Dagboek van Aya Mavie (afblijven als je je ogen wilt houden!): zondag.
Deze ochtend voelt onwerkelijk. Ik zou me blij moeten voelen. We weten waar de andere zielenscheppers zijn, iets waar we zes maanden naar hebben lopen zoeken. Onze reis is bijna ten einde. Maar het enige wat ik voel is een grote, gapende leegte. Alsof ik al mijn emoties ben kwijtgeraakt.
Samen met Liam heb ik even over Rana gepraat. Ook al hadden ze ruzie, hij mist haar duidelijk ook. Hij wil graag praten met Thijnaard omdat hij vermoed dat hij een hand had in haar keuze achter te blijven. Ik denk van niet, maar Liam heeft een zondebok nodig. Zelf zou ik Thijnaard ook graag aanpakken. Hem laten merken hoe veel pijn hij me heeft gedaan.
Het plan is om Thijnaard zijn handen te breken zodat hij nooit meer met die vervloekte dobbelsteen kan gooien.
Oh Goden, ik weet het niet. Ik weet het echt niet meer. Ik ben mezelf kwijt. Dit alles is te zwaar en ik vrees te bezwijken onder het gewicht van de keuze die ik moet maken en de consequenties die die keuze met zich meebrengt.
Liam en ik hebben met Thijnaard gepraat, en hij is ieder geval nog fysiek in één stuk. Hij heeft me zijn dobbelsteen gegeven. We hebben het gehad over keuzes en emoties. Het is allemaal zo moeilijk.
Zonder alle emoties, zijn we dan nog wel menselijk? Weten we alles nog wel op waarde te schatten? Ik weet het niet, en normaal zou ik het niet willen riskeren.
Maar ik kies voor de liefde. Ik kies voor Fiorne.
Ik was bang om te kiezen voor de liefde, want ik wist niet wat er nog van me over zou blijven zonder woede. Zonder pijn. Twee dingen die me in grote mate gevormd hebben tot wat ik nu ben. Iemand die volgens anderen het kaartje ‘held’ verdiend. Iemand die hier niet zou zijn, en zonder mij vele anderen niet, zonder die pijn en woede.
Ik ben nog steeds bang. Bang mijzelf te verliezen. Bang dat er niets van mezelf overblijft.
Maar dit alles verbleekt bij de consequenties van de keuze om de slechte emoties weer de wereld in te laten.
Want ik kan niet willens en wetens het geluk van mijn kind, van alle kinderen, afnemen. Dat kan ik hem niet aandoen.
Het is eb. We gaan naar de tanden. De tijd van testen is over. Onze reis is voorbij. Nu is de tijd van keuzes. Ieder van ons zal moeten kiezen, ieder geval voor zichzelf. Voor twijfel is er geen plaats meer.
Wat er ook gebeurd, de wereld zal anders zijn hierna. Maar ik heb gekozen en dat geeft me rust.