перевёл Л. Максименко
Я довго йшов по коридорах,
в кутках, як тать, ховалась тиша.
На чужака ворожим зором
дивилась статуєю ніша.
В похмурім сні застигли речі,
був полу морок - майже шок,
і, наче відгук недоречний,
звучав мій одинокий крок.
І там у сутінках похмурих,
мій погляд вперся в перепони:
ледь-ледь помітними фігурами
в ту тінь юрмилися колони.
Я
(
Read more... )