Сёння раніцай з'еў цэлае сэрца касулі. І вырашыў паверыць у адную з тых наіўных і цудоўных легенд пра сэрца ворага.Буду такім жа цягавітым, прыткім і хуткім, як гэтая самая касуля.

Сёньня зноў рабіў УЗІ сэрца і чэрава, вела-ЭКГ, а яшчэ мне павесілі такую рэч на цела, якая будзе суткі вымяраць ягоны тэмп і шукаць экстрасісталы - ХОЛТЭР. Хаджу зараз як чукча, нават ад футбола прыйшлося адмовіцца. Спадзяюся, усё ж не дарма ўсё гэта. А заўтра яшчэ ў траўмпункт на абследваньне.

Ці вылечыць сэрца калісьці час, 
Ці будуць успаміны без шкадаваньняў?..

Сёньня з самай раніцы не даюць спакою думкі і ўспаміны. Успомнілася, між іншым, і мінулагодняе 14 лютага. Успомнілася з прыемнымі пачуцьцямі. "Безумное свидание", сардэчкі, вячэра. А потым успаміны проста нахлынуліся хвалямі і стала балюча. Успомніліся Чачэвічы...Бабруйск... ( Read more... )

Жыцьцё трэба ўспрымаць сэрцам. Аднак гэта неверагодна складана, бо гэта тое самае, што зняць абутак  і ісьці па дарозе, поўнай шкла, пякучай смалы, вострых цьвікоў, аскелкаў жалеза..., атрымліваючы ад гэтага асалоду. Ёга-ёга) Зьбіваць ногі, калі можна нічога не адчуваць у абутку. Так і з жыцьцём:не пачуеш яго сэрцам - прапусьціш міма вачэй  і вушэй ( Read more... )

Гм...у мяне, прынамсі, бел-чырвона-белае сэрца...

Для таго, каб быць выдатным чалавекам, дастаткова шчырага сэрца....