ฟิคแปล - Di gelosia, rabbia e daifuku (Jealousy, anger and daifuku) [Yabu Kota x Inoo Kei]
Title: Di gelosia, rabbia e daifuku (Jealousy, anger and daifuku)
Author: simph8
Fandom: Hey!Say!JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei, Arioka Daiki
Rating: G
Prompt: Daifuku
Disclaimer: The story belongs to
simph8 I just translated into Thai language.
Summary: โคตะไม่ได้หึงหรืออิจฉาความสัมพันธ์ระหว่างเคย์กับไดกิเลย แต่เขาแค่สุดแสนจะแค้นไดกิจนหมดใจ
Jealousy, anger and daifuku
โคตะสามารถใช้คำคุณศัพท์มากมายอธิบายความหมายของตนเองได้ ยกเว้นเพียงคำว่า "หึง"
เขาชินกับการที่สิ่งต่างๆ เป็นไปตามวิถีทางของมัน ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว เขามักจะยึดติดกับสิ่งต่างๆ หรือผู้คน ซึ่งความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเคย์ทำให้เขาเริ่มกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ความรู้สึกมั่นใจของเขากำลังสั่นคลอน
เขาชอบที่ได้อยู่กับเคย์ สบายใจ เปิดใจได้มากขึ้น และเมื่อต้องห่างกัน เขาก็รู้สึกเหมือนถูกดูดลงท่อชักโครก
ขณะที่เคย์ยังมีท่าทีไม่ต่างไปจากเดิม และดูเหมือนจะไม่รู้ถึงความรู้สึกที่โคตะมีให้เคย์
แต่สิ่งที่รบกวนจิตใจของโคตะมากที่สุด คือ คนอายุน้อยกว่าที่ชื่อไดกิ อาริโอกะ ที่คอยเกาะติดเคย์ไปด้วยทุกที่
โคตะไม่เคยเข้าหาไดกินอกจากความจำเป็นในเวลางาน และแม้ว่าไดกิเองจะรู้ว่าเขาควรวางตนเองในสถานะไหน แต่กลับยังคงทำท่าปกป้องและเป็นห่วงเป็นใยเคย์เกินเหตุ
ในห้องแต่งตัวบ่ายวันหนึ่ง โคตะวิตกมากกว่าปกติ เคย์เดินมาหาเขาพร้อมรอยยิ้มราวกับเจ้าหญิงแบบที่โคตะนึกชื่นชม และหวังว่าจะไม่มีใครเห็นร่องรอยความเขินอายของเขา
"โคจัง เสร็จงานแล้วไปกินไดฟุกุกันมั้ย" คนอายุน้อยกว่าถาม
"อืม" โคตะงึมงำตอบกลับไป พยายามทำน้ำเสียงให้หนักแน่นเหมือนปกติ "แต่ยังไงนายก็ไปกับอาริโอกะอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ พวกนายทำอะไรด้วยกันตลอดอย่างกับคนเป็นแฟนกัน" เขาถามอย่างหงุดหงิด
ไม่ไกลจากทั้งคู่ มีคนคนหนึ่งมองมาอย่างเป็นกังวล
แต่โคตะรีบวิ่งออกไปจากห้องโดยไม่รอคำตอบ โดยไม่แม้แต่จะหันหลังมองกลับไป
การถ่ายทำไม่เคยดูจะกินเวลายาวนานขนาดนี้มาก่อน โคตะรู้สึกถึงสายตาของเคย์ที่จับจ้องแผ่นหลังของเขา โคตะปรารถนาที่จะหันกลับไปหาเคย์ ขอให้เคย์ยกโทษให้ แต่ศักดิ์ศรีที่ค้ำคอและกล้องในห้องส่งขวางไม่ให้เขาเอ่ยปากขอโทษได้
ไดกิปราดมาขวางโคตะไว้ตรงทางออกด้วยความไวแสง โคตะไม่นึกอยากจะเห็นหน้าหรือคุยกับอีกฝ่าย
แต่ก็จำต้องพูดว่า "ขอบคุณที่เหนื่อยสำหรับงานวันนี้นะ" ด้วยเสียงรอดไรฟัน
"นายรีบกลับเหรอ" คนอายุน้อยกว่าถาม
"ฉันต้องรีบไปขึ้นรถไฟ" โคตะเบนสายตาไปทางอื่น แน่ล่ะ เขาโกหก
"ฉันอยากคุยกับนายเรื่องเคย์จัง หวังว่านายจะมีเวลาให้ฉัน แค่ไม่กี่นาทีเอง"
"ก็ได้ งั้นเราไปนั่งร้านนั้นกัน ตกลงมั้ย" เขาเอ่ยถึงร้านตรงสี่แยกที่ไม่ไกลจากที่นี่
"ดีเลย"
พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ และโคตะไม่เคยนึกอยากจะจับใครทุ่มลงกับทางเดินข้างถนนแบบนี้มาก่อน
แต่เขายังคงแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ พวกเขานั่งลงแล้วสั่งน้ำผลไม้สองแก้ว
"ฉันว่านายกำลังเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างฉันกับเคย์"
โคตะยังคงนิ่งเงียบ หมุนหลอดดูดน้ำในมือไปมา สีหน้ามึนตึง
"ระหว่างเราสองคนมีแค่มิตรภาพความเป็นเพื่อนที่จริงใจต่อกัน และฉันไม่เคยคิดจะแย่งเคย์ไป..."
"งั้นนายทำแบบนั้นทำไม" โคตะขัดขึ้นมา "นายพร้อมที่จะทำตามที่เคย์ขอทุกอย่าง พร้อมจะไปไหนมาไหนด้วย ถึงเนื้อถึงตัว บางครั้งถึงขั้นแนบแน่น นายฉวยโอกาสเอาเปรียบความไร้เดียงสาของเคย์ตลอด และสิ่งที่ทำให้ฉันเคืองมากที่สุดก็คือ การที่เคย์ไม่เคยรู้ถึงปัญหานี้เลย"
ไดกิแทบสำลักน้ำผลไม้ที่กำลังดื่ม เขากลั้นหัวเราะไม่ไหวจริงๆ
"โทษนะ เคย์เนี่ยนะไร้เดียงสา ยาบุ นายคิดว่านายรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเคย์แล้วเหรอ" เขาถามเย้าแหย่ "หมอนั่นมีความไร้เดียงสาน้อยซะยิ่งกว่าน้อย แล้วที่ชอบมาเล่นกับฉันต่อหน้าต่อตานาย ก็เพราะมันอยากให้นายออกอาการแบบนี้ไง หมอนั่นชอบม้ากมากที่จะได้อยู่ในความคิดของนายตลอดเวลา โดยเฉพาะเวลานายคิดว่าจะมีใครอื่นถึงเนื้อถึงตัวหมอนั่น แล้วนายก็จะคลั่งด้วยลมเพชรหึง"
ไดกิเท้าคางลงบนมือทั้งสองข้าง พลางยิ้ม
"และฉันคิดว่าเจ้านั่นทำสำเร็จแล้ว ว่ามั้ย ยาบุ" คนอายุน้อยกว่าล้อขำๆ "เคย์รู้ว่าทำแบบนั้นแล้วจะทำให้รับรู้ได้ว่านายรู้สึกยังไงบ้าง และนายมั่นใจในความรู้สึกของหมอนั่นได้เลย เพราะวันๆ หมอนั่นเอาแต่พูดเรื่องนาย ว่านายน่ารักกับหมอนั่นยังไงบ้าง แล้วทุกบ่ายก็จะเอาแต่พูดถึงเรื่องที่นายชมหมอนั่นว่าสวยยังไง ฉลาดแค่ไหน ให้ตายเหอะ ฉันก็ชักจะหึงแล้วเหมือนกันนะ แล้วนายคิดว่าไง"
โคตะนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง หน้าแดงแจ๋เหมือนกุ้งต้มสุก เขาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที
"ฉันว่า...ฉันว่านายชักจะล้ำเส้นมากไปแล้ว" โคตะร้อง แล้วคว้ากระเป๋า รู้สึกเก้อกระดาก ก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากร้านไป
ตลอดทางกลับบ้าน โคตะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของไดกิดังก้องอยู่ในหัว
วันต่อมาโคตะมาพบกับเคย์ตามนัด ทั้งๆ ที่ยังคงกระวนกระวายใจ คนอายุน้อยกว่ามาถึงก่อนแล้ว กำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนม้านั่ง โคตะหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่าย กลืนน้ำลายเสียงดังด้วยความกังวล
"ไง เคย์" โคตะทัก
อีกฝ่ายละสายตาจากการ์ตูนในมือมามองเขา ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่โคตะไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน
"ไง โคจัง" คนอายุน้อยกว่าลุกขึ้นยืน "ขอโทษนะ เมื่อวานไดจังเล่าเรื่องที่คุยกับนายให้ฉันฟังแล้ว"
"เอ๊ะ...แต่ว่า...ทำไม"
"เพราะฉันอยากจะรู้ว่าเวลานายหึงจะเป็นยังไง ฉันขอโทษจริงๆ ที่ชักใยอยู่เบื้องหลังแบบนั้น ฉันดีใจที่ได้รู้ว่าฉันเป็นของนาย และพอกกระตุกปมนิดหนึ่ง นายก็ปกป้องความสัมพันธ์ของเรา"
"แต่ว่านาย...คือฉันไม่ได้คิดไปเองคนเดียวใช่มัั้ย" โคตะพึมพำโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย
"เรื่องที่เราคบกันอยู่น่ะเหรอ โคจัง นายน่ารักมากเลยเวลาที่นายไร้เดียงสาแบบนี้ นายรู้ตัวมั้ย"
"เลิกพูดเถอะ น่าอายชะมัด"
เคย์ยิ้ม แล้วยกหนังสือการ์ตูนที่กางอยู่ขึ้นบังใบหน้าของทั้งคู่ แล้วจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากของโคตะ
"ยกโทษให้ฉันได้มั้ย" เขาถามพร้อมรอยยิ้ม
โคตะยกมือแตะริมฝีปาก กวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างตื่นๆ
"ยกโทษให้อยู่แล้ว แต่นายรู้มั้ยว่าที่จริงแล้วฉันไม่ได้วิตกเลยซักกะนิด" เขาดึงมืออีกฝ่ายมากุมไว้แน่น
"รู้แล้วจ้า โคจัง ฉันรู้ดีเลยล่ะว่านายไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเลย แล้วก็จะไม่มีฉากที่นายหึงด้วย"
โคตะถอนหายใจ มองไปอีกทาง
"ฉันไม่ทำตัวเคะแบบนั้นหรอก" เขาพึมพำอีกครั้ง
"รู้แล้วจ้า รู้แล้ว" เคย์ล้อ ก่อนจะวางหนังสือการ์ตูนลง แล้วกุมมืออีกฝ่ายไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง "ตอนนี้เราก็เคลียร์ทุกเรื่องที่นายสงสัยได้หมดแล้ว พาฉันไปกินไดฟุกุนะ อย่างน้อยต้องเบิ้ลสองชุด เพราะเมื่อวานนายทำร้ายจิตใจฉันมากเลย" เคย์บ่นพลางลากอีกฝ่าย
โคตะไม่ได้โต้ตอบอะไร ได้แต่ตามออกไป ความจริงแล้วอีกด้านของเคย์ที่เขาไม่เคยรู้จักนี้ก็มีเสน่ห์ดี
บางทีเขาควรขอโทษอาริโอกะ
บางทีนะ
แต่ตอนนี้เขายังไม่พร้อมเผชิญหน้าอาริโอกะจริงๆ
ระหว่างนี้เขาจะขอสนุกกับการเดทกับเคย์ก่อน หลังจากที่เคลียร์แล้วว่าเคย์เป็นของเขาแค่คนเดียว
- จบ -
(ﾉ´ヮ´)ﾉ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ HAPPY BIRTHDAY, INOO KEI (ﾉ´ヮ´)ﾉ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ
Author: simph8
Fandom: Hey!Say!JUMP
Pairing: Yabu Kota x Inoo Kei, Arioka Daiki
Rating: G
Prompt: Daifuku
Disclaimer: The story belongs to
simph8 I just translated into Thai language.
Summary: โคตะไม่ได้หึงหรืออิจฉาความสัมพันธ์ระหว่างเคย์กับไดกิเลย แต่เขาแค่สุดแสนจะแค้นไดกิจนหมดใจ
Jealousy, anger and daifuku
โคตะสามารถใช้คำคุณศัพท์มากมายอธิบายความหมายของตนเองได้ ยกเว้นเพียงคำว่า "หึง"
เขาชินกับการที่สิ่งต่างๆ เป็นไปตามวิถีทางของมัน ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว เขามักจะยึดติดกับสิ่งต่างๆ หรือผู้คน ซึ่งความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเคย์ทำให้เขาเริ่มกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ความรู้สึกมั่นใจของเขากำลังสั่นคลอน
เขาชอบที่ได้อยู่กับเคย์ สบายใจ เปิดใจได้มากขึ้น และเมื่อต้องห่างกัน เขาก็รู้สึกเหมือนถูกดูดลงท่อชักโครก
ขณะที่เคย์ยังมีท่าทีไม่ต่างไปจากเดิม และดูเหมือนจะไม่รู้ถึงความรู้สึกที่โคตะมีให้เคย์
แต่สิ่งที่รบกวนจิตใจของโคตะมากที่สุด คือ คนอายุน้อยกว่าที่ชื่อไดกิ อาริโอกะ ที่คอยเกาะติดเคย์ไปด้วยทุกที่
โคตะไม่เคยเข้าหาไดกินอกจากความจำเป็นในเวลางาน และแม้ว่าไดกิเองจะรู้ว่าเขาควรวางตนเองในสถานะไหน แต่กลับยังคงทำท่าปกป้องและเป็นห่วงเป็นใยเคย์เกินเหตุ
ในห้องแต่งตัวบ่ายวันหนึ่ง โคตะวิตกมากกว่าปกติ เคย์เดินมาหาเขาพร้อมรอยยิ้มราวกับเจ้าหญิงแบบที่โคตะนึกชื่นชม และหวังว่าจะไม่มีใครเห็นร่องรอยความเขินอายของเขา
"โคจัง เสร็จงานแล้วไปกินไดฟุกุกันมั้ย" คนอายุน้อยกว่าถาม
"อืม" โคตะงึมงำตอบกลับไป พยายามทำน้ำเสียงให้หนักแน่นเหมือนปกติ "แต่ยังไงนายก็ไปกับอาริโอกะอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ พวกนายทำอะไรด้วยกันตลอดอย่างกับคนเป็นแฟนกัน" เขาถามอย่างหงุดหงิด
ไม่ไกลจากทั้งคู่ มีคนคนหนึ่งมองมาอย่างเป็นกังวล
แต่โคตะรีบวิ่งออกไปจากห้องโดยไม่รอคำตอบ โดยไม่แม้แต่จะหันหลังมองกลับไป
การถ่ายทำไม่เคยดูจะกินเวลายาวนานขนาดนี้มาก่อน โคตะรู้สึกถึงสายตาของเคย์ที่จับจ้องแผ่นหลังของเขา โคตะปรารถนาที่จะหันกลับไปหาเคย์ ขอให้เคย์ยกโทษให้ แต่ศักดิ์ศรีที่ค้ำคอและกล้องในห้องส่งขวางไม่ให้เขาเอ่ยปากขอโทษได้
ไดกิปราดมาขวางโคตะไว้ตรงทางออกด้วยความไวแสง โคตะไม่นึกอยากจะเห็นหน้าหรือคุยกับอีกฝ่าย
แต่ก็จำต้องพูดว่า "ขอบคุณที่เหนื่อยสำหรับงานวันนี้นะ" ด้วยเสียงรอดไรฟัน
"นายรีบกลับเหรอ" คนอายุน้อยกว่าถาม
"ฉันต้องรีบไปขึ้นรถไฟ" โคตะเบนสายตาไปทางอื่น แน่ล่ะ เขาโกหก
"ฉันอยากคุยกับนายเรื่องเคย์จัง หวังว่านายจะมีเวลาให้ฉัน แค่ไม่กี่นาทีเอง"
"ก็ได้ งั้นเราไปนั่งร้านนั้นกัน ตกลงมั้ย" เขาเอ่ยถึงร้านตรงสี่แยกที่ไม่ไกลจากที่นี่
"ดีเลย"
พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ และโคตะไม่เคยนึกอยากจะจับใครทุ่มลงกับทางเดินข้างถนนแบบนี้มาก่อน
แต่เขายังคงแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ พวกเขานั่งลงแล้วสั่งน้ำผลไม้สองแก้ว
"ฉันว่านายกำลังเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างฉันกับเคย์"
โคตะยังคงนิ่งเงียบ หมุนหลอดดูดน้ำในมือไปมา สีหน้ามึนตึง
"ระหว่างเราสองคนมีแค่มิตรภาพความเป็นเพื่อนที่จริงใจต่อกัน และฉันไม่เคยคิดจะแย่งเคย์ไป..."
"งั้นนายทำแบบนั้นทำไม" โคตะขัดขึ้นมา "นายพร้อมที่จะทำตามที่เคย์ขอทุกอย่าง พร้อมจะไปไหนมาไหนด้วย ถึงเนื้อถึงตัว บางครั้งถึงขั้นแนบแน่น นายฉวยโอกาสเอาเปรียบความไร้เดียงสาของเคย์ตลอด และสิ่งที่ทำให้ฉันเคืองมากที่สุดก็คือ การที่เคย์ไม่เคยรู้ถึงปัญหานี้เลย"
ไดกิแทบสำลักน้ำผลไม้ที่กำลังดื่ม เขากลั้นหัวเราะไม่ไหวจริงๆ
"โทษนะ เคย์เนี่ยนะไร้เดียงสา ยาบุ นายคิดว่านายรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเคย์แล้วเหรอ" เขาถามเย้าแหย่ "หมอนั่นมีความไร้เดียงสาน้อยซะยิ่งกว่าน้อย แล้วที่ชอบมาเล่นกับฉันต่อหน้าต่อตานาย ก็เพราะมันอยากให้นายออกอาการแบบนี้ไง หมอนั่นชอบม้ากมากที่จะได้อยู่ในความคิดของนายตลอดเวลา โดยเฉพาะเวลานายคิดว่าจะมีใครอื่นถึงเนื้อถึงตัวหมอนั่น แล้วนายก็จะคลั่งด้วยลมเพชรหึง"
ไดกิเท้าคางลงบนมือทั้งสองข้าง พลางยิ้ม
"และฉันคิดว่าเจ้านั่นทำสำเร็จแล้ว ว่ามั้ย ยาบุ" คนอายุน้อยกว่าล้อขำๆ "เคย์รู้ว่าทำแบบนั้นแล้วจะทำให้รับรู้ได้ว่านายรู้สึกยังไงบ้าง และนายมั่นใจในความรู้สึกของหมอนั่นได้เลย เพราะวันๆ หมอนั่นเอาแต่พูดเรื่องนาย ว่านายน่ารักกับหมอนั่นยังไงบ้าง แล้วทุกบ่ายก็จะเอาแต่พูดถึงเรื่องที่นายชมหมอนั่นว่าสวยยังไง ฉลาดแค่ไหน ให้ตายเหอะ ฉันก็ชักจะหึงแล้วเหมือนกันนะ แล้วนายคิดว่าไง"
โคตะนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง หน้าแดงแจ๋เหมือนกุ้งต้มสุก เขาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที
"ฉันว่า...ฉันว่านายชักจะล้ำเส้นมากไปแล้ว" โคตะร้อง แล้วคว้ากระเป๋า รู้สึกเก้อกระดาก ก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากร้านไป
ตลอดทางกลับบ้าน โคตะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของไดกิดังก้องอยู่ในหัว
วันต่อมาโคตะมาพบกับเคย์ตามนัด ทั้งๆ ที่ยังคงกระวนกระวายใจ คนอายุน้อยกว่ามาถึงก่อนแล้ว กำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนม้านั่ง โคตะหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่าย กลืนน้ำลายเสียงดังด้วยความกังวล
"ไง เคย์" โคตะทัก
อีกฝ่ายละสายตาจากการ์ตูนในมือมามองเขา ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่โคตะไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน
"ไง โคจัง" คนอายุน้อยกว่าลุกขึ้นยืน "ขอโทษนะ เมื่อวานไดจังเล่าเรื่องที่คุยกับนายให้ฉันฟังแล้ว"
"เอ๊ะ...แต่ว่า...ทำไม"
"เพราะฉันอยากจะรู้ว่าเวลานายหึงจะเป็นยังไง ฉันขอโทษจริงๆ ที่ชักใยอยู่เบื้องหลังแบบนั้น ฉันดีใจที่ได้รู้ว่าฉันเป็นของนาย และพอกกระตุกปมนิดหนึ่ง นายก็ปกป้องความสัมพันธ์ของเรา"
"แต่ว่านาย...คือฉันไม่ได้คิดไปเองคนเดียวใช่มัั้ย" โคตะพึมพำโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย
"เรื่องที่เราคบกันอยู่น่ะเหรอ โคจัง นายน่ารักมากเลยเวลาที่นายไร้เดียงสาแบบนี้ นายรู้ตัวมั้ย"
"เลิกพูดเถอะ น่าอายชะมัด"
เคย์ยิ้ม แล้วยกหนังสือการ์ตูนที่กางอยู่ขึ้นบังใบหน้าของทั้งคู่ แล้วจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากของโคตะ
"ยกโทษให้ฉันได้มั้ย" เขาถามพร้อมรอยยิ้ม
โคตะยกมือแตะริมฝีปาก กวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างตื่นๆ
"ยกโทษให้อยู่แล้ว แต่นายรู้มั้ยว่าที่จริงแล้วฉันไม่ได้วิตกเลยซักกะนิด" เขาดึงมืออีกฝ่ายมากุมไว้แน่น
"รู้แล้วจ้า โคจัง ฉันรู้ดีเลยล่ะว่านายไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเลย แล้วก็จะไม่มีฉากที่นายหึงด้วย"
โคตะถอนหายใจ มองไปอีกทาง
"ฉันไม่ทำตัวเคะแบบนั้นหรอก" เขาพึมพำอีกครั้ง
"รู้แล้วจ้า รู้แล้ว" เคย์ล้อ ก่อนจะวางหนังสือการ์ตูนลง แล้วกุมมืออีกฝ่ายไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง "ตอนนี้เราก็เคลียร์ทุกเรื่องที่นายสงสัยได้หมดแล้ว พาฉันไปกินไดฟุกุนะ อย่างน้อยต้องเบิ้ลสองชุด เพราะเมื่อวานนายทำร้ายจิตใจฉันมากเลย" เคย์บ่นพลางลากอีกฝ่าย
โคตะไม่ได้โต้ตอบอะไร ได้แต่ตามออกไป ความจริงแล้วอีกด้านของเคย์ที่เขาไม่เคยรู้จักนี้ก็มีเสน่ห์ดี
บางทีเขาควรขอโทษอาริโอกะ
บางทีนะ
แต่ตอนนี้เขายังไม่พร้อมเผชิญหน้าอาริโอกะจริงๆ
ระหว่างนี้เขาจะขอสนุกกับการเดทกับเคย์ก่อน หลังจากที่เคลียร์แล้วว่าเคย์เป็นของเขาแค่คนเดียว
- จบ -
(ﾉ´ヮ´)ﾉ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ HAPPY BIRTHDAY, INOO KEI (ﾉ´ヮ´)ﾉ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ*:･ﾟ