З БРАТАМ

[valjaryna]

З БРАТАМ

...І бялейшы за звыклы сьнежань

снежань наш, калядою поўны.

Я і брат - мы табе належым,

Беларусь мая, боль мой годны.

Дранікі - бульба бабуліна.

Вечар. Каляды. Вершы

Караткевіча, Барадуліна.

Усе мы.

Кожны з нас - тутэйшы.

Голас Данчыка, казка мамчына...

Па чарзе зь Лесунком сьпяваем...

І народнае - наша спадчына,

і крывіцкае ў

Comments

[ak_93]

Вельмі прыгожа. Акрамя агульнага цудоўнага ўражаньня ёсць і пачуцьцё сталай паэзіі, з файнымі вобразамі, ассацыяцыямі, рэмінісцэнцыямі... з аллітэрацыямі і гукапісам
(вось тут, напрыклад, вельмі добра чуваць:
як сьцякае па стрыжнях стромкіх,
разамьлела, мякка і млосна
чырванее ірдзежам гронкі...)

Вось тое, што найбольш спадабалася:
...
Дранікі - бульба бабуліна.
Вечар. Каляды. Вершы
Караткевіча, Барадуліна.
...
і крывіцкае ў крылах маем.
...
Спаў лясун, і над лесам хмурынка,
і Алесік, і Валярынка...

Цуд!

[kurt_bielarus]

ага, згодны.

і як быццам бы пра лета у маёй прабабулі.

[valjaryna]

Ух ты, значыцца, ня толькі ў маёй даражэнькай бабулі так файна было час бавіць у маленстве!..:)
І лета, і зімку...

[kurt_bielarus]

так.
я, праўда, толькі летам у прабабулі быў.

[valjaryna]

ну, тут у любым выпадку не паравіна году, а прабабуля галоўнае! :)
А я вось не пасьпела пабачыць ніводнага прадзядулю, ніводную прабабулю.
Затое ведаю, што прабабуля па кудзелі Ўсьціння (мама маёй бабулі Валі) - была такой мудраю ды разважліваю, што да яе людзі з усёй ваколіцы за парадай хадзілі. А прадзядуля Пахом (бацька таты (Івана) маёй маці) - хадзіў адзіны ў лакіраваных пантофлях і зь віцінай. Такі дагледжаны, манэры спавядаў. Яго ўсе так і называлі: Пахом-культура! :)
А іншы мой прадзядуля быў такі дужы, што воз з канём спыніў, калі ашалелы конь кінуўся празь вёску, зьбіваючы людзей.
Усё праўда...

[kurt_bielarus]

А мой прадзед служыў у расейскім войску у кавалерыі. Яго адправілі на расейска-японскую войну, але ён на вайну не патрапіў - пакуль ехалі на Далёкі Усход, дык вайна скончылася. У 1914 годзе такого шчасьця не атрымалася - і ён патрапіў у нямецкі палон.

А падчас Другой сусьветнай яго толькі-толькі не забілі партызаны, якія рабавалі нашую вёску - затвор у стрэльбы заклініла.

У яго была пасека, але у той жа час была алергія на укучы пчол. Адзіны укус - і падаў, траціў сьвядомасьць. Але дажыў да канца 80-х.

[valjaryna]

І ўсё ж мяне перасьледуе думка, што ЯНЫ былі далёка не слабымі людзьмі ва ўсіх дачыненнях, не з большасьці падпарадкаванцаў жыцця, што дакараюць лёс...
Вядома, вайна гартуе. Але ж яна і ламае.
Ці змаглі б мы так? Так, як яны. Насуперак. У імя. За жыццё. З такім стрыжнем.
Расьці...

Здорава б, каб усе войны заканчваліся шчэ да таго, як на іх прыедуць ваяры... Дурныя войны.

[kurt_bielarus]

Вось ўжо як б я сваіх старых не назваў, дык гэта слабакамі.
Яны жылі для сваіх сем'яў, для сваіх аднавяскоўцаў.
Справы "вялікіх і магутных" рэжымаў ім былі да лямпачкі. І дзе зараз тыя імпэрыі ды эсэсэсэры? А нашыя бабулі ды дзядулі іх ўсіх перажылі і мары сваі зде1снілі - вывялі дзяцей "у людзі".

70 год гадваць спачатку дзяцей, потым ўнукаў, праўнукаў...

[valjaryna]

Во і я пра тое...

[valjaryna]

Шалёна прыемна!..
Асаблівы дзякуй, што працытавалі тое, што найболей да душы прыйшлося! :)
Бо мне - аўтару - дужа цікава: што менавіта закранула.:)