(no subject)
En nog eentje...
Hoofdstuk 4: Het geheim dat niemand wilde horen
Lianne had het podium constant in de gaten gehouden terwijl Dylan zijn verhaal vertelde, al hoopte ze dat ze het in ieder geval subtiel had gedaan, en eindelijk vond ze dat het juiste moment was aangebroken. Inmiddels was de zaal weer redelijk homogeen gevuld met mensen die elk een boek in hun handen hadden, en er stond nog maar een rij van ongeveer tien mensen voor de tafel waar Andreas Morik zijn boeken uitdeelde. Als ze nu nog langer wachtte zou het niet goed gaan, dus ze zou Dylans verhaal op de een of andere manier moeten onderbreken…
“En zo is het dus allemaal begonnen,” zei Dylan plotseling, bijna alsof hij haar gedachten had gelezen. Lianne zuchtte opgelucht, want ze mocht de lange man wel - al kenden ze elkaar pas een half uur - en wilde ook graag dat hij haar zou introduceren bij Andreas Morik, zodat ze dat zelf niet hoefde te doen. Nu kon ze tenminste voorstellen om maar eens een boek te gaan halen zonder dat het leek alsof ze Dylans verhaal niet interessant vond. Dat was trouwens ook niet zo, want hij kon boeiend vertellen en ze vond het leuk om te horen hoe iemand op een idee kwam dat niemand anders ooit had gehad. Zij had waarschijnlijk nooit zo’n idee gehad… ze kon wel iets wat niemand anders kon, maar ze had niet zelf bedacht dat ze dat kon, dat hadden andere mensen haar verteld.
“Wat een mooi verhaal, ik wou dat ik eens zo’n origineel idee had… maar ik geloof dat dat mij niet gegeven is. Zullen we ondertussen maar eens een ander mooi verhaal gaan ophalen?”
“Ga jij maar voorop, dan kun je de aandacht een beetje van mij afleiden,” zei Dylan met een glimlach. Lianne trok even een wenkbrauw op, maar hij reageerde er niet op, en dus begon ze te lopen. Waar had hij het over, waarom moest de aandacht van hem worden afgeleid?
Plotseling bedacht ze zich weer wat hij had gezegd toen ze elkaar ontmoetten in de gang, dat Andreas en hij wel eens vlak na elkaar hetzelfde vriendinnetje hadden gehad. Verdorie, wat stom dat ze daar niet beter over had nagedacht! Misschien mochten ze elkaar wel helemaal niet, misschien nam Andreas het Dylan wel kwalijk dat die Andreas’ vriendinnetje had afgepakt, of andersom… ze wilde in Andreas’ gedachten niet gekoppeld worden aan een nare herinnering. Misschien had ze toch beter iemand anders kunnen zoeken om mee om te gaan, iemand die niets te maken had met het eventuele falen van Andreas om een vrouw te verleiden of haar aandacht vast te houden.
Hoe dan ook, er was nu niets meer aan te doen, en bovendien was het altijd moeilijk om te voorspellen wat mannen precies dachten en tot welke conclusies ze kwamen. Het zou allemaal nog best goed uit kunnen komen, als ze het zodadelijk op de juiste manier zou spelen. Jammer dat ze nu nog niet wist wat de juiste manier was, maar ze zou vast wel kunnen improviseren.
Langzaam werkten ze zich door de menigte mensen heen. Van achter in de zaal had het niet geleken alsof er zoveel mensen waren, maar dat viel toch wel mee, Lianne had het gevoel dat overal om haar heen mensen waren. Als Andreas wel wist wie ze was en als hij inderdaad zo gevaarlijk was als men zei, dan zou ze hier makkelijk gedood kunnen worden, ze zou zich onmogelijk goed kunnen verdedigen tussen al deze mensen… ze voelde even een koude rilling over haar rug gaan, maar toen dacht ze weer helder na en bedacht ze dat het onzin was. Het zou een enorm risico zijn om iemand te vermoorden tussen al deze mensen en het was bovendien nutteloos, want ze was nu nog geen enkel gevaar voor hem. Ze wist niks over hem en ze was in de hele organisatie niet zo heel belangrijk, er waren nu ongetwijfeld andere mensen in opleiding die net zoveel of meer konden en er waren genoeg mensen aan het werk die bijna net zoveel konden als zij.
Eindelijk waren ze vooraan de zaal, en Lianne zag dat de rij nu was geslonken tot drie mensen. Drie mensen tussen haar en Andreas… ze wou dat ze even op een onopvallende manier haar make-up kon controleren, maar wist ergens ook wel dat dat nergens voor nodig was. Ze had de duurste make-up die er maar bestond - een van de voordelen van haar werk - en alles zou perfect blijven zitten, vierentwintig uur lang, wat ze er ook mee deed. Ze kon huilen, ze kon zweten, ze kon honderd keer haar ogen afvegen, en nog zou er niets mee gebeuren. Het was gewoon een zenuwtrekje.
Nog twee mensen… ze zag dat één van hen een vrouw was, maar het was geen vrouw naar wie zij zelf een tweede keer zou kijken, dus ze vermoedde dat dat ook voor de meeste mannen gold. Was Andreas zich er al van bewust wie er nu in de rij stond? Zag hij haar? Was hij al geïnteresseerd in haar, had hij haar misschien van verre al gezien? Ze wist dat de meeste mannen een soort instinct voor mooie vrouwen leken te hebben, vooral als ze vaak op zoek waren naar een nieuwe mooie vrouw…
“Eline, wat fijn om jou hier te zien! Ik hoopte al dat je het zou redden, ik weet dat het een verre reis is, maar de vrouw die op mijn eerste boekpresentatie was hoort hier natuurlijk ook te zijn…” zei Andreas tegen de vrouw voor Lianne en Dylan. Lianne moest het gesprek uiteraard afluisteren, ook al praatte Dylan tegelijkertijd ook tegen haar, en ze vond dat Andreas wel erg familiair was. Ach, als ze elkaar al zo lang kenden, was deze Eline vast geen concurrentie voor haar, zij was nieuw en spannend.
“Natuurlijk ben ik er, ik zou dit toch niet willen missen? Bovendien heb ik je al zo lang niet gezien, het werd echt tijd dat we even bij zouden praten… ik kom dadelijk wel even naar je toe, de rij is nu toch bijna weg, dus zometeen hebben we alle tijd, nietwaar?”
Shit. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, dat een of andere oude vriendin Andreas de rest van de avond bezig zou houden, of ze nu aantrekkelijk was of niet… Lianne had zijn aandacht nodig, en wel nu. Ze moest de andere vrouw dus op de een of andere manier zien uit te schakelen als ze werkelijk al Andreas’ aandacht op zou eisen. Misschien zou Petra haar daarbij kunnen helpen, ze zou dadelijk eventueel even contact met de vrouw op kunnen nemen, het was tenslotte Petra’s werk om haar te ondersteunen als dat nodig was.
“Uiteraard, nog heel even, al kan ik niet beloven dat ik de hele avond met je kan praten, ik moet natuurlijk ook een beetje socializen en leuk zijn. Maar je blijft toch nog wel wat langer in de stad? Of ben je straks direct weer vertrokken?”
Eline keek even om zich heen, en dat was voor Lianne een teken om nog beter te gaan luisteren, al deed ze net alsof ze in een gesprek met Dylan verwikkeld was over zijn jeugd. Gelukkig was ze heel goed in meerdere dingen tegelijk doen.
“Ik moet straks weer weg, ik dacht dat je dat wel wist… ze hebben me nodig. Maar ik hoop snel weer terug te zijn en je nieuws te kunnen brengen, dat kan vanavond natuurlijk niet, met al die mensen hier…”
Ze zei nog meer, maar Dylan praatte er nu even zo hard doorheen dat Lianne er niets van op kon vangen, en ze probeerde de teleurgestelde gezichtsuitdrukking tegen te houden die op kwam zetten. Ze mocht niet laten merken dat ze met haar gedachten ergens anders was dan bij de stad waar ze blijkbaar allebei waren opgegroeid, maar tegelijkertijd mocht ze ook niet laten merken dat zij alleen in de weekenden in die stad was geweest, en doordeweeks op de opleiding die door de staat werd verzorgd. Het was zelfs voor haar teveel om bij te houden, en dus liet ze het gesprek tussen Eline en Andreas maar even gaan, ze wist nu in ieder geval dat de andere vrouw waarschijnlijk ook betrokken was bij… wat het dan ook was dat Andreas deed als hij geen boeken schreef.
Eindelijk was Eline weg en stapte Lianne naar voren, klaar om de schrijver te gaan verleiden. Ze keek hem aan, net iets te lang, maar tot haar verbazing keek hij al vlug weg. Waarom wilde hij niet naar haar kijken? De meeste mannen gingen er vanuit dat ze haar aan mochten staren zolang zij naar hen keek en dan nog iets langer, en maakten daar dan ook gretig gebruik van. Hoe kon ze met hem flirten als hij haar niet eens aan durfde te kijken?
“Ik geloof niet dat wij elkaar ooit eerder ontmoet hebben, mevrouw…?” zei de schrijver, maar hij keek langs haar heen, en zag blijkbaar Dylan voor het eerst. Lianne registreerde de verbazing in Andreas’ ogen en had er weer spijt van dat ze nou net Dylan had uitgekozen om mee te praten. Hij was natuurlijk alleen maar geïnteresseerd in de andere man, en niet in haar. Het kon toch niet zo zijn dat ze het nu al verpest had, in de eerste tien seconden dat ze elkaar zagen?
“Mijn naam is Lianne Ardea,” zei ze, en direct keerden Andreas’ ogen terug naar waar ze op gericht dienden te zijn, namelijk haar. Ineens leek hij veranderd te zijn, ze wist niet of het kwam door haar naam of doordat hij Dylan had gezien, maar nu keek hij haar wel aan, zo lang dat ze uiteindelijk haar ogen maar afwendde. Ze moest ook niet te lang blijven kijken, dat zou verkeerde signalen afgeven.
“Lianne Ardea? Ik geloof dat ik wel eens een boek van u heb gelezen…”
Hij zei het zonder betekenisvol glimlachje, dus ze ging er vanuit dat het zijn standaard antwoord was als hij iemand niet kende op een boekpresentatie.
“Dat betwijfel ik, ze voldoen denk ik nauwelijks aan uw kwaliteitseisen,” antwoordde ze, en weer keek hij haar lang aan met de felle blauwe ogen die ze tot nu toe alleen van kleurenfoto’s achterop boeken kende. Ze voelde kriebels in haar buik en schrok daar zo van dat ze vlug een andere kant op keek. Hij was echt knap, knapper dan hij op foto’s leek, maar ze moest niet vergeten dat zij hier degene was die hem moest verleiden en niet andersom. Dit was haar werk, en dat mocht ze niet vergeten omdat iemand met verbijsterend mooie ogen naar haar keek.
“Nu ben ik wel erg benieuwd wat voor boeken u dan schrijft, mevrouw Ardea. Ik kan het me niet meer precies herinneren hoor, maar ik geloof dat ik uw naam wel eens ergens gelezen heb… en aangezien ik meestal boeken lees, zal het wel op de achterflap van een boek zijn geweest.”
Ze wist dat hij loog, want hij kon onmogelijk een rebel zijn als hij het nieuws niet goed in de gaten hield, dus hij moest de kranten ook wel doorspitten elke dag. Ze deed echter alsof ze niets door had en zei: “Wat prettig moet het zijn om alleen maar boeken te lezen, dan kunt u de wereld van alledag vergeten. Daar zijn mijn boeken in ieder geval voor bedoeld…”
Dat was in ieder geval wel de waarheid, dus ze gaf het goede voorbeeld.
“Mijn boeken worden door mijn uitgever beschreven als erotische romans, maar zelfs dat geeft ze eigenlijk nog teveel eer.”
“Als u er zelf van overtuigd bent dat uw boeken zo weinig waard zijn, waarom schrijft u ze dan? Kunt u niet iets beters met uw talenten doen? De wereld heeft behoefte aan escapisme, dat geef ik zeker toe, maar dat kan de wereld ook op een andere manier bereiken…”
Dit soort vragen had nog nooit iemand aan Lianne gesteld, maar ze had ook nog nooit een echte schrijver geprobeerd te verleiden. Ze had zich hierop voor moeten bereiden, maar ze wist het eigenlijk niet. Stel dat ze echt erotische romans schreef, zou ze dat dan leuk vinden of niet? Zou ze het alleen voor het geld doen? Zou ze denken dat ze gewoon niet beter kon dan dat?
“Ik weet niet zeker wat mijn talenten op dat gebied zijn, dus wie zegt dat ik in staat zou zijn tot meer dan dit?” vroeg ze. De makkelijkste manier om een vraag niet te hoeven beantwoorden, was om een tegenvraag te stellen, en alleen onbeschofte mensen zouden haar daarop durven te wijzen.
“Ik weet ook niet wat uw talenten zijn, maar misschien kom ik er nog wel achter,” zei Andreas met een glimlach, en Lianne wist dat ze beet had. De eerste interesse was gewekt, met een dergelijke opmerking die op meerdere manieren opgevat kon worden, en ze zou er wel voor zorgen dat het vuur aan zijn kant zou blijven branden. Tot haar verbazing zag ze dat Andreas nu niet naar haar keek, maar naar de man die nog steeds achter haar stond, al was ze hem bijna vergeten tijdens het gesprek. Ah… natuurlijk. Ineens begreep ze hoe het zat, of dacht ze het in ieder geval te begrijpen.
Andreas dacht waarschijnlijk dat zij bij Dylan hoorde, en had besloten om wraak te nemen. Wel, zij zou hem niet uit die droom helpen… ze zou er alleen maar gebruik van maken. Het maakte haar niet uit welke redenen Andreas had om haar in zijn bed te krijgen, als hij het maar deed en als hij maar braaf naast haar in slaap viel.
“Andreas, goed om je te zien,” zei Dylan, en ze hoefde niet eens om te kijken om te zien dat hij enigszins stijf glimlachte. Dus hij wilde haar ook? Dat was nog beter… dan kon ze de twee mannen tegen elkaar uitspelen. Het was wel niet zo netjes tegenover Dylan, die toch echt aardig tegen haar was geweest, maar het was nu eenmaal haar werk. Bovendien zou ze Dylan genoeg aandacht geven vanavond, ze zou er alleen wel voor zorgen dat ze uiteindelijk met Andreas naar zijn kamer zou gaan en niet met Dylan.
“Dylan, insgelijks. Mag ik je mijn nieuwste boek aanbieden? Ik moet zeggen dat ik je kunstwerken werkelijk prachtig vind, ik had niet kunnen denken dat jij zoiets kon maken… ik heb er ook al veel complimenten over gehad, maar ik heb al die mensen doorverwezen naar jou. Ik heb ze tenslotte alleen maar uitgekozen, jij hebt ze gemaakt!”
Stiekem genoot Lianne wel van wat er voor haar ogen gebeurde. Andreas voelde zich duidelijk nu al de overwinnaar, en dat kwam wel overeen met het beeld wat Petra haar geschetst had. Nu moest zij maar even laten merken dat het zo makkelijk niet ging, dat hij er nog wel iets voor moest doen, anders zou hij haar zat worden.
“Krijg ik geen boek van u, meneer Morik?” vroeg ze liefjes, terwijl ze hem met grote ogen aankeek.
“Uiteraard, mevrouw Ardea… zegt u trouwens alstublieft toch Andreas, dat doet iedereen hier, zo oud ben ik nog niet!”
Hij zei er niet bij dat hij wel een stuk ouder was dan zij, maar ze wist natuurlijk dat dat wel zo was.
“Goed dan, Andreas, maar noem mij dan ook alsjeblieft Lianne, dat lijkt me wel zo netjes… tenslotte heb ik nog lang niet jouw leeftijd en ook nog lang niet jouw reputatie.”
Andreas knipoogde even naar haar, en ze kreeg het idee dat hij haar wel waardeerde. Ze gedroeg zich in ieder geval niet als een idiote fangirl, daar had ze wel op gelet, want dat soort gedrag zou hij vast al vaak genoeg krijgen.
“Prima, Lianne, fijn je te ontmoeten en hier heb je mijn nieuwste boek, ik hoop dat je er van geniet. En wie weet brengt het je nog wel op ideeën om ook eens iets anders te schrijven… ik zal in ieder geval uitkijken naar je boeken.”
Dat klonk alsof hij niet van plan was om haar nog te zien deze avond… ze hoopte maar dat hij het niet zo bedoelde. Ze zou wel zorgen dat ze het stralend middelpunt werd van een of ander groepje, terwijl hij met die saaie Eline stond te praten. Of misschien moest ze zich bij hem en Eline proberen aan te sluiten, om meer te weten te komen over het geheim dat ze duidelijk deelden. Petra zou haar dat laatste aanraden, gokte ze, maar wat wist Petra nu van mannen verleiden? Ze zag er niet uit alsof ze het vaak deed. Lianne wist dat ze maar beter haar eigen plan kon volgen, want dat had al vaker tot succes geleid.
Ze nam dus het boek van Andreas aan, bedankte er vriendelijk voor, en liep vervolgens met Dylan mee toen hij een paar mensen zag die hij duidelijk herkende. Het zou goed voor haar zijn als Dylan haar in dit wereldje introduceerde, dan hoefde ze het zelf niet te proberen. Ze had er wel vertrouwen in dat Dylan de juiste smaak in mensen had, al had hij dan blijkbaar een probleem met Andreas zelf.
***
De avond vorderde snel, voornamelijk doordat Lianne het werkelijk naar haar zin had in het groepje mensen waar Dylan haar heen had geleid. Het waren allemaal kunstenaars en schrijvers, maar gelukkig deed niemand al te neerbuigend over haar werkjes, al kwam dat waarschijnlijk ook doordat ze er zelf al zo neerbuigend over deed. Het waren allemaal vriendelijke, gezellige mensen met veel gevoel voor humor en Lianne had nauwelijks het gevoel dat ze aan het werk was.
Er werd gelukkig niet over politiek gepraat maar vooral over kunst en ze kon gezellig mee klagen met de andere schrijvers over hun uitgevers. Ze had dan wel geen flauw idee hoe haar uitgever was, dat maakte niet uit… mee klagen was nooit zo moeilijk, en ze had een paar anekdotes verzonnen die goed werkten.
Toch was ze Andreas niet vergeten, uiteraard niet, ze bleef hem zo onopvallend mogelijk in de gaten houden terwijl hij door de zaal liep en met een aantal mensen praatte. Eerst met Eline, dat leek een moeilijk gesprek te zijn, en bovendien een erg geheim gesprek want ze stonden ergens in een hoekje. Dat hield hij echter niet lang vol, want er waren veel mensen die zijn aandacht op wilden eisen, en uiteindelijk nam hij afscheid van Eline en zag Lianne hoe de muizige vrouw dwars door de balzaal naar de uitgang liep.
Daarna liep hij overal rond en praatte met iedereen, behalve met haar, tenminste zo leek het. Ze vroeg zich af of dat door Dylan kwam… af en toe keek hij wel in hun richting, maar ze zorgde ervoor dat ze dan net druk in gesprek was met iemand anders. Hij zou wel op haar af komen, daar was ze zeker van. Het was nog vroeg… het feest zou de hele nacht door kunnen gaan, als men dat wilde.
Eindelijk begonnen de eerste mensen uit Liannes groepje weg te gaan en ze nam enthousiast afscheid van hen, belovend dat ze de komende tijd nog in de stad zou zijn en contact met hen zou zoeken. Ze meende het misschien zelfs wel, want ze had een prettige avond gehad, maar het hing er allemaal vanaf wat er nu nog zou gebeuren.
“Waar slaap je eigenlijk?” vroeg Dylan plotseling, nadat hij uitgebreid afscheid had genomen van wat blijkbaar een van zijn beste vrienden was.
“Hier in het hotel, ik heb een kamer ergens bovenaan, dat is dus wel makkelijk voor vanavond,” zei Lianne terwijl ze flirterig naar hem glimlachte. Hij had niet al teveel aandacht aan haar besteed sinds ze Andreas hadden ontmoet en ze besloot daar maar eens iets aan te gaan veranderen.
“Ik wil je ergens voor waarschuwen,” zei Dylan toen hij even om zich heen had gekeken.
Ze had wel een idee waar hij het over had, maar wachtte in stilte tot hij iets zou zeggen. Blijkbaar durfde hij het hier niet aan, want hij trok haar mee naar een hoekje, vlakbij de tafel met glazen wijn. Een snelle blik vertelde Lianne dat Andreas had gezien wat er gebeurde en hen in de gaten hield. Mooi, dat doel had ze in ieder geval bereikt, nu hoefde ze alleen maar Dylans aanmaningen tot voorzichtigheid te negeren. Ongetwijfeld zou hij gaan vertellen dat Andreas een player was, dat hij al vele vrouwen gehad had, dat ze beter verdiende dan dat en…
“Andreas is niet helemaal wat hij lijkt. Het is je misschien wel opgevallen bij de toespraak, want je bent een intelligente vrouw en het lag er vrij dik bovenop… hij is betrokken bij bepaalde dingen die het daglicht niet verdragen en de inlichtingendienst zit achter hem aan. Ik heb eerder gezien hoe hij vrouwen met zich meetrok daarin en het is niet met allemaal goed afgelopen. De inlichtingendienst ziet niet altijd het verschil tussen mensen die werkelijk gevaarlijk zijn voor de President en mensen die alleen maar zijdelings betrokken zijn bij de situatie.”
Alleen Liannes ervaring zorgde ervoor dat ze niet in lachen uitbarstte, ook al was de situatie helemaal niet zo grappig. Dylan die haar waarschuwde voor de inlichtingendienst? Hij had natuurlijk geen flauw idee van hoe het werkelijk in elkaar zat, maar zij wist het wel en dan was het eigenlijk behoorlijk ironisch. Dat kon ze natuurlijk niet laten weten…
Na een stilte zei ze: “Dankjewel voor de waarschuwing, Dylan, maar ik kan heel goed op mezelf passen. Ik zal me beslist niet door hem laten meeslepen in illegale activiteiten en als hij het probeert dan weet ik genoeg.”
“Ik hoop dat je me serieus neemt, Lianne, want hij is tot veel in staat, dingen die je je gewoon niet voor kunt stellen. Ik ken hem dan wel niet zo goed, maar ik heb veel verhalen over hem gehoord, en hij heeft echt een hekel aan de President en de staat in het algemeen. Zoals de meeste terroristen is hij ervan overtuigd dat de wereld een stuk beter kan worden dan hij nu is, en je zou het eerste meisje niet zijn dat daar uiteindelijk toch voor valt… hij is bijzonder goed in mensen overtuigen.”
“Gelukkig ben ik bijzonder goed in bij mijn standpunt blijven,” zei Lianne, die zich nu een beetje aan Dylan begon te ergeren. Natuurlijk was dit informatie die ze kon gebruiken, maar waar zag hij haar voor aan, een of ander naïef meisje dat zich mee zou laten slepen door een charismatische oudere man? Natuurlijk had Dylan geen flauw idee wie of wat ze werkelijk was en misschien moest ze daar blij om zijn, maar dit was wel irritant. Ze had geen zin om zich nog een keer te laten overtuigen.
“Daar wou ik alleen maar zeker van zijn. Ik heb hem naar je zien kijken, weet je, en ik denk dat hij vanavond nog wel iets bij je zal proberen. Ik neem aan dat je dat soort dingen wel gewend bent, je bent tenslotte een mooie vrouw, maar kijk gewoon uit voor hem.”
Het was fijn om haar gevoelens bevestigd te zien, maar niet echt nodig. Ze glimlachte maar eens vriendelijk naar Dylan, om te laten merken dat ze het niet kwaad bedoelde, en zei toen: “Ik bepaal zelf wel wat ik doe, Dylan, daar heb ik jou niet voor nodig. Ik vind het heus aardig van je dat je een beetje voor me uitkijkt, maar hoe lang kennen we elkaar nou helemaal?”
In gedachten voegde ze eraan toe ‘en volgens mij wil je gewoon zelf iets bij me proberen’ maar gelukkig kon Dylan geen gedachten lezen.
“Goed dan, ik wou alleen maar zeker weten dat alles goed zou komen. Het spijt me als ik je beledigd heb, dat was niet de bedoeling. Je hebt ook wel gelijk, ik moet me er niet mee bemoeien… ik kan het soms gewoon niet laten.”
“Dank je,” zei Lianne, “Zullen we nu weer gewoon naar de anderen gaan? Of was er nog meer waar je me voor wilde waarschuwen?”
Ze knipoogde even en Dylan zuchtte, maar het leek meer een opgeluchte zucht dan een geïrriteerde. Gelukkig nam hij het haar niet kwalijk dat ze gewoon zelfstandig en verstandig genoeg was om dit zelf op te lossen.
“Lianne! Ik hoopte al dat ik je vanavond nog even zou spreken,” zei plotseling een bekende stem, en toen Lianne opkeek zag ze dat Andreas op hen af kwam lopen. Ze wierp nog vlug een blik op Dylan, maar die leek besloten te hebben dat ze het zelf maar op moest lossen als ze dat zo goed kon, en hij was al bezig met weglopen. Dat was misschien ook wel het verstandigste, ze had geen zin om tussen de twee mannen te staan terwijl ze over haar hoofd heen subtiel ruzie maakten, al zou het leuk zijn geweest om ze om haar te zien vechten.
“Ik nam aan dat je het vanavond wel druk genoeg zou hebben, je bent tenslotte het middelpunt van de avond…” zei Lianne met een glimlach. Ze kreeg precies de reactie die ze had gehoopt.
“Wel, jij verdient het toch echt meer om het middelpunt van de avond te zijn, je ziet er werkelijk schitterend uit! Dat was me zojuist op het podium nog niet eens opgevallen, maar ik vermoed dat ik niet de enige ben die vanavond zijn blik nauwelijks van je af kon houden… onze gezamenlijke vriend keek ook wel erg vaak naar je.”
Hij knipoogde en Lianne begreep dat ze hier inderdaad te doen had met een charmeur. Hij mocht zijn charmes best op haar gebruiken, daar had ze geen bezwaar tegen, maar ze moest wel oppassen… die kriebel in haar buik kwam weer op, net als toen ze in zijn ogen had gekeken op het podium. Dat was niet de bedoeling.
Het was natuurlijk niet de eerste keer dat het gebeurde. Sommige mannen die ze moest verleiden waren behoorlijk aantrekkelijk en ze kon het ook vaak goed met ze vinden. Dat veranderde echter niets aan de situatie, en dus had ze geleerd om dat soort gevoelens te onderdrukken en vooral niets aan Stephen te vertellen, want die zou alleen maar jaloers worden. Het had niets te betekenen… het hoorde gewoon bij het werk wat ze deed, het zou iedereen wel eens overkomen als ze zoveel mannen moesten versieren als zij. Ze maakte zich er geen zorgen om, ze moest het gewoon onder controle houden, en dat was haar tot nu toe altijd gelukt.
“Ben je altijd zo complimenteus?” vroeg ze plagerig, en ze moest lachen toen hij antwoordde:
“Alleen voor mensen die het verdienen. Maar vertel me eens, wat vond je van mijn boek?”
Misschien hoorde dat wel bij schrijvers en andere kunstenaars, dat ze het vooral graag over hun eigen prestaties hadden. Dylan had naar complimentjes over zijn kunst zitten vissen toen hij haar aansprak, en Andreas deed nu min of meer hetzelfde. Alsof iemand ooit zou zeggen dat ze het verschrikkelijk vonden…
“Wanneer had ik het moeten lezen?” zei Lianne met een glimlach, “Het is hier zo gezellig, ik heb de hele avond met anderen staan praten. Geef toe, je had het maar raar gevonden als ik ergens was gaan zitten en je boek was gaan lezen, in plaats van met andere mensen te gaan praten.”
“Ik ken wel mensen die dat doen, maar ik had inderdaad niet gedacht dat jij tot die mensen zou behoren. En mocht je dat wel hebben geprobeerd, dan zou ik ervoor gezorgd hebben dat er iemand met je ging praten, misschien was ik dan zelf wel met je gaan praten. Een vrouw hoort zich niet te vervelen op een feest als dit…”
“Zou ik me vervelen met je boek dan?” vroeg Lianne met een knipoog. Ze vond de kant die dit gesprek op ging wel prettig. Het begon ook wel tijd te worden dat er iets gebeurde, anders zou Andreas niet eens meer in slaap vallen vanavond… dan had ze nog niets aan het verleiden, behalve dan dat het eigenlijk wel leuk was.
Dat kon ze best denken zonder dat ze over de schreef ging, toch? Het was nu eenmaal leuker om een knappe, interessante man te verleiden… ze was heus wel eens naar bed gegaan met mannen die haar totaal niet aantrokken, en had geleerd om zich daarvoor af te sluiten. Het was ook een deel van haar werk, maar dan een deel waar ze minder plezier in had. Waarschijnlijk zou ze er wel plezier in hebben om met Andreas naar bed te gaan, hij kon het een vrouw ongetwijfeld naar de zin maken in bed. Ervaring was tenslotte een hoop waard, en ze waren beiden zeer ervaren.
“Ik hoop het niet, ik heb mijn best gedaan om het zo interessant mogelijk te maken,” antwoordde Andreas, “Maar natuurlijk is het lezen van een boek meestal minder leuk dan het hebben van interessante gesprekken met leuke mensen. Iedereen die daar anders over denkt is een boekenwurm en voor dat soort mensen zijn mijn boeken nu ook weer niet bedoeld.”
“Hoezo zijn je boeken daar niet voor bedoeld? Ik zou denken dat een schrijver blij was met iedereen die zijn of haar boeken leest… ik weet dat ik blij ben met iedereen die mijn boeken leest.”
“Maar als mannen dat zouden doen, zou je dat wel een beetje vreemd vinden, toch?”
Lianne lachte en knikte, daar had hij helemaal gelijk in, dat had ze eerder deze avond nog
gedacht.
“Precies zo is het voor mij… in principe ben ik blij met elk boek dat verkocht wordt, want dat betekent dat ik weer geld verdien, en ik moet er toch ook van leven. Maar ik vind het het fijnst als mijn boeken gelezen worden door mensen die ze begrijpen, mensen die middenin de wereld staan en die weten wat er aan de hand is. Niet mensen die alleen maar in een hoekje een boek zitten te lezen… want zij zullen nooit iets doen met de informatie uit mijn boek, de lessen die er eventueel uit te leren zijn. Zij blijven alleen maar zitten en lezen en zullen nooit iets doen, en dat voelt toch een beetje als verspilling. Schrijvers willen graag dat hun boeken in de hoofden van mensen blijven zitten en invloed hebben op hun manier van denken en handelen.”
Lianne kon het niet laten, ze moest nu even naar Dylan kijken, en ze merkte dat hij haar en Andreas in de gaten hield. Dit was blijkbaar waar hij voor had gewaarschuwd… als ze niet bij de inlichtingendienst werkte zou ze niet eens weten waar Andreas precies op doelde, maar nu had ze wel een idee. Ze zou natuurlijk het boek moeten lezen om te weten wat nu werkelijk de informatie en de lessen erin waren, maar het had ongetwijfeld iets te maken met alles waar zij tegen streed.
Andreas was een roekeloos man, dat had ze al eerder gedacht en dat werd hier alleen maar door bevestigd. Misschien kon ze hem nog wel verleiden tot meer roekeloosheid, al vroeg ze zich af wat ze daar precies mee zou bereiken. Maar het was duidelijk dat hij graag wilde dat ze door zou vragen.
“Wat voor lessen wil je graag dat ik uit je boek haal, Andreas? Dan zal ik proberen om ernaar te handelen, als dat tenminste mogelijk is.”
“Nooit dat soort dingen zeggen zonder dat je weet wat de lessen zijn,” zei Andreas, maar zijn poging om streng te klinken mislukte. “Ik kan het je niet vertellen, je moet het lezen, en dan zal ik weten of je werkelijk zo intelligent bent als je lijkt. Ik ben heel benieuwd wat je uit mijn boek zult halen, Lianne.”
“Ik ben ook heel benieuwd, ik hoop dat ik aan je eisen voldoe,” antwoordde ze. “Misschien kan ik er nog wat van leren en wat meer lessen in mijn eigen boeken verwerken…”
“Er zijn vast een hoop vrouwen die veel uit je boeken kunnen leren,” zei Andreas met een grijns, en ze begreep wel wat hij bedoelde. Ze hoopte maar dat er niet al te veel vrouwen zouden zijn die zich werkelijk tot haar soort boeken zouden wenden om advies te krijgen… dan zou ze zich misschien nog schuldig moeten gaan voelen, want uiteraard was er niks nuttigs uit haar boeken te leren. Het was allemaal onzin, de situaties uit haar boeken had ze zelf nog nooit meegemaakt, al hadden sommige mannen heus wel geprobeerd om een van haar hoofdpersonen na te spelen.
“Ik denk zelf niet dat het mogelijk is om dat soort dingen uit boeken te leren,” antwoordde ze, want dit spelletje van stiekeme verwijzingen naar seks kende zij ook. “Sommige dingen leer je gewoon door ze te doen, en dan liefst heel vaak, nietwaar?”
“Dat zeker,” zei Andreas, met een waarderende blik. “Maar sommige mensen weten dat niet, en proberen het nog steeds uit boeken te halen. Al moet ik eerlijk zeggen dat er betere boeken zijn dan die van jou… tenminste als je hetzelfde soort boeken schrijft als wat… de meeste vrouwen lezen.”
Ze merkte dat hij even aarzelde, en vermoedde dat hij het over een of ander ex-vriendinnetje wilde hebben, misschien wel over zijn ex-vrouw. Heel goed, hij kende de regels, begin nooit over je ex als je een nieuwe vrouw probeert te versieren. Daar mocht je pas over beginnen als je iemand eenmaal had en ze niet meer zo snel weg zou lopen. Stephen had haar pas na een jaar verteld over de vrouw met wie hij ooit getrouwd was geweest, die constant ruzie met hem had gezocht omdat hij haar niet mocht vertellen waar hij mee bezig was. Ze was jaloers geweest…
Lianne realiseerde zich dat dit de eerste keer deze avond was dat ze aan Stephen dacht. Wel, zo raar was dat toch niet? Hij bevond zich aan de andere kant van het land en ze was bezig met zijn werk. Hij dacht vast ook niet zoveel aan haar… misschien een beetje omdat hij zich zorgen maakte, maar meer vast niet. Ze waren toch wel over dat deel van hun relatie heen waar ze constant aan elkaar dachten en het niet konden verdragen om een paar uur zonder elkaar te zijn?
Nou ja, zo erg was het nooit geweest, maar ze wist nog wel dat ze vroeger elk moment aan hem dacht, of zo leek het in ieder geval. Het was normaal dat dat over ging, toch? Ze zou gek worden, anders. Niemand hield het vol om alleen maar aan één ander persoon te denken en alleen maar met diegene om te willen gaan, ze mocht best genieten van aandacht van andere mensen.
“Er zijn zeker betere boeken dan die van mij, dat ontken ik ook niet,” zei Lianne, “Maar dit is nu eenmaal wat vrouwen willen lezen, en wie ben ik om ze dat te onthouden?”
Ze zag dat hij haar argument niet overtuigend vond, en dat was het ook niet. Misschien moesten ze maar ophouden met over boeken te praten, de verschillen tussen hen waren te duidelijk op dat gebied.
“Tenslotte heb ik gehoord dat jij vrouwen ook niet onthoudt wat ze graag willen hebben,” zei ze vlug, en haar afleidingsmanoeuvre leek te werken, want Andreas’ ogen schitterden.
“Zolang ik er zelf ook van geniet, waarom niet? Ik ben nog jong, jong genoeg in ieder geval, en ik wil genieten van het leven zolang het nog kan. Ik ben nog veel te jong om me aan een vrouw te binden en gelukkig vragen ze het meestal ook niet van me.”
“Toch heb je je vroeger al wel gebonden, nietwaar?”
“Stalker,” zei Andreas, maar hij lachte erbij, dus ze wist dat hij het niet als een belediging bedoelde.
“Nou ja, het is niet bepaald een goed bewaard geheim… ik geloof dat ik het zelfs wel eens op de achterkant van één van je boeken heb zien staan. Je schaamt je er toch niet voor?”
“Ik was jong en onverstandig,” antwoordde de knappe man tegenover haar. Lianne vroeg zich af of hij zich realiseerde dat zij bijna net zo jong was. Waarschijnlijk had zij op haar negentiende al wel een stuk meer meegemaakt dan hij… maar ze zouden het nooit kunnen vergelijken. “Ik kende mijn ex-vrouw al een tijdje en we waren ervan overtuigd dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven, zoals mensen op die leeftijd soms zijn. Op de een of andere manier leek het toen een goed idee om met elkaar te trouwen en zij wilde ook graag een kind. Ik vond het best, al vond ik het idee dat ze met een ander een kind zou krijgen niet zo fantastisch, maar je weet dat de staat ons nooit zou hebben toegestaan om zomaar samen kinderen te krijgen. Ze was erg slim, dat soort genen moeten gebruikt worden, en blijkbaar vond men mij niet slim genoeg. Met de man die haar werd toegewezen lukte het echter niet al te goed, en we bleken ook niet zoveel van elkaar te houden als we misschien dachten… te jong begonnen. Ik bracht net rond die tijd mijn eerste boek uit en dat was een gekkenhuis, iedereen wilde ineens iets van me. Ik zal eerlijk zijn, ook vrouwen wilden van alles van me, en ik vond het moeilijk om daar weerstand tegen te bieden. Uiteindelijk hebben we besloten dat het beter was om uit elkaar te gaan, we zagen allebei wel in dat we niet echt de rest van ons leven bij elkaar zouden blijven. Sinds dat moment heb ik nog maar weinig van haar gehoord, ik weet dat ze een andere man heeft gevonden en dat ze uiteindelijk wel een kind heeft gekregen, maar dat het haar weer is afgenomen. Ik weet niet of ze gelukkig is. Ik kan me niet voorstellen dat ze net zo gelukkig is als ik.”
In vijf minuten had Andreas haar zijn hele levensgeschiedenis verteld, en de geschiedenis van zijn eerste en misschien wel enige grote liefde. Lianne vroeg zich af of zij ooit zo open zou zijn, en of het verstandig van hem was… het paste niet in het beeld dat ze van hem af. Hij was een charmeur, hij hoorde toch te weten dat hij niet moest praten over zijn ex, zelfs niet als het meisje dat hij probeerde te versieren ernaar vroeg? Maar hij leek er geen problemen mee te hebben om over dat soort dingen te praten en gedroeg zich alsof het doodnormaal was.
Zou dit misschien de reden zijn waarom hij tegen de staat was? Omdat hij graag een kind had willen hebben samen met de vrouw waarvan hij hield, maar de staat liever had dat ze met een andere man een kind kreeg omdat dat kind betere genen zou hebben? Lianne was zo gewend aan het huidige systeem dat ze zich nauwelijks nog voor kon stellen dat iemand er problemen mee had.
Natuurlijk vonden de meeste mannen het niet prettig om hun vriendin of vrouw met een ander naar bed te laten gaan, maar uiteindelijk was het toch goed voor heel Eurica? Uiteindelijk, na honderden jaren, zouden er alleen nog maar fantastische, getalenteerde mensen bestaan. Hoe zou iemand daar een bezwaar tegen kunnen hebben?
“Ik zie aan je dat je er niet veel van begrijpt, en dat kan ik je ook niet goed kwalijk nemen. Je ziet eruit alsof je bent opgegroeid in een rijke familie, klopt dat?”
Lianne knikte en was blij dat het werd gezien als onbeleefd om te vragen op welk gen je gefokt was. Ze had die vraag nog nooit gekregen en had er ook geen antwoord op, ze kon moeilijk zeggen dat ze was gefokt op het schrijven van romannetjes, maar haar familie was redelijk belangrijk dus het was duidelijk dat ze niet ‘zomaar’ geboren was.
“Mijn ex-vrouw ook… maar ik niet. Ik ben nergens voor geboren, ik ben gewoon mezelf, net als iedereen in mijn familie.”
Lianne staarde de man verbaasd aan, tot ze besefte dat het wel heel onbeleefd was. Ze dacht niet dat ze ooit contact had gehad met iemand die uit een dusdanig lage bevolkingsklasse kwam dat hij zomaar geboren was, uit liefde… en juist van Andreas had ze dat niet verwacht, met zijn arrogantie en zijn duidelijke talent. Ze was er vanuit gegaan dat hij op creativiteit gefokt was en ze vermoedde dat de meeste mensen dat dachten. Vertelde hij hier nu een groot geheim of was het iets wat de meeste mensen wel wisten maar waar over gezwegen werd?
“Onvoorstelbaar, he? Mijn talenten zijn helemaal van mezelf, de staat heeft er niets mee te maken, en ik geloof dat de President het daar best moeilijk mee heeft.”
Dat soort dingen waren al genoeg om hem voor ondervraging mee te nemen, maar Lianne wist dat ze moest wachten tot ze meer wist, meer informatie had. Ze merkte echter dat ze gefascineerd was door deze man, die blijkbaar bij zijn geboorte in het geheel niet bevoordeeld was geweest. Hoe had een fantastisch schrijver kunnen opgroeien in de achterbuurten? Want dat waren de enige wijken waar de staat zich niet mee bemoeide, alleen mensen uit de achterbuurten mochten doen wat ze wilden, zolang ze de staat maar niet lastigvielen.
Ook daar waren ongetwijfeld heel veel mensen die plannen hadden om de President te vermoorden, maar daar werd Lianne nooit op afgestuurd. Ze wist niet precies wat er dan wel met die mensen gebeurde, maar ze kwamen in ieder geval nooit naar buiten met hun ideeën… Stephen maakte zich geen zorgen om dat soort mensen. Waarschijnlijk werden ze gewoon gearresteerd zonder proces, omdat toch niemand ze zou missen, behalve mensen die net zo onbelangrijk waren als zij.
Nu begreep ze nog beter waarom Andreas werd gezien als gevaarlijk, maar ze begreep niet waarom Petra haar dit niet verteld had. Ze kon het toch niet gewoon vergeten zijn? Dit was belangrijke informatie… ze had er niet naar gevraagd, natuurlijk, omdat ze gewend was dat haar slachtoffers in de hogere klassen thuishoorden.
“Dat is zo anders dan ik gewend ben, dat ik niet goed weet wat ik moet zeggen… het spijt me, ik wil je niet beledigen. Hoe ben je in vredesnaam in contact gekomen met je ex-vrouw en hoe ben je geworden wie je bent?”
Lianne wist dat dit geen flirtgedrag was, dat ze misschien wel buiten haar boekje ging, dat dit niet was wat Petra en Stephen van haar verwachtten, maar ze kon er niets aan doen. Ze wilde weten hoe het mogelijk was dat de beste schrijver van dit moment - als zijn uitgever tenminste gelijk had - een willekeurige combinatie van genen was, die bovendien als een van de weinigen uit de achterbuurten had weten te komen.
***
Hoofdstuk 4: Het geheim dat niemand wilde horen
Lianne had het podium constant in de gaten gehouden terwijl Dylan zijn verhaal vertelde, al hoopte ze dat ze het in ieder geval subtiel had gedaan, en eindelijk vond ze dat het juiste moment was aangebroken. Inmiddels was de zaal weer redelijk homogeen gevuld met mensen die elk een boek in hun handen hadden, en er stond nog maar een rij van ongeveer tien mensen voor de tafel waar Andreas Morik zijn boeken uitdeelde. Als ze nu nog langer wachtte zou het niet goed gaan, dus ze zou Dylans verhaal op de een of andere manier moeten onderbreken…
“En zo is het dus allemaal begonnen,” zei Dylan plotseling, bijna alsof hij haar gedachten had gelezen. Lianne zuchtte opgelucht, want ze mocht de lange man wel - al kenden ze elkaar pas een half uur - en wilde ook graag dat hij haar zou introduceren bij Andreas Morik, zodat ze dat zelf niet hoefde te doen. Nu kon ze tenminste voorstellen om maar eens een boek te gaan halen zonder dat het leek alsof ze Dylans verhaal niet interessant vond. Dat was trouwens ook niet zo, want hij kon boeiend vertellen en ze vond het leuk om te horen hoe iemand op een idee kwam dat niemand anders ooit had gehad. Zij had waarschijnlijk nooit zo’n idee gehad… ze kon wel iets wat niemand anders kon, maar ze had niet zelf bedacht dat ze dat kon, dat hadden andere mensen haar verteld.
“Wat een mooi verhaal, ik wou dat ik eens zo’n origineel idee had… maar ik geloof dat dat mij niet gegeven is. Zullen we ondertussen maar eens een ander mooi verhaal gaan ophalen?”
“Ga jij maar voorop, dan kun je de aandacht een beetje van mij afleiden,” zei Dylan met een glimlach. Lianne trok even een wenkbrauw op, maar hij reageerde er niet op, en dus begon ze te lopen. Waar had hij het over, waarom moest de aandacht van hem worden afgeleid?
Plotseling bedacht ze zich weer wat hij had gezegd toen ze elkaar ontmoetten in de gang, dat Andreas en hij wel eens vlak na elkaar hetzelfde vriendinnetje hadden gehad. Verdorie, wat stom dat ze daar niet beter over had nagedacht! Misschien mochten ze elkaar wel helemaal niet, misschien nam Andreas het Dylan wel kwalijk dat die Andreas’ vriendinnetje had afgepakt, of andersom… ze wilde in Andreas’ gedachten niet gekoppeld worden aan een nare herinnering. Misschien had ze toch beter iemand anders kunnen zoeken om mee om te gaan, iemand die niets te maken had met het eventuele falen van Andreas om een vrouw te verleiden of haar aandacht vast te houden.
Hoe dan ook, er was nu niets meer aan te doen, en bovendien was het altijd moeilijk om te voorspellen wat mannen precies dachten en tot welke conclusies ze kwamen. Het zou allemaal nog best goed uit kunnen komen, als ze het zodadelijk op de juiste manier zou spelen. Jammer dat ze nu nog niet wist wat de juiste manier was, maar ze zou vast wel kunnen improviseren.
Langzaam werkten ze zich door de menigte mensen heen. Van achter in de zaal had het niet geleken alsof er zoveel mensen waren, maar dat viel toch wel mee, Lianne had het gevoel dat overal om haar heen mensen waren. Als Andreas wel wist wie ze was en als hij inderdaad zo gevaarlijk was als men zei, dan zou ze hier makkelijk gedood kunnen worden, ze zou zich onmogelijk goed kunnen verdedigen tussen al deze mensen… ze voelde even een koude rilling over haar rug gaan, maar toen dacht ze weer helder na en bedacht ze dat het onzin was. Het zou een enorm risico zijn om iemand te vermoorden tussen al deze mensen en het was bovendien nutteloos, want ze was nu nog geen enkel gevaar voor hem. Ze wist niks over hem en ze was in de hele organisatie niet zo heel belangrijk, er waren nu ongetwijfeld andere mensen in opleiding die net zoveel of meer konden en er waren genoeg mensen aan het werk die bijna net zoveel konden als zij.
Eindelijk waren ze vooraan de zaal, en Lianne zag dat de rij nu was geslonken tot drie mensen. Drie mensen tussen haar en Andreas… ze wou dat ze even op een onopvallende manier haar make-up kon controleren, maar wist ergens ook wel dat dat nergens voor nodig was. Ze had de duurste make-up die er maar bestond - een van de voordelen van haar werk - en alles zou perfect blijven zitten, vierentwintig uur lang, wat ze er ook mee deed. Ze kon huilen, ze kon zweten, ze kon honderd keer haar ogen afvegen, en nog zou er niets mee gebeuren. Het was gewoon een zenuwtrekje.
Nog twee mensen… ze zag dat één van hen een vrouw was, maar het was geen vrouw naar wie zij zelf een tweede keer zou kijken, dus ze vermoedde dat dat ook voor de meeste mannen gold. Was Andreas zich er al van bewust wie er nu in de rij stond? Zag hij haar? Was hij al geïnteresseerd in haar, had hij haar misschien van verre al gezien? Ze wist dat de meeste mannen een soort instinct voor mooie vrouwen leken te hebben, vooral als ze vaak op zoek waren naar een nieuwe mooie vrouw…
“Eline, wat fijn om jou hier te zien! Ik hoopte al dat je het zou redden, ik weet dat het een verre reis is, maar de vrouw die op mijn eerste boekpresentatie was hoort hier natuurlijk ook te zijn…” zei Andreas tegen de vrouw voor Lianne en Dylan. Lianne moest het gesprek uiteraard afluisteren, ook al praatte Dylan tegelijkertijd ook tegen haar, en ze vond dat Andreas wel erg familiair was. Ach, als ze elkaar al zo lang kenden, was deze Eline vast geen concurrentie voor haar, zij was nieuw en spannend.
“Natuurlijk ben ik er, ik zou dit toch niet willen missen? Bovendien heb ik je al zo lang niet gezien, het werd echt tijd dat we even bij zouden praten… ik kom dadelijk wel even naar je toe, de rij is nu toch bijna weg, dus zometeen hebben we alle tijd, nietwaar?”
Shit. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, dat een of andere oude vriendin Andreas de rest van de avond bezig zou houden, of ze nu aantrekkelijk was of niet… Lianne had zijn aandacht nodig, en wel nu. Ze moest de andere vrouw dus op de een of andere manier zien uit te schakelen als ze werkelijk al Andreas’ aandacht op zou eisen. Misschien zou Petra haar daarbij kunnen helpen, ze zou dadelijk eventueel even contact met de vrouw op kunnen nemen, het was tenslotte Petra’s werk om haar te ondersteunen als dat nodig was.
“Uiteraard, nog heel even, al kan ik niet beloven dat ik de hele avond met je kan praten, ik moet natuurlijk ook een beetje socializen en leuk zijn. Maar je blijft toch nog wel wat langer in de stad? Of ben je straks direct weer vertrokken?”
Eline keek even om zich heen, en dat was voor Lianne een teken om nog beter te gaan luisteren, al deed ze net alsof ze in een gesprek met Dylan verwikkeld was over zijn jeugd. Gelukkig was ze heel goed in meerdere dingen tegelijk doen.
“Ik moet straks weer weg, ik dacht dat je dat wel wist… ze hebben me nodig. Maar ik hoop snel weer terug te zijn en je nieuws te kunnen brengen, dat kan vanavond natuurlijk niet, met al die mensen hier…”
Ze zei nog meer, maar Dylan praatte er nu even zo hard doorheen dat Lianne er niets van op kon vangen, en ze probeerde de teleurgestelde gezichtsuitdrukking tegen te houden die op kwam zetten. Ze mocht niet laten merken dat ze met haar gedachten ergens anders was dan bij de stad waar ze blijkbaar allebei waren opgegroeid, maar tegelijkertijd mocht ze ook niet laten merken dat zij alleen in de weekenden in die stad was geweest, en doordeweeks op de opleiding die door de staat werd verzorgd. Het was zelfs voor haar teveel om bij te houden, en dus liet ze het gesprek tussen Eline en Andreas maar even gaan, ze wist nu in ieder geval dat de andere vrouw waarschijnlijk ook betrokken was bij… wat het dan ook was dat Andreas deed als hij geen boeken schreef.
Eindelijk was Eline weg en stapte Lianne naar voren, klaar om de schrijver te gaan verleiden. Ze keek hem aan, net iets te lang, maar tot haar verbazing keek hij al vlug weg. Waarom wilde hij niet naar haar kijken? De meeste mannen gingen er vanuit dat ze haar aan mochten staren zolang zij naar hen keek en dan nog iets langer, en maakten daar dan ook gretig gebruik van. Hoe kon ze met hem flirten als hij haar niet eens aan durfde te kijken?
“Ik geloof niet dat wij elkaar ooit eerder ontmoet hebben, mevrouw…?” zei de schrijver, maar hij keek langs haar heen, en zag blijkbaar Dylan voor het eerst. Lianne registreerde de verbazing in Andreas’ ogen en had er weer spijt van dat ze nou net Dylan had uitgekozen om mee te praten. Hij was natuurlijk alleen maar geïnteresseerd in de andere man, en niet in haar. Het kon toch niet zo zijn dat ze het nu al verpest had, in de eerste tien seconden dat ze elkaar zagen?
“Mijn naam is Lianne Ardea,” zei ze, en direct keerden Andreas’ ogen terug naar waar ze op gericht dienden te zijn, namelijk haar. Ineens leek hij veranderd te zijn, ze wist niet of het kwam door haar naam of doordat hij Dylan had gezien, maar nu keek hij haar wel aan, zo lang dat ze uiteindelijk haar ogen maar afwendde. Ze moest ook niet te lang blijven kijken, dat zou verkeerde signalen afgeven.
“Lianne Ardea? Ik geloof dat ik wel eens een boek van u heb gelezen…”
Hij zei het zonder betekenisvol glimlachje, dus ze ging er vanuit dat het zijn standaard antwoord was als hij iemand niet kende op een boekpresentatie.
“Dat betwijfel ik, ze voldoen denk ik nauwelijks aan uw kwaliteitseisen,” antwoordde ze, en weer keek hij haar lang aan met de felle blauwe ogen die ze tot nu toe alleen van kleurenfoto’s achterop boeken kende. Ze voelde kriebels in haar buik en schrok daar zo van dat ze vlug een andere kant op keek. Hij was echt knap, knapper dan hij op foto’s leek, maar ze moest niet vergeten dat zij hier degene was die hem moest verleiden en niet andersom. Dit was haar werk, en dat mocht ze niet vergeten omdat iemand met verbijsterend mooie ogen naar haar keek.
“Nu ben ik wel erg benieuwd wat voor boeken u dan schrijft, mevrouw Ardea. Ik kan het me niet meer precies herinneren hoor, maar ik geloof dat ik uw naam wel eens ergens gelezen heb… en aangezien ik meestal boeken lees, zal het wel op de achterflap van een boek zijn geweest.”
Ze wist dat hij loog, want hij kon onmogelijk een rebel zijn als hij het nieuws niet goed in de gaten hield, dus hij moest de kranten ook wel doorspitten elke dag. Ze deed echter alsof ze niets door had en zei: “Wat prettig moet het zijn om alleen maar boeken te lezen, dan kunt u de wereld van alledag vergeten. Daar zijn mijn boeken in ieder geval voor bedoeld…”
Dat was in ieder geval wel de waarheid, dus ze gaf het goede voorbeeld.
“Mijn boeken worden door mijn uitgever beschreven als erotische romans, maar zelfs dat geeft ze eigenlijk nog teveel eer.”
“Als u er zelf van overtuigd bent dat uw boeken zo weinig waard zijn, waarom schrijft u ze dan? Kunt u niet iets beters met uw talenten doen? De wereld heeft behoefte aan escapisme, dat geef ik zeker toe, maar dat kan de wereld ook op een andere manier bereiken…”
Dit soort vragen had nog nooit iemand aan Lianne gesteld, maar ze had ook nog nooit een echte schrijver geprobeerd te verleiden. Ze had zich hierop voor moeten bereiden, maar ze wist het eigenlijk niet. Stel dat ze echt erotische romans schreef, zou ze dat dan leuk vinden of niet? Zou ze het alleen voor het geld doen? Zou ze denken dat ze gewoon niet beter kon dan dat?
“Ik weet niet zeker wat mijn talenten op dat gebied zijn, dus wie zegt dat ik in staat zou zijn tot meer dan dit?” vroeg ze. De makkelijkste manier om een vraag niet te hoeven beantwoorden, was om een tegenvraag te stellen, en alleen onbeschofte mensen zouden haar daarop durven te wijzen.
“Ik weet ook niet wat uw talenten zijn, maar misschien kom ik er nog wel achter,” zei Andreas met een glimlach, en Lianne wist dat ze beet had. De eerste interesse was gewekt, met een dergelijke opmerking die op meerdere manieren opgevat kon worden, en ze zou er wel voor zorgen dat het vuur aan zijn kant zou blijven branden. Tot haar verbazing zag ze dat Andreas nu niet naar haar keek, maar naar de man die nog steeds achter haar stond, al was ze hem bijna vergeten tijdens het gesprek. Ah… natuurlijk. Ineens begreep ze hoe het zat, of dacht ze het in ieder geval te begrijpen.
Andreas dacht waarschijnlijk dat zij bij Dylan hoorde, en had besloten om wraak te nemen. Wel, zij zou hem niet uit die droom helpen… ze zou er alleen maar gebruik van maken. Het maakte haar niet uit welke redenen Andreas had om haar in zijn bed te krijgen, als hij het maar deed en als hij maar braaf naast haar in slaap viel.
“Andreas, goed om je te zien,” zei Dylan, en ze hoefde niet eens om te kijken om te zien dat hij enigszins stijf glimlachte. Dus hij wilde haar ook? Dat was nog beter… dan kon ze de twee mannen tegen elkaar uitspelen. Het was wel niet zo netjes tegenover Dylan, die toch echt aardig tegen haar was geweest, maar het was nu eenmaal haar werk. Bovendien zou ze Dylan genoeg aandacht geven vanavond, ze zou er alleen wel voor zorgen dat ze uiteindelijk met Andreas naar zijn kamer zou gaan en niet met Dylan.
“Dylan, insgelijks. Mag ik je mijn nieuwste boek aanbieden? Ik moet zeggen dat ik je kunstwerken werkelijk prachtig vind, ik had niet kunnen denken dat jij zoiets kon maken… ik heb er ook al veel complimenten over gehad, maar ik heb al die mensen doorverwezen naar jou. Ik heb ze tenslotte alleen maar uitgekozen, jij hebt ze gemaakt!”
Stiekem genoot Lianne wel van wat er voor haar ogen gebeurde. Andreas voelde zich duidelijk nu al de overwinnaar, en dat kwam wel overeen met het beeld wat Petra haar geschetst had. Nu moest zij maar even laten merken dat het zo makkelijk niet ging, dat hij er nog wel iets voor moest doen, anders zou hij haar zat worden.
“Krijg ik geen boek van u, meneer Morik?” vroeg ze liefjes, terwijl ze hem met grote ogen aankeek.
“Uiteraard, mevrouw Ardea… zegt u trouwens alstublieft toch Andreas, dat doet iedereen hier, zo oud ben ik nog niet!”
Hij zei er niet bij dat hij wel een stuk ouder was dan zij, maar ze wist natuurlijk dat dat wel zo was.
“Goed dan, Andreas, maar noem mij dan ook alsjeblieft Lianne, dat lijkt me wel zo netjes… tenslotte heb ik nog lang niet jouw leeftijd en ook nog lang niet jouw reputatie.”
Andreas knipoogde even naar haar, en ze kreeg het idee dat hij haar wel waardeerde. Ze gedroeg zich in ieder geval niet als een idiote fangirl, daar had ze wel op gelet, want dat soort gedrag zou hij vast al vaak genoeg krijgen.
“Prima, Lianne, fijn je te ontmoeten en hier heb je mijn nieuwste boek, ik hoop dat je er van geniet. En wie weet brengt het je nog wel op ideeën om ook eens iets anders te schrijven… ik zal in ieder geval uitkijken naar je boeken.”
Dat klonk alsof hij niet van plan was om haar nog te zien deze avond… ze hoopte maar dat hij het niet zo bedoelde. Ze zou wel zorgen dat ze het stralend middelpunt werd van een of ander groepje, terwijl hij met die saaie Eline stond te praten. Of misschien moest ze zich bij hem en Eline proberen aan te sluiten, om meer te weten te komen over het geheim dat ze duidelijk deelden. Petra zou haar dat laatste aanraden, gokte ze, maar wat wist Petra nu van mannen verleiden? Ze zag er niet uit alsof ze het vaak deed. Lianne wist dat ze maar beter haar eigen plan kon volgen, want dat had al vaker tot succes geleid.
Ze nam dus het boek van Andreas aan, bedankte er vriendelijk voor, en liep vervolgens met Dylan mee toen hij een paar mensen zag die hij duidelijk herkende. Het zou goed voor haar zijn als Dylan haar in dit wereldje introduceerde, dan hoefde ze het zelf niet te proberen. Ze had er wel vertrouwen in dat Dylan de juiste smaak in mensen had, al had hij dan blijkbaar een probleem met Andreas zelf.
***
De avond vorderde snel, voornamelijk doordat Lianne het werkelijk naar haar zin had in het groepje mensen waar Dylan haar heen had geleid. Het waren allemaal kunstenaars en schrijvers, maar gelukkig deed niemand al te neerbuigend over haar werkjes, al kwam dat waarschijnlijk ook doordat ze er zelf al zo neerbuigend over deed. Het waren allemaal vriendelijke, gezellige mensen met veel gevoel voor humor en Lianne had nauwelijks het gevoel dat ze aan het werk was.
Er werd gelukkig niet over politiek gepraat maar vooral over kunst en ze kon gezellig mee klagen met de andere schrijvers over hun uitgevers. Ze had dan wel geen flauw idee hoe haar uitgever was, dat maakte niet uit… mee klagen was nooit zo moeilijk, en ze had een paar anekdotes verzonnen die goed werkten.
Toch was ze Andreas niet vergeten, uiteraard niet, ze bleef hem zo onopvallend mogelijk in de gaten houden terwijl hij door de zaal liep en met een aantal mensen praatte. Eerst met Eline, dat leek een moeilijk gesprek te zijn, en bovendien een erg geheim gesprek want ze stonden ergens in een hoekje. Dat hield hij echter niet lang vol, want er waren veel mensen die zijn aandacht op wilden eisen, en uiteindelijk nam hij afscheid van Eline en zag Lianne hoe de muizige vrouw dwars door de balzaal naar de uitgang liep.
Daarna liep hij overal rond en praatte met iedereen, behalve met haar, tenminste zo leek het. Ze vroeg zich af of dat door Dylan kwam… af en toe keek hij wel in hun richting, maar ze zorgde ervoor dat ze dan net druk in gesprek was met iemand anders. Hij zou wel op haar af komen, daar was ze zeker van. Het was nog vroeg… het feest zou de hele nacht door kunnen gaan, als men dat wilde.
Eindelijk begonnen de eerste mensen uit Liannes groepje weg te gaan en ze nam enthousiast afscheid van hen, belovend dat ze de komende tijd nog in de stad zou zijn en contact met hen zou zoeken. Ze meende het misschien zelfs wel, want ze had een prettige avond gehad, maar het hing er allemaal vanaf wat er nu nog zou gebeuren.
“Waar slaap je eigenlijk?” vroeg Dylan plotseling, nadat hij uitgebreid afscheid had genomen van wat blijkbaar een van zijn beste vrienden was.
“Hier in het hotel, ik heb een kamer ergens bovenaan, dat is dus wel makkelijk voor vanavond,” zei Lianne terwijl ze flirterig naar hem glimlachte. Hij had niet al teveel aandacht aan haar besteed sinds ze Andreas hadden ontmoet en ze besloot daar maar eens iets aan te gaan veranderen.
“Ik wil je ergens voor waarschuwen,” zei Dylan toen hij even om zich heen had gekeken.
Ze had wel een idee waar hij het over had, maar wachtte in stilte tot hij iets zou zeggen. Blijkbaar durfde hij het hier niet aan, want hij trok haar mee naar een hoekje, vlakbij de tafel met glazen wijn. Een snelle blik vertelde Lianne dat Andreas had gezien wat er gebeurde en hen in de gaten hield. Mooi, dat doel had ze in ieder geval bereikt, nu hoefde ze alleen maar Dylans aanmaningen tot voorzichtigheid te negeren. Ongetwijfeld zou hij gaan vertellen dat Andreas een player was, dat hij al vele vrouwen gehad had, dat ze beter verdiende dan dat en…
“Andreas is niet helemaal wat hij lijkt. Het is je misschien wel opgevallen bij de toespraak, want je bent een intelligente vrouw en het lag er vrij dik bovenop… hij is betrokken bij bepaalde dingen die het daglicht niet verdragen en de inlichtingendienst zit achter hem aan. Ik heb eerder gezien hoe hij vrouwen met zich meetrok daarin en het is niet met allemaal goed afgelopen. De inlichtingendienst ziet niet altijd het verschil tussen mensen die werkelijk gevaarlijk zijn voor de President en mensen die alleen maar zijdelings betrokken zijn bij de situatie.”
Alleen Liannes ervaring zorgde ervoor dat ze niet in lachen uitbarstte, ook al was de situatie helemaal niet zo grappig. Dylan die haar waarschuwde voor de inlichtingendienst? Hij had natuurlijk geen flauw idee van hoe het werkelijk in elkaar zat, maar zij wist het wel en dan was het eigenlijk behoorlijk ironisch. Dat kon ze natuurlijk niet laten weten…
Na een stilte zei ze: “Dankjewel voor de waarschuwing, Dylan, maar ik kan heel goed op mezelf passen. Ik zal me beslist niet door hem laten meeslepen in illegale activiteiten en als hij het probeert dan weet ik genoeg.”
“Ik hoop dat je me serieus neemt, Lianne, want hij is tot veel in staat, dingen die je je gewoon niet voor kunt stellen. Ik ken hem dan wel niet zo goed, maar ik heb veel verhalen over hem gehoord, en hij heeft echt een hekel aan de President en de staat in het algemeen. Zoals de meeste terroristen is hij ervan overtuigd dat de wereld een stuk beter kan worden dan hij nu is, en je zou het eerste meisje niet zijn dat daar uiteindelijk toch voor valt… hij is bijzonder goed in mensen overtuigen.”
“Gelukkig ben ik bijzonder goed in bij mijn standpunt blijven,” zei Lianne, die zich nu een beetje aan Dylan begon te ergeren. Natuurlijk was dit informatie die ze kon gebruiken, maar waar zag hij haar voor aan, een of ander naïef meisje dat zich mee zou laten slepen door een charismatische oudere man? Natuurlijk had Dylan geen flauw idee wie of wat ze werkelijk was en misschien moest ze daar blij om zijn, maar dit was wel irritant. Ze had geen zin om zich nog een keer te laten overtuigen.
“Daar wou ik alleen maar zeker van zijn. Ik heb hem naar je zien kijken, weet je, en ik denk dat hij vanavond nog wel iets bij je zal proberen. Ik neem aan dat je dat soort dingen wel gewend bent, je bent tenslotte een mooie vrouw, maar kijk gewoon uit voor hem.”
Het was fijn om haar gevoelens bevestigd te zien, maar niet echt nodig. Ze glimlachte maar eens vriendelijk naar Dylan, om te laten merken dat ze het niet kwaad bedoelde, en zei toen: “Ik bepaal zelf wel wat ik doe, Dylan, daar heb ik jou niet voor nodig. Ik vind het heus aardig van je dat je een beetje voor me uitkijkt, maar hoe lang kennen we elkaar nou helemaal?”
In gedachten voegde ze eraan toe ‘en volgens mij wil je gewoon zelf iets bij me proberen’ maar gelukkig kon Dylan geen gedachten lezen.
“Goed dan, ik wou alleen maar zeker weten dat alles goed zou komen. Het spijt me als ik je beledigd heb, dat was niet de bedoeling. Je hebt ook wel gelijk, ik moet me er niet mee bemoeien… ik kan het soms gewoon niet laten.”
“Dank je,” zei Lianne, “Zullen we nu weer gewoon naar de anderen gaan? Of was er nog meer waar je me voor wilde waarschuwen?”
Ze knipoogde even en Dylan zuchtte, maar het leek meer een opgeluchte zucht dan een geïrriteerde. Gelukkig nam hij het haar niet kwalijk dat ze gewoon zelfstandig en verstandig genoeg was om dit zelf op te lossen.
“Lianne! Ik hoopte al dat ik je vanavond nog even zou spreken,” zei plotseling een bekende stem, en toen Lianne opkeek zag ze dat Andreas op hen af kwam lopen. Ze wierp nog vlug een blik op Dylan, maar die leek besloten te hebben dat ze het zelf maar op moest lossen als ze dat zo goed kon, en hij was al bezig met weglopen. Dat was misschien ook wel het verstandigste, ze had geen zin om tussen de twee mannen te staan terwijl ze over haar hoofd heen subtiel ruzie maakten, al zou het leuk zijn geweest om ze om haar te zien vechten.
“Ik nam aan dat je het vanavond wel druk genoeg zou hebben, je bent tenslotte het middelpunt van de avond…” zei Lianne met een glimlach. Ze kreeg precies de reactie die ze had gehoopt.
“Wel, jij verdient het toch echt meer om het middelpunt van de avond te zijn, je ziet er werkelijk schitterend uit! Dat was me zojuist op het podium nog niet eens opgevallen, maar ik vermoed dat ik niet de enige ben die vanavond zijn blik nauwelijks van je af kon houden… onze gezamenlijke vriend keek ook wel erg vaak naar je.”
Hij knipoogde en Lianne begreep dat ze hier inderdaad te doen had met een charmeur. Hij mocht zijn charmes best op haar gebruiken, daar had ze geen bezwaar tegen, maar ze moest wel oppassen… die kriebel in haar buik kwam weer op, net als toen ze in zijn ogen had gekeken op het podium. Dat was niet de bedoeling.
Het was natuurlijk niet de eerste keer dat het gebeurde. Sommige mannen die ze moest verleiden waren behoorlijk aantrekkelijk en ze kon het ook vaak goed met ze vinden. Dat veranderde echter niets aan de situatie, en dus had ze geleerd om dat soort gevoelens te onderdrukken en vooral niets aan Stephen te vertellen, want die zou alleen maar jaloers worden. Het had niets te betekenen… het hoorde gewoon bij het werk wat ze deed, het zou iedereen wel eens overkomen als ze zoveel mannen moesten versieren als zij. Ze maakte zich er geen zorgen om, ze moest het gewoon onder controle houden, en dat was haar tot nu toe altijd gelukt.
“Ben je altijd zo complimenteus?” vroeg ze plagerig, en ze moest lachen toen hij antwoordde:
“Alleen voor mensen die het verdienen. Maar vertel me eens, wat vond je van mijn boek?”
Misschien hoorde dat wel bij schrijvers en andere kunstenaars, dat ze het vooral graag over hun eigen prestaties hadden. Dylan had naar complimentjes over zijn kunst zitten vissen toen hij haar aansprak, en Andreas deed nu min of meer hetzelfde. Alsof iemand ooit zou zeggen dat ze het verschrikkelijk vonden…
“Wanneer had ik het moeten lezen?” zei Lianne met een glimlach, “Het is hier zo gezellig, ik heb de hele avond met anderen staan praten. Geef toe, je had het maar raar gevonden als ik ergens was gaan zitten en je boek was gaan lezen, in plaats van met andere mensen te gaan praten.”
“Ik ken wel mensen die dat doen, maar ik had inderdaad niet gedacht dat jij tot die mensen zou behoren. En mocht je dat wel hebben geprobeerd, dan zou ik ervoor gezorgd hebben dat er iemand met je ging praten, misschien was ik dan zelf wel met je gaan praten. Een vrouw hoort zich niet te vervelen op een feest als dit…”
“Zou ik me vervelen met je boek dan?” vroeg Lianne met een knipoog. Ze vond de kant die dit gesprek op ging wel prettig. Het begon ook wel tijd te worden dat er iets gebeurde, anders zou Andreas niet eens meer in slaap vallen vanavond… dan had ze nog niets aan het verleiden, behalve dan dat het eigenlijk wel leuk was.
Dat kon ze best denken zonder dat ze over de schreef ging, toch? Het was nu eenmaal leuker om een knappe, interessante man te verleiden… ze was heus wel eens naar bed gegaan met mannen die haar totaal niet aantrokken, en had geleerd om zich daarvoor af te sluiten. Het was ook een deel van haar werk, maar dan een deel waar ze minder plezier in had. Waarschijnlijk zou ze er wel plezier in hebben om met Andreas naar bed te gaan, hij kon het een vrouw ongetwijfeld naar de zin maken in bed. Ervaring was tenslotte een hoop waard, en ze waren beiden zeer ervaren.
“Ik hoop het niet, ik heb mijn best gedaan om het zo interessant mogelijk te maken,” antwoordde Andreas, “Maar natuurlijk is het lezen van een boek meestal minder leuk dan het hebben van interessante gesprekken met leuke mensen. Iedereen die daar anders over denkt is een boekenwurm en voor dat soort mensen zijn mijn boeken nu ook weer niet bedoeld.”
“Hoezo zijn je boeken daar niet voor bedoeld? Ik zou denken dat een schrijver blij was met iedereen die zijn of haar boeken leest… ik weet dat ik blij ben met iedereen die mijn boeken leest.”
“Maar als mannen dat zouden doen, zou je dat wel een beetje vreemd vinden, toch?”
Lianne lachte en knikte, daar had hij helemaal gelijk in, dat had ze eerder deze avond nog
gedacht.
“Precies zo is het voor mij… in principe ben ik blij met elk boek dat verkocht wordt, want dat betekent dat ik weer geld verdien, en ik moet er toch ook van leven. Maar ik vind het het fijnst als mijn boeken gelezen worden door mensen die ze begrijpen, mensen die middenin de wereld staan en die weten wat er aan de hand is. Niet mensen die alleen maar in een hoekje een boek zitten te lezen… want zij zullen nooit iets doen met de informatie uit mijn boek, de lessen die er eventueel uit te leren zijn. Zij blijven alleen maar zitten en lezen en zullen nooit iets doen, en dat voelt toch een beetje als verspilling. Schrijvers willen graag dat hun boeken in de hoofden van mensen blijven zitten en invloed hebben op hun manier van denken en handelen.”
Lianne kon het niet laten, ze moest nu even naar Dylan kijken, en ze merkte dat hij haar en Andreas in de gaten hield. Dit was blijkbaar waar hij voor had gewaarschuwd… als ze niet bij de inlichtingendienst werkte zou ze niet eens weten waar Andreas precies op doelde, maar nu had ze wel een idee. Ze zou natuurlijk het boek moeten lezen om te weten wat nu werkelijk de informatie en de lessen erin waren, maar het had ongetwijfeld iets te maken met alles waar zij tegen streed.
Andreas was een roekeloos man, dat had ze al eerder gedacht en dat werd hier alleen maar door bevestigd. Misschien kon ze hem nog wel verleiden tot meer roekeloosheid, al vroeg ze zich af wat ze daar precies mee zou bereiken. Maar het was duidelijk dat hij graag wilde dat ze door zou vragen.
“Wat voor lessen wil je graag dat ik uit je boek haal, Andreas? Dan zal ik proberen om ernaar te handelen, als dat tenminste mogelijk is.”
“Nooit dat soort dingen zeggen zonder dat je weet wat de lessen zijn,” zei Andreas, maar zijn poging om streng te klinken mislukte. “Ik kan het je niet vertellen, je moet het lezen, en dan zal ik weten of je werkelijk zo intelligent bent als je lijkt. Ik ben heel benieuwd wat je uit mijn boek zult halen, Lianne.”
“Ik ben ook heel benieuwd, ik hoop dat ik aan je eisen voldoe,” antwoordde ze. “Misschien kan ik er nog wat van leren en wat meer lessen in mijn eigen boeken verwerken…”
“Er zijn vast een hoop vrouwen die veel uit je boeken kunnen leren,” zei Andreas met een grijns, en ze begreep wel wat hij bedoelde. Ze hoopte maar dat er niet al te veel vrouwen zouden zijn die zich werkelijk tot haar soort boeken zouden wenden om advies te krijgen… dan zou ze zich misschien nog schuldig moeten gaan voelen, want uiteraard was er niks nuttigs uit haar boeken te leren. Het was allemaal onzin, de situaties uit haar boeken had ze zelf nog nooit meegemaakt, al hadden sommige mannen heus wel geprobeerd om een van haar hoofdpersonen na te spelen.
“Ik denk zelf niet dat het mogelijk is om dat soort dingen uit boeken te leren,” antwoordde ze, want dit spelletje van stiekeme verwijzingen naar seks kende zij ook. “Sommige dingen leer je gewoon door ze te doen, en dan liefst heel vaak, nietwaar?”
“Dat zeker,” zei Andreas, met een waarderende blik. “Maar sommige mensen weten dat niet, en proberen het nog steeds uit boeken te halen. Al moet ik eerlijk zeggen dat er betere boeken zijn dan die van jou… tenminste als je hetzelfde soort boeken schrijft als wat… de meeste vrouwen lezen.”
Ze merkte dat hij even aarzelde, en vermoedde dat hij het over een of ander ex-vriendinnetje wilde hebben, misschien wel over zijn ex-vrouw. Heel goed, hij kende de regels, begin nooit over je ex als je een nieuwe vrouw probeert te versieren. Daar mocht je pas over beginnen als je iemand eenmaal had en ze niet meer zo snel weg zou lopen. Stephen had haar pas na een jaar verteld over de vrouw met wie hij ooit getrouwd was geweest, die constant ruzie met hem had gezocht omdat hij haar niet mocht vertellen waar hij mee bezig was. Ze was jaloers geweest…
Lianne realiseerde zich dat dit de eerste keer deze avond was dat ze aan Stephen dacht. Wel, zo raar was dat toch niet? Hij bevond zich aan de andere kant van het land en ze was bezig met zijn werk. Hij dacht vast ook niet zoveel aan haar… misschien een beetje omdat hij zich zorgen maakte, maar meer vast niet. Ze waren toch wel over dat deel van hun relatie heen waar ze constant aan elkaar dachten en het niet konden verdragen om een paar uur zonder elkaar te zijn?
Nou ja, zo erg was het nooit geweest, maar ze wist nog wel dat ze vroeger elk moment aan hem dacht, of zo leek het in ieder geval. Het was normaal dat dat over ging, toch? Ze zou gek worden, anders. Niemand hield het vol om alleen maar aan één ander persoon te denken en alleen maar met diegene om te willen gaan, ze mocht best genieten van aandacht van andere mensen.
“Er zijn zeker betere boeken dan die van mij, dat ontken ik ook niet,” zei Lianne, “Maar dit is nu eenmaal wat vrouwen willen lezen, en wie ben ik om ze dat te onthouden?”
Ze zag dat hij haar argument niet overtuigend vond, en dat was het ook niet. Misschien moesten ze maar ophouden met over boeken te praten, de verschillen tussen hen waren te duidelijk op dat gebied.
“Tenslotte heb ik gehoord dat jij vrouwen ook niet onthoudt wat ze graag willen hebben,” zei ze vlug, en haar afleidingsmanoeuvre leek te werken, want Andreas’ ogen schitterden.
“Zolang ik er zelf ook van geniet, waarom niet? Ik ben nog jong, jong genoeg in ieder geval, en ik wil genieten van het leven zolang het nog kan. Ik ben nog veel te jong om me aan een vrouw te binden en gelukkig vragen ze het meestal ook niet van me.”
“Toch heb je je vroeger al wel gebonden, nietwaar?”
“Stalker,” zei Andreas, maar hij lachte erbij, dus ze wist dat hij het niet als een belediging bedoelde.
“Nou ja, het is niet bepaald een goed bewaard geheim… ik geloof dat ik het zelfs wel eens op de achterkant van één van je boeken heb zien staan. Je schaamt je er toch niet voor?”
“Ik was jong en onverstandig,” antwoordde de knappe man tegenover haar. Lianne vroeg zich af of hij zich realiseerde dat zij bijna net zo jong was. Waarschijnlijk had zij op haar negentiende al wel een stuk meer meegemaakt dan hij… maar ze zouden het nooit kunnen vergelijken. “Ik kende mijn ex-vrouw al een tijdje en we waren ervan overtuigd dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven, zoals mensen op die leeftijd soms zijn. Op de een of andere manier leek het toen een goed idee om met elkaar te trouwen en zij wilde ook graag een kind. Ik vond het best, al vond ik het idee dat ze met een ander een kind zou krijgen niet zo fantastisch, maar je weet dat de staat ons nooit zou hebben toegestaan om zomaar samen kinderen te krijgen. Ze was erg slim, dat soort genen moeten gebruikt worden, en blijkbaar vond men mij niet slim genoeg. Met de man die haar werd toegewezen lukte het echter niet al te goed, en we bleken ook niet zoveel van elkaar te houden als we misschien dachten… te jong begonnen. Ik bracht net rond die tijd mijn eerste boek uit en dat was een gekkenhuis, iedereen wilde ineens iets van me. Ik zal eerlijk zijn, ook vrouwen wilden van alles van me, en ik vond het moeilijk om daar weerstand tegen te bieden. Uiteindelijk hebben we besloten dat het beter was om uit elkaar te gaan, we zagen allebei wel in dat we niet echt de rest van ons leven bij elkaar zouden blijven. Sinds dat moment heb ik nog maar weinig van haar gehoord, ik weet dat ze een andere man heeft gevonden en dat ze uiteindelijk wel een kind heeft gekregen, maar dat het haar weer is afgenomen. Ik weet niet of ze gelukkig is. Ik kan me niet voorstellen dat ze net zo gelukkig is als ik.”
In vijf minuten had Andreas haar zijn hele levensgeschiedenis verteld, en de geschiedenis van zijn eerste en misschien wel enige grote liefde. Lianne vroeg zich af of zij ooit zo open zou zijn, en of het verstandig van hem was… het paste niet in het beeld dat ze van hem af. Hij was een charmeur, hij hoorde toch te weten dat hij niet moest praten over zijn ex, zelfs niet als het meisje dat hij probeerde te versieren ernaar vroeg? Maar hij leek er geen problemen mee te hebben om over dat soort dingen te praten en gedroeg zich alsof het doodnormaal was.
Zou dit misschien de reden zijn waarom hij tegen de staat was? Omdat hij graag een kind had willen hebben samen met de vrouw waarvan hij hield, maar de staat liever had dat ze met een andere man een kind kreeg omdat dat kind betere genen zou hebben? Lianne was zo gewend aan het huidige systeem dat ze zich nauwelijks nog voor kon stellen dat iemand er problemen mee had.
Natuurlijk vonden de meeste mannen het niet prettig om hun vriendin of vrouw met een ander naar bed te laten gaan, maar uiteindelijk was het toch goed voor heel Eurica? Uiteindelijk, na honderden jaren, zouden er alleen nog maar fantastische, getalenteerde mensen bestaan. Hoe zou iemand daar een bezwaar tegen kunnen hebben?
“Ik zie aan je dat je er niet veel van begrijpt, en dat kan ik je ook niet goed kwalijk nemen. Je ziet eruit alsof je bent opgegroeid in een rijke familie, klopt dat?”
Lianne knikte en was blij dat het werd gezien als onbeleefd om te vragen op welk gen je gefokt was. Ze had die vraag nog nooit gekregen en had er ook geen antwoord op, ze kon moeilijk zeggen dat ze was gefokt op het schrijven van romannetjes, maar haar familie was redelijk belangrijk dus het was duidelijk dat ze niet ‘zomaar’ geboren was.
“Mijn ex-vrouw ook… maar ik niet. Ik ben nergens voor geboren, ik ben gewoon mezelf, net als iedereen in mijn familie.”
Lianne staarde de man verbaasd aan, tot ze besefte dat het wel heel onbeleefd was. Ze dacht niet dat ze ooit contact had gehad met iemand die uit een dusdanig lage bevolkingsklasse kwam dat hij zomaar geboren was, uit liefde… en juist van Andreas had ze dat niet verwacht, met zijn arrogantie en zijn duidelijke talent. Ze was er vanuit gegaan dat hij op creativiteit gefokt was en ze vermoedde dat de meeste mensen dat dachten. Vertelde hij hier nu een groot geheim of was het iets wat de meeste mensen wel wisten maar waar over gezwegen werd?
“Onvoorstelbaar, he? Mijn talenten zijn helemaal van mezelf, de staat heeft er niets mee te maken, en ik geloof dat de President het daar best moeilijk mee heeft.”
Dat soort dingen waren al genoeg om hem voor ondervraging mee te nemen, maar Lianne wist dat ze moest wachten tot ze meer wist, meer informatie had. Ze merkte echter dat ze gefascineerd was door deze man, die blijkbaar bij zijn geboorte in het geheel niet bevoordeeld was geweest. Hoe had een fantastisch schrijver kunnen opgroeien in de achterbuurten? Want dat waren de enige wijken waar de staat zich niet mee bemoeide, alleen mensen uit de achterbuurten mochten doen wat ze wilden, zolang ze de staat maar niet lastigvielen.
Ook daar waren ongetwijfeld heel veel mensen die plannen hadden om de President te vermoorden, maar daar werd Lianne nooit op afgestuurd. Ze wist niet precies wat er dan wel met die mensen gebeurde, maar ze kwamen in ieder geval nooit naar buiten met hun ideeën… Stephen maakte zich geen zorgen om dat soort mensen. Waarschijnlijk werden ze gewoon gearresteerd zonder proces, omdat toch niemand ze zou missen, behalve mensen die net zo onbelangrijk waren als zij.
Nu begreep ze nog beter waarom Andreas werd gezien als gevaarlijk, maar ze begreep niet waarom Petra haar dit niet verteld had. Ze kon het toch niet gewoon vergeten zijn? Dit was belangrijke informatie… ze had er niet naar gevraagd, natuurlijk, omdat ze gewend was dat haar slachtoffers in de hogere klassen thuishoorden.
“Dat is zo anders dan ik gewend ben, dat ik niet goed weet wat ik moet zeggen… het spijt me, ik wil je niet beledigen. Hoe ben je in vredesnaam in contact gekomen met je ex-vrouw en hoe ben je geworden wie je bent?”
Lianne wist dat dit geen flirtgedrag was, dat ze misschien wel buiten haar boekje ging, dat dit niet was wat Petra en Stephen van haar verwachtten, maar ze kon er niets aan doen. Ze wilde weten hoe het mogelijk was dat de beste schrijver van dit moment - als zijn uitgever tenminste gelijk had - een willekeurige combinatie van genen was, die bovendien als een van de weinigen uit de achterbuurten had weten te komen.
***