(no subject)

[risana_schrijft]

Vandaag veel moeite met mezelf motiveren, maar uiteindelijk zit ik nu toch alweer op bijna 3K en komt er nog wel wat bij, en morgen ga ik helemaal los ;) De 10K heb ik iig al gehaald en dat is me nog nooit zo vroeg gelukt, dus dat is weer een overwinning :)



Hoofdstuk 2: De schrijver

De volgende ochtend voelde Lianne weinig behoefte om vroeg op te staan, maar toen ze de spanning in Stephens gezicht zag, begreep ze al dat ze weinig tijd zou krijgen om uit te slapen.

“Vertel het maar, waar moet ik heen, wie moet ik verleiden, wat is het voor iemand?” zei ze. Ze had al die dingen gisteren al willen vragen, maar ze hadden niet veel meer gepraat, ze waren allebei moe geweest.

Waarschijnlijk had hij het ook druk gehad met nadenken, want hij zag er niet erg uitgerust uit en ze vermoedde dat hij de halve nacht naast haar wakker had gelegen. Die neiging had hij soms.

Ze vroeg zich wel eens af of hij bang was dat ze zijn gedachten ook zou lezen, want hij viel bijna nooit in slaap terwijl zij nog wakker was. Zelf beweerde hij dat ze alles van hem mocht weten, maar ze kon zich voorstellen dat het een griezelig idee was dat je vriendin je meest geheime gedachten te weten zou komen. Ze moest er zelf niet aan denken dat iemand haar gedachten zou lezen, al had ze naast haar baan niet zo heel veel te verbergen.

“Kunnen we dit straks even doen, als ik in ieder geval op ben gestaan en heb ontbeten?” zei Stephen geïrriteerd. Lianne had geen flauw idee wat ze nu weer fout had gedaan, ze had hem juist willen ontlasten van de spanning die hij duidelijk voelde, maar goed… in de afgelopen drieënhalf jaar had ze wel geleerd dat ze Stephen soms maar beter met rust kon laten. Hij had af en toe last van een ochtendhumeur en stond ook onder veel druk van boven, dat begreep ze wel, maar toch was het vervelend als ze zo werd afgesnauwd terwijl ze hem alleen maar wilde helpen.

Het had echter geen zin om met hem in discussie te gaan, dus ze kwam snel uit bed en begon zich aan te kleden. Wat zou vandaag voor dag worden? Ze had geen flauw idee of ze al direct naar haar nieuwe doel toe zou moeten - als Stephen die vraag nou maar gewoon beantwoord had! - dus kleedde ze zich uiteindelijk maar gewoon in gemakkelijke kleding. Ze liep tegenwoordig zo vaak in avondjurken en op hoge hakken rond dat het heel fijn was om af en toe gewoon een gemakkelijke broek en een dikke trui te dragen, als er toch niemand was die haar kon zien.

Stephen was al naar de keuken gelopen en Lianne hoorde hem rommelen met de Foodie. Hij zou zich vast beter voelen als hij wat gegeten had… en dan zou hij zijn excuses aanbieden en zeggen dat hij wel erg ongezellig was geweest, en vervolgens zou hij haar alsnog vertellen wat ze wilde weten. Soms moest je alleen maar een beetje geduld hebben met mannen.

Lianne liep nu zelf ook richting de keuken en keek toe hoe Stephen een bord vol dampende pannenkoeken en een beker vers geperst vruchtensap uit de voedselmaker haalde. Hoe hij ’s ochtends vroeg een bord vol warm eten naar binnen kon werken was haar nog steeds een raadsel… zelf hield ze het gewoon bij crackers met iets zoets, dat was het enige wat ze op dit tijdstip binnen kon houden.

Ze toetste haar wensen in op het apparaat en keek toen weer naar Stephen, die aan tafel was gaan zitten en zich vlug door de stapel pannenkoeken heen werkte. Soms was ze zich ineens zo bewust van zijn aantrekkelijkheid dat ze vlinders in haar buik kreeg, en dit was een van die momenten, ook al keek hij niet eens in haar richting en zou een buitenstaander denken dat hij haar totaal niet interessant vond… daar zat hij dan, pannenkoeken te eten, en hij was van haar.

“Wat kijk je…” begon hij, maar toen keek hij op en zag hij blijkbaar met wat voor blik ze naar hem keek, en hij stopte abrupt met de zin die hij was beginnen te vormen. Ze glimlachte en wist dat hij haar op dat moment ook heel aantrekkelijk vond, ook al droeg ze kleren die haar vormen verhulden en had ze haar haren nog niet eens gekamd.

“Kom erbij zitten, blijf daar niet zo staan. Ik wilde dat ik je nu direct weer mee in bed kon trekken, weet je dat? Maar helaas... de plicht roept,” zei hij, en ze voldeed aan zijn verzoek. Natuurlijk wist ze dat hij haar direct weer in bed wilde trekken, ze zou zich bijna beledigd voelen als het niet zo was. Door haar werk was ze veel te gewend geraakt aan aandacht en aan dat iedereen haar wilde, van haar eigen vriend verwachtte ze eerlijk gezegd niet veel anders…

“Sorry dat ik zo tegen je uitviel vanochtend, ik ben er gewoon niet blij mee dat je zo snel alweer moet vertrekken. En het ergste is nog dat ik niet met je mee kan, want de President verwacht me vandaag en morgen bij de besprekingen met de regering.”

Dat was een teleurstelling voor Lianne, maar ze hield haar gezicht in de plooi. Als zij vond dat hij maar moest accepteren welk werk zij deed, dan moest zij ook accepteren wat hij voor werk deed, anders zou het hypocriet zijn. Ze was blij met zijn hoge positie, met zijn invloed en de contacten die hij had, dan moest ze ook maar accepteren dat andere mensen ook veel van zijn tijd in beslag wilden nemen. Het was een grote eer dat hij werd uitgenodigd bij besprekingen met de regering, dat wist Lianne ook wel… zelf had ze de President zelfs nog nooit ontmoet, al had Stephen haar een aantal keer verteld dat de leider van het land zeker wel wist wie ze was en erg blij was met haar inzet. Dat moest ze dan maar geloven, want ze was nog nooit uitgenodigd bij een van de vele banketten waar Stephen wel bij aanwezig moest zijn. Waarschijnlijk was men bang dat er over geroddeld zou worden als de President een schrijfster van flutromannetjes uitnodigde voor een diner.

“Ik vind het zelf ook heel vervelend, dus je hoeft niet te doen alsof het je niets kan schelen,” zei Stephen met een glimlach. Soms vergat ze hoe goed hij haar kende. “Maar er is nu eenmaal niets aan te doen. Iemand anders zal met je meegaan, Petra Inia, ken je haar?”

“Ik geloof dat we elkaar wel eens ontmoet hebben…” zei Lianne, maar eigenlijk had ze geen flauw idee wie die Petra was. Ze had haar ongetwijfeld wel eens ontmoet, want zo groot was het wereldje niet waar zij en Stephen in leefden, het wereldje van mensen die wisten op wat voor manieren de President aan zijn informatie kwam… maar ze kon zich zo gauw geen beeld bij de naam vormen. Een vrouw, dat was wel interessant, meestal stuurde Stephen mannen met haar mee als hij zelf niet mee kon gaan. Het zou wel fijn zijn om eens met een vrouw te kunnen praten over haar werk.

“Ze is een rijzende ster binnen de afdeling, een paar jaar geleden had nog niemand van haar gehoord en nu is ze één van de hoger geplaatste mensen… een bijzonder intelligente vrouw en ik weet zeker dat ze goed voor je zal zorgen. Dat zal ook wel nodig zijn, want de man waar je naartoe wordt gestuurd, is niet geheel ongevaarlijk…”

Het kwam vaker voor dat ze op mannen af moest die als ‘gevaarlijk’ werden beschouwd, maar Lianne kon zich niet herinneren dat ze Stephen ooit zo bezorgd had zien kijken. Er kwam een angstig gevoel naar boven, maar dat probeerde ze zoveel mogelijk te onderdrukken. Dit was haar werk verdorie, hier was ze voor opgeleid, ze had genoeg zelfverdediging geleerd om zichzelf uit nare situaties te kunnen redden en bovendien had ze altijd een aantal wapens bij zich en een alarmknop. Haar kon niets overkomen, ze zou zich gewoon weer een beetje dom gedragen en dan zou iedereen denken dat ze maar een simpele vrouw was, geen gevaar…

“Wat is het voor iemand?” vroeg ze, in de hoop dat de angst helemaal zou verdwijnen als ze maar gewoon door zou praten.

“We zijn er vrijwel zeker van dat hij veel contacten heeft met Arika en dat hij hoge functionarissen van de Ariekse regering probeert over te halen om een oorlog te beginnen… hij beweert dezelfde dingen als de meeste terroristen. Je weet wel, de regering is slecht en onderdrukt het volk, de verkiezingen worden gesaboteerd, de mensen worden gebrainwashed en hebben geen vrije keuze meer, iedereen wordt constant bespioneerd en elke afwijking van de norm wordt bestraft… die mensen begrijpen nooit waar we het voor doen. Ze zien niet in dat ze lang niet zo veilig en prettig zouden kunnen leven als de President zich niet bezighield met ieders welzijn. Maar daar zal ik niet over beginnen, ik weet dat je dat al vaak genoeg van me hebt aangehoord.”
Hij knipoogde even, al vond Lianne niet dat er veel humor in de situatie zat.

“Hij is echter ook een bijzonder geliefd persoon in Eurica, in tegenstelling tot de meeste terroristen, en daarom moeten we erg voorzichtig zijn. Je kent hem ongetwijfeld, zijn naam is Andreas Morik.”

“Wat?” zei Lianne geschokt, want dit had ze absoluut niet aan zien komen. Uiteraard kende ze hem… ze had de man nooit ontmoet, maar hij schreef prachtige boeken en was één van de meest gevierde schrijvers van heel Eurica. Zijn boeken gingen nooit over politiek, tenminste niet bewust, maar er zaten altijd wel hints in naar dingen die nu gebeurden en meestal was hij er tussen de regels door niet al te positief over. Toch had ze nooit kunnen raden dat hij een terrorist zou zijn, iemand die werkelijk tegen de President was en een poging zou doen om een oorlog te beginnen.

Hij scheen bovendien een bijzonder charmante man te zijn die elke vrouw om zijn vinger wond.

“Ja, ik weet dat het als een verrassing moet komen, maar het is toch echt zo. Via andere kanalen zijn bewijzen binnen gekomen dat Andreas niet zo braaf is als hij doet voorkomen en ook op andere manieren dan via zijn boeken veranderingen wil veroorzaken. Hij schijnt bovendien al twee mensen van de inlichtingendiensten gedood te hebben, vandaar dat ik wil dat je me belooft dat je ontzettend voorzichtig bent met hem. Als er iemand anders was… maar er is nu eenmaal niemand anders, dus jij zult het moeten doen.”

Lianne begreep waar Stephen bang voor was, maar ze kon zich niet voorstellen dat iemand haar zou proberen te vermoorden. Het zou een uitdaging zijn om Andreas Morik te verleiden, aangezien hij waarschijnlijk elke vrouw kon krijgen die hij wilde, maar ze zou ervoor zorgen dat zij zijn droomvrouw werd.

“We vermoeden dat hij de spil van een heel netwerk is, omdat hij natuurlijk ontzettend veel mensen kent. Jouw doel zal vooral zijn om erachter te komen wie er nog meer in dat netwerk zitten, en daarvoor zul je waarschijnlijk meer dan één nacht met hem moeten doorbrengen… nog een reden waarom ik niet bij je kan zijn op deze reis. Je zult je best moeten doen om op eigen kracht binnen te komen bij de juiste feestjes, Petra zal je daarbij helpen. Je hebt bovendien best kans dat Andreas je zelf op zal komen zoeken zodra hij weet dat je in de stad bent, hij houdt wel van een uitdaging… en het is blijkbaar nog steeds niet tot de mensen doorgedrongen dat jij geen uitdaging bent.”
Die kwam hard aan, al wist Lianne heus wel wat haar vriend bedoelde met die opmerkingen. Toch kon ze het niet laten om even beledigd te kijken, want ze wist dat Stephen zich dan pas zou realiseren wat hij nu eigenlijk zei.

“Ach zo bedoel ik het natuurlijk niet… voor de mensen die je moet bespioneren ben je geen uitdaging omdat je hen wil verleiden, en voor de mensen die je niet moet bespioneren ben je een onmogelijke uitdaging omdat je van mij houdt. Nietwaar?”

“Dat is een betere bewoording,” zei Lianne, maar in gedachten was ze al bij haar volgende opdracht. Waarschijnlijk zou ze voor Andreas Morik wel een uitdaging moeten zijn, anders zou hij haar niet interessant meer vinden. Ze kende zijn soort mannen… en ze zou er wel voor zorgen dat ze niet de eerste avond dat ze hem zag in zijn bed belandde, want dan zou hij haar daarna niet meer willen.

“Ik zie aan je dat je nu al aan het bedenken bent hoe je hem gaat verleiden, goedzo,” zei Stephen, en hij deed werkelijk zijn best om het eerlijk te laten klinken. “Ik moet helaas zo meteen al weg, het spijt me echt ontzettend, maar de President…”

“… heeft je nodig, ik weet het,” zei Lianne met een glimlach. “Maak je geen zorgen. Ik pas goed op mezelf, ik ben wel wat bad boys gewend, en Petra zal ongetwijfeld ook goed op me letten. Ze weet neem ik aan wel dat ik het vriendinnetje van haar baas ben?”

“Nou, ik ben niet direct haar baas…” zei Stephen aarzelend, “Maar uiteraard past ze op je. Dat heeft niks te maken met wiens vriendinnetje je bent, maar meer met de waarde die je hebt voor de President. Ik denk dat je haar wel zal mogen, ze lijkt op mij. Misschien zijn we zelfs wel familie.”

Lianne was er niet zo zeker van dat ze Stephens eigenschappen ook zou waarderen in een vrouw, maar ze knikte toch maar.

“Ik denk dat het het verstandigste is als je nu een koffer gaat inpakken, reken er maar op dat je minstens twee weken weg zult zijn,” zei Stephen nonchalant, alsof hij haar niet aan het vertellen was dat
ze elkaar twee weken niet zouden zien.

“Twee weken?”

“Ja, twee weken… maar niet schrikken, ik hoef echt niet al die tijd bij de vergaderingen te blijven, ik zei toch dat het maar een paar dagen was? We zien elkaar snel genoeg weer en ik zal je vidden uiteraard, dat is veilig genoeg als we de juiste verbinding gebruiken.”

Lianne zuchtte opgelucht en stond op om haar koffer te gaan pakken. Eén van de dingen die ze het leukste vond aan haar baan was dat elke opdracht weer een nieuw avontuur was, waarvoor ze zich opnieuw mooi aan mocht kleden en op plaatsen kwam waar een normaal meisje van haar afkomst nooit zou komen. Haar ouders waren redelijk rijk geweest, zeker vergeleken met de grote hoeveelheden mensen die in achterbuurten woonden, maar niet zo rijk dat ze zelf ook vaak op grote bals kwamen of dineerden met de machtigen van Eurica. Zij was wel zo ver gekomen, alleen omdat de genencombinatie in haar cellen er toevallig voor zorgde dat ze de gedachten van slapende mensen kon oppikken… zelf had ze er weinig voor hoeven doen. Ze had wel hard gewerkt tijdens haar opleiding, natuurlijk, maar daar werd ze min of meer toe gedwongen.

Zonder talent was ze nooit zo ver gekomen, dan zou ze nu
waarschijnlijk een of ander saai baantje hebben of als ze geluk had met een rijke man zijn getrouwd.

Dan zou ze niet zoveel prachtige avondjurken hebben om uit te kiezen.

***

Liannes eerste indruk van Petra Inia was gematigd negatief. De andere vrouw had kort zwart haar en scherpe groene ogen die haar enigszins misprijzend op leken te nemen, en het was duidelijk dat ze zich weinig leek te bekommeren om haar uiterlijk. Petra droeg een grijs mantelpakje wat niet goed bij haar haarkleur paste, maar Lianne had het vermoeden dat ze zichzelf niet populair zou maken als ze de andere vrouw advies zou geven over haar kleding. Waarschijnlijk zou dat alleen Petra’s gevoelens - die duidelijk uit haar blik spraken - bevestigen dat Lianne niet veel waard was en alleen maar zo hoog was gekomen vanwege haar uiterlijk en haar talent. Vreemd, dat minder knappe vrouwen er altijd vanuit gingen dat knappe vrouwen alleen een hoge positie hadden vanwege hun uiterlijk…

“Lianne Ardea,” zei ze terwijl ze haar hand uitstak, en ze schudde Petra’s hand stevig. De andere vrouw kneep al net zo stevig terug, maar leek nu in ieder geval iets meer respect voor haar te hebben.

“Petra Inia, fijn om je te ontmoeten. Ik neem aan dat Stephen al verteld heeft…”

“Ik weet wie mijn doel is en ik weet dat jij Stephens plaats inneemt, als dat is wat je bedoelt?”

Lianne wist dat ze niet moest laten merken dat ze veel meer over het doel wist dan Petra van haar verwachtte. Ze wist niet zeker of Stephen staatsgeheimen aan haar vertelde, maar ze wilde in ieder geval niet dat Petra zou denken dat Stephen haar bevoordeelde omdat ze toevallig zijn vriendin was. Petra zou ongetwijfeld denken dat het een onverstandige beslissing was om spionnen al teveel te vertellen en Lianne wilde niet dat haar vriend in de problemen zou komen.

“Ja, dat klopt. Ik stel voor dat we zo snel mogelijk vertrekken, dan zal ik je onderweg wel meer vertellen over de situatie, waar het doel momenteel mee bezig is en hoe we denken dat je met hem in contact kunt komen.”

Hier was Stephen nog niet al te duidelijk over geweest - waarschijnlijk omdat hij wist dat Petra het haar wel zou vertellen en liever tijd wilde besteden aan het afscheid - dus Lianne knikte en zei: “Dat lijkt me erg prettig, het is altijd goed om zoveel mogelijk te weten, des te beter kan ik mijn werk doen en des te meer hebben jullie aan mijn informatie.”

“Juist,” zei Petra kort, en ze liep de kamer uit zonder verder nog iets te zeggen, blijkbaar ging ze er vanuit dat ze wel gevolgd zou worden. Lianne vroeg zich af of de andere vrouw altijd zulk prettig gezelschap was… ze had gehoopt op iemand met wie ze over haar werk kon praten, maar Petra hield duidelijk niet zo van praten. Ach, zonder intieme gesprekken zou ze het ook wel overleven, dat deed ze immers meestal.

Lianne liep vlug achter Petra aan, en dat was maar goed ook, want de andere vrouw was al bijna de hoek van de gang om. Verdorie, werd ze nu behandeld als een klein kind wat maar moest gehoorzamen? Ze was toch geen hondje dat braaf achter haar meesteres aan zou lopen? Als ze had geweten dat het zo zou gaan… maar ze had er toch niets aan kunnen doen, zelfs klagen bij Stephen zou geen zin hebben gehad, hij kon er nu ook niets meer aan veranderen en was er bovendien van overtuigd dat deze vrouw goed was in haar werk. Dat was ze waarschijnlijk ook wel, maar op het gebied van sociale vaardigheden zou ze nog een hoop kunnen leren.

Petra en Lianne liepen door enkele gangen en uiteindelijk kwamen ze op een vliegerplatform aan, waar een staatsvlieger op hen stond te wachten. Lianne had wel eens eerder in deze gevlogen, maar dan met Stephen. Ze vroeg zich af hoe men naar de buitenwereld zou verklaren dat zij samen met Petra ergens heen reisde… met Stephen was het simpel, ze was gewoon zijn vriendin en het was normaal dat hoge regeringsfunctionarissen samen met hun vriendin of vrouw ergens heen reisden. Ze kon echter geen enkele reden verzinnen waarom zij, voor de buitenwereld een schrijfster van liefdesverhalen, met iemand als Petra mee zou reizen in een staatsvlieger. Ach, ze moest er maar gewoon op rekenen dat men aan alles gedacht had - zoals gewoonlijk - en dadelijk aan Petra vragen wat hun dekmantel samen precies was.

Lianne zag dat haar bagage al onderin de vlieger was gelegd en was blij dat dat in ieder geval goed was gegaan, want zonder haar bagage zou ze nergens zijn. Petra had blijkbaar alleen een kleine tas bij zich… maar die hoefde zich voor haar werk ook niet meerdere keren per dag te verkleden.

“Wel, stap je nog in?” vroeg Petra, die al in de vlieger was gaan zitten. Lianne wilde een vervelende opmerking maken, maar hield zich nog net op tijd in… deze vrouw moest haar beschermen, dan zou het niet verstandig zijn om haar tegen zich in het harnas te jagen.

Lianne was gewend dat de vlieger werd bestuurd door een piloot, maar toen ze verder niemand in de buurt zag begreep ze dat Petra zou vliegen. Dat hoopte ze tenminste, want zelf had ze het nooit geleerd en het leek haar niet verstandig om zo’n enorm ding te gaan vliegen zonder het ooit eerder gedaan te hebben... het mocht in principe, er was geen enkel examen nodig om een vlieger te mogen besturen, maar Lianne zou het alleen in noodgevallen doen.

De vlieger steeg op en aan de zon zag Lianne dat ze richting het zuiden gingen. In haar kledingkeuze had ze daar ook al min of meer op gerekend, al wist ze niet precies waarom… misschien dat iemand haar ooit eens had verteld dat Andreas Morik in het zuiden woonde. Stephen had het er in ieder geval niet over gehad.

Petra zei niets, dus probeerde Lianne zich in stilte voor te bereiden op haar taak. Ze kon zich niet meer herinneren de hoeveelste dit al was… waarschijnlijk had ze in de afgelopen zes jaar minstens honderd mensen verleid. Mensen ja, want het waren niet alleen mannen, ook al leken die eerder tot terrorisme over te gaan… er waren echter ook vrouwen die aanslagen beraamden tegen de President, en soms wisten de vrouwen van terroristen veel meer dan hun echtgenoten ooit hadden kunnen denken. Voor Lianne maakte het niet zoveel uit of het om een man of een vrouw ging. In haar persoonlijke liefdesleven gaf ze de voorkeur aan mannen, maar werk was werk en als zij de meest geschikte persoon was om iemand ‘af te luisteren’ dan deed ze dat.

Soms was het niet eens nodig om met iemand naar bed te gaan - dat gebeurde vaker met vrouwen dan met mannen - maar was het genoeg om de avond pratend door te brengen en dan een smoes te verzinnen over niet meer naar huis kunnen. Dat waren vaak interessantere avonden, maar ook lastiger op de een of andere manier, want het was heel moeilijk om een hele avond lang een gesprek op gaande te houden als je niets mocht vertellen over wat je werkelijk deed en de problemen die je werkelijk bezighielden. Toch slaagde Lianne er meestal wel in, het was een soort talent… en iets wat ook veel getraind was tijdens haar opvoeding. Ze was prima in staat om iemands aandacht vast te houden en om in de gaten te houden welke leugens ze allemaal al verteld had, zodat ze zichzelf niet tegensprak.

“Ik neem aan dat je wel benieuwd bent naar meer informatie over de heer Andreas Morik, behalve dan de feiten die iedereen al weet?”

“Graag,” antwoordde Lianne. De vrouw naast haar keek nog steeds recht voor zich, wat Lianne de kans gaf om haar even te bestuderen. Wie was deze rijzende ster? Ze had niet eens gevraagd naar Petra’s precieze functie, ze wist niet of Petra onder of boven Stephen stond, en ze wilde het nu ook niet vragen. Misschien zou Stephen het haar kunnen vertellen, de volgende keer dat ze elkaar zagen, wanneer dat dan ook zou zijn.

“Andreas Morik, vijfendertig jaar oud, schrijver sinds hij zestien was. Er zijn de afgelopen negentien jaar zo’n dertig boeken van hem uitgekomen, en volgens de critici zijn ze alleen maar beter geworden, ondanks zijn hoge schrijfsnelheid. Niemand weet veel over zijn jeugd, zelfs wij niet, maar hij is opgegroeid in één van de buitenwijken en op vrij jonge leeftijd in aanraking gekomen met boeken, volgens zijn leraren was hij een verwoed lezer die verder niet zo heel veel uitvoerde in de lessen. Voor zover we weten is hij als kind en jongeman nooit in aanraking gekomen met verkeerde mensen, maar het probleem is nu juist dat we niet alles weten… ik zou zelf graag te weten willen komen wie hem heeft geronseld en ik denk dat ik niet de enige ben.”

Lianne nam alle informatie in zich op. Veel van die dingen zou ze hem nog kunnen vragen, ook al wist ze de antwoorden al, maar het was belangrijk om alvast wat van zijn achtergrond te weten. Ze hoopte echter nog op meer nuttige informatie, want dit ging allemaal over lang geleden… zelf hoefde ze niet zo nodig te weten of hij contact had gehad met terroristen, ze wilde liever horen of hij veel contact had gehad met mooie vrouwen en hoe hij met hen omging. Ze ging er echter vanuit dat Petra haar werkwijze kende en haar nog wel meer te vertellen had.

“In zijn boeken komen zoals je ongetwijfeld weet wel veel situaties voor die gelijkenissen vertonen met deze wereld en deze staat, en meestal is het eindoordeel niet positief, maar er is nog niets geweest waar we hem op konden pakken. Jarenlang waren we ervan overtuigd dat hij een passief strijder was en daar hebben we niet zoveel last van, zijn boeken waren niet zo duidelijk dat mensen daardoor overgehaald zouden worden, hoogstens zouden ze een beetje aan het denken gezet worden… maar met denken is niets mis, dat vindt zelfs de President. De afgelopen jaren hebben we echter het idee gekregen dat er meer aan de hand is met onze meneer Morik. Hij is een paar keer plotseling verdwenen, en dan bedoel ik ook echt verdwenen, we hadden geen flauw idee meer waar hij was. Daarnaast is hij verdacht vaak in Arika de laatste tijd, zelfs als je in je beoordeling meeneemt dat hij daar eindelijk ook door begint te breken. En tenslotte is hij in contact geweest met een aantal mensen die jij misschien wel vrij intiem kent… een paar van hen zitten nu in de gevangenis, maar een paar van hen lopen nog steeds vrij rond. We willen graag weten met wie hij nog meer contact heeft, maar je begrijpt dat we heel voorzichtig moeten zijn, omdat hij zo’n publiek figuur is. Men heeft me verteld dat je bijzonder goed bent in het ontfutselen van geheimen… wel, er zijn een heleboel dingen die wij graag over meneer Morik zouden willen weten.”

“Ik hoop dat ik ze te weten kan komen,” zei Lianne, maar toen ze de misprijzende uitdrukking op Petra’s gezicht weer zag verschijnen, voegde ze daar vlug aan toe: “Ik weet zeker dat ik ze te weten kan komen. Je weet hopelijk wel hoe vaak ik al succes heb gehad, ik kan me niet voorstellen dat je dat soort dingen niet even hebt opgezocht. Ik zou het wel fijn vinden als je me een beetje zou vertrouwen in dat opzicht.”

Ze was niet echt van plan geweest om dat te zeggen en even was ze bang voor de reactie die zou volgen - tenslotte was Petra in dit geval haar baas, en zij alleen maar een uitvoerende kracht - maar Petra deed net alsof ze niets gehoord had. Toch was de misprijzende uitdrukking weer verdwenen, en Lianne wist dat ze wel indruk had gemaakt. Misschien was dit de manier om met Petra om te gaan, gewoon zorgen dat de andere vrouw op de een of andere manier respect voor haar zou krijgen.

“Verder, wat betreft meneer Morik en de vrouwen… ook nu weten we weer niet veel over zijn jonge jaren. Vermoedelijk was hij een normale jongen, waarschijnlijk wel populair bij de meisjes want ook destijds zag hij er al goed uit.”

Lianne had wel eens een foto van hem op de achterkant van een van zijn boeken gezien, en kon niets anders doen dan Petra’s woorden beamen. Andreas Morik was een lange, donkere man met een prachtig gevormd gezicht, het leek wel uit steen te zijn gehouwen, en zijn blauwe ogen leken de lezer direct aan te kijken.

“Hij is erg jong getrouwd, op zijn negentiende, met een vrouw die enkele jaren ouder was. Waarschijnlijk was het zijn eerste echte ervaring met de liefde, want ze zijn vrij kort daarna weer gescheiden… en sindsdien heeft geen enkele vrouw kunnen zeggen dat ze een serieuze relatie met hem heeft gehad. Onze psychologen vermoeden dat hij bindingsangst heeft gekregen van die ene keer in zijn jonge leven dat hij zich helemaal aan een vrouw gegeven heeft. Zelf geloof ik niet zo in die psychologische onzin, maar goed, ze zullen er wel verstand van hebben.”

Lianne had het vermoeden dat Petra Inia in niets anders geloofde dan harde feiten. Waarschijnlijk had ze het er daarom zo moeilijk mee dat er weinig harde feiten waren over Andreas Morik, ondanks dat hij al jaren een publiek figuur was.

“Zoals iedereen weet heeft hij wel een hele reeks kortdurige relaties gehad en zijn er in ieder geval wel heel veel vrouwen die kunnen zeggen dat ze hem in hun bed hebben gehad. Het is een charmeur en er zijn weinig vrouwen die nare dingen over hem verspreiden, ook al dumpt hij ze blijkbaar altijd weer snel. Meestal valt hij op vrouwen die net iets anders zijn dan het typische meisje… hij houdt erg van goede gesprekken en kan slecht tegen domme vrouwen. Hij wil niet iemand die achter hem aanloopt, maar wil ook niet teveel moeite doen, en meestal hoeft dat ook niet. Je zal niet de eerste gebonden vrouw zijn die hij verleidt, maar hij probeert wel problemen te voorkomen daarmee, dus je zult hem ervan moeten overtuigen dat het Stephen niet zoveel doet of dat hij er niet achter zal komen. Andreas is vrij arrogant en zal je dus waarschijnlijk wel geloven als je zegt dat hij veel beter is dan je huidige vriend, of wat voor mooie verhaaltjes je hem maar kunt vertellen.”

Dit was de informatie waar ze iets aan had, hier zou ze mee moeten werken.

“Hoe ziet hij zijn vrouwen liefst? Sexy, stijlvol, stoer?”

“Stijlvol,” zei Petra zonder te aarzelen. “Ik hoop dat je prachtige jurken bij je hebt en hoge hakken en weet ik veel wat je allemaal nog nodig hebt om hem te verleiden. Maar volgens Stephen ben je bijzonder goed in dat onderdeel van je werk.”

Lianne wilde nog wel meer vragen, maar ze zag dat de andere vrouw ineens erg geconcentreerd naar de beeldschermen keek, en merkte dat ze aan het dalen waren. Ze wilde liever niet neerstorten, dus bewaarde ze haar vragen voor een moment dat Petra niet al haar aandacht bij een moeilijke landing nodig had… want zelfs Lianne kon zien dat het niet makkelijk zou zijn om de vlieger neer te zetten op het kleine platform boven op een hoog, smal gebouw.

Even leek het mis te gaan, leek het alsof ze met vlieger en al naar beneden zouden storten, over de rand van het platform… maar toen gaf Petra een laatste ruk aan de hendel en stond de vlieger aan de grond. Nou ja, grond was in dit geval een relatief begrip, want ze bevonden zich minstens honderd meter boven het aardoppervlak, maar het was in ieder geval stabiel.

“Dit gebouw is het hotel waar je zal overnachten en waar, uiteraard geheel toevallig, Andreas Morik ook in overnacht. Vanavond is er een feest ter ere van zijn nieuwste boek… je bent uitgenodigd, of nou ja, je hebt in ieder geval een uitnodiging en komt het feest wel binnen. Vanaf daar moet je het zelf uitzoeken, al kun je natuurlijk altijd contact met mij houden en houden wij wel in de gaten waar je bent.”

“Ik ben zogenaamd uitgenodigd omdat ik ook een schrijfster ben, neem
ik aan?”

“Ja, je was in de stad en dat wist men, zoiets… je hebt dit soort situaties toch wel vaker gehad?”

Eigenlijk niet, maar dat wilde Lianne liever niet laten merken. De meeste mensen die ze had verleid waren in dienst van de regering of van andere regering, of ze waren bijvoorbeeld directeur van een bedrijf… ze had nog nooit een publiek, creatief persoon verleid, voor zover ze zich kon herinneren. Misschien was ze het gewoon vergeten, dat kon ook, er waren al zoveel mannen geweest.

“Ik kom er wel uit, als ik straks nog even de tijd heb om een geloofwaardig verhaal te verzinnen. Is het een groot feest? En zijn er nog meer belangrijke mensen waar ik voor uit moet kijken? Weten jullie of er andere terroristen aanwezig zijn, misschien zelfs mensen die mij zouden kunnen herkennen?”

“Niemand. Het is zo’n heel andere wereld… het is een vrij klein feest, maar niet zo klein dat je op zult vallen als vreemde eend in de bijt. Ik denk dat er ongeveer honderd mensen aanwezig zullen zijn, het is in de balzaal van dit hotel. Ga er maar gewoon heen, doe alsof je je thuis voelt, doe wat je moet doen. Ik neem aan dat je Andreas in ieder geval wel zult herkennen?”

“Ja,” zei Lianne, die wel voelde dat de andere vrouw het gesprek af wilde breken. “Het komt wel goed. Wanneer zie ik jou weer?”

“Ik heb de kamer naast je en ik zal zorgen dat ik altijd bereikbaar ben als ik weet dat je misschien in zijn buurt bent. Verder heb ik ook wat dingen te regelen hier in de stad… maar maak je geen zorgen, jouw missie gaat voor.”

Dat moest vast moeilijk zijn om te zeggen, dus Lianne glimlachte even. Petra leek het niet te merken - blijkbaar registreerde ze alleen feiten, geen gevoelens van andere mensen - maar liep weg, en Lianne volgde haar maar weer. Wat moest ze anders? De vlieger bleef onbeheerd op het platform staan.

***

Het eerste wat Lianne op haar nieuwe kamer deed, was op bed gaan liggen en zich even goed uitrekken. Ze was niet lang, maar zelfs zij had een beetje verkrampt in de vlieger gezeten, blijkbaar was het een klein formaat… het bed was gelukkig erg groot en erg zacht. Even vroeg ze zich af of ze Andreas vanavond misschien hierheen mee kon nemen - normaal kon dat natuurlijk nooit, als Stephen met haar mee was - maar toen realiseerde ze zich dat dat geen goed idee was. Wat als Petra binnen zou komen lopen, of wat als hij ’s ochtends niet weg wilde gaan? Ze had privacy nodig.

Ze vroeg zich af waar Andreas zou slapen, en of ze daar vanavond al achter zou komen of pas later deze week. Ze had de tijd, in principe, niemand had gezegd dat er haast achter zat en Andreas zou haar misschien niet vaker dan één keer willen als ze de eerste keer al direct in zijn bed belandde… aan de andere kant, hoe eerder ze alles wist wat er te weten was over hem, hoe eerder ze weer terug zou kunnen naar Stephen en weg zou zijn bij Petra.

“Vanavond dus,” zei ze hardop, want het was vreemd om zo’n grote kamer voor haarzelf te hebben.

Plotseling zag ze op het nachtkastje een stapel boeken van Andreas Morik liggen, waarschijnlijk had Petra of Stephen daarvoor gezorgd. Zou dat een goede manier zijn om hem beter te leren kennen?
Ze wist dat niemand verder zou komen met het lezen van ‘haar’ boeken als ze haar wilden leren kennen, maar waarschijnlijk had Andreas zijn boeken wel zelf geschreven… hoeveel van iemands persoon vond je terug in zijn of haar creatieve uitingen? Ze was zelf nooit creatief geweest, niemand had dat gestimuleerd, dus ze had geen flauw idee waar ideeën voor verhalen vandaan kwamen. En iemand als Andreas had echt goede ideeën, want om een echt boek te schrijven was veel meer nodig dan om een flutromannetje te schrijven. Zelfs zij zou dat laatste waarschijnlijk kunnen, als ze er tijd voor had en het leuk zou vinden, maar aan een echt boek zou ze zich niet wagen.

Lianne bladerde even door een paar van de boeken, maar ze had niet het gevoel dat ze hier veel uit zou leren over wat Andreas aantrok. Als ze haar oordeel baseerde op de paar boeken die ze van hem had gelezen, schreef hij niet over vrouwen, maar over ‘belangrijkere zaken’… natuurlijk was er voor de meeste mannen niets belangrijker in de wereld dan vrouwen, maar de meesten zouden dat ook nooit toegeven als ze serieus wilden worden genomen door andere mannen.

Hoe zou ze er wel achter kunnen komen hoe ze Andreas moest verleiden? Ze zou eigenlijk met zijn ex-vrouw moeten praten, en met een paar van de meisjes met wie hij kortstondige relaties had gehad, maar uiteraard waren dat soort dingen niet mogelijk. Ze moest het doen met de informatie die Petra haar had gegeven en met alles wat ze vanavond te weten zou kunnen komen, en dat zou veel zijn. Ze was getraind in het analyseren van mannen, hun wensen, hun verlangens, alles wat ze niet aan de wereld wilden laten weten.

Het had echter geen zin om er nu al teveel over na te gaan denken. Ze zou vanavond wel zien hoe het zou lopen, en op de een of andere manier zou ze zijn aandacht wel weten te trekken… dat was haar altijd gelukt tot nu toe.

***