Мярэжкі, мружкі, краткі… пераблытаныя думкі чароўным чынам трансфармуюцца ў роўныя белыя петлі. Нібыта пырскі вазёрнай пены ўпітваюцца ў тканіну, і яна сама робіцца воднай гладдзю. Пальцы перабіраюцца на той бераг паволі, адштурхоўваючыся іголкаю, як шастом ад дна. Тоненькая мая, сьветлая дарожка сьцелецца сьледам, перамяжоўваючыся, працінаючы,
(
Read more... )