(no subject)

[risana_schrijft]

Zaterdag zoveel geschreven dat ik niet eens puf had om het allemaal bij te houden met hoofdstukken posten, dus er komen nu een hoop hoofdstukken aan ;) Ik vermaak me nu weer prima met schrijven, maar gisteren was het een beetje minder. Zaterdag ruim 15K en dat ging prima, fantastisch om zoveel achter elkaar te schrijven. Dit verhaal gaat echt zo ontzettend makkelijk..



Hoofdstuk 3: De kunstenaar en de rebellen

Het hotel zag er van binnen net zo uit als alle andere hotels waar Lianne in haar leven was geweest, en dat waren er veel. Ze liep in haar eentje door de gangen en probeerde te doen alsof ze prima wist waar ze heen moest, ook al had ze echt geen flauw idee… Petra had haar best een kaart van het hotel kunnen geven of uit kunnen leggen waar de balzaal was, maar dat soort dingen kwamen natuurlijk weer niet in haar op. Uiteraard zou Lianne het zelf ook wel vinden, maar het zou prettiger zijn als ze zich nu kon concentreren op Andreas Morik en niet op links, rechts of rechtdoor.

“Kan ik u ergens mee helpen, mevrouw?” vroeg een stem rechts van haar. Even dacht ze dat ze misschien wel heel veel geluk had en dat het Andreas zelf zou zijn… maar nee, dat was natuurlijk onzin, hij zou hier niet rondlopen terwijl zijn eigen feest al bezig was. Ze zou fashionably late zijn als ze opschoot, en heel erg laat als ze nu niet gauw de balzaal zou vinden, dus ze besloot dat nu het juiste tijdstip was om om hulp te vragen.

“Graag zelfs… ik ben op weg naar de balzaal, voor de boekpresentatie van Andreas Morik, maar ik geloof dat ik een beetje verdwaald ben,” zei ze terwijl ze zo lief mogelijk glimlachte naar de jongen die naast haar stond. Hij droeg een uniform dus werkte waarschijnlijk in het hotel, al wist ze niet wat zijn functie zou kunnen zijn. Zoveel mensen werkten er tegenwoordig toch niet meer in hotels? Misschien serveerde hij eten en drinken, in dure hotels werd dat vaak nog wel door echte mensen gedaan.

De jongen keek haar even heel verbaasd aan, en in gedachten schold Lianne zichzelf uit, want ze had nu alweer laten merken dat ze hier eigenlijk niet thuishoorde. Gelukkig was de jongen te goed opgevoed - of te goed opgeleid - om er iets van te zeggen en knikte hij alleen.

“Volgt u mij maar, mevrouw, ik zal u naar de balzaal brengen,” zei hij, en hij begon precies in de tegenovergestelde richting te lopen. Lianne liep achter hem aan en hoopte maar dat hij geen contact had met Andreas Morik en niet bereid was om informatie aan de roddelbladen te verkopen… al was dat misschien wat overdreven, want gewoon iets doms vragen was nu niet bepaald roddelmateriaal. Ze was banger dat ze op een negatieve manier op zou vallen, het was niet de bedoeling dat mensen haar van wat dan ook gingen verdenken. Ze moest gewoon een prachtige schrijfster zijn die bij de boekpresentatie van een collega aanwezig was, en meer niet. Stephens woorden over hoe gevaarlijk Andreas Morik misschien wel was, was ze nog niet vergeten… als hij werkelijk al twee moorden op zijn geweten had, moest ze er absoluut voor zorgen dat ze niet verdacht zou lijken.

Terwijl ze samen met de hoteljongen in de lift stapte, vroeg Lianne zich af hoe een schrijver twee mensen van de inlichtingendienst had kunnen vermoorden, en waarom. Dat was één van de dingen die ze hem niet zou kunnen vragen, uiteraard… tenzij hij er graag over opschepte. Zo onverstandig zou hij echter wel niet zijn, dan zou hij al lang voor deze tijd in de gevangenis zijn beland. Had ze maar doorgevraagd, gevraagd wat de omstandigheden van de moorden precies waren, gevraagd of hij ze werkelijk zelf had gepleegd of door iemand had laten plegen. Ze hoopte maar dat Petra haar echt goed in de gaten zou houden.

“Op deze verdieping is het, mevrouw, u hoeft alleen maar rechtdoor te lopen,” zei de jongen toen de lift op de onderste verdieping stopte. Ze knikte opgelucht en begon te lopen, in gedachten al bezig met de gesprekken die ze die avond zou voeren. Allereerst zou ze Andreas natuurlijk kunnen feliciteren, maar dat zouden meer mensen willen doen… ze moest op de een of andere manier opvallen, hij mocht haar niet vergeten, ze moest ervoor zorgen dat hij haar later die avond weer op zou zoeken. Hopelijk waren er niet al teveel knappe vrouwen aanwezig, of vooral knappe vrouwen die hij al een keer gehad had - die kans was vrij groot in het schrijverswereldje - zodat ze de enige interessante optie zou zijn.

De gang waar ze door liep was erg breed en op de vloer lag hoogpolig tapijt, bijzonder onhandig met hoge hakken… gelukkig was Lianne wel ergere dingen gewend. De muren waren bezaaid met prachtige schilderijen, voornamelijk vergezichten, ze zag een enorme zee, een grasland vol kleurige bloemen, een kudde paarden… wacht eens, de paarden bewogen! Plotseling realiseerde Lianne zich dat er beweging in alle schilderijen zat. De golven sloegen tegen het strand, de bloemen bogen een beetje mee met de wind, en de paarden renden bijna het schilderij uit.

Ze had wel eens van deze techniek gehoord, maar het nog nooit eerder gezien, en ze kon het niet laten om de schilderijen van wat dichterbij te bekijken. Pas op een afstand van een paar centimeter kon ze zien dat de schilderijen niet werkelijk geschilderd waren - logisch natuurlijk - maar bestonden uit een verzameling pixels. Toch zag het er niet uit als een film, wat het in feite was, in veel gevallen was de beweging zo subtiel dat het nauwelijks zichtbaar was en het leek echt met verf gedaan te zijn. Het was een bijzonder kunstwerk, en Lianne nam zich voor om op zoek te gaan naar de mensen die dit soort dingen maakten. Het zou een mooi cadeau voor Stephen zijn, die goede kunst altijd wel wist te waarderen en bovendien veel van nieuwigheden hield.

“Prachtig zijn ze, nietwaar?”

Weer hoopte Lianne even dat de mannenstem die haar aansprak bij Andreas Morik zou horen, maar weer werd ze teleurgesteld. Naast haar stond een man die zo lang was dat ze haar hoofd bijna in haar nek moest leggen om hem aan te kijken nu hij zo dicht bij haar stond. Hij had lang blond haar dat in een paardenstaart bij elkaar gebonden was, en ze had heel sterk het gevoel dat ze hem eerder had gezien. Waarschijnlijk was hij hier ook voor de boekpresentatie en was hij dus ook een bekend auteur… zou het verstandig zijn om samen met hem binnen te komen? Zou hij haar voorstellen aan Andreas Morik, waardoor ze serieuzer zou worden genomen, of zou hij haar juist voor zichzelf willen houden en zou ze daarmee een verkeerd signaal afgeven? Het was een besluit wat in een seconde genomen moest worden, en uiteindelijk besloot Lianne dat Andreas waarschijnlijk meer in haar geïnteresseerd zou zijn als andere mannen ook in haar geïnteresseerd waren.

“Zeker, ik had er al wel van gehoord, maar om het dan toch te zien is iets heel anders… ik had eerst niet eens door dat er beweging in zat, wilt u dat wel geloven?”

Haar glimlachje was een klein beetje flirtend, en ze zag dat het effect had.

“U zult zeker de enige niet zijn die dat denkt. Maar ik vind het fijn dat u ze zo mooi vindt… een man vindt het altijd prettig om te horen dat zijn handwerk wordt gewaardeerd.”

Vandaar dat hij hier rondliep, en vandaar dat hij haar zo bekend voorkwam! Geen schrijver dus, maar een artiest… hoe dan ook iemand die in het creatieve wereldje rondliep en haar daar zou kunnen introduceren, en wie weet wel een vriend van Andreas Morik. Ze kon zich heel goed voorstellen dat de schrijver graag kunstwerken van een vriend van hem in de gang naar zijn boekpresentatie wilde hebben, al kon ze zich ook heel goed voorstellen dat het hotel gewoon heel vooruitstrevend was.

“Heeft u dit werkelijk gemaakt? Wat een kunstenaar bent u dan, ik kan het gewoonweg niet anders zeggen…” Ze moest het er niet te dik bovenop leggen, maar aan de glimlach van de schilder - als je hem zo kon noemen - was te zien dat dit soort complimenten hem wel bevielen. Hij had er natuurlijk ook een beetje naar zitten vissen, met zijn eerste opmerking.

“Dank u. Het is natuurlijk geen kunst zoals men het woord meestal gebruikt, ik heb het niet zelf geschilderd… maar ik heb wel veel schilderijen bestudeerd om dit te kunnen maken.”

“Ik ben erg benieuwd hoe u dit soort dingen maakt, zou u me dat uit kunnen leggen? En misschien dat we dan ondertussen naar de zaal kunnen lopen, ik neem tenminste aan dat u ook op weg bent naar de boekpresentatie van Andreas Morik?”

“Dat heeft u heel goed geraden. Ik heb het gevoel dat ik u ergens van ken… bent u ook schrijfster?”

Ze liepen ondertussen richting de balzaal, en Lianne vond dat het allemaal erg goed ging. Dadelijk zou ze samen met deze man de zaal binnenkomen, en ze zouden zeker een opvallend koppel vormen, zij met haar schoonheid en hij met zijn lengte.

“Ja, al schrijf ik lang niet zulke bijzondere boeken als de heer Morik…” zei ze, zoals altijd
proberend te vermijden om het over haar boeken te hebben. Ze had het zelf maar een idiote dekmantel gevonden toen haar zes jaar geleden werd verteld wat ze voor haar hadden bedacht, maar ze kon er uiteraard niets aan doen, het was allemaal voor haar geregeld. Het werkte ook meestal wel goed, de meeste mannen die ze had ontmoet waren gefascineerd door het idee en wilden graag weten of zij zelf net zo reageerde als de personages in haar verhalen. Toch schaamde ze zich er wel voor, zeker in het gezelschap van mensen die werkelijk iets konden. Dat kon zij natuurlijk ook, alleen mocht niemand dat weten… ze zou graag eens aan iemand laten weten dat ze tot meer in staat was dan het schrijven van romantische verhalen met veel seks.

“Wat voor boeken schrijft u dan? En wat is uw naam, als ik mag vragen?”

“Mijn naam is Lianne Ardea,” zei ze, en gelukkig herkende hij die naam niet. Ze vond het altijd een beetje belachelijk als mannen wisten wie ze was, want dat moest haast wel betekenen dat ze de flutromannetjes van hun vrouw of vriendin lazen. “En ik schrijf… erotische romances.”
Zoals gewoonlijk trok dat wel de aandacht, ze kon zien dat de ander moest glimlachen, maar hij zei er verder niets over.

“Mijn naam is Dylan Brand,” zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak. Lianne schudde hem en merkte dat hij gelukkig niet zo hard kneep, ook al zag zijn hand eruit alsof die daartoe wel in staat was.

“Fijn om u te ontmoeten. Kent u Andreas Morik goed?” vroeg Lianne, al wist ze dat ze hiermee het risico liep dat hij haar straks hetzelfde zou vragen. Ze was echter erg nieuwsgierig wat hij
hier deed.

“Niet bijzonder goed,” zei Dylan luchtig, “We hebben elkaar wel eens ontmoet, en om eerlijk te zijn hebben we wel eens kort achter elkaar hetzelfde vriendinnetje gehad… maar ik ben hier voornamelijk omdat mijn kunstwerken hier hangen en ze voor het eerst voor het publiek te zien zijn. Ik was erg benieuwd naar de reacties en loop daarom hier een beetje rond, maar de echte presentatie begint zometeen en daar wil ik ook wel graag bij zijn.”

“Ik hoef me dus niet schuldig te voelen dat ik u bij uw schilderijen heb weggehaald?” vroeg Lianne met een glimlach, en ze keek omhoog om te zien hoe hij hierop reageerde. Hij keek precies op dat moment ook naar haar, en ze zag aan zijn blik dat hij begreep wat ze aan het doen was. Een intelligente man… maar dat hoefde niet erg te zijn. Flirten bleef leuk, ook als de ander wist waar je mee bezig was en misschien zelfs wel wist dat je het niet al te serieus meende.

“Uiteraard niet, weinig mannen zouden er bezwaar tegen hebben om door een vrouw als u bij wat dan ook te worden weggehaald,” zei hij, en zoals altijd genoot ze van de complimenten. Ze was eraan gewend, natuurlijk, maar welke vrouw vond het nu niet prettig om te horen hoe knap en leuk ze was? Nou ja, mensen als Petra misschien…

“U bent een charmeur, meneer Brand,” zei ze, precies op het moment dat ze samen de grote balzaal binnenliepen. Dylan kreeg niet de kans om hierop te reageren, want ze werden onmiddellijk benaderd door een man gekleed in de kleuren van het hotel. Ook dit was een mens en geen robot, dus Lianne kwam tot de conclusie dat dit inderdaad een erg chique hotel was. Dat had ze natuurlijk ook al kunnen zien aan de prachtige kamers, maar soms kon het uiterlijk van iets bedrieglijk zijn.

“Welkom hier, meneer en mevrouw…?” vroeg de ober, als hij dat tenminste was. Lianne vermoedde dat dit ook het moment was waarop ze haar uitnodiging moest laten zien, maar toen ze zag dat Dylan die niet tevoorschijn haalde, besloot ze om ermee te wachten tot het haar expliciet gevraagd werd. Ze was al eerder opgevallen vandaag, en niet op een positieve manier, ze wilde niet opnieuw duidelijk degene zijn die niet begreep hoe het er hier aan toe ging.

“Mijn naam is Dylan Brand en deze schone dame is Lianne Ardea,” zei Dylan met een glimlach. Lianne vond het wel prettig dat hij haar naam had onthouden, zo klonk het ook alsof ze elkaar al een tijd kenden en alsof ze hier zeker thuishoorde.

“Welkom hier, meneer Brand en mevrouw Ardea. Mag ik uw uitnodiging misschien zien, mevrouw?”
Daar was ze al bang voor geweest… gelukkig had ze de uitnodiging inderdaad bij zich, en ze opende vlug haar handtasje om het goudkleurige stuk papier - ze had geen idee waarom Morik het zo ouderwets deed, schreef hij zijn boeken misschien ook nog op papier? - eruit te halen en aan de ober te overhandigen. Dylan kende hij blijkbaar al, ze hoopte maar dat dat kwam doordat hij de kunstwerken had gemaakt en niet doordat hij eigenlijk iedereen kende die naar het feest kwam, behalve zij dus.

“Prima, ik wens u een prettige avond,” zei de ober terwijl hij haar de uitnodiging weer teruggaf en plotseling een dienblad met glazen champagne in zijn handen had. Dylan overhandigde Lianne een glas en nam er zelf ook één, en ze proostten samen.

“Op ‘Vlammen’,” zei Dylan terwijl hij met zijn glas het hare aanstootte, en even staarde Lianne hem ongelovig aan. Hoe kon hij weten hoe haar nieuwste boek getiteld was, als hij niet eens wist wie ze was? Had hij haar voor de gek gehouden, was dit misschien zijn manier om te laten weten dat hij wist wie ze was en wat ze hier deed, of zijn manier om haar te laten weten dat hij aan haar kant stond? Stond ze hier misschien met een medewerker van de inlichtingendienst te flirten zonder het te weten? Als dat zo was dan zou ze Petra eens flink gaan uitschelden…

“Men zegt dat het zijn beste boek tot nu toe is,” zei Dylan rustig, en ineens besefte Lianne dat hij het helemaal niet over ‘Vlammen van verlangen’ had, maar dat ‘Vlammen’ de titel was van Moriks nieuwste boek. Stom van haar, dat ze dat niet even van tevoren had opgezocht… het was echt een onvergeeflijke fout, en ze had geluk dat ze er nu achter kwam, in plaats van straks als ze met Andreas Morik stond te praten.

“Uiteraard, op ‘Vlammen’, en op de kunstwerken van Dylan Brand,” zei ze terwijl ze haar gezicht weer in de plooi trok en deed alsof er niets aan de hand was.

Dylan glimlachte en wilde iets zeggen, maar plotseling hoorde iedereen in de zaal iemand heel hard tegen een glas tikken, en toen Lianne snel rondkeek zag ze dat aan het einde van de zaal een lange tafel op een podium was, waar één man achter stond. Het was niet Andreas Morik, zoals ze eerst even dacht - het leek wel alsof hij een lang verloren liefde was, zo vaak had ze vandaag al gedacht dat hij ergens was terwijl het iemand anders was - maar waarschijnlijk zijn uitgever of iets dergelijks. Hij had een glas en een vork in zijn handen en het was duidelijk dat hij iets wilde gaan zeggen. Het werd dan ook al vlug stiller in de zaal en iedereen keerde zich richting het podium, waardoor Lianne en Dylan tegen een zee van mensenruggen aankeken.

“Dames en heren, van harte welkom bij de boekpresentatie van ‘Vlammen’, het nieuwste meesterwerk van Andreas Morik!” riep de man, en zijn stem werd zoveel versterkt dat Lianne het in haar borstkas voelde dreunen. Een beetje overdreven misschien… er waren tenslotte genoeg mensen die nog wel werkende oren hadden en dat graag zo wilden houden. Gelukkig was ze niet de enige die dat vond, ze zag meer mensen geïrriteerd om zich heen kijken, op zoek naar een technicus die ze de schuld zouden kunnen geven van het veel te harde geluid.

“Andreas en ik kennen elkaar al heel erg lang, en tot nu toe heb ik het voorrecht gehad om twintig van zijn boeken te presenteren, een voorrecht dat alleen maar versterkt wordt door het feit dat het twintig fantastische boeken waren. Ik heb dit boek een paar maanden geleden voor het eerst gelezen en ik moet u vertellen dat ik die hele nacht niet heb geslapen, ik moest het gewoon uitlezen. Het is ontzettend spannend en mensen die goed opletten, zullen een aantal parallellen met de huidige wereld kunnen trekken… maar laat ik daar niet teveel over vertellen, het beste is als u het gewoon zelf leest.”

Die woorden trokken Liannes aandacht, want dit was nu precies waar de inlichtingendienst naar op zoek was. Zou Petra hier aanwezig zijn, of op een andere manier dan via haar te horen krijgen wat hier gezegd werd? Waarschijnlijk wel, dat zou ook wel de reden zijn waarom de uitgever er niet al teveel over wilde vertellen, hij moest weten dat hij dan in gevaar was. Zelfs nu was hij al in gevaar, zelfs nu zouden zijn contacten worden nagegaan, alleen maar omdat hij de boeken van Andreas Morik uitgaf en omdat Andreas Morik in gevaar was. Zijzelf, Lianne, was het gevaar, maar ze dacht niet dat iemand in deze zaal dat zou kunnen raden.

“Ik ben blij dat het boek nu eindelijk beschikbaar is voor het publiek en ik heb er het volste vertrouwen in dat de verkoopcijfers van eerdere boeken geëvenaard en misschien zelfs overtroffen worden. Niemand zal kunnen bestrijden dat Andreas Morik een van de belangrijkste schrijvers van deze tijd is, misschien wel een van de belangrijkste schrijvers ooit, want wat zeggen de klassiekers van voor de grote oorlog nog over de huidige tijd? Niets, dames en heren, en daarom is het goed dat er ook nu schrijvers zijn die in staat zijn om mensen aan het denken te zetten.”

Het was heel subtiel, maar toch was dit een toespraak van een rebel, en Lianne bedacht dat ze niet moest vergeten om dit aan Petra door te geven. De vrouw zou ongetwijfeld bijzonder geïnteresseerd zijn in de opruiende woorden van deze uitgever… misschien was hij nog wel interessanter dan Andreas Morik zelf. Gelukkig zou ze hem niet hoeven te verleiden, want hij zag er wel een stuk minder aantrekkelijk uit dan Andreas. Waar was de schrijver eigenlijk?

“Wel, ik vermoed dat ik ondertussen wel genoeg heb gezegd, u zult het toch allemaal zelf moeten lezen en hoe sneller ik klaar ben, hoe eerder u daarmee kunt beginnen.”

Het was wel een slijmbal eigenlijk… ondertussen wist iedereen heus wel dat hij Andreas’ boek
fantastisch vond. Het lag er veel te dik bovenop, maar misschien juist daardoor had hij de dingen kunnen zeggen die hij had gezegd. Het leken allemaal alleen maar complimenten te zijn voor het boek, maar in feite werd er veel meer gezegd dan zo op het eerste gehoor leek.
Bovendien was het onzin, want niemand zou zodadelijk zijn of haar exemplaar van het boek in ontvangst nemen en dan in een hoekje gaan zitten om te lezen… vanavond was een avond voor drinken, dansen en feesten, niet voor lezen. De meeste mensen hier waren waarschijnlijk helemaal niet zo geïnteresseerd in het boek, maar vooral geïnteresseerd in de man of in de gratis drank. Lianne was van plan om niet teveel te drinken, dat was geen goed idee als ze nog goed en wakker gezelschap wilde zijn vanavond.

“Dames en heren, ik stel u hierbij voor aan de beste schrijver van dit moment, Andreas Morik!”

Nu rekte iedereen zich uit, want iedereen wilde de man zien die nu het podium opliep en naast zijn uitgever ging staan. Lianne kon er vrij weinig van zien en wilde nu maar dat ze wat meer naar voren was gelopen of wat vroeger was gekomen… Dylan had dat idee uiteraard niet gehad, want hij kon alles toch wel zien.

“Zal ik je optillen?” fluisterde hij plotseling in haar oor, en ze probeerde haar lachen te onderdrukken.

“Dat zou misschien wel handig zijn, want ik zie er echt weinig van, maar ik denk niet dat je me zou houden of dat het erg goed voor je rug zou zijn.”

“Je onderschat me, en je overschat je eigen gewicht,” antwoordde Dylan met een glimlach, maar hij maakte gelukkig geen aanstalten om haar werkelijk op te gaan tillen. Lianne besefte ineens dat ze elkaar waren gaan tutoyeren, en dat vond ze wel een goede ontwikkeling, zeker omdat het zo vanzelf was gegaan. Dylan beviel haar wel, jammer dat ze vanavond iemand anders zou moeten verleiden… nou ja, niet dat ze de behoefte had om Dylan te verleiden uiteraard, Stephen was veel leuker, maar ze had het wel prettig gevonden om nog wat meer met de kunstenaar te praten. Hij was goed gezelschap en had blijkbaar gevoel voor humor, en ze had nog geen flauw idee wat Andreas Morik voor iemand zou zijn. Arrogant en een charmeur, dat was alles wat ze had meegekregen… ze hoopte maar dat ze ook met hem leuke gesprekken zou kunnen voeren.

Toen het applaus - waar Dylan en Lianne niet aan hadden meegedaan, al was dat geen bewuste keuze geweest van Liannes kant, ze was bezig met haar gesprek met Dylan - was afgezwakt, nam de schrijver het woord. Hij had een prettige stem en Lianne wist niet of het kwam doordat de technici hun werk nu beter deden of doordat hij minder schreeuwde, maar hij was veel minder oorverdovend dan de eerste spreker.

“Dames en heren, ook ik wil u van harte welkom heten bij deze boekpresentatie! Ik kan me mijn eerste boekpresentatie nog wel herinneren, in een donker stinkend zaaltje ergens boven een café, dus ik denk dat de meesten van u het wel met me eens zullen zijn dat ik erop vooruit ben gegaan…”

Er klonk gelach, en Lianne kreeg er al weer wat meer vertrouwen in dat ze een gezellig gesprek met deze man zou kunnen voeren. Hij was vast wel gevoelig voor haar verleidingstechnieken.

“Ik ben heel blij dat ik hier vanavond sta en dat ik wederom één van mijn verhalen de wijde wereld in mag sturen. Ik hoop dat u er allen van zult genieten en dat het u misschien een beetje aan het denken zal zetten, want dat is het doel van elke goede schrijver.”

“Ik ben duidelijk geen goede schrijver,” fluisterde Lianne tegen Dylan, en hij glimlachte naar haar.

“Dit boek is denk ik moeilijker dan elk ander boek wat ik ooit heb geschreven, behalve dan misschien mijn eerste boek, toen ik nog niet wist of iemand überhaupt wel zat te wachten op wat ik neerkrabbelde. Het is altijd moeilijk om een balans te vinden tussen de inhoud en de boodschap, maar meestal gaat dat op een gegeven moment vanzelf… in dit boek niet, en ik hoop dat het allemaal toch goed is gekomen.”

Lianne begon zich af te vragen of ze eigenlijk nog wel nodig zou zijn. Was wat er in Andreas’ boek stond niet al genoeg om hem op te pakken? Zoals hij het nu beschreef… maar misschien was het alleen maar een stunt voor de pers, hoopte hij dat meer mensen het zouden lezen omdat ze dachten dat er interessante dingen in stonden. Ze kende eigenlijk niemand die zo openlijk probeerde te rebelleren, de meeste mensen met wie zij had geslapen deden net alsof ze niets van terroristen wilden weten en braaf waren. Misschien zou Andreas haar wel alles vertellen terwijl hij nog wakker was, het scheen hem allemaal niets te kunnen schelen. Hij voelde zich waarschijnlijk beschermd door zijn status, en waarschijnlijk was hij dat ook. Niemand zou hem zo makkelijk arresteren, want de mensen om hem heen zouden er wel voor zorgen dat de hele wereld het te weten zou komen.

Ze begreep nu in wat voor lastige situatie Petra en Stephen en de rest van de inlichtingendienst zaten.

“Ik wil u hierbij graag allemaal een gesigneerde versie van mijn boek aanbieden en ik hoop dat u het zult lezen en het niet direct op de zwarte markt zult verkopen.”

Weer volgde er gelach, al vond Lianne dit niet zo bijzonder grappig. Het leek echter het einde van de toespraak te zijn, want iedereen begon te klappen, en Lianne en Dylan deden dit keer ook maar mee.

Al tijdens het applaus begon iedereen naar voren te lopen, blijkbaar kon men niet wachten om het boek van Andreas te ontvangen en even met hem te praten.

Lianne hoefde niet zo nodig direct naar voren, want dan zou ze nauwelijks tijd hebben om met de schrijver te praten, en ze merkte dat ook Dylan niet zoveel haast leek te hebben. Ze zag ineens een bord met hapjes staan en vroeg zich af of het nu erg onelegant zou zijn om er daar een paar van te nemen, want ze had eigenlijk wel erg veel honger, omdat ze geen normaal diner had gehad. Ze had zich nog niet beneden in de dinerzaal willen vertonen en was vergeten om de roomservice te gebruiken, soms als ze druk bezig was vergat ze gewoon te eten… maar nu voelde ze haar maag rommelen en ze was bang dat dat ook niet zo heel aantrekkelijk zou zijn.

“Kan ik je iets aanbieden, misschien?” vroeg Dylan, en blijkbaar kon hij aan haar dankbare blik al zien hoe dit gebaar op prijs werd gesteld, want hij liep onmiddellijk naar de schaal en nam het hele ding mee naar de plaats waar Lianne nog steeds stond. Ze glimlachte lief naar hem en koos een hapje uit dat niet het risico liep uit elkaar te vallen tijdens het eten, want het zou zonde zijn om vlekken op haar prachtige jurk te krijgen, en ze moest niet vergeten om
aantrekkelijk en stijlvol te zijn.

“Ik ben nog steeds erg benieuwd naar hoe je je kunstwerken maakt en hoe je op het idee bent gekomen, of denk je dat het te lastig is om aan mij uit te leggen? Ik moet toegeven dat ik niet heel erg technisch ben en ook weinig verstand heb van het maken van kunst, al kijk ik er graag naar en koop ik het ook graag…”

Ze lette wel op dat ze niets over haar vriend vertelde, want ze wilde Dylan niet afschrikken. Uiteraard was hij niet degene die ze vanavond zou gaan verleiden, maar het zou geen kwaad kunnen om hem een beetje hoop te geven, dan leek ze straks aantrekkelijker voor Andreas. Gewilde mensen werden nu eenmaal steeds gewilder, en muurbloempjes zouden nooit iemands aandacht trekken, behalve misschien die van andere muurbloempjes.

“Hoe ik ze maak is op zich niet zo heel erg interessant, maar het idee erachter misschien wel… ik zou je niet willen vervelen met technische details en officieel mag ik het ook niet vertellen van mijn agent, ook al wil ik natuurlijk best een uitzondering voor je maken.”

Het was een galante manier om te zeggen dat hij het niet wilde vertellen, en Lianne accepteerde die met een knikje. Het verhaal achter de schilderijen was waarschijnlijk toch veel
interessanter, en ze wilde wel iets leuks te doen hebben zolang ze hier moest wachten tot Andreas beschikbaar was.

“Ik was altijd al geïnteresseerd in schilderijen en tegelijkertijd ook in films, en ik wist dat ik iets vernieuwends zou moeten doen om op te vallen in de kunstwereld, omdat met de normale kunstvormen eigenlijk alles al gedaan is…” begon Dylan zijn verhaal. Lianne streek haar jurk glad en glimlachte, terwijl ze uit een ooghoek de mensenmassa bij het podium in de gaten hield. Ze wilde ook weer niet te laat komen, want dan zou hij misschien al weg zijn, of al in gesprek met een ander. Alles hing af van de timing…

***