(no subject)
Հայաստանից նոր ենք վերադարձել, երկրորդ օրն է՝ աղջկաս տանում եմ դպրոց, մեքենայի մեջ՝ ճանապարհին հարցնում եմ․ ո՞նց էր օրդ երեկ։ Ուսերն է թոթվում։ Հետո թե՝ գիտես, երեկ ընկերուհուս ընդմիջմանն ասացի՝ ուզում եմ հետ գնամ Հայաստան։ Ինչու՞՝ հարցնում եմ։ Nothing happens here, ասաց։
Այսօր առավոտյան դուրս եկա շենքից, մուտքի մոտ մանուշակագույն շալվարով և մանուշակագույն կոշիկներով տարեց չինուհին է, որ աչքերը փակ, դանդաղ քայլում էր մի տասը մետր երկարությամբ հետ ու առաջ, առաջ ու հետ, խոտ հնձելու պես ձեռքերը դանդաղ աջ-ձախ, ձախ-աջ շարժելով՝ ասես հապաղումով կադր, ու գլխով մեղմ բարևում ինձ, աչքերը փակ, զգալով, երևի, շողքս։ Մյուս մայթին, իր մեքենայի մոտ, գիրուկ հնդկուհին է, սև, խիտ մազերն ուսերին փռած, ծխում, վրա-վրա, ագահաբար, մատով կտտացնելով մոխիրը գետնին, մինչ առատորեն բաց կթողնի ծուխը բերանից, գլուխը կախ՝ մտածելով ինչ-որ։
Այս տեսարանը ես տեսնում եմ ամեն աշխատանքային օր, նույն ժամին, դետալների նույն ճշգրտությամբ։ Երևի սա էլ մասն է նրա, որ այստեղ, իրոք, ոչինչ չի կատարվում, քանի որ մեծ հաշվով ոչինչ չի փոխվում, ու շուրջն էլ արդեն ոչ թե կանխատեսելի է, այլ հաստատատեսելի։
Այսօր առավոտյան դուրս եկա շենքից, մուտքի մոտ մանուշակագույն շալվարով և մանուշակագույն կոշիկներով տարեց չինուհին է, որ աչքերը փակ, դանդաղ քայլում էր մի տասը մետր երկարությամբ հետ ու առաջ, առաջ ու հետ, խոտ հնձելու պես ձեռքերը դանդաղ աջ-ձախ, ձախ-աջ շարժելով՝ ասես հապաղումով կադր, ու գլխով մեղմ բարևում ինձ, աչքերը փակ, զգալով, երևի, շողքս։ Մյուս մայթին, իր մեքենայի մոտ, գիրուկ հնդկուհին է, սև, խիտ մազերն ուսերին փռած, ծխում, վրա-վրա, ագահաբար, մատով կտտացնելով մոխիրը գետնին, մինչ առատորեն բաց կթողնի ծուխը բերանից, գլուխը կախ՝ մտածելով ինչ-որ։
Այս տեսարանը ես տեսնում եմ ամեն աշխատանքային օր, նույն ժամին, դետալների նույն ճշգրտությամբ։ Երևի սա էլ մասն է նրա, որ այստեղ, իրոք, ոչինչ չի կատարվում, քանի որ մեծ հաշվով ոչինչ չի փոխվում, ու շուրջն էլ արդեն ոչ թե կանխատեսելի է, այլ հաստատատեսելի։