Мярэжкі, мружкі, краткі… пераблытаныя думкі чароўным чынам трансфармуюцца ў роўныя белыя петлі. Нібыта пырскі вазёрнай пены ўпітваюцца ў тканіну, і яна сама робіцца воднай гладдзю. Пальцы перабіраюцца на той бераг паволі, адштурхоўваючыся іголкаю, як шастом ад дна. Тоненькая мая, сьветлая дарожка сьцелецца сьледам, перамяжоўваючыся, працінаючы,
(
Read more... )
Comments 18
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
(The comment has been removed)
Reply
Reply
І выраб у выніку таксама выйшаў вельмі сімпатычным!)
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Leave a comment