Давялося ўжо ў Менску пачытаць вясковыя абразкі Уладзіміра Сьцяпана. Тонкія, выразныя, дакладныя, дзе няма аніводнага пустога і недарэчнага слова. І справа ня ў тым, што я вельмі люблю Вушаччыну, пра якую вядзецца, але ў тым, што Вушаччыну і яе людзей любіць і разумее аўтар. Дужа і дужа раю.
http://ul-sciapan.livejournal.com/tag/%D0%B2%D1%8F%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B2%D1%8B%20%D1%81%D1%88%D1%8B%D1%82%D0%B0%D0%BA%202