երկրաշարժը՝ ինձանում...առանց չակերտների..
Մտածում էի՝ հուզական ֆոնը թողնի, անցնի ու կգրեմ... Իբր՝ ադեկվատ, ռացիոնալ, իբր՝ լուրջ...
Բայց չի թողնում: Արդեն մի շաբաթ է:
( Ի՞նչ ինձ տվեց Սարիկ Անդրեասյանի «Երկրաշարժը»... Իմ տեսած, բայց չապրած երկրաշարժին դեմք տվեց, գույն ու զգացում՝ կոկորդում խլացած ճչի, կոկորդը քերող փոշու ու կրծքավանդակին՝ կյանքիդ ծանրությունն ունեցող քարե ճնշման՝ խեղդող, սպանող... )
Comments 1
բայց ես փաստորեն ճիշտ էի, որ ասում էի, որ մարդ պիտի սադիստ լինի, որ երկրաշարժը տեսնողների կենդանության օրոք նման ֆիլմ նկարի: ու այ էդ սադիզմի համար ես էդ ֆիլմը չեմ նայի:
Reply
Leave a comment