Przelana krew (PB ff)

[pellamerethiel]

Kiedy skończył się fikaton, z pięć razy zaczynałam coś pisać, ale każdy kolejny pomysł trafiał do kosza. Tak jak myślałam, przeszło mi, jak tylko pojawił się najnowszy odcinek Prisona, po którym od razu zaatakowały mnie wszelakiego rodzaju plotbunnies. ;) Wkrótce wrócę do rozpracowywania Mahone'a, póki co jednak wzięłam na tapetę braci i pewną

Comments

[azzurra13]

Fajny kawałek... podoba mi sie sposób w jaki został napisany, np. wyliczanie osob które 'poświęcili' najpierw przez Mike'a a potem Lincolna...dobrze ujete charaktery...podobalo mi się :)

[pellamerethiel]

Dziękuję za komentarz!♥
:)

[salianka]

Tak siedzę nad tym fickiem od trzech godzin, dostaję kompleksów i dochodzę do wniosku, że nie umiem komentować dobrych tekstów.

Podoba mi się klamra, jaką zastosowałaś. Prosta, ale świetnie oddaje charakter tekstu i kolejne przemyślenia Lincolna. Miau.

A najbardziej podobał mi się ten fragment:
Problem z jego młodszym bratem polegał właśnie na tym, że nieważne, ile udało mu się osiągnąć, zawsze uważał, że to nie wystarczy, a taka postawa zaczęła Lincolna już nieco męczyć. Uciekli z więzienia, wymknęli się największej obławie, jaką w ostatnich latach widziały Stany Zjednoczone, a także wyrwali się z konwoju nie po to, by pogrążyć się w ponurych rozmyślaniach, gdy musieli w końcu opuścić ten pieprzony kraj.

Nie, żeby tego żałował.
Jakoś mnie tak kopnął, jeśli wiesz co mam na myśli.

Podobało mi się, no, tylko napisać tego porządnie nie umiem ;*

[pellamerethiel]

Jasne, że wiem co masz na myśli. :)
Dzięki za komentarz, naprawdę doceniam. :*

[oprahcarwyn]

Tak, Lincoln pamiętał Boba, strażnika, z którym znalazł się w samym epicentrum zamieszek i którego próbował obronić przed T-Bagiem i jego zgrają. Pamiętał Lisę, kobietę, której nie potrafił pokochać, chociaż dała życie ich synowi, pamiętał Westermorelanda, który uciekał dla swojego dziecka, podobnie jak Lincoln, C-Note czy Abruzzi. Pamiętał nawet tego chłopaka, niewiele starszego od LJ-a, Tweenera, i to, że kiedy wpadł już w ręce federalnych, zginął, ale współzbiegów nie zdradził.

A przede wszystkim pamiętał Veronicę.

To jest, moim zdaniem, najlepszy fragment całego tekstu. I jeszcze ostatnie zdania - świetne.

Uwielbiam Twoje angsty. Może dlatego, ze zawsze sa dopracowae, realistyczne, moze dlatego, ze nie rozwlekasz się, nie biadolisz, Może dlatego, że po prostu potrafisz pisać, co własnie pokazałaś przed chwilą.

Kawałek świetnego fika. Kawałek świetnego Lincolna. I ja się domagam wiecej.

[pellamerethiel]

Uwielbiam Twoje angsty. Może dlatego, ze zawsze sa dopracowae, realistyczne, moze dlatego, ze nie rozwlekasz się, nie biadolisz, Może dlatego, że po prostu potrafisz pisać, co własnie pokazałaś przed chwilą.

Kawałek świetnego fika. Kawałek świetnego Lincolna. I ja się domagam wiecej.
Awww, dziękuję, takie słowa to miód na moją Wenę i duszę przy okazji. ;) Cieszy mnie, że się spodobało. Jak tylko zobaczyłam tę wiadomą scenę w odcinku to wiedziałam, że będę musiała o tym napisać. ;)
Więcej będzie, słowo. ;)
Jeszcze raz dzięki!

[idrilka]

Podoba mi się. Powiem więcej. Cholernie mi się podoba. Od jakiegoś czasu podczytuję Twoje fanfikty do PB bo cierpię na głód takich tekstów po polsku. Najbardziej podoba mi się chyba klamra: Panama pachniała słodko - Panama pachniała gorzko. Jak to się wszystko może w jednej chwili zmienić...
Kiedy oglądałam ten odcinek, zastanawiałam się, co siedziało w głowach braci. Teraz wiem.

[pellamerethiel]

Awwww, dziękuję za ciepłe słowa, naprawdę bardzo mi miło. :) *kłania się*
Od razu, jak zobaczyłam tę scenę w odcinku wiedziałam, że będę musiała o niej napisać. ;)

[idrilka]

Nie dziwię się. Ja się na Twoje teksty rzucam, bo nic innego po polsku nie ma (prawie), a na angielskich stronach się nie wyznaję ;) A ten tekst szczególnie mi przypadł do gustu. Teraz niech jeszcze znajdę jakieś porządne Sara/Michael i będę w siódmym niebie :D