մեր բաժին երկինքը...
Մի օր անտառում լուր տարածվեց, որ երկինքը ուր որ է փուլ է գալու: Բոլոր կենդանիները խուճափից սկսեցին վազել ու փախչել տարբեր ուղղություններով: Վազքի ժամանակ կենդանիներից մեկը նկատեց մի փոքրիկ ճուտիկի, ով պառկել էր գետնին` ոտքերը դեպի վեր ուղղած և ասաց նրան.
- Ճուտիկ, երկինքը փուլ է գալիս, վե՛ր կաց վազիր, ինչո՞ւ ես պառկել ոտքերդ դեպի վեր:
- Երկինքն եմ պահում:
- Քո այդ փոքրիկ ոտքերով ինչպե՞ս ես պահում երկինքը:
- Ես իմ բաժին երկինքն եմ պահում, - ասաց նա...
- Ճուտիկ, երկինքը փուլ է գալիս, վե՛ր կաց վազիր, ինչո՞ւ ես պառկել ոտքերդ դեպի վեր:
- Երկինքն եմ պահում:
- Քո այդ փոքրիկ ոտքերով ինչպե՞ս ես պահում երկինքը:
- Ես իմ բաժին երկինքն եմ պահում, - ասաց նա...