขำในขณะที่โทโมฮิสะเอามือเช็ดกับกางเกงยีนส์แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดดู
รูปในหนังสือ...มันเหมือนมาจากจินตนาการของโทโมฮิสะมากกว่าจะเป็นเรื่องจริง เพราะว่าในขณะที่เขามองไปยังเท็ตซึยะ จินกลับมองตรงมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
มันเป็นภาพที่ส่วนตัวมากๆ จนโทโมฮิสะเกือบจะโกรธ เพราะเขาเพิ่งจะได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของจินเป็นครั้งแรกพร้อมกับคนทั้งญี่ปุ่น
อีกรูปหนึ่งเป็นรูปที่โทโมฮิสะมองไปที่จิน และก็เป็นรูปที่ทำให้เขาอายมาก แต่ก็พยายามที่จะไม่สนใจมัน
“จินอยู่แค่ 10 นาทีเองนะ” โทโมฮิสะบ่นด้วยความโกรธ “ถ่ายมาได้เยอะขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่นิ้วของโทโมฮิสะก็ยังลูบไปตามหน้าของจินในภาพ แถมหัวใจของเขาก็เหมือนหลุดขึ้นมาอยู่ที่คอเลย
“นายมองจินเหมือนนายรักมันอย่างงั้นน่ะ” เรียวแซว โทโมฮิสะรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนอย่างที่เขารู้เป็นประจำเวลากลัวอะไรซักอย่าง
“ก็ใช่นะซิ” โทโมฮิสะว่า แล้วเท็ตซึยะก็คว้าแขนเสื้อเขาแล้วดึงๆ เล่น
ส่วนเรียวพอได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนจากรอยยิ้มมาจริงจังทันที
“โอ้” เรียวว่า แล้วก็ตัดสินใจถาม “แกสองคน....คบกันมานานเท่าไหร่แล้ว”
โทโมฮิสะกลืนน้ำลาย แล้วหันหนีเรียวไปอุ้มเท็ตซึยะที่เปรอะเลอะอาหารขึ้นมา
“เราไม่ได้เป็นแฟนกัน” โทโมฮิสะตอบ “ชั้นหมายถึง สำหรับหมอนั่นน่ะ มันไม่ใช่อย่างงั้น”
“นาย...แน่ใจ?” เรียวถามด้วยน้ำเสียงรำคาญปนขำที่เขาชอบทำเวลารู้อะไรดีๆ มา “เคยถามมันมั้ยว่ามันรู้สึกยังไง?”
“ไม่อ่ะ” โทโมฮิสะตอบ “มันจะดีกว่าถ้าจินไม่รู้ สำหรับตอนนี้น่ะนะ แบบนี้เราก็มีความสุขดี”
“ก็ว่างั้น” เรียวว่า “ชั้นก็ว่านายมีความสุขดี”
แต่โทโมฮิสะอยากที่ใช้มือลูบผมจิน และจูบรอยคล้ำใต้ตาตอนจินเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาสงสัยกับตัวเองว่าปฏิเสธความรู้สึกเหล่านี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
เรียวขอตัวกลับไปก่อน บอกมีงานของคันจานิ ส่วนจินก็ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ในห้องครัว โดยใส่กางเกงยีนส์ตัวเดียว และมีผ้าเช็ดตัวคล้องคออยู่
“เรื่องรูปนั่น..” จินเริ่ม แล้วโทโมฮิสะก็หยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา
“ชั้นว่ารูปออกมาสวยดีนะ” โทโมฮิสะพูด “ชั้นจะไปของก๊อปปี้มาเก็บไว้”
สุดท้ายโทโมฮิสะก็สบตากับจิน และมันมีบางสิ่งบางอย่างที่สวยงามซ่อนอยู่ในสายตาคู่นั้นของจิน
***
ในฤดูหนาว จินต้องไปทำงานงานที่แอลเอ 2 อาทิตย์ จินซึมอยู่ทั้งวันก่อนวันเดินทาง แม้แต่เท็ตซึยะยังรู้สึกได้ หน้าของเด็กน้อยค่อยๆ แดงขึ้นๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งทั้งสองคนได้ยินเสียงสูดน้ำมูกดังมา
“เท็ตซึยะร้องไห้ทำไมน่ะ?” จินกำลังหงุดหงิด โทโมฮิสะได้แต่ถอนหายใจ
“ก็นายร้องไห้” โทโมฮิสะตอบ
จินขมวดคิ้ว ยกแขนขึ้นกอดอกแล้วนั่งลงตรงปลายเตียง พลางตัดสินใจเลือกระหว่างเสื้อเเจ็คเก็ตสีน่าเกลียดพอๆ กันสองตัว แล้วมุ่ยหน้าใส่กระเป๋าเดินทางแพคเกือบเสร็จแล้วของตัวเอง
“เปล่าซะหน่อย ชั้นไม่ได้ร้อง” จินปฏิเสธ โทโมฮิสะจึงกระเถิบมานั่งใกล้ๆ จินบนเตียง เขาเอนไหล่พิงกับจิน เท็ตซึยะมองเขาสองจาก playpen* ที่จินเอาตั้งไว้ตรงมุมห้องวันนี้เอง ไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากเครื่องทำความร้อน
“ไม่ใช่ภายนอก แต่นายอารมณ์บูดมาทั้งวันเลย” โทโมฮิสะรู้สึกจินถอนหายใจจึงหันไปมอง แล้วก็เห็นจินมองตรงมาที่เขา “แล้วก็นี่แหละที่ชั้นไม่เข้าใจ ก็ในเมื่อนายรักแอลเอ ทั้งผู้หญิงที่นั่น ทั้งรถรา ทั้งบรรดางานปาร์ตี้ต่างๆ....”
“ชั้นไม่สนใจเรื่องพวกนั้นอีกแล้วหล่ะ” จินบอก หลังจากเงียบไปซักพัก “ก็ที่แอลเอก็ไม่มีเท็ตซึยะนี่” จินวางมือลงที่ต้นขาของโทโมฮิสะ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเล่นกับชายตะเข็บที่ด้านในหัวเข่า “แล้วก็ไม่มีนายด้วย” จินกระซิบ โทโมฮิสะสงสัยว่ามันจะเป็นไปได้มั้ยที่คนเราจะรู้สึกรักใครซักคนมากจนตัวจะระเบิดถ้าเก็บมันเอาไว้ข้างใน มันอัดแน่นจนเดือดปุดๆ อยู่ในตัวเขา และโทโมฮิสะก็ไม่สามารถที่จะหยุดมันได้เลย
“เราสองคนจะรอ” โทโมฮิสะพูด “รออยู่ที่นี่” แล้ววางมือลงบนมือของจิน
ทั้งบ้านรู้สึกเยือกเย็นและอ้างว้างเมื่อจินไป เท็ตซึยะไม่ยอมกินแครอท และโทโมฮิสะก็รู้สึกทั้งว่างเปล่าและโดดเดี่ยว ตอนกลางคืนเท็ตซึยะนอนกับเขาบนเตียง และทั้งสองคนคิดถึงจินมากๆ
วันพุธจินโทรมา เสียงแหบจากเพิ่มตื่นนอน แต่โทโมฮิสะนั้นรู้สึกดีขึ้นจากแค่ได้ยินเสียงจิน “เท็ตซึยะคิดถึงนายมากเลยนะ” โทโมฮิสะเล่า และจินก็ยิ้ม เขาได้ยินจินยิ้ม
“ให้ชั้นคุยกับลูกหน่อย” จินบอก โทโมฮิสะไม่อยากจะเสียเวลาที่จะบอกจินว่าเด็กอายุ 7 เดือนยังพูดไม่ได้ เขากลับยื่นโทรศัพท์ไปตรงหูของเท็ตซึยะ “ว่าไง เพื่อน” โทโมฮิสะได้ยินเสียงจินพูด แล้วบนใบหน้าของเท็ตซึยะก็มีรอยยิ้มใหญ่ปรากฏขึ้น “ไม่ดื้อกับพ่อใช่มั้ย เราน่ะ?”
“ลูกไม่ยอมนอนโดยไม่มีนายน่ะ” โทโมฮิสะบอก จินกระแอมและเริ่มร้องเพลงผ่านสายโทรศัพท์ มันไม่เหมือนกับเวลาที่จินอยู่ที่นี่ ก็แหงล่ะนะ แต่ยังไงตาของเท็ตซึยะก็เริ่มปิด โทโมฮิสะเอนตัวไปข้างหน้าแล้วเปิดลำโพงของโทรศัพท์ ให้เสียงจินดังไปทั่วทั้งบ้าน ในที่สุดเท็ตซึยะก็หลับไปบนตักของโทโมฮิสะ เขาอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในห้องนอน แล้วก็ล้มตัวลงนอนโดยมีเท็ตซึยะนอนอยู่บนหน้าอก เสียงจินยังคงดังออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ของโทโมฮิสะ ก่อนที่จะค่อยๆ เงียบไป
“ลูกหลับรึยัง?” จินถาม และโทโมฮิสะก็กระซิบตอบใส่โทรศัพท์ “หลับแล้วล่ะ”
“ชั้นต้องไปแล้วนะ” จินบอก “ต้องไปอาบน้ำแล้วไปสตูดิโอต่อ”
“โทโมฮิสะก็คิดถึงนายมากเหมือนกันนะ” โทโมฮิสะบอกจิน ลมหายใจของจินสะดุด “เจอกันวันอาทิตย์”
“อืม เจอกัน” จินตอบกลับมา ทั้งสองลังเลก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไป
จินกลับบ้านมาไม่ทันเวลานอนของเท็ตซึยะในคืนวันอาทิตย์ โทโมฮิสะจึงเอาเท็ตซึยะมานอนที่เตียงด้วย เด็กน้อยซุกใบหน้าลงกับผ้ากำมะหยี่นุ่มของเสื้อโทโมฮิสะ เสียงกรนเบาๆ ของเท็ตซึยะนั้นทำให้โทโมฮิสะหลับไป
หลายชั่วโมงถัดมา เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบกับใบหน้าของจิน รู้สึกถึงน้ำหนักของแขนจินที่พาดอยู่ที่ข้างตัวเขา มือเล็กของเท็ตซึยะกำแน่นอยู่กับเสื้อของจิน และกลิ่นของจินเหมือนกับกลิ่นของเครื่องบิน กลิ่นบุหรี่ และกลิ่นเหงื่อ แต่โทโมฮิสะก็ไม่สนใจหรอก เขาเอื้อมมือไปที่เอวของจินแล้วดึงเข้ามาใกล้ๆ ไม่สนใจอาการตกใจเล็กน้อยของจิน แล้วหลับต่อไปอย่างรวดเร็วด้วยเสียงหายใจเข้าออกของเท็ตซึยะ
***
“ยามะพี” จินเรียก ขณะที่ทั้งสองกำลังพับผ้าใส่ตะกร้าที่อยู่ข้างเท็ตซึยะ แล้วเท็ตซึยะเองก็ดึงผ้าที่พับแล้วออกมาเล่นทีละอันจนยับ “ทำไมชั้นถึงไม่รู้ว่านายเป็นเกย์”
โทโมฮิสะถอนหายใจ แล้วจึงตอบ “ไม่รู้สิ”
“นายไม่กล้าบอกชั้นหรอ?” จินถามเงียบๆ เขาได้แต่จ้องมองเท็ตซึยะดึงผ้าออกมาเล่น มือกำแน่นลงบนผ้าที่อยู่ในมือขณะที่เขารอคำตอบอยู่
“ไม่ใช่ซะหน่อย” โทโมฮิสะตอบ เพราะว่าถ้าจะมีเรื่องอะไรที่โทโมฮิสะไม่กลัวก็คงจะเป็นการที่จินจะทิ้งเขาไปเพียงเพราะเรื่องเล็กๆ จินรับเขาได้เสมอไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง และจินก็ไม่ถามอะไร ยังไงซะ จินใจกว้างมากกว่าที่จะแคร์กับเรื่องประเภทนี้ “ชั้นคิดว่าชั้นคงจะกลัวที่จะต้องมาคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา” เขายอมรับ และการยอมรับของเขาก็ลอยหนักแน่นอยู่ในอากาศ
จินหยุดชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองโทโมฮิสะด้วยความสงสัย “จะเกิดอะไรขึ้นกับ...พวกเรา?”
“เราเป็นเพื่อนสนิทกัน” โทโมฮิสะตอบ จินวางผ้าลงแล้วเดินเข้ามาหาเขา
“ก็ใชน่ะซิ” จินตอบกลับมา แล้วอยู่ๆ จินก็เข้ามาใกล้จนชิด ทั้งจินและโทโมฮิสะใช้อากาศเดียวกันหายใจ “ยามะพี ชั้นคิดว่า...” ขนตาของจินชนกับโทโมฮิสะ และโทโมฮิสะ เกือบจะขัดกับความตั้งใจ เขารู้สึกว่ามือของเขาเอื้อมไปหาจิน นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบอยู่ที่หลังมือจิน
“จิน” โทโมฮิสะเรียก เขากลัว เพราะว่าเขารู้สึกว่าเรื่องนี้สำหรับเขาทั้งสองคนแล้วเป็นเรี่องใหญ่กว่าเรื่องของเท็ตซึยะอีก เป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขได้ “จิน”
“ชั้นคิดว่า ชั้น...” จินเริ่มพูดอีกครั้ง แล้วทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เสียงของโทรศัพท์ทำให้โทโมฮิสะรู้สึกตัว เขาปล่อยมือจินลง ก้าวถอยหลังไป 3 ก้าว แต่ขาก็ไปพันกับผ้าที่จินทิ้งลงพื้นเมื่อครู่ ทำให้เขาสะดุดล้มลงบนพื้น เท็ตซึยะหัวเราะเอิกอาก แต่จินไม่ขำไปด้วย จินจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ทั้งแหลงคมทั้งเด็ดเดี่ยว โทโมฮิสะได้แต่ยืนเลียริมฝีปากตัวเอง
“เดี๋ยวชั้นรับเอง” โทโมฮิสะบอก และเดินหนีออกมาจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว
“ฮัลโหล?” เขากรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างเหนื่อยหอบ
“โทโมะจัง ชั้นเองนะ” เสียงคุ้นเคยตอบกลับมา “รินะเองพี่”
“รินะ?” และด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขากำโทรศัพท์แน่น “เธอต้องการอะไร”
“ชั้นอยากไปเยี่ยมเท็ตซึยะ” รินะตอบ โทโมฮิสะนั้นรู้สึกเหมือนมีอะไรหน่วงอยู่ในท้อง
“อะไรนะ?”
“แค่ไปเยี่ยมเฉยๆ ชั้นอยากเจอลูกน่ะ”
มันเจ็บมาก จินกำลังมองเขาอยู่ ตาเบิกกว้าง ที่มือยังถือผ้าที่เพิ่งซักเสร็จอยู่
เขานั่งลงที่โซฟาข้างกองผ้าที่ยังไม่ได้พับเมื่อวางโทรศัพท์ไป สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวด จินดันกองผ้าลงจากโซฟาแล้วนั่งลงโอบเขา จับมือเขาไว้ โทโมฮิสะซึมซับเอาความอบอุ่นที่มือเอาไว้
จินไม่ได้มองมาที่เขา ทั้งสองคนกำลังจ้องไปที่เท็ตซึยะ และสัมผัสถึงการเต้นของหัวใจของอีกฝ่าย
***
รินะมางานวันเกิดครบ 1 ขวบของเท็ตซึยะ โทโมฮิสะมองอย่างหมดอาลัยตายอยากเมื่อเห็นรินะกำมือน้อยๆ ของเท็ตซึยะเอาไว้ ดวงตาของรินะเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดู
มันทำให้เขากังวลมาก
จินก็ไม่ชอบเหมือนกัน แต่มือของจิน ที่วางอยู่ตรงสะโพกด้านหลังของเขานั้น ให้ความมั่นใจกับเขา
รินะเป็นคนสุดท้ายที่กลับบ้าน และเมื่อจินไปส่งเธอที่ประตู โทโมฮิสะก็โล่งใจ จินเดินกลับมาหาเขา ดึงเขาเข้ามาในอ้อมกอด แล้วกดจูบเล็กๆ ลงที่หลังใบหูของโทโมฮิสะ โทโมฮิสะรู้สึกถึงจูบเหล่านั้นไปทั่วทั้งตัวเลย
“ชั้นไม่อยากเสียงเขาไป” โทโมฮิสะบอก แล้วจินก็กอดเขาแน่นขึ้น
“เราจะไม่เสียเขาแน่”
***
[Part 4]
Title: Steal My Heart
Rating: NC-17
Pairing: Pin
Summary: หลังจากเงียบไป 4 เดือน โทโมฮิสะไม่ลังเลเลยที่จะรับโทรศัพท์จากรินะ ในเวลาตี 5 ของเช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ
Wordscount: 3,234
ข่าวรั่วออกไปในช่วงที่ฤดูร้อนกำลังเปลี่ยนเข้าฤดูใบไม้ร่วง และโทโมฮิสะเองก็พร้อมรับกับสถานการณ์นั้นอยู่แล้ว เขาจัดการให้มีการถ่ายแบบทันที พวกปาปารัสซี่จะได้เลิกมายุ่งย่ามตามถ่ายรูปที่อาพาร์ทเม้นของเขาซะที
โทโมฮิสะรับรู้ว่าพวกเขา ‘ถูกจับได้’ ก็เมื่อตอนเรียวโทรมาโวยวายตอน 7 โมงเช้าของวันหนึ่ง ทำให้เท็ตซึยะตื่น “เรื่องจริงหรอ? นี่แกแอบมีลูกลับๆ ไว้จริงหรอ?”
จิน ที่อุ้มเด็กน้อยที่ร้องงอแงเพราะเพิ่งตื่นเดินเข้ามาในห้องโทโมฮิสะ สะดุ้งกับเสียงของเรียว แล้วจึงดึงโทรศัพท์จากมือของโทโมฮิสะมา “ใช่” จินตอบอย่างหัวเสีย “แล้วเขาก็ตื่นเพราะแกไร้มารยาทโทรมาตอน 7 โมงเช้า”
จินปิดโทรศัพท์อย่างแรง แล้วขว้างมันลงที่เตียงด้วยความโมโห “บางคนช่างกล้า” จินว่า แต่แล้วเขาก็หยุด และหันมามองหน้าโทโมฮิสะ
“จิน” โทโมฮิสะเรียก “เรียวรู้ได้ยังไง”
แล้วจินก็เริ่มหน้าซีด ทั้ง 2 คนจึงเปิดอินเตอร์เน็ต
เขาโทรหาคุณจอนนี่ แล้วคุณจอนนี่ก็โทรหา โปเตโต้ และรวดเร็วแค่พริบตา โทโมฮิสะก็มานั่งอยู่บนโซฟาโดยมีเท็ตซึยะนั่งอยู่บนตักอีกทีเป็นแบบให้ช่างภาพหญิงถ่ายรูป
โทโมฮิสะพยายามที่จะไม่นึกถึงความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ที่อยากจะเอามือมาปิดหน้าของเท็ตซึยะไว้ ใบหน้าที่ละหม้ายคล้ายของโทโมฮิสะเอง แต่ถ้าเขาทำอย่างงั้น ที่มาถ่ายแบบนี่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ดังนั้นโทโมฮิสะจึงพยายามกดความรู้สึกนี้เอาไว้ ขณะที่เท็ตซึยะหัวเราะเอิกอากและเล่นผมของเขาจนเสียทรง
หลายเดือนแล้วที่โทโมฮิสะไม่ได้แต่งหน้าหรือทำผมเลย และเขาคิดว่า เท็ตซึยะคงได้กลิ่นแล้วคิดถึงจิน เพราะว่าเท็ตซึยะส่งเสียงอ้อแอ้ๆ และยื่นมือมาเล่นผมเขา แล้วก็แปลกใจที่ผมของโทโมฮิสะสั้นเกินกว่าจะมาถึงปากเขาได้
ท่าทางสับสนของเท็ตซึยะทำให้โทโมฮิสะหัวเราะออกมา และเขาก็มัวแต่หัวเราะจนลืมไปว่ามีคนกำลังถ่ายรูปพวกเขาอยู่ แต่พอแสงเฟลชเข้าตาทำให้เท็ตซึยะหลับตาปี๋ โทโมฮิสะถึงเพิ่งจะนึกได้ว่า พวกเขากำลังอยู่ในที่สาธารณะ
“ขอโทษครับ” โทโมฮิสะกล่าวขอโทษ เพราะเขาไม่ชอบที่จะเสียสมาธิในระหว่างงาน ถึงแม้จะมีเท็ตซึยะที่น่ารักอยู่ในอ้อมกอดก็ตาม
“ไม่เป็นไรหรอก” ช่างภาพตอบกลับมา “อย่างงี้ยิ่งดีเข้าไปใหญ่”
พวกเขาถ่ายภาพกันเกือบจะเสร็จแล้วตอนที่โทโมฮิสะหันไปเห็นจินยืนกอดอกยิ้มน้อยๆ อยู่ที่มุมห้อง โทโมฮิสะยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับไหล่ที่ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดทำให้คุณช่างภาพแปลกใจจนต้องหยุดถ่ายรูป “จิน!” โทโมฮิสะร้องเรียก และจินก็เดินเข้ามาใกล้
“ทำต่อไป นายเกือบเสร็จแล้ว” จินพูด ก่อนก้มหัวเป็นการขอโทษให้คุณช่างภาพที่หันมามองอย่างสนใจ
“อาคานิชิ คุณน่าจะเข้ามาถ่ายด้วยกัน” เธอกล่าวชักชวน จินลังเลอยู่ช่วงครู่ก่อนจะนั่งลงข้างโทโมฮิสะบนโซฟา จินโน้มตัวเล็กน้อยแล้วเป่าลมเบาๆ ใส่จมูกของเท็ตซึยะ
“ว่าไงเพื่อน” จินพูด และเท็ตซึยะก็ส่งเสียงหัวเราะเอิกๆ ตอบกลับมา “วันนี้เป็นเด็กดีรึเปล่า?”
“ดีที่สุดเลย” โทโมฮิสะตอบ ทั้งสองคนยิ้มให้กัน แล้วคุณช่างภาพก็ตบมือเรียกให้ทั้งสองหันกลับมาสนใจ
“โอเค เราถ่ายกันเสร็จแล้ว” เธอกล่าว และจิน ที่วันนี้มัดผมเป็นหางม้าเอาไว้ ก็ขมวดคิ้ว
“แต่เรายังไม่ได้โพสท่าเลยนะครับ”
“ก็นั่นแหละ” เธอว่า จินยักไหล่ แล้วพวกเขาก็พาเท็ตซึยะกลับบ้าน
“ชั้นดีใจนะที่นายมา” โทโมฮิสะบอกกับจินขณะอยู่ในรถ มือของจินสัมผัสถูกข้อมือของเขาเบาๆ เป็นสัญญาณบอกว่าจินนั้นรับรู้ขณะที่จินหันกลับไปดูเท็ตซึยะที่เบาะหลัง “มันยากมากเลยนะ”
“ชั้นอยู่ใกล้แถวนี้พอดีน่ะ” จินบอก แต่โทโมฮิสะรู้ดีว่าจินโกหก
***
โทโมฮิสะให้เท็ตซึยะดูหนังของรินะตอนที่มันออกมาเป็น DVD “นั่นไงแม่เรา” โทโมฮิสะบอกหนูน้อยเวลาที่มีฉากที่มีรินะอยู่ด้วย แต่เท็ตซึยะก็ไม่ได้สนใจ เด็กน้อยกลับสนใจเมื่อจินเดินเข้ามาในห้อง เท็ตซึยะยกสองแขนขึ้นสูงเพื่อให้จินอุ้ม
***
พอหนังสือวางแผง คนแรกที่โทรมาคือเรียว
“ดูเกย์มาก” เรียวพูดทันทีที่โทโมฮิสะรับโทรศัพท์ “แบบ..โครตเกย์เลย”
“นายพูดเรื่องอะไรน่ะ” โทโมฮิสะถาม
“นายยังไม่ได้ดูรูปตัวเองในโปเตโต้ใช่มั้ย?” เรียวถาม พอโทโมฮิสะไม่ตอบ เรียวก็ถอนหายใจ “นายน่าจะไปหามาดูนะ”
เรียวแวะมาเยี่ยมในตอนที่เขากับจินกำลังพยายามทำให้เท็ตซึยะกินแครอทอยู่พอดี เรียวทำตาโตเมื่อเห็นฉากในบ้าน
“ดาราขวัญใจของญี่ปุ่นสองคนแพ้เด็กเล็กๆ คนเดียวรึเนี่ย” สีหน้าของเรียวแสดงออกชัดถึงความขบขัน “จิน ที่ผมนายมีแครอทติดอยู่แน่ะ”
จินสบถออกมา แต่แล้วก็รีบขอโทษเหมือนทุกครั้ง ส่วนเรียวก็หัวเราะแล้วหยิบเอาแมกกาซีนออกมาวางลงบนโต๊ะ
“อ่ะนี่ รูปเผยแพร่ความเกย์ของแก” เรียวยิ้มไปพูดไป “รูปพวกนี้ จินดูความเป็นแม่ปะทุมากเลย”
จินหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดดู แล้วก็หน้าแดงไปดูรูปไป “ตายแล้ว” จินพูด แล้วก็วางหนังสือกระแทกลงกับโต๊ะ และไม่ยอมมองสบตากับโทโมฮิสะ
“ชั้นจะไป....จะไป..อาบน้ำ” จินว่า แล้วก็เดินหายไป
โทโมฮิสะก้มมองอาหารบนโต๊ะสำหรับเด็กของเท็ตซึยะแล้วถอนหายใจ
“เข้าใจทิ้งให้ชั้นทำความสะอาดนะ” เขาบ่นเบาๆ ไม่ได้จริงจังอะไร เรียวขำในขณะที่โทโมฮิสะเอามือเช็ดกับกางเกงยีนส์แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดดู
รูปในหนังสือ...มันเหมือนมาจากจินตนาการของโทโมฮิสะมากกว่าจะเป็นเรื่องจริง เพราะว่าในขณะที่เขามองไปยังเท็ตซึยะ จินกลับมองตรงมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
มันเป็นภาพที่ส่วนตัวมากๆ จนโทโมฮิสะเกือบจะโกรธ เพราะเขาเพิ่งจะได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของจินเป็นครั้งแรกพร้อมกับคนทั้งญี่ปุ่น
อีกรูปหนึ่งเป็นรูปที่โทโมฮิสะมองไปที่จิน และก็เป็นรูปที่ทำให้เขาอายมาก แต่ก็พยายามที่จะไม่สนใจมัน
“จินอยู่แค่ 10 นาทีเองนะ” โทโมฮิสะบ่นด้วยความโกรธ “ถ่ายมาได้เยอะขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่นิ้วของโทโมฮิสะก็ยังลูบไปตามหน้าของจินในภาพ แถมหัวใจของเขาก็เหมือนหลุดขึ้นมาอยู่ที่คอเลย
“นายมองจินเหมือนนายรักมันอย่างงั้นน่ะ” เรียวแซว โทโมฮิสะรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนอย่างที่เขารู้เป็นประจำเวลากลัวอะไรซักอย่าง
“ก็ใช่นะซิ” โทโมฮิสะว่า แล้วเท็ตซึยะก็คว้าแขนเสื้อเขาแล้วดึงๆ เล่น
ส่วนเรียวพอได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนจากรอยยิ้มมาจริงจังทันที
“โอ้” เรียวว่า แล้วก็ตัดสินใจถาม “แกสองคน....คบกันมานานเท่าไหร่แล้ว”
โทโมฮิสะกลืนน้ำลาย แล้วหันหนีเรียวไปอุ้มเท็ตซึยะที่เปรอะเลอะอาหารขึ้นมา
“เราไม่ได้เป็นแฟนกัน” โทโมฮิสะตอบ “ชั้นหมายถึง สำหรับหมอนั่นน่ะ มันไม่ใช่อย่างงั้น”
“นาย...แน่ใจ?” เรียวถามด้วยน้ำเสียงรำคาญปนขำที่เขาชอบทำเวลารู้อะไรดีๆ มา “เคยถามมันมั้ยว่ามันรู้สึกยังไง?”
“ไม่อ่ะ” โทโมฮิสะตอบ “มันจะดีกว่าถ้าจินไม่รู้ สำหรับตอนนี้น่ะนะ แบบนี้เราก็มีความสุขดี”
“ก็ว่างั้น” เรียวว่า “ชั้นก็ว่านายมีความสุขดี”
แต่โทโมฮิสะอยากที่ใช้มือลูบผมจิน และจูบรอยคล้ำใต้ตาตอนจินเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาสงสัยกับตัวเองว่าปฏิเสธความรู้สึกเหล่านี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
เรียวขอตัวกลับไปก่อน บอกมีงานของคันจานิ ส่วนจินก็ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ในห้องครัว โดยใส่กางเกงยีนส์ตัวเดียว และมีผ้าเช็ดตัวคล้องคออยู่
“เรื่องรูปนั่น..” จินเริ่ม แล้วโทโมฮิสะก็หยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา
“ชั้นว่ารูปออกมาสวยดีนะ” โทโมฮิสะพูด “ชั้นจะไปของก๊อปปี้มาเก็บไว้”
สุดท้ายโทโมฮิสะก็สบตากับจิน และมันมีบางสิ่งบางอย่างที่สวยงามซ่อนอยู่ในสายตาคู่นั้นของจิน
***
ในฤดูหนาว จินต้องไปทำงานงานที่แอลเอ 2 อาทิตย์ จินซึมอยู่ทั้งวันก่อนวันเดินทาง แม้แต่เท็ตซึยะยังรู้สึกได้ หน้าของเด็กน้อยค่อยๆ แดงขึ้นๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งทั้งสองคนได้ยินเสียงสูดน้ำมูกดังมา
“เท็ตซึยะร้องไห้ทำไมน่ะ?” จินกำลังหงุดหงิด โทโมฮิสะได้แต่ถอนหายใจ
“ก็นายร้องไห้” โทโมฮิสะตอบ
จินขมวดคิ้ว ยกแขนขึ้นกอดอกแล้วนั่งลงตรงปลายเตียง พลางตัดสินใจเลือกระหว่างเสื้อเเจ็คเก็ตสีน่าเกลียดพอๆ กันสองตัว แล้วมุ่ยหน้าใส่กระเป๋าเดินทางแพคเกือบเสร็จแล้วของตัวเอง
“เปล่าซะหน่อย ชั้นไม่ได้ร้อง” จินปฏิเสธ โทโมฮิสะจึงกระเถิบมานั่งใกล้ๆ จินบนเตียง เขาเอนไหล่พิงกับจิน เท็ตซึยะมองเขาสองจาก playpen* ที่จินเอาตั้งไว้ตรงมุมห้องวันนี้เอง ไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากเครื่องทำความร้อน
“ไม่ใช่ภายนอก แต่นายอารมณ์บูดมาทั้งวันเลย” โทโมฮิสะรู้สึกจินถอนหายใจจึงหันไปมอง แล้วก็เห็นจินมองตรงมาที่เขา “แล้วก็นี่แหละที่ชั้นไม่เข้าใจ ก็ในเมื่อนายรักแอลเอ ทั้งผู้หญิงที่นั่น ทั้งรถรา ทั้งบรรดางานปาร์ตี้ต่างๆ....”
“ชั้นไม่สนใจเรื่องพวกนั้นอีกแล้วหล่ะ” จินบอก หลังจากเงียบไปซักพัก “ก็ที่แอลเอก็ไม่มีเท็ตซึยะนี่” จินวางมือลงที่ต้นขาของโทโมฮิสะ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเล่นกับชายตะเข็บที่ด้านในหัวเข่า “แล้วก็ไม่มีนายด้วย” จินกระซิบ โทโมฮิสะสงสัยว่ามันจะเป็นไปได้มั้ยที่คนเราจะรู้สึกรักใครซักคนมากจนตัวจะระเบิดถ้าเก็บมันเอาไว้ข้างใน มันอัดแน่นจนเดือดปุดๆ อยู่ในตัวเขา และโทโมฮิสะก็ไม่สามารถที่จะหยุดมันได้เลย
“เราสองคนจะรอ” โทโมฮิสะพูด “รออยู่ที่นี่” แล้ววางมือลงบนมือของจิน
ทั้งบ้านรู้สึกเยือกเย็นและอ้างว้างเมื่อจินไป เท็ตซึยะไม่ยอมกินแครอท และโทโมฮิสะก็รู้สึกทั้งว่างเปล่าและโดดเดี่ยว ตอนกลางคืนเท็ตซึยะนอนกับเขาบนเตียง และทั้งสองคนคิดถึงจินมากๆ
วันพุธจินโทรมา เสียงแหบจากเพิ่มตื่นนอน แต่โทโมฮิสะนั้นรู้สึกดีขึ้นจากแค่ได้ยินเสียงจิน “เท็ตซึยะคิดถึงนายมากเลยนะ” โทโมฮิสะเล่า และจินก็ยิ้ม เขาได้ยินจินยิ้ม
“ให้ชั้นคุยกับลูกหน่อย” จินบอก โทโมฮิสะไม่อยากจะเสียเวลาที่จะบอกจินว่าเด็กอายุ 7 เดือนยังพูดไม่ได้ เขากลับยื่นโทรศัพท์ไปตรงหูของเท็ตซึยะ “ว่าไง เพื่อน” โทโมฮิสะได้ยินเสียงจินพูด แล้วบนใบหน้าของเท็ตซึยะก็มีรอยยิ้มใหญ่ปรากฏขึ้น “ไม่ดื้อกับพ่อใช่มั้ย เราน่ะ?”
“ลูกไม่ยอมนอนโดยไม่มีนายน่ะ” โทโมฮิสะบอก จินกระแอมและเริ่มร้องเพลงผ่านสายโทรศัพท์ มันไม่เหมือนกับเวลาที่จินอยู่ที่นี่ ก็แหงล่ะนะ แต่ยังไงตาของเท็ตซึยะก็เริ่มปิด โทโมฮิสะเอนตัวไปข้างหน้าแล้วเปิดลำโพงของโทรศัพท์ ให้เสียงจินดังไปทั่วทั้งบ้าน ในที่สุดเท็ตซึยะก็หลับไปบนตักของโทโมฮิสะ เขาอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในห้องนอน แล้วก็ล้มตัวลงนอนโดยมีเท็ตซึยะนอนอยู่บนหน้าอก เสียงจินยังคงดังออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ของโทโมฮิสะ ก่อนที่จะค่อยๆ เงียบไป
“ลูกหลับรึยัง?” จินถาม และโทโมฮิสะก็กระซิบตอบใส่โทรศัพท์ “หลับแล้วล่ะ”
“ชั้นต้องไปแล้วนะ” จินบอก “ต้องไปอาบน้ำแล้วไปสตูดิโอต่อ”
“โทโมฮิสะก็คิดถึงนายมากเหมือนกันนะ” โทโมฮิสะบอกจิน ลมหายใจของจินสะดุด “เจอกันวันอาทิตย์”
“อืม เจอกัน” จินตอบกลับมา ทั้งสองลังเลก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไป
จินกลับบ้านมาไม่ทันเวลานอนของเท็ตซึยะในคืนวันอาทิตย์ โทโมฮิสะจึงเอาเท็ตซึยะมานอนที่เตียงด้วย เด็กน้อยซุกใบหน้าลงกับผ้ากำมะหยี่นุ่มของเสื้อโทโมฮิสะ เสียงกรนเบาๆ ของเท็ตซึยะนั้นทำให้โทโมฮิสะหลับไป
หลายชั่วโมงถัดมา เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบกับใบหน้าของจิน รู้สึกถึงน้ำหนักของแขนจินที่พาดอยู่ที่ข้างตัวเขา มือเล็กของเท็ตซึยะกำแน่นอยู่กับเสื้อของจิน และกลิ่นของจินเหมือนกับกลิ่นของเครื่องบิน กลิ่นบุหรี่ และกลิ่นเหงื่อ แต่โทโมฮิสะก็ไม่สนใจหรอก เขาเอื้อมมือไปที่เอวของจินแล้วดึงเข้ามาใกล้ๆ ไม่สนใจอาการตกใจเล็กน้อยของจิน แล้วหลับต่อไปอย่างรวดเร็วด้วยเสียงหายใจเข้าออกของเท็ตซึยะ
***
“ยามะพี” จินเรียก ขณะที่ทั้งสองกำลังพับผ้าใส่ตะกร้าที่อยู่ข้างเท็ตซึยะ แล้วเท็ตซึยะเองก็ดึงผ้าที่พับแล้วออกมาเล่นทีละอันจนยับ “ทำไมชั้นถึงไม่รู้ว่านายเป็นเกย์”
โทโมฮิสะถอนหายใจ แล้วจึงตอบ “ไม่รู้สิ”
“นายไม่กล้าบอกชั้นหรอ?” จินถามเงียบๆ เขาได้แต่จ้องมองเท็ตซึยะดึงผ้าออกมาเล่น มือกำแน่นลงบนผ้าที่อยู่ในมือขณะที่เขารอคำตอบอยู่
“ไม่ใช่ซะหน่อย” โทโมฮิสะตอบ เพราะว่าถ้าจะมีเรื่องอะไรที่โทโมฮิสะไม่กลัวก็คงจะเป็นการที่จินจะทิ้งเขาไปเพียงเพราะเรื่องเล็กๆ จินรับเขาได้เสมอไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง และจินก็ไม่ถามอะไร ยังไงซะ จินใจกว้างมากกว่าที่จะแคร์กับเรื่องประเภทนี้ “ชั้นคิดว่าชั้นคงจะกลัวที่จะต้องมาคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา” เขายอมรับ และการยอมรับของเขาก็ลอยหนักแน่นอยู่ในอากาศ
จินหยุดชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองโทโมฮิสะด้วยความสงสัย “จะเกิดอะไรขึ้นกับ...พวกเรา?”
“เราเป็นเพื่อนสนิทกัน” โทโมฮิสะตอบ จินวางผ้าลงแล้วเดินเข้ามาหาเขา
“ก็ใชน่ะซิ” จินตอบกลับมา แล้วอยู่ๆ จินก็เข้ามาใกล้จนชิด ทั้งจินและโทโมฮิสะใช้อากาศเดียวกันหายใจ “ยามะพี ชั้นคิดว่า...” ขนตาของจินชนกับโทโมฮิสะ และโทโมฮิสะ เกือบจะขัดกับความตั้งใจ เขารู้สึกว่ามือของเขาเอื้อมไปหาจิน นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบอยู่ที่หลังมือจิน
“จิน” โทโมฮิสะเรียก เขากลัว เพราะว่าเขารู้สึกว่าเรื่องนี้สำหรับเขาทั้งสองคนแล้วเป็นเรี่องใหญ่กว่าเรื่องของเท็ตซึยะอีก เป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขได้ “จิน”
“ชั้นคิดว่า ชั้น...” จินเริ่มพูดอีกครั้ง แล้วทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เสียงของโทรศัพท์ทำให้โทโมฮิสะรู้สึกตัว เขาปล่อยมือจินลง ก้าวถอยหลังไป 3 ก้าว แต่ขาก็ไปพันกับผ้าที่จินทิ้งลงพื้นเมื่อครู่ ทำให้เขาสะดุดล้มลงบนพื้น เท็ตซึยะหัวเราะเอิกอาก แต่จินไม่ขำไปด้วย จินจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ทั้งแหลงคมทั้งเด็ดเดี่ยว โทโมฮิสะได้แต่ยืนเลียริมฝีปากตัวเอง
“เดี๋ยวชั้นรับเอง” โทโมฮิสะบอก และเดินหนีออกมาจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว
“ฮัลโหล?” เขากรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างเหนื่อยหอบ
“โทโมะจัง ชั้นเองนะ” เสียงคุ้นเคยตอบกลับมา “รินะเองพี่”
“รินะ?” และด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขากำโทรศัพท์แน่น “เธอต้องการอะไร”
“ชั้นอยากไปเยี่ยมเท็ตซึยะ” รินะตอบ โทโมฮิสะนั้นรู้สึกเหมือนมีอะไรหน่วงอยู่ในท้อง
“อะไรนะ?”
“แค่ไปเยี่ยมเฉยๆ ชั้นอยากเจอลูกน่ะ”
มันเจ็บมาก จินกำลังมองเขาอยู่ ตาเบิกกว้าง ที่มือยังถือผ้าที่เพิ่งซักเสร็จอยู่
เขานั่งลงที่โซฟาข้างกองผ้าที่ยังไม่ได้พับเมื่อวางโทรศัพท์ไป สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวด จินดันกองผ้าลงจากโซฟาแล้วนั่งลงโอบเขา จับมือเขาไว้ โทโมฮิสะซึมซับเอาความอบอุ่นที่มือเอาไว้
จินไม่ได้มองมาที่เขา ทั้งสองคนกำลังจ้องไปที่เท็ตซึยะ และสัมผัสถึงการเต้นของหัวใจของอีกฝ่าย
***
รินะมางานวันเกิดครบ 1 ขวบของเท็ตซึยะ โทโมฮิสะมองอย่างหมดอาลัยตายอยากเมื่อเห็นรินะกำมือน้อยๆ ของเท็ตซึยะเอาไว้ ดวงตาของรินะเต็มไปด้วยความรักความเอ็นดู
มันทำให้เขากังวลมาก
จินก็ไม่ชอบเหมือนกัน แต่มือของจิน ที่วางอยู่ตรงสะโพกด้านหลังของเขานั้น ให้ความมั่นใจกับเขา
รินะเป็นคนสุดท้ายที่กลับบ้าน และเมื่อจินไปส่งเธอที่ประตู โทโมฮิสะก็โล่งใจ จินเดินกลับมาหาเขา ดึงเขาเข้ามาในอ้อมกอด แล้วกดจูบเล็กๆ ลงที่หลังใบหูของโทโมฮิสะ โทโมฮิสะรู้สึกถึงจูบเหล่านั้นไปทั่วทั้งตัวเลย
“ชั้นไม่อยากเสียงเขาไป” โทโมฮิสะบอก แล้วจินก็กอดเขาแน่นขึ้น
“เราจะไม่เสียเขาแน่”
***
[Part 4]