"Той, хто хоча быць першым, - будзе. Той, хто хоча быць сьнегам, - не"

[d_dadaduc]

Я магу прыгадаць некалькі выпадкаў, калі людзі, здаецца, даўно ўжо думалі пра расстаньне, але вось нечага цягнулі, баяліся. І мне тады (ды ладна, і цяпер) збоку падавалася, што да ўсяго не ў апошнюю чаргу ім шкада страчанага часу. Маўляў, два гады разам. І што цяпер гэтыя гады кату пад хвост? Гэтыя два-тры-чатыры гады можна было аддаць іншаму

Comments

[paplauskaja]

а, мо, і ня трэба разыходзіцца, калі ня можацца? :)

[d_dadaduc]

Ну, тут ва ўсіх па-рознаму здараецца.
Але я, цьфу-цьфу-цьфу, не пра разыходзіцца, а пра справу, якую пачала. І цяпер не магу дараваць сабе патрачанага часу, мне трэба бачыць вынік.

[paplauskaja]

ну дзякаваць Богу.

вельмі класныя макі )

[d_dadaduc]

Дзякуй. :) Макі мне і самой падабаюцца.

[genevien]

Мне гэтыя развагі нагадалі пра гісторыю з "20 далярамі": http://asaratov.livejournal.com/1468728.html

Трэба вучыцца казаць "не" у любы момант. Я сам пакуль не ўмею)

[d_dadaduc]

Мне проста "не", бывае, цяжка даецца, ня тое, што ў любы момант. :)
Але нешта ў гэтым ёсьць. Сапраўды, калі змушаеш сябе да нечага, можаш атрымаць да сьмешнага мізэрны плён.
Але я думаю, што ўсё ж такі можна ў пэўных выпадках сябе неяк якасна стымуляваць, і тады нешта ды атрымаецца.

[genevien]

Уменьне казаць "не" яшчэ неабходна для таго, каб больш каштоўным было твае "так")

Я ўвогуле не разумею, навошта людзі змушаюць сябе да чагосьці, але калі казаць пра стымуляцыю... важнасьць канечнага выніку павінна пераважваць нейкія пакуты, і калі ты гэта разумееш, то і справа будзе ісьці больш шчыра і бесклапотна.