Прашчальная песьня
* * *
Прашчай, мой родны бераг, прашчай мая зямля,
цябе ўжо не увіджу, быць можа, нікагда,
і ты, мая любіма, напрасна сьлёз ня лі,
кагда у сіня мора уходзяць караблі,
Ты сына-матрасёнка к грудзі сваёй прыжмі
і пра любоў пра нашу ўсю праўду раскажы,
што разьвяла судзьбіна і мора-акіян,
но не прапалі чуства, як рэвельскі туман,
што бацька-краснафлоцец кагда-та прыплывёт,
кагда у порт прычаліт ваенны параход.
А можа у паходзе адважна прападу
я за страну саветаў і за любоў сваю.
Нальеш ты горку чарку, адкусіш халадзец,
і скажаш матрасёнку: героем быў ацец.