"Той, хто хоча быць першым, - будзе. Той, хто хоча быць сьнегам, - не"

[d_dadaduc]

Я магу прыгадаць некалькі выпадкаў, калі людзі, здаецца, даўно ўжо думалі пра расстаньне, але вось нечага цягнулі, баяліся. І мне тады (ды ладна, і цяпер) збоку падавалася, што да ўсяго не ў апошнюю чаргу ім шкада страчанага часу. Маўляў, два гады разам. І што цяпер гэтыя гады кату пад хвост? Гэтыя два-тры-чатыры гады можна было аддаць іншаму чалавеку, а так усё, мінула, ня вернеш, і ані табе часу, ані дрэва, дома, сына.
І гэтаксама, бывае, дачытваюцца нудотныя кнігі, даробліваецца нейкая праца, бо столькі часу ўжо патрачана, не кідаць жа на паўдарозе.
Гэта была прэлюдыя, якая мела сваім падтэкстам, што я займаюся такой самай цягамоцінай. Але гэта не цікава. А з цікавага - новыя вершы Ірыны Бельскай ва ўжо не зусім новым 53-м нумары "Дзеяслова". А Ірачка Бельская прыўкрасная, яна мяне ніколі ня нудзіць.

***
Дожджыкі-шнарыкі
Кропелькі-зорачкі
Як тыя шарыкі 
Коцяцца з горачкі 
Што мне з табою рабіць 
Маё горачка 
Бо не кахаць а любіць 
Проста - горача

Кропелькі падаюць 
Стомлена-зморана
Тым хто ня рады мне 
Хай будзе сорамна
Вострымі сьлёзкамі
Хай будуць скораны 
Сэрцы палоскамі 
Зробяцца скора нам.

Шнарыкі-дожджыкі 
Шкельцы заплакалі 
Ў вочы глядзець вашы 
Мне ўжо няма калі 
Сьвятамі й буднымі
Кропелькі капалі 
Пальцамі бруднымі 
Сэрца мне краталі