Пару гадоў таму, калі я ляцела з Менску ў накірунку Бяздоннага возера на вельмі важную перадкалядную сустрэчу, памятаю, як у небе над Нясьвіжам зьвінеў-пераліваўся сьнежны пыл мінулых стагоддзяў. А пасьля ўсё суцішылася, замерла, застыла ў чаканьні. Але што будзе заўтра, ведалі толькі тыя, каму ніколі не ўдавалася ўзьняцца над сабою, ўласнымі
(
Read more... )
Comments 38
Reply
Reply
Я сам - без аніякіх прыстасаваньняў звыкся лятаць - гэта зручней за ўсё.
Пагатоў, праляцець скрозь сьцяну на памяле, імго, цяжкавата :)
Reply
Reply
Reply
І ад НЛА адбівацца зручна.
Reply
Reply
Так дарэчы найчасьцей бачаць будынкі архітэктары.
Reply
Reply
Reply
Reply
Але Вашу горкую іронію я падтрымоўваю.
А што паробіш, калі не дазваляюць запрашаць аі немцаў, ні яшчэ каго са сьпецыялістаў зь адпаведнай тэхнічнай базай і досьведам.
Reply
Reply
Reply
Leave a comment