Па-над ім шапочаць дрэвы. Ды ветрык дзьме на ягонае зранцьвелае цела. Але калі прыслухацца, то магутнасьць старых вякоў у ім жыве ды не зьбіраецца аніяк сканаць. Мо й добра аж яго перанесьлі тут!
( Read more... )
Не, у наш час, калі моладзь пераўтварылася ў большае сваёй частцы ў невядомы, несьвядомы ды збыдлёны хаўрус, Дзед мог пацярпець: замест мёду, на яго льлілі б фарбы ды пісалі, самі таго ня цямячы, розную трасцу. Таму, на маю думку, няхай пакуль што менш людзей ведае пра яго. Ды толькі тыя, хто шаную памяць ды ўсьведамляе веліч тых дзён, няхай яго шануюць. А прыйдзе час, перанясем Дзеда на ягоная адвечнае месца.
Comments 2
Reply
Reply
Leave a comment