Aug 02, 2013 14:45
* * *
Ад цёмных моц унутры; бы ў ночвах
сусвет, - як свет, замкнёны ў целе, -
калыша. Прытуліш - рагоча. -
І пад адхон усе летуценні.
Прасцяг - прыробак мой дзявочы,
скідаеш ты калі адзенне,
І ён як купіна станоўчы
і захапленнем дабрадзейны
усё ўхваленае трушчыць.
Хай немагчымасць рве на часткі!
Драўляны бог драўлянай пушчы,
не абіраць, каго мне лашчыць
у цемры, цемрай той, што вонку.
Вяроўка цемры та, што ў целе,
спавіла ноч як афарбоўку
неадмысловай нашай цені
Каб выйсці назаўжды за вочы
цябе, за валасы, адценні,
За кола коўдры. Колам крочыць
туды, дзе толькі зіхаценне.
дзіця ў цемры