V. Bogomolov. «La momento de vero» - 97
97. Eŭgeno Tamancev - purigisto kaj lupĉasisto,
alnomita Tujkaptulo
Preskaŭ samtempe mi kaptis mansvingon super la kapo de Paŭĉjo kaj aŭdis
ordonon de la razkapulo: «Batu ilin!» Mi komprenis: Paŭĉjo estas
murdata! - sed la subkomandanto estis ŝirmanta de mi ĉiujn tri, kaj la
sola, kion mi povis, tio estis en la sama sekundo, pafinte en la aeron
kaj krieginte: «Ne moviĝu!!! Manojn supren!!!» - por detiri atenton al
si - elsalti el la arbustoj.
Post mi pafis ankaŭ Etulo, kaj mi ekvidis, ke la razkapulo kiel falĉita
falas en la herbon apud Paŭĉjo, kaj tiu penas leviĝi, kaj sango el la
surkapa vundo verŝiĝas sur lian vizaĝon.
Plej proksime al mi dorse kvaronprofile staris la subkomandanto (li jam
en la unua momento instinkte abrupte retiriĝis), post li je metro kaj
duono - la fortulo, ankoraŭ pli malproksime kaj maldekstre - la
«leŭtenanto»; la du lastaj, nature, turniĝis kaj estis rigardantaj al
mi, ĉe tio en la maldekstra mano de la fortulo mi, ĝuste kiel atendis,
ekvidis tranĉilon, kaj en la dekstra mano de la «leŭtenanto» estis
«TT», kiun li post prokrasto direktis al mi.
Eblus sen peno per du-tri kugloj sendanĝerigi lin - li staris tute
malfermite, - sed mi jam elektis lin por urĝa sentripigo, kaj tial mi
devis preni lin sendifekta - dezirinde sen eĉ unu grataĵo.
En ioma embaraso li prokrastis, kaj dum tiuj sekundoj mi sukcesis
moviĝi al la suna flanko de li kaj, tiamaniere, uzis la lumon. Por
timigo, por premo al la psiko mi tuj «tiklis liajn orelojn»: faris po
unuopa pafo el ambaŭ pistoloj tiel, ke la kugloj pasis proksimege al
lia kapo, - tio impresas.
Por malfaciligi al li celadon, mi estis seninterrompe «balancanta
pendolon»: dancetis kun la maldekstra ŝultro antaŭen, abrupte movante la
korpon de flanko al flanko kaj ĉiam moviĝante ankaŭ mem, - ion similan,
nur pli simplan, faras boksisto sur areno. Por plia psikologia efiko mi
tenis lin en la celilo kaj fiksis per rigardo, per tuta mia aspekto
montrante, ke mi estas tuj pafonta.
Etulo elsaltis sen prokrasto kaj, kiel li devis, minace kriis:
«P-p-plotono, al batalo!» - kaj mi tuj plengorĝe ripetis lian
komandon, aldoninte: «Ĉirkaŭu la kampeton!!!» - kvankam, certe, estis
nenia plotono en radiuso de kelkaj kilometroj, kaj tio estis farata nur
por uzi faktoron de foratentigo, faktoron de nervozeco - por
konfuzi la triopon kaj, ĉiuokaze, igi ilin ĉirkaŭrigardi.
La rezulto iĝis pli granda, ol mi atendis: la «leŭtenanto» kriis
«Embusko!», ĵetis momentan rigardon al la fortulo kaj, dufoje pafinte
eĉ ne al mi, sed en mia direkto, subite impete ekkuris for.
- Ne pafu! - leviĝante, ordonis Paŭĉjo; tio rilatis al mi kaj al
Etulo kaj sonis kiel rememorigo, ke almenaŭ unun necesas preni viva.
Lerte tenante sin je ĉirkaŭ du metroj malantaŭ la subkomandanto, la
fortulo fulmorapide kliniĝis al la razkapulo, kaj tuj en lia maldekstra
mano mi ekvidis jam ne ĉastranĉilon, sed nudan paftubon kaj tuj
komprenis, ke li estas maldekstramanulo, kaj distingis, ke la pistolo
estis ne «TT», sed «Browning Long 07» kun kalibro naŭ milimetroj, ĝuste
tiu maŝino, kiu ĉe germanaj agentoj ordinare estas ŝargita per dumdumaj
kugloj kun veneno, kaŭzanta tujan morton.
Mi jam taksis la batalsituacion kaj interrilaton de fortoj: Etulo
faligis la razkapan «kapitanon», ĉe tio serioze - tiu ne estis
leviĝanta kaj ne moviĝis, - kaj al Paŭĉjo minimume estas trabatita la
kapo; ĉiuokaze, por ioma tempo ili ambaŭ estas praktike for. Kaj mi
devis senprokraste transpreni la komandadon al mi kaj je mia persona
respondeco ajnkoste preni - varmaj! - la fortulon kaj la
«leŭtenanton».
- Tenu la leŭtenanton! - kriis mi al Etulo kaj, konsciante, ke
Paŭĉjo estas surdigita pro la kontuzo, plenvoĉe kriegis: - Kuŝiĝu,
Paŭĉjo! Kuŝiĝu!!!
Mi timis pri ili pli, ol pri mi, kaj kun faciliĝo notis, ke ili ambaŭ
sen prokrasto komprenis kaj estis plenumantaj mian komandon.
Elsaltinte en la unua momento el la arbustoj, mi tuj impetis
maldekstren, por larĝigi la pafsektoron, por ĵeti al la fortulo kaj la
«leŭtenanto» lumon en la okulojn (turni ilin vizaĝe al la
suno), kaj ankaŭ por malbloki la direktricon. Mi ne sukcesis nur la
lastan: la fortulo kun laŭdinda rapideco deŝoviĝis dekstren kaj denove
iĝis malantaŭ la alta, kreska subkomandanto. Li estis moviĝanta facile
kaj lerte, kaj lia reago estis bona, sed ĉe tiu defenda moviĝo lia kapo
por sekundo aperis dekstre de la kaskedo de la subkomandanto, kaj en la
sama momento per pafo el la dekstra pistolo mi faligis de li la
flankĉapon. Tiaj aferoj impresas, kaj de mi nun necesis ĉiam premi sur
lian psikon.
La subkomandanto nur nun frotpurigis sian cerbon, kaj estis konvulsie
kaptanta la pistolujon, alpremitan de la tunika basko, sed pro
ekscitiĝo ne povis malfermi ĝin - ĝi blokiĝis, kiel okazas ne nur al
tiaj dupoj. Verdire Paŭĉjo devintus doni al li «Walther»-on en la poŝon,
kaj li nun devus agi ĝuste per tiu «Walther». Sed mi ne povis nun okupi
miajn cerbosinuojn per lia armilo kaj per liaj agoj; mi neniom kalkulis
pri li post kiam Paŭĉjo iĝis for, mi, nature, esperis nur al mi mem.
- Falu, kapitano, falu! - kriis mi al li, sed li, kvazaŭ ne
aŭdante, eĉ ne kliniĝis.
Mi neniom miris: faktoro de subiteco en mallongdaŭraj bataloj bremsas
decidajn agojn eĉ al spertaj frontanoj, kion do eblis atendi de tiu
danda malfronta plumpulo?
- Kuŝiĝu, polico, kuŝiĝu!!! - furioze kriegis mi kaj tuj
saltis dekstren.
Al mi por sekundo malfermiĝis parto de la korpo de la fortulo, lia
maldekstra flanko kaj la mano kun «Browning», kaj, strebante anticipi
liajn agojn, mi premis la ellasilon, sed la fortulo rapide impetis
maldekstren, kaj mi, probable, tiel timis trafi la subkomandanton,
ke pro tiu timo mistrafis kaj en la menso insultis min per plej drastaj
sakraĵoj.
Post mia pafo dekstre aŭdiĝis ankoraŭ tri: starante sur la genuoj,
Paŭĉjo estis deflanke pafanta al la kruroj de la fortulo. Li estis
kontuzita, kaj la dekstra duono de la vizaĝo estis kovrita de sango,
krome apud la direktrico troviĝis la subkomandanto; nature, mi ne
kalkulis, ke Paŭĉjo trafus, sed tio ajnokaze estis kreanta treege
valoran por mi en tiu minuto faktoron de foratentigo, kaj mense mi
aplaŭdis al li.
Ne, mi ne mistrafis: sur la ĉemiza maniko de la fortulo ĉe la epoleto
mem aperis malhela makulo. Sed mi nur facile tuŝis, nur gratis al li la
maldekstran brakon, dum ĝin necesis firme «malŝalti».
Lerte uzante la situacion, li estis tenanta sin malantaŭ la viva
ŝirmilo, dum mi sur malfermita loko je deko da metroj for de li devis
energie moviĝi, danceti, fiksante lian vizaĝon kaj ĉiam minacante per
ambaŭ «Nagant»-oj.
Li pafis al mi per du kugloj, ne trafis, aldonis post sekundoj ankoraŭ
unun kaj denove - mise. Ĉiuokaze, pri tio, kiel «balanci pendolon»[71], mi povus instrui kaj lin, kaj
tiujn, kiuj preparis lin en Germanio, krome la deflankaj pafoj de
Paŭĉjo, sendube, efikis al liaj nervoj, kaj la suna lumo multe
malgrandigis lian trafecon.
Tamen li estis sperta, inĝenia parŝo, tuj kompreninta, ke mi estas pli
danĝera, ol la aliaj, kaj ke unuavice necesas forigi min. Kaj mi antaŭe
estis taksinta lin ĝuste: li agis lerte, certe, pafadis malsame de la
«leŭtenanto» sperte, ne hastante, kaj sen la suna lumo kaj mia lerto en
«balancado de pendolo» li, probable, jam estus faliginta min.
La paftubo de la «Browning» denove estis sekvanta miajn moviĝojn - de
dekstre maldekstren kaj reen, kaj mi sentis, sciis, ke en la proksima
sekundo tuj aŭdiĝos pafo. Sed en tiu momento la subkomandanto eltiris,
finfine, la pistolon, kaj la fortulo, celinta min, sen prokrasto pafis
dufoje en lian bruston.
El vidpunkto de la memkonserva instinkto kaj de persona sekureco liaj
agoj estis logikaj, bazitaj, sed nun li perdis sian ĉefan avantaĝon: la
subkomandanto tuj moliĝis kaj komencis fali malsupren kaj malantaŭen,
ĉe tio malfermiĝis la supro de la korpo de la fortulo, kaj tuj kiam
tio okazis, mi, anticipinte lian sekvan pafon, enigis al li du kuglojn
en la maldekstran ŝultron kaj tuj ĵetiĝis antaŭen, por malhelpi lin -
bloki lian probablan penon levi per la dekstra mano la elfalintan en
herbon «Browning»-on.
Li vere kliniĝis kaj, ne deŝirante de mi la okulojn, komencis palpserĉi
ĉe la piedoj, sed mi estis fluganta al li rapidege, kaj ne elteninte,
li ekkuris for tra la kampeto, kaj mi ekkuris post li, sukcesinte noti,
ke la subkomandanto kaj la razkapa «kapitano» kuŝas senmove, ĉe tio la
pozo de la lasta - la dorson supren, kun mallerte turnita flanken
dekstra mano - al mi tre malplaĉis.
Maldekstre ekfrapis pafoj el «TT», kaj, ĵetinte tien rigardon, mi
ekvidis, ke la «leŭtenanto», retroturniĝante, pafas al Etulo, kaj tiu,
kiel mi instruis lin, evitas dum kurado, ne tre lerte, sed ĝenerale
klere.
Mi timis pri Etulo, sed timojn, ke la «leŭtenanto» sukcesos foriri, mi
ne havis, ĉar sciis, ke eĉ se mi poste ne atingos lin ĉi tie proksime,
post dudek minutoj - kiam li en la plej bona okazo atingos la
arborandon, - la tuta arbaro laŭ la perimetro jam estos ĉirkaŭigita per
grandega «karuselo», kaj ekster la limojn de la tiom densa operaca
ringo li ne elkuros kaj ne traglitos.
En la pistolujo de la fortulo sur la rimeno malantaŭ la dekstra femuro
estis ankoraŭ unu pafilo, plej probable «Browning Long 07», simila
forme kaj dimensie al «TT», kaj kvankam lia brako pendis, kiel ŝnuro,
kaj la ĉemizo sub la epoleto malheliĝis pro sango kaj la pantalono
malantaŭe super la genuo same - Paŭĉjo tamen sukcesis trafi lin! - mi
estis konservanta atenton. La aserto, ke maldekstramanuloj kvazaŭ havas
nesufiĉe evoluintan dekstran manon, - tio estas fabelo por mensdifektaj
infanoj. Kaj en liaj agoj sentiĝis vera parŝo.
Mi aŭdis ekkriojn: «Haltu! Mi pafos!», retrorigardinte, ekvidis la
ĉefserĝenton, elsaltintan kun mitraleto el la arbustoj antaŭ la
«leŭtenanto», kriegis al li kaj al Etulo: «Ne pafu!», sed en la sama
momento la «leŭtenanto» levis la manojn supren, kaj mi pensis kun
faciliĝo - duope ja ili certe prenos lin varma kaj sendifekta.
En la vivo ĉiu dudeka estas maldekstramanulo, da ili estas milionoj,
sed mi jam konvinkis min, ke ĝuste tiu ĉi fortulo mem penis murdi
Gusev-on, tiun ŝoforon de «Dodge», kaj, sekve, li estas komplica al la
afero «Nemano». Mi simple revis, ke estu ĝuste tiel.
Vundita je la ŝultro kaj la femuro, li estis kuranta eĉ pli bone, pli
rapide, ol mi atendis. Sed li bezonis atingi arbojn aŭ deŝiriĝi de mi,
por nudigi la paftubon, kaj mi estis trankvile reduktanta la distancon
inter ni kaj prepariĝanta preni lin. Li sendube jam komprenis,
kiuj ni estas kaj ke nia tasko estas preni lin viva. Certe, mi povus
sen peno senkrurigi lin, sed truigi eĉ parŝon sen neceso por mi estas
kiel osto en la gorĝo, kaj por kio senkrurigi, se li eĉ sen tio ne
foriros.
Dum kurado mi denove ĵetis rigardon maldekstren. Etulo, kuŝiginte la
«leŭtenanton» kun la vizaĝo en la herbon, estis kuntiranta al li per
ligiloj la manojn malantaŭ la dorso. La ĉefserĝento, bataleme
direktinte malsupren la mitraleton, staris apude.
Kaj en tiu ĉi momento la fortulo finfine faris tion, kion mi ĉiam
atendis de li: per la dekstra mano li kaptis la pistolujon. Ĝi certe
havis eltiran rimeneton, kaj prokrasti mi ne devis.
Tie ĉi povis esti du realaj solvoj: faligi lin per bato al la kruroj aŭ
svenigi per bato al la kapo. Konsiderinte la batalsituacion ĉi tie, sur
la kampeto, kaj tion, kion ni estis farontaj, mi elektis la duan:
akceliĝinte, mi reduktis la distancon kaj, tuj kiam liaj fingroj trafis
en la pistolujon, ekflugis super li en salto kaj desupre batis lin per
la kolbo de la «Nagant» dekstre de la verto, duonforte, kalkulante al
mallongdaŭra batsveno.
Li falis antaŭen kaj iomete maldekstren, inercie rampinte metron kaj
duonon kun la vizaĝo sur la herbo. Li malstreĉite senmoviĝis, la kapo
ne leviĝis, kaj mi komprenis, ke por iuj minutoj li estas for. Ŝovinte
la «Browning»-on, elfalintan el la pistolujo, en mian poŝon, mi kaptis
lin je la dekstra sendifekta mano kaj rapide, kiel bastosakon, ektiris
al la embuskejo.
Samtien Etulo kaj la ĉefserĝento jam estis kondukantaj la
«leŭtenanton». Li estis iranta kun manoj, ligitaj malantaŭ la dorso,
kaj, ĵetinte al li rigardon, mi jam estis cerbumanta, kiel mi
sentripigos lin.
Dum la iro mi sukcesis ĵeti rigardon al la horloĝo - por raporto.
Fiksi la momenton de la komenco de la interbatiĝo mi ne havis eblon,
sed tio daŭris ne pli ol tri-kvar minutojn.
Paŭĉjo kun sangokovrita vizaĝo sidis, alpremante per la mano la vundon
sur la kapo, kaj la du aliaj - la razkapulo kaj la subkomandanto - plu
kuŝis sur la herbo. Kaj, ekvidinte, ke Paŭĉjo sidas, mi ekĝojegis, pro
tio kvazaŭ monto falis de sur miaj ŝultroj - povus ja esti pli malbone.
Kaj nun, kiam mi ekvidis lin viva kaj iĝis tute klare, ke, bone aŭ
malbone, sed ni prenis ĉiujn tri, la demando, kiu ekde la momento de
ilia apero sur la kampeto ĉiam trude okupadis min: «Kiuj ili estas?» -
anstataŭiĝis de alia. Mi jam neniom dubis, ke tio estas efektivaj
germanaj agentoj, tamen tio, ke unu el ili estas maldekstramanulo,
estis ankoraŭ nenion pruvanta, kaj nun min litere boris la ĉefa,
la plej grava en tiu ĉi minuto demando: «Ĉu ili havas rilaton al la
afero „Nemano“?.. Havas aŭ ne?..»
[71]. Balancado de pendolo estas ne
nur moviĝo, ĝi havas pli vastan sencon, ol eblas kompreni ĉi tie laŭ la
vortoj de Tamancev. Ĝi difineblas kiel «la plej raciaj agoj kaj konduto
dum mallongdaŭraj pafkontaktoj ĉe perforta reteno». Ĝi inkludas kaj
momentan elprenon de armilo, kaj scipovon ekde la unuaj sekundoj ekuzi
la faktoron de foratentigo, la faktoron de nervozeco, kaj se eblas,
ankaŭ lumon, kaj momentan seneraran reagon al ajnaj agoj de la
kontraŭulo, kaj anticipantan rapidegan moviĝon sub pafoj, kaj senĉesajn
trompajn moviĝojn, kaj snajperan trafecon al ekstremaĵoj ĉe makedona
pafado («malŝalto de la ekstremaĵoj»), kaj seninterrompan psikologian
premon ĝis la fino de la perforta reteno. Per «balancado de pendolo»
oni atingas kapti viva fortan, bone armitan kaj aktive rezistantan
kontraŭulon. Juĝante laŭ la priskribo, Tamancev «balancas pendolon» en
la plej malfacila kaj efika varianto - «diskrure».
Комментариев:
Комментировать
alnomita Tujkaptulo
Preskaŭ samtempe mi kaptis mansvingon super la kapo de Paŭĉjo kaj aŭdis
ordonon de la razkapulo: «Batu ilin!» Mi komprenis: Paŭĉjo estas
murdata! - sed la subkomandanto estis ŝirmanta de mi ĉiujn tri, kaj la
sola, kion mi povis, tio estis en la sama sekundo, pafinte en la aeron
kaj krieginte: «Ne moviĝu!!! Manojn supren!!!» - por detiri atenton al
si - elsalti el la arbustoj.
Post mi pafis ankaŭ Etulo, kaj mi ekvidis, ke la razkapulo kiel falĉita
falas en la herbon apud Paŭĉjo, kaj tiu penas leviĝi, kaj sango el la
surkapa vundo verŝiĝas sur lian vizaĝon.
Plej proksime al mi dorse kvaronprofile staris la subkomandanto (li jam
en la unua momento instinkte abrupte retiriĝis), post li je metro kaj
duono - la fortulo, ankoraŭ pli malproksime kaj maldekstre - la
«leŭtenanto»; la du lastaj, nature, turniĝis kaj estis rigardantaj al
mi, ĉe tio en la maldekstra mano de la fortulo mi, ĝuste kiel atendis,
ekvidis tranĉilon, kaj en la dekstra mano de la «leŭtenanto» estis
«TT», kiun li post prokrasto direktis al mi.
Eblus sen peno per du-tri kugloj sendanĝerigi lin - li staris tute
malfermite, - sed mi jam elektis lin por urĝa sentripigo, kaj tial mi
devis preni lin sendifekta - dezirinde sen eĉ unu grataĵo.
En ioma embaraso li prokrastis, kaj dum tiuj sekundoj mi sukcesis
moviĝi al la suna flanko de li kaj, tiamaniere, uzis la lumon. Por
timigo, por premo al la psiko mi tuj «tiklis liajn orelojn»: faris po
unuopa pafo el ambaŭ pistoloj tiel, ke la kugloj pasis proksimege al
lia kapo, - tio impresas.
Por malfaciligi al li celadon, mi estis seninterrompe «balancanta
pendolon»: dancetis kun la maldekstra ŝultro antaŭen, abrupte movante la
korpon de flanko al flanko kaj ĉiam moviĝante ankaŭ mem, - ion similan,
nur pli simplan, faras boksisto sur areno. Por plia psikologia efiko mi
tenis lin en la celilo kaj fiksis per rigardo, per tuta mia aspekto
montrante, ke mi estas tuj pafonta.
Etulo elsaltis sen prokrasto kaj, kiel li devis, minace kriis:
«P-p-plotono, al batalo!» - kaj mi tuj plengorĝe ripetis lian
komandon, aldoninte: «Ĉirkaŭu la kampeton!!!» - kvankam, certe, estis
nenia plotono en radiuso de kelkaj kilometroj, kaj tio estis farata nur
por uzi faktoron de foratentigo, faktoron de nervozeco - por
konfuzi la triopon kaj, ĉiuokaze, igi ilin ĉirkaŭrigardi.
La rezulto iĝis pli granda, ol mi atendis: la «leŭtenanto» kriis
«Embusko!», ĵetis momentan rigardon al la fortulo kaj, dufoje pafinte
eĉ ne al mi, sed en mia direkto, subite impete ekkuris for.
- Ne pafu! - leviĝante, ordonis Paŭĉjo; tio rilatis al mi kaj al
Etulo kaj sonis kiel rememorigo, ke almenaŭ unun necesas preni viva.
Lerte tenante sin je ĉirkaŭ du metroj malantaŭ la subkomandanto, la
fortulo fulmorapide kliniĝis al la razkapulo, kaj tuj en lia maldekstra
mano mi ekvidis jam ne ĉastranĉilon, sed nudan paftubon kaj tuj
komprenis, ke li estas maldekstramanulo, kaj distingis, ke la pistolo
estis ne «TT», sed «Browning Long 07» kun kalibro naŭ milimetroj, ĝuste
tiu maŝino, kiu ĉe germanaj agentoj ordinare estas ŝargita per dumdumaj
kugloj kun veneno, kaŭzanta tujan morton.
Mi jam taksis la batalsituacion kaj interrilaton de fortoj: Etulo
faligis la razkapan «kapitanon», ĉe tio serioze - tiu ne estis
leviĝanta kaj ne moviĝis, - kaj al Paŭĉjo minimume estas trabatita la
kapo; ĉiuokaze, por ioma tempo ili ambaŭ estas praktike for. Kaj mi
devis senprokraste transpreni la komandadon al mi kaj je mia persona
respondeco ajnkoste preni - varmaj! - la fortulon kaj la
«leŭtenanton».
- Tenu la leŭtenanton! - kriis mi al Etulo kaj, konsciante, ke
Paŭĉjo estas surdigita pro la kontuzo, plenvoĉe kriegis: - Kuŝiĝu,
Paŭĉjo! Kuŝiĝu!!!
Mi timis pri ili pli, ol pri mi, kaj kun faciliĝo notis, ke ili ambaŭ
sen prokrasto komprenis kaj estis plenumantaj mian komandon.
Elsaltinte en la unua momento el la arbustoj, mi tuj impetis
maldekstren, por larĝigi la pafsektoron, por ĵeti al la fortulo kaj la
«leŭtenanto» lumon en la okulojn (turni ilin vizaĝe al la
suno), kaj ankaŭ por malbloki la direktricon. Mi ne sukcesis nur la
lastan: la fortulo kun laŭdinda rapideco deŝoviĝis dekstren kaj denove
iĝis malantaŭ la alta, kreska subkomandanto. Li estis moviĝanta facile
kaj lerte, kaj lia reago estis bona, sed ĉe tiu defenda moviĝo lia kapo
por sekundo aperis dekstre de la kaskedo de la subkomandanto, kaj en la
sama momento per pafo el la dekstra pistolo mi faligis de li la
flankĉapon. Tiaj aferoj impresas, kaj de mi nun necesis ĉiam premi sur
lian psikon.
La subkomandanto nur nun frotpurigis sian cerbon, kaj estis konvulsie
kaptanta la pistolujon, alpremitan de la tunika basko, sed pro
ekscitiĝo ne povis malfermi ĝin - ĝi blokiĝis, kiel okazas ne nur al
tiaj dupoj. Verdire Paŭĉjo devintus doni al li «Walther»-on en la poŝon,
kaj li nun devus agi ĝuste per tiu «Walther». Sed mi ne povis nun okupi
miajn cerbosinuojn per lia armilo kaj per liaj agoj; mi neniom kalkulis
pri li post kiam Paŭĉjo iĝis for, mi, nature, esperis nur al mi mem.
- Falu, kapitano, falu! - kriis mi al li, sed li, kvazaŭ ne
aŭdante, eĉ ne kliniĝis.
Mi neniom miris: faktoro de subiteco en mallongdaŭraj bataloj bremsas
decidajn agojn eĉ al spertaj frontanoj, kion do eblis atendi de tiu
danda malfronta plumpulo?
- Kuŝiĝu, polico, kuŝiĝu!!! - furioze kriegis mi kaj tuj
saltis dekstren.
Al mi por sekundo malfermiĝis parto de la korpo de la fortulo, lia
maldekstra flanko kaj la mano kun «Browning», kaj, strebante anticipi
liajn agojn, mi premis la ellasilon, sed la fortulo rapide impetis
maldekstren, kaj mi, probable, tiel timis trafi la subkomandanton,
ke pro tiu timo mistrafis kaj en la menso insultis min per plej drastaj
sakraĵoj.
Post mia pafo dekstre aŭdiĝis ankoraŭ tri: starante sur la genuoj,
Paŭĉjo estis deflanke pafanta al la kruroj de la fortulo. Li estis
kontuzita, kaj la dekstra duono de la vizaĝo estis kovrita de sango,
krome apud la direktrico troviĝis la subkomandanto; nature, mi ne
kalkulis, ke Paŭĉjo trafus, sed tio ajnokaze estis kreanta treege
valoran por mi en tiu minuto faktoron de foratentigo, kaj mense mi
aplaŭdis al li.
Ne, mi ne mistrafis: sur la ĉemiza maniko de la fortulo ĉe la epoleto
mem aperis malhela makulo. Sed mi nur facile tuŝis, nur gratis al li la
maldekstran brakon, dum ĝin necesis firme «malŝalti».
Lerte uzante la situacion, li estis tenanta sin malantaŭ la viva
ŝirmilo, dum mi sur malfermita loko je deko da metroj for de li devis
energie moviĝi, danceti, fiksante lian vizaĝon kaj ĉiam minacante per
ambaŭ «Nagant»-oj.
Li pafis al mi per du kugloj, ne trafis, aldonis post sekundoj ankoraŭ
unun kaj denove - mise. Ĉiuokaze, pri tio, kiel «balanci pendolon»[71], mi povus instrui kaj lin, kaj
tiujn, kiuj preparis lin en Germanio, krome la deflankaj pafoj de
Paŭĉjo, sendube, efikis al liaj nervoj, kaj la suna lumo multe
malgrandigis lian trafecon.
Tamen li estis sperta, inĝenia parŝo, tuj kompreninta, ke mi estas pli
danĝera, ol la aliaj, kaj ke unuavice necesas forigi min. Kaj mi antaŭe
estis taksinta lin ĝuste: li agis lerte, certe, pafadis malsame de la
«leŭtenanto» sperte, ne hastante, kaj sen la suna lumo kaj mia lerto en
«balancado de pendolo» li, probable, jam estus faliginta min.
La paftubo de la «Browning» denove estis sekvanta miajn moviĝojn - de
dekstre maldekstren kaj reen, kaj mi sentis, sciis, ke en la proksima
sekundo tuj aŭdiĝos pafo. Sed en tiu momento la subkomandanto eltiris,
finfine, la pistolon, kaj la fortulo, celinta min, sen prokrasto pafis
dufoje en lian bruston.
El vidpunkto de la memkonserva instinkto kaj de persona sekureco liaj
agoj estis logikaj, bazitaj, sed nun li perdis sian ĉefan avantaĝon: la
subkomandanto tuj moliĝis kaj komencis fali malsupren kaj malantaŭen,
ĉe tio malfermiĝis la supro de la korpo de la fortulo, kaj tuj kiam
tio okazis, mi, anticipinte lian sekvan pafon, enigis al li du kuglojn
en la maldekstran ŝultron kaj tuj ĵetiĝis antaŭen, por malhelpi lin -
bloki lian probablan penon levi per la dekstra mano la elfalintan en
herbon «Browning»-on.
Li vere kliniĝis kaj, ne deŝirante de mi la okulojn, komencis palpserĉi
ĉe la piedoj, sed mi estis fluganta al li rapidege, kaj ne elteninte,
li ekkuris for tra la kampeto, kaj mi ekkuris post li, sukcesinte noti,
ke la subkomandanto kaj la razkapa «kapitano» kuŝas senmove, ĉe tio la
pozo de la lasta - la dorson supren, kun mallerte turnita flanken
dekstra mano - al mi tre malplaĉis.
Maldekstre ekfrapis pafoj el «TT», kaj, ĵetinte tien rigardon, mi
ekvidis, ke la «leŭtenanto», retroturniĝante, pafas al Etulo, kaj tiu,
kiel mi instruis lin, evitas dum kurado, ne tre lerte, sed ĝenerale
klere.
Mi timis pri Etulo, sed timojn, ke la «leŭtenanto» sukcesos foriri, mi
ne havis, ĉar sciis, ke eĉ se mi poste ne atingos lin ĉi tie proksime,
post dudek minutoj - kiam li en la plej bona okazo atingos la
arborandon, - la tuta arbaro laŭ la perimetro jam estos ĉirkaŭigita per
grandega «karuselo», kaj ekster la limojn de la tiom densa operaca
ringo li ne elkuros kaj ne traglitos.
En la pistolujo de la fortulo sur la rimeno malantaŭ la dekstra femuro
estis ankoraŭ unu pafilo, plej probable «Browning Long 07», simila
forme kaj dimensie al «TT», kaj kvankam lia brako pendis, kiel ŝnuro,
kaj la ĉemizo sub la epoleto malheliĝis pro sango kaj la pantalono
malantaŭe super la genuo same - Paŭĉjo tamen sukcesis trafi lin! - mi
estis konservanta atenton. La aserto, ke maldekstramanuloj kvazaŭ havas
nesufiĉe evoluintan dekstran manon, - tio estas fabelo por mensdifektaj
infanoj. Kaj en liaj agoj sentiĝis vera parŝo.
Mi aŭdis ekkriojn: «Haltu! Mi pafos!», retrorigardinte, ekvidis la
ĉefserĝenton, elsaltintan kun mitraleto el la arbustoj antaŭ la
«leŭtenanto», kriegis al li kaj al Etulo: «Ne pafu!», sed en la sama
momento la «leŭtenanto» levis la manojn supren, kaj mi pensis kun
faciliĝo - duope ja ili certe prenos lin varma kaj sendifekta.
En la vivo ĉiu dudeka estas maldekstramanulo, da ili estas milionoj,
sed mi jam konvinkis min, ke ĝuste tiu ĉi fortulo mem penis murdi
Gusev-on, tiun ŝoforon de «Dodge», kaj, sekve, li estas komplica al la
afero «Nemano». Mi simple revis, ke estu ĝuste tiel.
Vundita je la ŝultro kaj la femuro, li estis kuranta eĉ pli bone, pli
rapide, ol mi atendis. Sed li bezonis atingi arbojn aŭ deŝiriĝi de mi,
por nudigi la paftubon, kaj mi estis trankvile reduktanta la distancon
inter ni kaj prepariĝanta preni lin. Li sendube jam komprenis,
kiuj ni estas kaj ke nia tasko estas preni lin viva. Certe, mi povus
sen peno senkrurigi lin, sed truigi eĉ parŝon sen neceso por mi estas
kiel osto en la gorĝo, kaj por kio senkrurigi, se li eĉ sen tio ne
foriros.
Dum kurado mi denove ĵetis rigardon maldekstren. Etulo, kuŝiginte la
«leŭtenanton» kun la vizaĝo en la herbon, estis kuntiranta al li per
ligiloj la manojn malantaŭ la dorso. La ĉefserĝento, bataleme
direktinte malsupren la mitraleton, staris apude.
Kaj en tiu ĉi momento la fortulo finfine faris tion, kion mi ĉiam
atendis de li: per la dekstra mano li kaptis la pistolujon. Ĝi certe
havis eltiran rimeneton, kaj prokrasti mi ne devis.
Tie ĉi povis esti du realaj solvoj: faligi lin per bato al la kruroj aŭ
svenigi per bato al la kapo. Konsiderinte la batalsituacion ĉi tie, sur
la kampeto, kaj tion, kion ni estis farontaj, mi elektis la duan:
akceliĝinte, mi reduktis la distancon kaj, tuj kiam liaj fingroj trafis
en la pistolujon, ekflugis super li en salto kaj desupre batis lin per
la kolbo de la «Nagant» dekstre de la verto, duonforte, kalkulante al
mallongdaŭra batsveno.
Li falis antaŭen kaj iomete maldekstren, inercie rampinte metron kaj
duonon kun la vizaĝo sur la herbo. Li malstreĉite senmoviĝis, la kapo
ne leviĝis, kaj mi komprenis, ke por iuj minutoj li estas for. Ŝovinte
la «Browning»-on, elfalintan el la pistolujo, en mian poŝon, mi kaptis
lin je la dekstra sendifekta mano kaj rapide, kiel bastosakon, ektiris
al la embuskejo.
Samtien Etulo kaj la ĉefserĝento jam estis kondukantaj la
«leŭtenanton». Li estis iranta kun manoj, ligitaj malantaŭ la dorso,
kaj, ĵetinte al li rigardon, mi jam estis cerbumanta, kiel mi
sentripigos lin.
Dum la iro mi sukcesis ĵeti rigardon al la horloĝo - por raporto.
Fiksi la momenton de la komenco de la interbatiĝo mi ne havis eblon,
sed tio daŭris ne pli ol tri-kvar minutojn.
Paŭĉjo kun sangokovrita vizaĝo sidis, alpremante per la mano la vundon
sur la kapo, kaj la du aliaj - la razkapulo kaj la subkomandanto - plu
kuŝis sur la herbo. Kaj, ekvidinte, ke Paŭĉjo sidas, mi ekĝojegis, pro
tio kvazaŭ monto falis de sur miaj ŝultroj - povus ja esti pli malbone.
Kaj nun, kiam mi ekvidis lin viva kaj iĝis tute klare, ke, bone aŭ
malbone, sed ni prenis ĉiujn tri, la demando, kiu ekde la momento de
ilia apero sur la kampeto ĉiam trude okupadis min: «Kiuj ili estas?» -
anstataŭiĝis de alia. Mi jam neniom dubis, ke tio estas efektivaj
germanaj agentoj, tamen tio, ke unu el ili estas maldekstramanulo,
estis ankoraŭ nenion pruvanta, kaj nun min litere boris la ĉefa,
la plej grava en tiu ĉi minuto demando: «Ĉu ili havas rilaton al la
afero „Nemano“?.. Havas aŭ ne?..»
[71]. Balancado de pendolo estas ne
nur moviĝo, ĝi havas pli vastan sencon, ol eblas kompreni ĉi tie laŭ la
vortoj de Tamancev. Ĝi difineblas kiel «la plej raciaj agoj kaj konduto
dum mallongdaŭraj pafkontaktoj ĉe perforta reteno». Ĝi inkludas kaj
momentan elprenon de armilo, kaj scipovon ekde la unuaj sekundoj ekuzi
la faktoron de foratentigo, la faktoron de nervozeco, kaj se eblas,
ankaŭ lumon, kaj momentan seneraran reagon al ajnaj agoj de la
kontraŭulo, kaj anticipantan rapidegan moviĝon sub pafoj, kaj senĉesajn
trompajn moviĝojn, kaj snajperan trafecon al ekstremaĵoj ĉe makedona
pafado («malŝalto de la ekstremaĵoj»), kaj seninterrompan psikologian
premon ĝis la fino de la perforta reteno. Per «balancado de pendolo»
oni atingas kapti viva fortan, bone armitan kaj aktive rezistantan
kontraŭulon. Juĝante laŭ la priskribo, Tamancev «balancas pendolon» en
la plej malfacila kaj efika varianto - «diskrure».
Комментариев:
Комментировать