Сьмерць зімы
Каб нешта нарадзілася, штосьці мусіць памерці…
Каб нарадзілася лета, мусіць памерці зіма.
Вясна загоіць рану на чорнай, халоднай зямлі пластырам, сьплеценым з маладой травы, вербалозінаў і казытлівых промняў гульлівага сонца.
І ўсё адно смутна глядзець, як памірае зіма і цёмнымі, трупнымі плямамі ўздымаецца лёд на Дзьвіне.
Хутка Неба абвесьціць жалобу - сама-сабой адключыцца начная падсьветка Сафіі, места патоне ў цемры хаосу і міжчасоўя, каб прачнуцца і ўбачыць крыгаход на Дзьвіне.
Прачнуцца і… пасьміхнуцца Вясьне.
Каб нарадзілася лета, мусіць памерці зіма.
Вясна загоіць рану на чорнай, халоднай зямлі пластырам, сьплеценым з маладой травы, вербалозінаў і казытлівых промняў гульлівага сонца.
І ўсё адно смутна глядзець, як памірае зіма і цёмнымі, трупнымі плямамі ўздымаецца лёд на Дзьвіне.
Хутка Неба абвесьціць жалобу - сама-сабой адключыцца начная падсьветка Сафіі, места патоне ў цемры хаосу і міжчасоўя, каб прачнуцца і ўбачыць крыгаход на Дзьвіне.
Прачнуцца і… пасьміхнуцца Вясьне.