ฟิคแปล Can I really love you with all my heart? (1/4)
Title: Can I really love you with all my heart? (1/4)
Fandom: Hey! Say! JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: R
Warnings: AU!
Disclaimer: whole story belongs to simph8 I just translated the story to Thai language.
Can I really love you with all my heart? {Tegoshi Yuya - Ai Nante}
*ในเรื่อง ยาบุอายุ 25 ปี เคย์และฮิคารุอายุ 21 ปี
ตอนที่ 1
เป็นเวลาเย็นมากแล้วตอนที่เคย์กลับมาถึงบ้าน เขาเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนที่มหาวิทยาลัยมาทั้งวัน ตอนนี้เคย์อยากจะอาบน้ำและคิดว่าจะกินอะไรสำหรับมื้อค่ำดี
ยาบุยังไม่กลับมา เขาอาจจะกินอาหารค่ำกับที่ทำงานต่อก็ได้ เพราะฉะนั้นตอนนี้เคย์ก็อยู่เพียงลำพัง
ตั้งแต่ที่เขาเริ่มย้ายมาอยู่กับยาบุ ราวๆ 2-3 เดือนแรก เขาคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะตัวเขาเองไม่ชินกับการที่ต้องอยู่ร่วมกับผู้อื่น ก่อนนี้เคย์อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ ในห้องนอนขนาดเล็ก แต่เมื่อย้ายเข้ามาอยู่กับยาบุแล้ว เขาก็พบว่าอพาร์ทเม้นท์ของยาบุใหญ่เกินกว่าสำหรับ 2 คนเสียด้วยซ้ำ และห่างแค่ไม่กี่ก้าวจากย่านชินจุกุที่แสนจะคึกคัก
ย่านคาบุกิโจอยู่ใกล้บริเวณที่พวกเขาอาศัยอยู่ เป็นย่านที่เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา ไม่เพียงแต่ใกล้ที่ทำงานของยาบุ ซึ่งทำงานในตำแหน่งผู้จัดการของบริษัทโฆษณายักษ์ใหญ่เท่านั้น แต่ยังอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยของเขาด้วย ซึ่งนับว่าเป็นข้อดีอย่างมาก เนื่องจากเขากำลังอยู่ในช่วงใกล้เรียนจบ
เขาค่อนข้างพอใจกับชีวิตในมหาวิทยาลัยและการสอบ ถ้าเขาคำนวณไม่พลาด เกรดของเขาจะสูงขึ้นอีก
เคย์พยายามหยุดคิดเรื่องเรียน เขาเดินไปที่ห้องนอน ถอดเสื้อผ้าออก แล้วสวมชุดคลุมอาบน้ำกับกางเกงเสวตสำหรับสวมในบ้าน จากนั้นจึงเดินไปอาบน้ำเพื่อผ่อนคลาย
บทเรียนเมื่อตอนบ่ายทำให้เขาเหนื่อยล้า และแทบจะจำรายละเอียดเรื่องที่เรียนไปไม่ได้เลย
เขายังคงยืนอยู่ใต้ฝักบัวน้ำอุ่น จากนั้นกระเพาะอาหารก็ส่งเสียงร้อง นั่นเป็นเพราะเขายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ก่อนเที่ยง เคย์คิดว่าจะนำราเมนกึ่งสำเร็จรูปออกมากิน
เคย์ยังคิดไม่ตกว่าจะเดินออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีหรือเปล่าเพราะเขาล้าเหลือเกิน แต่เมื่อประเมินสถานการณ์ดูแล้ว แค่เดินออกไป 2 นาทีก็จะเจอร้านซูชิร้านแรกตรงชินจุกุ เขาจะพยายามเอาชนะความเหนื่อยล้า หรือจะนั่งรออยู่เฉยๆ บนโซฟาคอยให้ยาบุกลับมา แล้วให้ยาบุพาเขาออกไปกินอะไรข้างนอก
ท้องของเขาส่งเสียงร้องดังอีกแล้ว เคย์ตัดสินใจเลือกทางเลือกแรก สวมกางเกงยีนส์ตัวสะอาด เสื้อเสวตเชิ้ต ก่อนจะออกไปข้างนอก
ยาบุ โคตะ หัวหน้าผู้จัดการวัย 25 ปี เดินออกมาจากภัตตาคารที่ซึ่งบรรดาเจ้านายและเพื่อนร่วมงานยังคงสังสรรค์กันอยู่ เขาหลบออกมาพักเบรกสั้นๆ
เขารู้สึกถึงแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดมากพอๆ กับที่ต้องการอากาศที่สดชื่นเพื่อสูบบุหรี่เพียงลำพัง เขายืนพิงผนังตึกใกล้ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
เคย์ คนรักของเขากลับมาจากมหาวิทยาลัยแล้ว และอาจจะกำลังกินมื้อค่ำอยู่
เขาส่งอีเมล์บอกอีกฝ่ายว่าอาจจะกลับดึกหน่อย แล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ
เขารออีเมล์ตอบกลับ แล้วก็ต้องนิ่วหน้าเพราะอีเมล์ตอบกลับยังไม่มาเสียที เคย์มักจะตอบอีเมล์กลับเร็วเสมอ นอกเสียจากว่าจะเรียนอยู่ในคลาส
และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาเรียนในคลาส
เขาลองโทรหาอีกฝ่าย 1 ครั้ง 2 ครั้ง 3 ครั้ง จนกระทั่งครั้งที่ 4 เด็กหนุ่มจึงรับสาย
เขาได้ยินเสียงอึกทึกเป็นแบ็คกราวนด์จากอีกฝ่าย มืออีกข้างของยาบุเผลอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
“เคย์จัง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “นายอยู่ที่ไหน? ตอนนี้นายควรจะอยู่ที่บ้านแล้ว แล้วทำไมถึงไม่บอกว่าจะออกมาข้างนอก?”
ยาบุนึกภาพอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ จากนั้นจึงอ่อนลง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเคย์อยู่ข้างนอกบ้าน บ้านที่อยู่ใกล้คาบุกิโจ ที่ซึ่งเต็มไปด้วยชีวิตคนกลางคืน
“ผมอยู่ร้านซูชิใกล้ๆ บ้าน ก็ผมไม่อยากทำอาหาร แล้วก็ไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาเมื่อไหร่ ผมก็เลยอาบน้ำ แล้วออกมาข้างนอก ที่ผมไม่ได้บอกก็เพราะไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของคุณ ผมขอโทษนะ”
ยาบุสูดลมหายใจเข้าลึก หลับตา ใบหน้าที่ตึงเครียดนั้นผ่อนคลายขึ้น กลับไปเป็นสีหน้าปกติ แล้วยิ้ม
“เดี๋ยวคุยกันต่อที่บ้านนะ ตอนนี้นายกลับบ้านได้แล้ว นายก็รู้ว่าอยู่ข้างนอกคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย”
“แต่ผมเพิ่งเริ่มกินเองนะ ผมหิวอ่ะ” อีกฝายบ่น “ผมสัญญาว่าผมถ้ากินเสร็จแล้วผมจะรีบกลับบ้านทันที สาบานเลยเอ้า”
ยาบุยังคงนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพยักหน้า
“ถ้ากลับถึงบ้านแล้วส่งอีเมล์มาบอกทันทีเลยนะ”
“โอเคเลย ยาบุจิ”
คนโตกว่านึกภาพอีกคนที่กำลังยิ้มออก
“ผมสัญญา”
ยาบุจบการสนทนาทั้งๆ ที่ยังหงุดหงิดอยู่นิดๆ เขาไม่ชอบให้อะไรๆ อยู่นอกเหนือการควบคุม และไม่อาจทนให้เคย์ออกมาข้างนอกคนเดียว โดยเฉพาะเวลากลางคืน
เคย์สวย เป็นความสวยแบบเฉพาะตัวที่ชนะใจเขาอย่างช้าๆ โลกนี้มักจะมีสิ่งที่เราไม่ได้เป็นเจ้าของ แต่ก็ทำให้หลงใหลในทันทีที่ได้เห็น
ร่างสูงโปร่งบาง ผมค่อนข้างยาวล้อมกรอบใบหน้าที่มักมีรอยยิ้มปรากฎบนริมฝีปากเสมอ
ถ้าจะพูดให้ชัดๆ คือเคย์เป็นคนฉลาด แต่ไม่สนใจความเป็นไปรอบๆ ตัว
มันเป็นลักษณะเฉพาะตัวและพิเศษที่ทำให้ยาบุตกหลุมรัก เขารักเคย์มากเสียจนคิดว่าเขากำลังจะเป็นบ้า
ความสวยที่ทำลายศีลธรรม ร่างกายที่ทำให้เขารู้สึกเร้าใจทั้งๆ ที่เจ้าตัวไม่ได้ทำอะไรเลย ปราศจากพรหมจรรย์และความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา การที่ได้มองดูเคย์นอนหลับนั้นมันทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
เมื่อเห็นเคย์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ยาบุก็จะรีบกระโจนเข้าใส่อีกฝ่ายทันทีเหมือนสัตว์ป่า แล้วเคย์ก็ปล่อยให้เขาทำตามใจ และกลับกันเคย์ก็ปล่อยตามใจตัวเอง สลัดความยับยั้งชั่งใจ และการใช้เหตุผลก็ลดลงตามไปด้วย
บุคลิกและลักษณะแบบนั้นของเคย์ทำให้เขาระแวง
เขากลัวว่าใครคนอื่นอาจจะเข้ามาครอบครองเคย์ ความคิดนี้ติดอยู่ในใจของยาบุ
เขากลัวว่าผู้ชายคนอื่นจะแย่งเคย์ไป แล้วเคย์จะทิ้งเขา
เขาไม่สามารถทนกับชีวิตที่ไม่มีเคย์ได้ พวกเขายังอายุน้อย อาจจะยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ
แต่ยาบุเชื่อว่าเคย์คือคนที่เติมเต็มชีวิตของเขา
ยาบุรอต่ออีก 10 นาที สูบบุหรี่ต่ออีกมวน แล้วเดินกลับเข้าไปในภัตตาคารอย่างกังวลใจ
เขาใจเย็นลงในอีก 20 นาทีต่อมา เมื่อโทรศัพท์มือถือของเขาดัง และได้อ่านอีเมล์ที่ส่งมาจากเคย์ ว่าอีกฝ่ายกลับถึงบ้านและกำลังจะเข้านอนแล้ว
เมื่อความกังวลใจคลายลงแล้ว ยาบุก็รู้สึกสนุกกับค่ำคืนนี้
**
เย็นวันถัดมายาบุกำลังทำอาหารอยู่
เย็นมากแล้วแต่เคย์ก็ยังไม่กลับมา ยาบุเดินทะลุไปยังห้องนั่งเล่น
เคย์เดินเข้ามาในบ้าน โดยมือยังถือโทรศัพท์มือถือแล้วก็หัวเราะ เขากำลังคุยกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัย แต่ยาบุจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเคย์ไม่ได้คุยเรื่องอะไรที่มันพิเศษไปกว่านั้น?
ยาบุยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น จ้องมองเคย์ที่กำลังวางกระเป๋าเป้ลงบนพื้นห้อง ถอดรองเท้า และแขวนเสื้อแจ็คเกตบนตะขอ เขามองดูอีกฝ่ายเริ่มหัวเราะอีกครั้ง หันมายกมือทักทายเขาเพียงเสี้ยววินาที แล้วเดินเข้าไปในห้องที่เคย์ใช้เป็นห้องสำหรับทำการบ้าน ซึ่งเคย์มักจะใช้เวลาอยู่ในห้องนั้นเป็นชั่วโมงๆ
แต่ตอนนี้ยาบุไม่ได้สนใจเรื่องนั้น
เขาเห็นเคย์หอบม้วนกระดาษ แล้วกางลงบนโต๊ะ เคย์กำลังคุยเรื่องโปรเจคท์ ขณะที่ใช้นิ้วเรียวยาวจิ้มลงไปบนแผ่นกระดาษ
ยาบุรออยู่อีก 2-3 นาที จนในที่สุดคนรักของเขาก็ตัดสาย แล้วหันมาหาคนโตกว่าเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ
เคย์กอด จูบยาบุ แต่อีกฝ่ายไม่ตอบสนอง หากแต่มองเข้าไปในดวงตาของเคย์
“ไปไหนมา?” ยาบุถามด้วยเสียงเย็น
“พอดีมีร้านทาโกะยากิข้างทาง ผมกับยาโอโทเมะคุงก็เลยแวะกินประมาณ 10 นาที จากนั้นผมก็เดินไปเป็นเพื่อนเขาไปที่สถานี”
“คนที่คุยด้วยเมื่อกี้คือยาโอโทเมะเหรอ? ถ้าเพิ่งเจอกันเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว เขายังจะโทรหานายเรื่องอะไร?”
“เขาโทรหาผม เพราะผมบังเอิญหยิบดราฟท์งานมาผิด มันเป็นงานโปรเจคท์ส่วนของเขา เขาเป็นแค่เพื่อนในคณะ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย อ๊ะ! สงสัยว่าจะมาแล้ว” เคย์ร้องแล้วเดินออกไป
“มาทำไม?” ยาบุถามพลางคว้าข้อมือเคย์ ลากคนอายุน้อยกว่ากลับมายืนตรงหน้าอีกครั้ง
“เขาต้องจัดการดราฟท์ให้เรียบร้อยภายในวันนี้ พรุ่งนี้เราต้องรีวิวโปรเจคท์สำคัญ ธีสิสของผมน่ะ ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบให้มีคนแปลกหน้ามาที่บ้าน แต่ขอแค่ 2 นาทีเอง นะ พอผมให้ไฟล์เขาแล้ว เดี๋ยวเขาก็ไป”
ยาบุผละไปอีกทางโดยไม่พูดอะไร เขาเดินเข้าห้องแล้วกระแทกประตูปิดเสียงดัง คนอายุน้อยกว่าได้แต่ก้มหน้ามองรอยรอบข้อมือของตนที่ยาบุกำแน่นเมื่อครู่
เขามองเหม่อไปที่บานประตู นี่ไม่ใช่นิสัยปกติของยาบุที่เป็นคนอ่อนโยนเลย และเคย์ก็ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย
เขายืนนิ่ง ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา เสียงออดประตูดังขึ้น ตอนที่เคย์กำลังมองดูรอยรอบข้อมือกลายเป็นสีม่วงช้ำ
เคย์กระโดดลุกขึ้นแล้วเปิดประตูออก เห็นฮิคารุยืนอยู่ตรงปากประตู กล่าวทักทายเขาเหมือนปกติ
ฮิคารุถอดรองเท้าออก และเดินตามเจ้าของบ้านเข้ามายังห้องนั่งเล่นที่มีไฟล์งานและหนังสือวางอยู่
“ขอโทษที่หยิบผิดมา” เคย์พึมพำ “พอดีเหม่อไปหน่อย เลยหยิบมาหมดเลย”
“อย่าพูดยังงั้นน่า ฉันเองก็ไม่ได้สังเกตเหมือนกันแหละ” ฮิคารุชำเลืองมองที่โต๊ะ “นี่คือจุดที่นายจะต้องรีวิวพรุ่งนี้เหรอ?” เขาถาม
ทั้งคู่ก้มตัวลงเหนือม้วนกระดาษ โดยฮิคารุโน้มตัวมาพิงไหล่เพื่อนร่วมโปรเจคท์
“ใช่ ก้าวหน้าไปเยอะแล้วล่ะ คืนนี้ฉันกะว่าจะแก้ไขบางจุด จะวางบันได แล้วก็ปรับอัตราส่วนของปีกอาคาร แล้วก็จะรีบปริ๊นต์พรุ่งนี้ เอาจริงๆ ถ้านายส่งอีเมล์ไฟล์ตัวดราฟท์ให้ฉันก่อน 7 โมงเช้าพรุ่งนี้ เราก็จะเอางานมารวมกันได้”
ฮิคารุพยักหน้ารับ เขายืดตัวตรงแล้วเคาะไหล่เคย์ 2-3 ครั้งพลางหัวเราะ
“อื้ม! หวังว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างจะไปได้สวย” เขาบอกขณะที่สวมรองเท้า “ฉันไปละ ถ้าวิ่งไปตอนนี้คงทันรถไฟเที่ยวต่อไป เจอกันพรุ่งนี้อิโนะจิ”
“เจอกันพรุ่งนี้ ฮิคารุคุง”
เคย์รอจนกระทั่งฮิคารุเดินเข้าลิฟท์ไปจนประตูปิด แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อหันมาเห็นยาบุยืนอยู่ตรงหน้า คนโตกว่ากำลังมองเขาด้วยสายตาเย็นชา
เคย์ก้าวถอยหลังอัตโนมัติโดยสัญชาตญาณ จนแผ่นหลังสัมผัสกับบานประตู คนตัวโตกว่ากระแทกฝ่ามือลงกับบานประตู เฉียดศีรษะของเคย์ไปนิด ทำให้เคย์สะดุ้งอีกครั้ง
“นั่นยาโอโทเมะคุงเหรอ?” ยาบุกระซิบข้างหูของเคย์
คนอายุน้อยกว่าพยักหน้ารับ
“แถมเรียกนายว่าอิโนะจิด้วย?” ยาบุถามอีกครั้ง “ทำไมถึงต้องเรียกกันแบบนั้น?”
“... ผมรู้จักเขามาหลายปีแล้ว เขาเป็นเพื่อนผมตั้งแต่ม.ปลายแล้ว” เคย์ตอบอย่างอ่อนแรง ไม่กล้าแม้แต่จะมองสบตา
ยาบุจ้องมองอีกฝ่ายนานเต็มนาที ขณะที่เคย์ได้แต่ก้มศีรษะอยู่อย่างนั้นด้วยความหวาดกลัว จากนั้นคนโตกว่าจึงเงื้อมือขึ้นแล้วตบอีกฝ่าย
ร่างของเคย์กระแทกกำแพงแล้วทรุดลงไปกองกับพื้น ไอค่อกแค่ก เขาเลื่อนมือไปแตะที่ใบหน้าของตนเอง แล้วมองเห็นเลือดติดอยู่ที่ปลายนิ้ว
คนโตกว่าไม่สนใจเสียงสะอื้น เขาขยุ้มผมของเคย์ ดึงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นยืน แล้วลากร่างนั้นกลับไปที่ห้องนั่งเล่น โยนร่างในเงื้อมมือลงบนโซฟา
ยาบุทนไม่ได้ที่จะเห็นผู้ชายอื่นพูดคุยอย่างมั่นใจกับเคย์ ทุกครั้งที่ใครก็ตามทอดสายตามองเคย์ มันเหมือนกับว่าใครคนนั้นอยากจะกลืนกินเคย์ลงไป และความคิดที่ว่าเคย์อาจจะหลงใหลไปกับสิ่งนั้น มันทำให้ยาบุแทบจะเป็นบ้า
มือของยาบุฟาดลงไปที่ใบหน้าของคนอายุน้อยกว่าอีกครั้ง เคย์พยายามป้องกันตัวเอง แต่ก็ล้มเหลว
เรื่องที่เคย์พูดมา เขาจะเชื่อได้แค่ไหนว่าที่เคย์พูดมาคือเรี่องจริง?
เพื่อนที่คณะ... เพื่อนร่วมโปรเจคท์ ...ธีสิส .... เพื่อนสมัยเด็ก
เขาอยากที่จะเชื่อเคย์ แต่บางสิ่งรั้งเขาไว้ไม่ให้คล้อยตามสิ่งที่เคย์บอก บางอย่างในแววตาของยาโอโทเมะตอนที่พิงไหล่ของเคย์ ตอนที่กล่าวลา
ช่วงวินาทีที่ยาบุเสไปคิดเรื่องอื่นอยู่นั้น เคย์ฉวยจังหวะนี้ไถลตัวลงจากโซฟา พยายามจะหนี แต่ยาบุคว้าแขนเขาไว้อีกครั้ง แล้วกระแทกแผ่นหลังของเคย์ลงกับพื้นห้อง แล้วนั่งคร่อมร่างเคย์ไม่ให้หนีด้วยน้ำหนักตัว
เคย์มองคนโตกว่า
ใบหน้าของเขาบวมเป่ง เลือดไหลรินจากริมฝีปากที่กำลังบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากที่ปกติมักจะมีรอยยิ้มชวนฝันอยู่เสมอ
ยาบุโน้มตัวลงมา จูบเคย์ทั้งๆ ที่เลือดยังคงอาบใบหน้าอีกฝ่าย เขาปาดน้ำตาของเคย์ออกเบาๆ
“ฉันขอโทษ” เขากระซิบแผ่วเบา “ฉันไม่ได้อยากทำอย่างนี้เลย ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก ฉันสัญญา... ตอนที่มันเรียกนายว่าอิโนะจิ ตอนที่มันแตะต้องนาย... ฉันสาบานว่าจะไม่ทำอีก”
เคย์ได้แต่พยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืน ไม่สนใจมือของยาบุที่ยื่นมาประคอง เขาเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างแผล และยังคงเอาแต่เงียบเมื่อยาบุเอ่ยปากว่าจะช่วยทำแผลให้
เคย์นั่งเงียบๆ อยู่ตรงขอบอ่างน้ำ ขณะที่คนโตกว่าแตะสำลีลงไปบนปากและโหนกแก้ม เคย์อ้าปากเล็กน้อยเมื่อพลาสเตอร์ยาแปะลงมา
“ผมจะอยู่ในห้องสตูดิโอ จำเป็นต้องทำงานโปรเจคท์ให้เสร็จก่อนพรุ่งนี้” เคย์พูดเสียงแผ่ว
ยาบุพยักหน้า แล้วจับแขนเคย์ให้ขยับเข้ามาใกล้ตัว เขาจูบลงที่ซอกคอและลูบเบาๆ เคย์ยืนนิ่ง
“งั้นระหว่างนี้ฉันจะไปนอนนะ”
“อืม แต่ไม่ต้องรอนะ ผมมีงานต้องทำอีกเยอะ”
เคย์ปิดประตูห้องสตูดิโอโดยไม่พูดอะไรอีก บิดลูกบิดล็อคประตู
ในห้องที่มืดมิด มีเพียงแสงจากจอคอมพิวเตอร์ LED และฮาร์ดไดรฟ์เท่านั้น เคย์ทรุดตัวลงกับพื้น ร้องไห้เงียบๆ โดยไม่อยากให้ยาบุได้ยิน
เขายังคงนั่งกองอยู่กับพื้นอย่างนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์ เขาดาวน์โหลดดราฟท์จากฮิคารุ แล้วจึงเริ่มลงมือทำงาน
ต่อตอนที่ 2 /
Fandom: Hey! Say! JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei
Rating: R
Warnings: AU!
Disclaimer: whole story belongs to simph8 I just translated the story to Thai language.
Can I really love you with all my heart? {Tegoshi Yuya - Ai Nante}
*ในเรื่อง ยาบุอายุ 25 ปี เคย์และฮิคารุอายุ 21 ปี
ตอนที่ 1
เป็นเวลาเย็นมากแล้วตอนที่เคย์กลับมาถึงบ้าน เขาเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนที่มหาวิทยาลัยมาทั้งวัน ตอนนี้เคย์อยากจะอาบน้ำและคิดว่าจะกินอะไรสำหรับมื้อค่ำดี
ยาบุยังไม่กลับมา เขาอาจจะกินอาหารค่ำกับที่ทำงานต่อก็ได้ เพราะฉะนั้นตอนนี้เคย์ก็อยู่เพียงลำพัง
ตั้งแต่ที่เขาเริ่มย้ายมาอยู่กับยาบุ ราวๆ 2-3 เดือนแรก เขาคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะตัวเขาเองไม่ชินกับการที่ต้องอยู่ร่วมกับผู้อื่น ก่อนนี้เคย์อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ ในห้องนอนขนาดเล็ก แต่เมื่อย้ายเข้ามาอยู่กับยาบุแล้ว เขาก็พบว่าอพาร์ทเม้นท์ของยาบุใหญ่เกินกว่าสำหรับ 2 คนเสียด้วยซ้ำ และห่างแค่ไม่กี่ก้าวจากย่านชินจุกุที่แสนจะคึกคัก
ย่านคาบุกิโจอยู่ใกล้บริเวณที่พวกเขาอาศัยอยู่ เป็นย่านที่เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา ไม่เพียงแต่ใกล้ที่ทำงานของยาบุ ซึ่งทำงานในตำแหน่งผู้จัดการของบริษัทโฆษณายักษ์ใหญ่เท่านั้น แต่ยังอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยของเขาด้วย ซึ่งนับว่าเป็นข้อดีอย่างมาก เนื่องจากเขากำลังอยู่ในช่วงใกล้เรียนจบ
เขาค่อนข้างพอใจกับชีวิตในมหาวิทยาลัยและการสอบ ถ้าเขาคำนวณไม่พลาด เกรดของเขาจะสูงขึ้นอีก
เคย์พยายามหยุดคิดเรื่องเรียน เขาเดินไปที่ห้องนอน ถอดเสื้อผ้าออก แล้วสวมชุดคลุมอาบน้ำกับกางเกงเสวตสำหรับสวมในบ้าน จากนั้นจึงเดินไปอาบน้ำเพื่อผ่อนคลาย
บทเรียนเมื่อตอนบ่ายทำให้เขาเหนื่อยล้า และแทบจะจำรายละเอียดเรื่องที่เรียนไปไม่ได้เลย
เขายังคงยืนอยู่ใต้ฝักบัวน้ำอุ่น จากนั้นกระเพาะอาหารก็ส่งเสียงร้อง นั่นเป็นเพราะเขายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ก่อนเที่ยง เคย์คิดว่าจะนำราเมนกึ่งสำเร็จรูปออกมากิน
เคย์ยังคิดไม่ตกว่าจะเดินออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีหรือเปล่าเพราะเขาล้าเหลือเกิน แต่เมื่อประเมินสถานการณ์ดูแล้ว แค่เดินออกไป 2 นาทีก็จะเจอร้านซูชิร้านแรกตรงชินจุกุ เขาจะพยายามเอาชนะความเหนื่อยล้า หรือจะนั่งรออยู่เฉยๆ บนโซฟาคอยให้ยาบุกลับมา แล้วให้ยาบุพาเขาออกไปกินอะไรข้างนอก
ท้องของเขาส่งเสียงร้องดังอีกแล้ว เคย์ตัดสินใจเลือกทางเลือกแรก สวมกางเกงยีนส์ตัวสะอาด เสื้อเสวตเชิ้ต ก่อนจะออกไปข้างนอก
ยาบุ โคตะ หัวหน้าผู้จัดการวัย 25 ปี เดินออกมาจากภัตตาคารที่ซึ่งบรรดาเจ้านายและเพื่อนร่วมงานยังคงสังสรรค์กันอยู่ เขาหลบออกมาพักเบรกสั้นๆ
เขารู้สึกถึงแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดมากพอๆ กับที่ต้องการอากาศที่สดชื่นเพื่อสูบบุหรี่เพียงลำพัง เขายืนพิงผนังตึกใกล้ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
เคย์ คนรักของเขากลับมาจากมหาวิทยาลัยแล้ว และอาจจะกำลังกินมื้อค่ำอยู่
เขาส่งอีเมล์บอกอีกฝ่ายว่าอาจจะกลับดึกหน่อย แล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ
เขารออีเมล์ตอบกลับ แล้วก็ต้องนิ่วหน้าเพราะอีเมล์ตอบกลับยังไม่มาเสียที เคย์มักจะตอบอีเมล์กลับเร็วเสมอ นอกเสียจากว่าจะเรียนอยู่ในคลาส
และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาเรียนในคลาส
เขาลองโทรหาอีกฝ่าย 1 ครั้ง 2 ครั้ง 3 ครั้ง จนกระทั่งครั้งที่ 4 เด็กหนุ่มจึงรับสาย
เขาได้ยินเสียงอึกทึกเป็นแบ็คกราวนด์จากอีกฝ่าย มืออีกข้างของยาบุเผลอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
“เคย์จัง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “นายอยู่ที่ไหน? ตอนนี้นายควรจะอยู่ที่บ้านแล้ว แล้วทำไมถึงไม่บอกว่าจะออกมาข้างนอก?”
ยาบุนึกภาพอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ จากนั้นจึงอ่อนลง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเคย์อยู่ข้างนอกบ้าน บ้านที่อยู่ใกล้คาบุกิโจ ที่ซึ่งเต็มไปด้วยชีวิตคนกลางคืน
“ผมอยู่ร้านซูชิใกล้ๆ บ้าน ก็ผมไม่อยากทำอาหาร แล้วก็ไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาเมื่อไหร่ ผมก็เลยอาบน้ำ แล้วออกมาข้างนอก ที่ผมไม่ได้บอกก็เพราะไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของคุณ ผมขอโทษนะ”
ยาบุสูดลมหายใจเข้าลึก หลับตา ใบหน้าที่ตึงเครียดนั้นผ่อนคลายขึ้น กลับไปเป็นสีหน้าปกติ แล้วยิ้ม
“เดี๋ยวคุยกันต่อที่บ้านนะ ตอนนี้นายกลับบ้านได้แล้ว นายก็รู้ว่าอยู่ข้างนอกคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย”
“แต่ผมเพิ่งเริ่มกินเองนะ ผมหิวอ่ะ” อีกฝายบ่น “ผมสัญญาว่าผมถ้ากินเสร็จแล้วผมจะรีบกลับบ้านทันที สาบานเลยเอ้า”
ยาบุยังคงนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพยักหน้า
“ถ้ากลับถึงบ้านแล้วส่งอีเมล์มาบอกทันทีเลยนะ”
“โอเคเลย ยาบุจิ”
คนโตกว่านึกภาพอีกคนที่กำลังยิ้มออก
“ผมสัญญา”
ยาบุจบการสนทนาทั้งๆ ที่ยังหงุดหงิดอยู่นิดๆ เขาไม่ชอบให้อะไรๆ อยู่นอกเหนือการควบคุม และไม่อาจทนให้เคย์ออกมาข้างนอกคนเดียว โดยเฉพาะเวลากลางคืน
เคย์สวย เป็นความสวยแบบเฉพาะตัวที่ชนะใจเขาอย่างช้าๆ โลกนี้มักจะมีสิ่งที่เราไม่ได้เป็นเจ้าของ แต่ก็ทำให้หลงใหลในทันทีที่ได้เห็น
ร่างสูงโปร่งบาง ผมค่อนข้างยาวล้อมกรอบใบหน้าที่มักมีรอยยิ้มปรากฎบนริมฝีปากเสมอ
ถ้าจะพูดให้ชัดๆ คือเคย์เป็นคนฉลาด แต่ไม่สนใจความเป็นไปรอบๆ ตัว
มันเป็นลักษณะเฉพาะตัวและพิเศษที่ทำให้ยาบุตกหลุมรัก เขารักเคย์มากเสียจนคิดว่าเขากำลังจะเป็นบ้า
ความสวยที่ทำลายศีลธรรม ร่างกายที่ทำให้เขารู้สึกเร้าใจทั้งๆ ที่เจ้าตัวไม่ได้ทำอะไรเลย ปราศจากพรหมจรรย์และความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา การที่ได้มองดูเคย์นอนหลับนั้นมันทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
เมื่อเห็นเคย์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ยาบุก็จะรีบกระโจนเข้าใส่อีกฝ่ายทันทีเหมือนสัตว์ป่า แล้วเคย์ก็ปล่อยให้เขาทำตามใจ และกลับกันเคย์ก็ปล่อยตามใจตัวเอง สลัดความยับยั้งชั่งใจ และการใช้เหตุผลก็ลดลงตามไปด้วย
บุคลิกและลักษณะแบบนั้นของเคย์ทำให้เขาระแวง
เขากลัวว่าใครคนอื่นอาจจะเข้ามาครอบครองเคย์ ความคิดนี้ติดอยู่ในใจของยาบุ
เขากลัวว่าผู้ชายคนอื่นจะแย่งเคย์ไป แล้วเคย์จะทิ้งเขา
เขาไม่สามารถทนกับชีวิตที่ไม่มีเคย์ได้ พวกเขายังอายุน้อย อาจจะยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ
แต่ยาบุเชื่อว่าเคย์คือคนที่เติมเต็มชีวิตของเขา
ยาบุรอต่ออีก 10 นาที สูบบุหรี่ต่ออีกมวน แล้วเดินกลับเข้าไปในภัตตาคารอย่างกังวลใจ
เขาใจเย็นลงในอีก 20 นาทีต่อมา เมื่อโทรศัพท์มือถือของเขาดัง และได้อ่านอีเมล์ที่ส่งมาจากเคย์ ว่าอีกฝ่ายกลับถึงบ้านและกำลังจะเข้านอนแล้ว
เมื่อความกังวลใจคลายลงแล้ว ยาบุก็รู้สึกสนุกกับค่ำคืนนี้
**
เย็นวันถัดมายาบุกำลังทำอาหารอยู่
เย็นมากแล้วแต่เคย์ก็ยังไม่กลับมา ยาบุเดินทะลุไปยังห้องนั่งเล่น
เคย์เดินเข้ามาในบ้าน โดยมือยังถือโทรศัพท์มือถือแล้วก็หัวเราะ เขากำลังคุยกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัย แต่ยาบุจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเคย์ไม่ได้คุยเรื่องอะไรที่มันพิเศษไปกว่านั้น?
ยาบุยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น จ้องมองเคย์ที่กำลังวางกระเป๋าเป้ลงบนพื้นห้อง ถอดรองเท้า และแขวนเสื้อแจ็คเกตบนตะขอ เขามองดูอีกฝ่ายเริ่มหัวเราะอีกครั้ง หันมายกมือทักทายเขาเพียงเสี้ยววินาที แล้วเดินเข้าไปในห้องที่เคย์ใช้เป็นห้องสำหรับทำการบ้าน ซึ่งเคย์มักจะใช้เวลาอยู่ในห้องนั้นเป็นชั่วโมงๆ
แต่ตอนนี้ยาบุไม่ได้สนใจเรื่องนั้น
เขาเห็นเคย์หอบม้วนกระดาษ แล้วกางลงบนโต๊ะ เคย์กำลังคุยเรื่องโปรเจคท์ ขณะที่ใช้นิ้วเรียวยาวจิ้มลงไปบนแผ่นกระดาษ
ยาบุรออยู่อีก 2-3 นาที จนในที่สุดคนรักของเขาก็ตัดสาย แล้วหันมาหาคนโตกว่าเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ
เคย์กอด จูบยาบุ แต่อีกฝ่ายไม่ตอบสนอง หากแต่มองเข้าไปในดวงตาของเคย์
“ไปไหนมา?” ยาบุถามด้วยเสียงเย็น
“พอดีมีร้านทาโกะยากิข้างทาง ผมกับยาโอโทเมะคุงก็เลยแวะกินประมาณ 10 นาที จากนั้นผมก็เดินไปเป็นเพื่อนเขาไปที่สถานี”
“คนที่คุยด้วยเมื่อกี้คือยาโอโทเมะเหรอ? ถ้าเพิ่งเจอกันเมื่อ 10 นาทีที่แล้ว เขายังจะโทรหานายเรื่องอะไร?”
“เขาโทรหาผม เพราะผมบังเอิญหยิบดราฟท์งานมาผิด มันเป็นงานโปรเจคท์ส่วนของเขา เขาเป็นแค่เพื่อนในคณะ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย อ๊ะ! สงสัยว่าจะมาแล้ว” เคย์ร้องแล้วเดินออกไป
“มาทำไม?” ยาบุถามพลางคว้าข้อมือเคย์ ลากคนอายุน้อยกว่ากลับมายืนตรงหน้าอีกครั้ง
“เขาต้องจัดการดราฟท์ให้เรียบร้อยภายในวันนี้ พรุ่งนี้เราต้องรีวิวโปรเจคท์สำคัญ ธีสิสของผมน่ะ ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบให้มีคนแปลกหน้ามาที่บ้าน แต่ขอแค่ 2 นาทีเอง นะ พอผมให้ไฟล์เขาแล้ว เดี๋ยวเขาก็ไป”
ยาบุผละไปอีกทางโดยไม่พูดอะไร เขาเดินเข้าห้องแล้วกระแทกประตูปิดเสียงดัง คนอายุน้อยกว่าได้แต่ก้มหน้ามองรอยรอบข้อมือของตนที่ยาบุกำแน่นเมื่อครู่
เขามองเหม่อไปที่บานประตู นี่ไม่ใช่นิสัยปกติของยาบุที่เป็นคนอ่อนโยนเลย และเคย์ก็ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย
เขายืนนิ่ง ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา เสียงออดประตูดังขึ้น ตอนที่เคย์กำลังมองดูรอยรอบข้อมือกลายเป็นสีม่วงช้ำ
เคย์กระโดดลุกขึ้นแล้วเปิดประตูออก เห็นฮิคารุยืนอยู่ตรงปากประตู กล่าวทักทายเขาเหมือนปกติ
ฮิคารุถอดรองเท้าออก และเดินตามเจ้าของบ้านเข้ามายังห้องนั่งเล่นที่มีไฟล์งานและหนังสือวางอยู่
“ขอโทษที่หยิบผิดมา” เคย์พึมพำ “พอดีเหม่อไปหน่อย เลยหยิบมาหมดเลย”
“อย่าพูดยังงั้นน่า ฉันเองก็ไม่ได้สังเกตเหมือนกันแหละ” ฮิคารุชำเลืองมองที่โต๊ะ “นี่คือจุดที่นายจะต้องรีวิวพรุ่งนี้เหรอ?” เขาถาม
ทั้งคู่ก้มตัวลงเหนือม้วนกระดาษ โดยฮิคารุโน้มตัวมาพิงไหล่เพื่อนร่วมโปรเจคท์
“ใช่ ก้าวหน้าไปเยอะแล้วล่ะ คืนนี้ฉันกะว่าจะแก้ไขบางจุด จะวางบันได แล้วก็ปรับอัตราส่วนของปีกอาคาร แล้วก็จะรีบปริ๊นต์พรุ่งนี้ เอาจริงๆ ถ้านายส่งอีเมล์ไฟล์ตัวดราฟท์ให้ฉันก่อน 7 โมงเช้าพรุ่งนี้ เราก็จะเอางานมารวมกันได้”
ฮิคารุพยักหน้ารับ เขายืดตัวตรงแล้วเคาะไหล่เคย์ 2-3 ครั้งพลางหัวเราะ
“อื้ม! หวังว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างจะไปได้สวย” เขาบอกขณะที่สวมรองเท้า “ฉันไปละ ถ้าวิ่งไปตอนนี้คงทันรถไฟเที่ยวต่อไป เจอกันพรุ่งนี้อิโนะจิ”
“เจอกันพรุ่งนี้ ฮิคารุคุง”
เคย์รอจนกระทั่งฮิคารุเดินเข้าลิฟท์ไปจนประตูปิด แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อหันมาเห็นยาบุยืนอยู่ตรงหน้า คนโตกว่ากำลังมองเขาด้วยสายตาเย็นชา
เคย์ก้าวถอยหลังอัตโนมัติโดยสัญชาตญาณ จนแผ่นหลังสัมผัสกับบานประตู คนตัวโตกว่ากระแทกฝ่ามือลงกับบานประตู เฉียดศีรษะของเคย์ไปนิด ทำให้เคย์สะดุ้งอีกครั้ง
“นั่นยาโอโทเมะคุงเหรอ?” ยาบุกระซิบข้างหูของเคย์
คนอายุน้อยกว่าพยักหน้ารับ
“แถมเรียกนายว่าอิโนะจิด้วย?” ยาบุถามอีกครั้ง “ทำไมถึงต้องเรียกกันแบบนั้น?”
“... ผมรู้จักเขามาหลายปีแล้ว เขาเป็นเพื่อนผมตั้งแต่ม.ปลายแล้ว” เคย์ตอบอย่างอ่อนแรง ไม่กล้าแม้แต่จะมองสบตา
ยาบุจ้องมองอีกฝ่ายนานเต็มนาที ขณะที่เคย์ได้แต่ก้มศีรษะอยู่อย่างนั้นด้วยความหวาดกลัว จากนั้นคนโตกว่าจึงเงื้อมือขึ้นแล้วตบอีกฝ่าย
ร่างของเคย์กระแทกกำแพงแล้วทรุดลงไปกองกับพื้น ไอค่อกแค่ก เขาเลื่อนมือไปแตะที่ใบหน้าของตนเอง แล้วมองเห็นเลือดติดอยู่ที่ปลายนิ้ว
คนโตกว่าไม่สนใจเสียงสะอื้น เขาขยุ้มผมของเคย์ ดึงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นยืน แล้วลากร่างนั้นกลับไปที่ห้องนั่งเล่น โยนร่างในเงื้อมมือลงบนโซฟา
ยาบุทนไม่ได้ที่จะเห็นผู้ชายอื่นพูดคุยอย่างมั่นใจกับเคย์ ทุกครั้งที่ใครก็ตามทอดสายตามองเคย์ มันเหมือนกับว่าใครคนนั้นอยากจะกลืนกินเคย์ลงไป และความคิดที่ว่าเคย์อาจจะหลงใหลไปกับสิ่งนั้น มันทำให้ยาบุแทบจะเป็นบ้า
มือของยาบุฟาดลงไปที่ใบหน้าของคนอายุน้อยกว่าอีกครั้ง เคย์พยายามป้องกันตัวเอง แต่ก็ล้มเหลว
เรื่องที่เคย์พูดมา เขาจะเชื่อได้แค่ไหนว่าที่เคย์พูดมาคือเรี่องจริง?
เพื่อนที่คณะ... เพื่อนร่วมโปรเจคท์ ...ธีสิส .... เพื่อนสมัยเด็ก
เขาอยากที่จะเชื่อเคย์ แต่บางสิ่งรั้งเขาไว้ไม่ให้คล้อยตามสิ่งที่เคย์บอก บางอย่างในแววตาของยาโอโทเมะตอนที่พิงไหล่ของเคย์ ตอนที่กล่าวลา
ช่วงวินาทีที่ยาบุเสไปคิดเรื่องอื่นอยู่นั้น เคย์ฉวยจังหวะนี้ไถลตัวลงจากโซฟา พยายามจะหนี แต่ยาบุคว้าแขนเขาไว้อีกครั้ง แล้วกระแทกแผ่นหลังของเคย์ลงกับพื้นห้อง แล้วนั่งคร่อมร่างเคย์ไม่ให้หนีด้วยน้ำหนักตัว
เคย์มองคนโตกว่า
ใบหน้าของเขาบวมเป่ง เลือดไหลรินจากริมฝีปากที่กำลังบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากที่ปกติมักจะมีรอยยิ้มชวนฝันอยู่เสมอ
ยาบุโน้มตัวลงมา จูบเคย์ทั้งๆ ที่เลือดยังคงอาบใบหน้าอีกฝ่าย เขาปาดน้ำตาของเคย์ออกเบาๆ
“ฉันขอโทษ” เขากระซิบแผ่วเบา “ฉันไม่ได้อยากทำอย่างนี้เลย ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก ฉันสัญญา... ตอนที่มันเรียกนายว่าอิโนะจิ ตอนที่มันแตะต้องนาย... ฉันสาบานว่าจะไม่ทำอีก”
เคย์ได้แต่พยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืน ไม่สนใจมือของยาบุที่ยื่นมาประคอง เขาเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างแผล และยังคงเอาแต่เงียบเมื่อยาบุเอ่ยปากว่าจะช่วยทำแผลให้
เคย์นั่งเงียบๆ อยู่ตรงขอบอ่างน้ำ ขณะที่คนโตกว่าแตะสำลีลงไปบนปากและโหนกแก้ม เคย์อ้าปากเล็กน้อยเมื่อพลาสเตอร์ยาแปะลงมา
“ผมจะอยู่ในห้องสตูดิโอ จำเป็นต้องทำงานโปรเจคท์ให้เสร็จก่อนพรุ่งนี้” เคย์พูดเสียงแผ่ว
ยาบุพยักหน้า แล้วจับแขนเคย์ให้ขยับเข้ามาใกล้ตัว เขาจูบลงที่ซอกคอและลูบเบาๆ เคย์ยืนนิ่ง
“งั้นระหว่างนี้ฉันจะไปนอนนะ”
“อืม แต่ไม่ต้องรอนะ ผมมีงานต้องทำอีกเยอะ”
เคย์ปิดประตูห้องสตูดิโอโดยไม่พูดอะไรอีก บิดลูกบิดล็อคประตู
ในห้องที่มืดมิด มีเพียงแสงจากจอคอมพิวเตอร์ LED และฮาร์ดไดรฟ์เท่านั้น เคย์ทรุดตัวลงกับพื้น ร้องไห้เงียบๆ โดยไม่อยากให้ยาบุได้ยิน
เขายังคงนั่งกองอยู่กับพื้นอย่างนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์ เขาดาวน์โหลดดราฟท์จากฮิคารุ แล้วจึงเริ่มลงมือทำงาน
ต่อตอนที่ 2 /