Ехаў сёння з дзяжурства на веласіпедзе па лугавой дарозе. Ранняя тумановая расяная раніца. Роўныя, утрамбаваныя коламі легкавікоў каляіны...

Зайца я ўгледзеў за 15 крокаў ад ровара - ён сядзеў на дарозе і ці то драмаў, ці то выбіраў што ядомае на ўзбочынцы. Заўважыў мяне (ну, думаю, пстрыкне зараз у траву!), нетаропка, з ( Read more... )

Шанцуе апошнім часам на фаўнічныя нечаканкі: учора, як ехалі з сябрам з рыбалкі, пабачылі чарнабурку. Прыгажуня перабегла нам дарогу ў нейкіх 50-ці метрах. "Бачыў? Бачыў?!" - закрычаў Саша. "Ну, - кажу, - Даміно пабег". Адкуль у прыдняпроўскім лесе з'явіўся гэты цуд - застанецца таямніцай, бо арэал распаўсюду чарнабурых лісіц зусім не наш ( Read more... )

Неўзабаве пасля паўдня дождж і бясклёўе прагналі з лёду апошніх вудакоў-му...жыкоў. Ну і я напаследак дастаў з торбы "мыльніцу" ды пстрыкнуў сціпленькі ўлоўчык, суцяшаючыся, што ў людзей і таго нямашацька. Выдыбваў дадому індыком і злараднічаў: "а сёння я вас таксама аблавіў!" Як ні дзіўна, рыбкі гуртом заважылі 1,4 кг.

Колькі табе той ( Read more... )

Палова дзясятай раніцы. На кармушцы (1,5 м ад куханнага вакна) - шэра ад вераб'ёў. З цяжкасцю, бо мітусяцца, штурхаюцца, палічыў гасцей: 14 жэўжыкаў. На падваконні цэлымі светлымі днямі сумуе Ася - слухае вераб'іны тлум, лена пазірае праз шкло на іх сумятню. Паляўнічага азарту ў каціных вачах - ані грана. І нават калі які малалетка пачынае ( Read more... )

Наведалі з сябрам Сашам любімыя мясціны на Вабічы і Друці. Не ведаю, як хто іншы, а я "прыпухаю" ад "не дагледжаных" савецкімі меліяратарамі рэчак у любую пару года.
      Хаця і жыву каля Дняпра, але аднаго яго мне ўсё-такі мала :)

Восеньскі Вабіч


( Read more... )

“Калі прападуць пчолы,

праз чатыры гады перастануць існаваць і людзі”.

А. Эйнштэйн

Сябар з болем распавёў, што ў вёсцы, дзе жыве цесць, з 24 пчаліных сем'яў на пасецы пасля лета засталіся толькі 4 - астатнія або адмерлі, або пакінулі домікі. Цяпер на аднаго жыхара вёскі прыпадае адна пчаліная сям'я...

    Не так даўно быў сведкам, як Ціхан марна спрабаваў разгаварыць вужа Мікалая. Таму хутка надакучыла слухаць розную лухту і ён праз дзірачку ў цокалі споўз у родны лёх.
    У параўнанні з мінулым годам Мікалай быццам і не падрос, адно крыху патаўсцеў. Дзіва што - жабак у возеры прорва, а вада тая - у нейкіх 15-ці метрах ад сутарэння. Таўсцей - ( Read more... )

( Read more... )

      Што значыць, сіла прывычкі. Натрапіў на спісы "самых брудных" гарадоў Беларусі, не ўгледзеў там Магілёва і адразу "тармазнуў": як жа так! Ды не можа быць. Заўсёды наш горад трымаў першынство ў гэтым відзе спорту. Паглядзеў тады спісы найбрудных вадаёмаў рэспублікі - Дняпра няма! Ледзь не паплахела. У дзяцінстве, памятаю, мама адразу вызначала ( Read more... )