Мне вельмі жалобна што я больш ніколі не ўбачу свайго Пасаціка... І што пад нумарам 4320 ён больш не будзе ездзіць... нават не факт што з беларускім цяпер будзе ездзіць.. І ўсё ж я дужа ўдзячна яму за тое што 5 год якія ён быў у нас ( з іх год у мяне) ён ані разу нас не падвёў і слушна выконваў сваю справу. І яму дастаўся гонар стаць маёй першай і ( Read more... )

Сёння калі Пасат узнімалі ўгору на гэтым "ліфце" ўзніклі ўспаміны аперацыі, хаця не сказаць, што я надта шмат запомніла пад наркозам, але здавалася, што зараз будзе зноў, ці ў мяне, ці ў Пасата. Але ён даволі добра сябе адчувае і гатовы ехаць заўтра ў Раўбічы!

Калі ехала,с пынілася прапосціць пешахода, якая чамусьці не ўбачыла што яе прапускаю і не пайшла, ну раз ужо спынілася, прапусціла вадзілу, якому трэба было развярнуцца. Потым ён мне міргнуў "дзякуй" аварыйкай. Дужа задаволеная, я так люблю калі праяўленне велівасці на дарозе, чым яе больш, тым бліжэй мы да Еўропы, як мінімум ментальна.

 
( Read more... )

( Read more... )

 Учора пастпрабавала ездзіць на нашым VW Polo.  Цяпер я канчаткова пераканалася, што аўтаматычная каробка перадач - гэта не маё. Вось Пасацік - гэта маё. Стаіць напэўна і чакае пакуль яго адрамантуюць і пакуль я нарэшце здам іспыт. Я часта пра яго думаю і пра наш будучы супольны лёс... Учора я зразумела, што я ніколі б не жадала мець машыну з ( Read more... )

Гэта быў жудасна неарганізаваны іспыт. Такой кепскай арганізацыі іспытаў я не бачыла яшчэ ніколі. Поўная анархія на аўтадроме. Машынкі катаюцца па эстакадзе. Глохнуць, ні глохнуць - усім здачу ставяць. Для чаго было тады элемент такі даваць? Каб счапленне людзі папалілі? Гэта па пяць разоў павыконваць эстакаду на адной машыне... Шкада Фарда. ( Read more... )