Raxalpen
Ну і трэці абяцаны на сёння пост.
У прынцыпе, на Ракс я надумаў паехаць, бо паабяцаў горы Наташы, каторая прыехала ў госці з Брна і ў гарах яшчэ ніколі не была. Хадок яна выдатны, дый па скалах лазіць не збаялася. Бо госці ж розныя бываюць, некаторым страшна нават на Донаўтурм падняцца... ;-)
За суботу - нядзелю я нахадзіў кіламетраў 40, але адна рэч прайсці 20 км па раўніне ў горадзе, і зусім іншая - у гарах, дзе роўных месцаў амаль не бывае, а толькі змяняюцца адзін за адным спускі ды пад'ёмы. Паход на Ракс быў цяжэйшы за прагулку на Шнэбэрг, хоць вышыня супастаўляльная, да таго ж гэтыя два масівы - зусім побач.
Такім чынам, маршрут выглядаў так: цягніком да Паербаху, аўтобусам да Гіршвангу, пад'ёмнікам на 1550, а адтуль - то ўгару, то ўніз, праз Якабскогель, Гольцкнэхтхаўс, Трынкштайнзатэль, Карл-Людвіг-Хаўс (там абед) на самую высокую кропку Гойкупэ (2007), а адтуль круты спуск уніз у Прайнэр-Гшайд (1010), на станцыю - і дадому.
Далей трэба глядзець. Каментароў будзе мінімальна.
Суседні хрыбет, накрыты аблокамі - Шнэбэрг (2070), па-нашаму Снежка.
В синем небе солнушко лучики на землю шлёт...
Колеры, дарэчы, паўсюль натуральныя, нічога не падмалёўваў.
Першая вяршынька.
Дарога большай часткай вяла ўздоўж глыбачэзных абрываў.
Яшчэ над абрывам.
Хто казаў, што ў гарах караблёў няма?!
Перад намі самая высокая кропка Раксу - Гойкупэ.
Птушкі лятаюць высока... але ніжэй за нас :-).
Каплічка.
На вышыні 2000 м сланікі толькі да лыткі.
Сустрэча з дзікімі звярамі :-).
На вяршыні помнік аўстрыйскім турыстам-альпіністам, што загінулі падчас дзвюх сусветных войнаў.
Дамачкам - кветачка.
На гэтай вяршыні мы таксама пабывалі.
А наступныя тры фоткі ілюструюць наш спуск. Далёка не самай лёгкай катэгорыі складанасці.
Па гэтай сцяне мы таксама спускаліся. Пад намі ніжэй яшчэ абрыў на некалькі соцень метраў.
А знізу (на палове спуску да мястэчка) мы задралі галовы і паглядзелі, адкуль спусціліся.
Усе жывыя і дзіка задаволеныя. Каму тут гораў мала, на пікасе іх 73 штукі.
У прынцыпе, на Ракс я надумаў паехаць, бо паабяцаў горы Наташы, каторая прыехала ў госці з Брна і ў гарах яшчэ ніколі не была. Хадок яна выдатны, дый па скалах лазіць не збаялася. Бо госці ж розныя бываюць, некаторым страшна нават на Донаўтурм падняцца... ;-)
За суботу - нядзелю я нахадзіў кіламетраў 40, але адна рэч прайсці 20 км па раўніне ў горадзе, і зусім іншая - у гарах, дзе роўных месцаў амаль не бывае, а толькі змяняюцца адзін за адным спускі ды пад'ёмы. Паход на Ракс быў цяжэйшы за прагулку на Шнэбэрг, хоць вышыня супастаўляльная, да таго ж гэтыя два масівы - зусім побач.
Такім чынам, маршрут выглядаў так: цягніком да Паербаху, аўтобусам да Гіршвангу, пад'ёмнікам на 1550, а адтуль - то ўгару, то ўніз, праз Якабскогель, Гольцкнэхтхаўс, Трынкштайнзатэль, Карл-Людвіг-Хаўс (там абед) на самую высокую кропку Гойкупэ (2007), а адтуль круты спуск уніз у Прайнэр-Гшайд (1010), на станцыю - і дадому.
Далей трэба глядзець. Каментароў будзе мінімальна.
Суседні хрыбет, накрыты аблокамі - Шнэбэрг (2070), па-нашаму Снежка.
В синем небе солнушко лучики на землю шлёт...
Колеры, дарэчы, паўсюль натуральныя, нічога не падмалёўваў.
Першая вяршынька.
Дарога большай часткай вяла ўздоўж глыбачэзных абрываў.
Яшчэ над абрывам.
Хто казаў, што ў гарах караблёў няма?!
Перад намі самая высокая кропка Раксу - Гойкупэ.
Птушкі лятаюць высока... але ніжэй за нас :-).
Каплічка.
На вышыні 2000 м сланікі толькі да лыткі.
Сустрэча з дзікімі звярамі :-).
На вяршыні помнік аўстрыйскім турыстам-альпіністам, што загінулі падчас дзвюх сусветных войнаў.
Дамачкам - кветачка.
На гэтай вяршыні мы таксама пабывалі.
А наступныя тры фоткі ілюструюць наш спуск. Далёка не самай лёгкай катэгорыі складанасці.
Па гэтай сцяне мы таксама спускаліся. Пад намі ніжэй яшчэ абрыў на некалькі соцень метраў.
А знізу (на палове спуску да мястэчка) мы задралі галовы і паглядзелі, адкуль спусціліся.
Усе жывыя і дзіка задаволеныя. Каму тут гораў мала, на пікасе іх 73 штукі.