เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก...ตอนที่4
กลับมาอีกครั้งกับตอนที่สี่นะคะ
ในที่สุดรียากับแนนจ๋า ก็เข็นเรื่องนี้ออกมากันต่อจนสำเร็จ
พร้อมกับอาการไมเกรนขึ้นหัวกันทั้งคู่
เชิญสนุกกับการอ่านค่ะ
===============================
ขอบคุณแนนจ๋ามาก ที่ช่วยกันปวดหัวกับโปรเจ็คนี้
ขอบคุณ คุณVani_13 เจ้าของเรื่องตัวจริงที่ยอมให้พวกเราแปลเรื่องนี้มาณ ที่นี่ด้วยค่ะ
===============================
เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก
หัวเรื่อง: เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก
แนวเรื่อง: โรแม้นซ์, บ้าๆบอ หื่นกระจาย
เรตติ้ง : NC-17
คู่หลัก: Jin X Kazuya
เรื่องย่อ: คาเมะตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเมื่อต้องจ่ายหนี้จำนวนมหาศาล ซึ่งเขาไม่สามารถหามาชดใช้ได้ และแล้วจินได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือด้านการเงินแต่ยื่นข้อเสนอบางอย่างกับคาเมะ...
คำเตือน: เรื่องนี้อาจดิบเถื่อน และมีเนื้อหาและภาษาที่ค่อนข้างรุนแรง
Notes: ฟิคชั่นเรื่องนี้เจ้าของเรื่องคือคุณ vani_13ได้แต่งให้กับคุณ blue_orbs เพื่อเป็นของขวัญวันเกิด ทางคณะผู้แปลได้ทำการขออนุญาตจากคุณ vani_13 ซึ่งเป็นผู้เขียนก่อนจะกระทำการแปลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ไม่อนุญาตให้ผู้อื่นกระทำการคัดลอกฟิคชั่นเรื่องนี้ไปกระทำการใดๆ เพื่อการค้า หรือส่งต่อเผยแพร่ที่อื่นทั้งสิ้น
=====================================
เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก...ตอนที่4
“คาเมะทำไมวันนี้ดูหน้าตาของนายมีความสุขจังล่ะ มีเรื่องอะไรดีๆ หรือเปล่า?” ยูอิจิเอ่ยถามเพื่อนรักที่เข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉีกกว้างเต็มใบหน้า
“ปะ...เปล่า...ไม่มีอะไรสักหน่อย”
“แล้วผู้ชายคนเมื่อวานนี้เป็นใครกัน?” ยูอิจิถามอีก พร้อมกับเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ
“เขาไม่ใช่คนสำคัญอะไรหรอกน่า”
“นายก็บอกมาสิว่าเขาเป็นใคร?” โคคิเพื่อนอีกคนหนึ่งเข้ามาแทรกในบทสนทนา
“ดูท่าทางคนนั้นจะเป็นคนสำคัญสำหรับนายนะ ไม่อย่างนั้นนายคงไม่ทิ้งฉันไปกับเขาหรอก” ยูอิจิพูด พร้อมกับถอนลมหายใจออกมา
“เขาเป็นใครกัน?”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า, เขาก็เป็นแค่ใครบางคนที่...ฉันรู้จัก” คาซึยะแก้ตัวออกมาอย่างขอไปที
“ใครบางคนที่นายรู้จัก, ฮ๊า? เขาเป็นเพื่อนเก่าของนายหรือไง? ฉันรู้จักนายมา...เกือบจะห้าปีแล้วนะ ฉันยังไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย เขาเป็นใครบางคนที่นายรู้จักมาก่อนรู้จักฉันหรือไง? นี่นายกำลังมีเรื่องปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม?” ยูอิจิตะโกนถามออกมาเป็นชุด
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะยูอิจิ...” ร่างบางเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เมื่อถูกโจมตีจากหลายๆ คำถามที่เขาไม่สามารถตอบออกมาได้
“แล้วเขาเป็นใครล่ะ?” โคคิถามแทรกขึ้นมา
“นี่นายจะหุบปากเงียบไปก่อนได้ไหมโคคิ?” ยูอิจิตะโกนออกมาเพราะเกิดความรำคาญ เมื่อบทสนทนาถูกก่อกวนโดยโคคิอย่างต่อเนื่อง
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันนี่ว่าคนที่พวกนายพูดถึงอยู่เนี่ยเป็นใคร” โคคิยังคงแทรกขึ้นมา
“บอกฉันมาเถอะคาเมะ ว่าเขาเป็นอะไรกับนายกันแน่?” ยูอิจิใช้สายตาจ้องมาที่คาซึยะ ทำให้ร่างบางไม่มีโอกาสที่จะปิดบัง
“ได้โปรดเถอะ...ยูอิจิ นายอย่าถามอะไรฉันอีกเลย...” ร่างบางเอ่ยขอร้องออกมา ก่อนที่ยูอิจิจะถอนหายใจ เขารู้ดีกว่าไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรเขาก็ไม่สามารถง้างปากให้คนตัวเล็กพูดความจริงออกมาได้แน่
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่านายกับหมอนั่นมีความสัมพันธ์กันยังไง แต่ฉันไม่ชอบขี้หน้าหมอนั่นเลย ยังไงเวลานายอยู่กับหมอนั่นนายต้องระวังตัวด้วยล่ะคาเมะ” ยูอิจิกล่าวเตือน ก่อนจะเอื้อมมือไปยีหัวเพื่อนรักเป็นการแสดงว่าเขาไม่ได้โกรธอีกฝ่าย ทำให้คาซึยะยิ้มออกมาได้อีกครั้ง
“แล้วตกลงหมอนั่นเป็นใครกันแน่?” โคคิยังคงยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความอยากรู้
“ไอ้บ้าเอ๊ย หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะโคคิ!” ยูอิจิอดไม่ได้ที่จะไล่เพื่อนจอมป่วนออกไป
+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+
“ไอติม, ไอติม, ไอศกรีม! เย้~” คาซึยะตะโกนออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะกระโดดโลดเต้นจากขาข้างหนึ่งไปยังขาอีกข้างหนึ่งสลับกันไปมา ขณะที่เขากำลังเดินกับกลุ่มเพื่อนๆ เพื่อมุ่งหน้าไปกินไอศกรีมกัน
“นายหยุดทำอย่างนั้นได้ไหม? มันดูเหมือนเด็กห้าขวบเลย” โคคิตะคอกออกมาอย่างเหลืออด
“ก็ฉันมีความสุขนี่ ฉันไม่ได้ทานไอศกรีมมานานแล้วนะ” คำตอบของคนตัวเล็กทำให้ยูอิจิและโคคิต้องหันมามองหน้ากันก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา มันเป็นเวลานานแล้วเหมือนกันที่เขาไม่ได้เห็นเพื่อนตัวเล็กของเขามีรอยยิ้มเช่นนี้
จู่ๆ ร่างเล็กก็หยุดเดินอย่างกะทันหัน จนกลุ่มเพื่อนๆ ที่เดินตามมาเดินเข้ามากระแทกใส่ร่างบาง
“เฮ้ย นายอย่าหยุดเดินเฉยๆ แบบนี้สิ”
“ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ไปกินไอศกรีมแล้วดีกว่า เอาไว้ค่อยไปกินด้วยกันคราวหน้านะ” คนตัวเล็กฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะหลังเดินกลับทันที
“อะไรกัน? เมื่อกี้นายยังตื่นเต้นที่จะได้กินไอศกรีมอยู่เลย แล้วไงถึงเปลี่ยนใจปุ๊บปั๊บแบบนี้ล่ะ” โคคิโต้กลับมา
“ก็ฉันเปลี่ยนใจแล้วนี่ กลับไปกันเถอะ” ร่างบางตอบก่อนจะหันไปหาเพื่อนทั้งสอง แล้วลากพวกเขาออกมา
แต่ไม่ทันที่ทั้งสามคนจะกลับไป ร่างสูงสองร่างก็ปรากฏสู่สายตาเสียก่อน
“จิน นายนี่เป็นจอมตะกละเสียจริง” ยามะพีชี้ไปที่ไอศกรีมของเพื่อนรัก
“นายเนี่ยนะที่เป็นคนมาว่าฉัน...” เขาหยุดนิ่ง ขณะที่สายตามองไปที่กลุ่มเพื่อนสามคน เขาผลักยามะพีให้ออกห่างก่อนจะเดินผ่านคาซึยะไปหน้าตาเฉย
ยามะพีชำเลืองมองเพื่อนของเขาและคาซึยะ แล้วโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามจินออกไป
“นายก็รู้นี่...การที่นายทำเป็นเมินเฉยเย็นชาใส่เขาแบบนี้ มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอก อย่างน้อยนายก็น่าจะบอกอะไรบางอย่างกับเด็กคนนั้นเถอะ” และเป็นครั้งแรกที่หลังจากที่ยามะพีเสนออะไรออกมาแล้วเพื่อนของเขาพยักหน้าตกลง จนยามะพีไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจของตัวเองไว้ได้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากเดินตามจินไป
คาซึยะมองตามแผ่นหลังของจินที่หายลับไปจากสายตา พร้อมกับเริ่มรู้สึกถึงความห่างเหินระหว่างพวกเขาทั้งสอง
“ดูสิ รู้สึกไอ้เพื่อนปริศนาของนายมันตั้งใจเมินใส่นายนะ” คาซึยะไม่ตอบคำถาม เขาอาจจะคาดหวังกับมันมากเกินไปก็เป็นได้ แต่หลังจากที่ผ่านเรื่องเมื่อคืนนั้นมาแล้ว อย่างน้อยจินก็น่าจะแวะทักทายเขาขณะเดินสวนกันสักนิด แต่เขาก็คิดผิดจนได้
นี่ถ้าเขามีพรวิเศษ เขาอยากสามารถอ่านใจคนได้จัง
“ผู้ชายคนนี้เหรอที่พวกนายเพิ่งพูดถึงกันน่ะ?” โคคิถามออกมา ก่อนที่ยูอิจิจะพยักหน้ารับแทน
“ฉันจะกลับบ้านนะ”
“อะไรกัน? แล้วนายจะไม่กินไอศกรีมแล้วหรือไง?”
“เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” คนตัวเล็กรีบโบกมือลาเพื่อนๆ ก่อนจะรีบเดินหนี
โคคิและยูอิจิได้แต่มองแผ่นหลังของเพื่อนที่เดินจากไป
“หมอนั่นเป็นอะไรไปน่ะ? ท่าทางของคาเมะดูแปลกไปนะ” โคคิพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะโคคิ แต่ฉันว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นแน่”
+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+
(ต่อข้างล่างนะคะ พื้นที่โพสต์ไม่พอแล้วค่ะ)
ในที่สุดรียากับแนนจ๋า ก็เข็นเรื่องนี้ออกมากันต่อจนสำเร็จ
พร้อมกับอาการไมเกรนขึ้นหัวกันทั้งคู่
เชิญสนุกกับการอ่านค่ะ
===============================
ขอบคุณแนนจ๋ามาก ที่ช่วยกันปวดหัวกับโปรเจ็คนี้
ขอบคุณ คุณVani_13 เจ้าของเรื่องตัวจริงที่ยอมให้พวกเราแปลเรื่องนี้มาณ ที่นี่ด้วยค่ะ
===============================
เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก
หัวเรื่อง: เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก
แนวเรื่อง: โรแม้นซ์, บ้าๆบอ หื่นกระจาย
เรตติ้ง : NC-17
คู่หลัก: Jin X Kazuya
เรื่องย่อ: คาเมะตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเมื่อต้องจ่ายหนี้จำนวนมหาศาล ซึ่งเขาไม่สามารถหามาชดใช้ได้ และแล้วจินได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือด้านการเงินแต่ยื่นข้อเสนอบางอย่างกับคาเมะ...
คำเตือน: เรื่องนี้อาจดิบเถื่อน และมีเนื้อหาและภาษาที่ค่อนข้างรุนแรง
Notes: ฟิคชั่นเรื่องนี้เจ้าของเรื่องคือคุณ vani_13ได้แต่งให้กับคุณ blue_orbs เพื่อเป็นของขวัญวันเกิด ทางคณะผู้แปลได้ทำการขออนุญาตจากคุณ vani_13 ซึ่งเป็นผู้เขียนก่อนจะกระทำการแปลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ไม่อนุญาตให้ผู้อื่นกระทำการคัดลอกฟิคชั่นเรื่องนี้ไปกระทำการใดๆ เพื่อการค้า หรือส่งต่อเผยแพร่ที่อื่นทั้งสิ้น
=====================================
เพียงเธอหลับตา, เธอจะได้พบความรัก...ตอนที่4
“คาเมะทำไมวันนี้ดูหน้าตาของนายมีความสุขจังล่ะ มีเรื่องอะไรดีๆ หรือเปล่า?” ยูอิจิเอ่ยถามเพื่อนรักที่เข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉีกกว้างเต็มใบหน้า
“ปะ...เปล่า...ไม่มีอะไรสักหน่อย”
“แล้วผู้ชายคนเมื่อวานนี้เป็นใครกัน?” ยูอิจิถามอีก พร้อมกับเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ
“เขาไม่ใช่คนสำคัญอะไรหรอกน่า”
“นายก็บอกมาสิว่าเขาเป็นใคร?” โคคิเพื่อนอีกคนหนึ่งเข้ามาแทรกในบทสนทนา
“ดูท่าทางคนนั้นจะเป็นคนสำคัญสำหรับนายนะ ไม่อย่างนั้นนายคงไม่ทิ้งฉันไปกับเขาหรอก” ยูอิจิพูด พร้อมกับถอนลมหายใจออกมา
“เขาเป็นใครกัน?”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า, เขาก็เป็นแค่ใครบางคนที่...ฉันรู้จัก” คาซึยะแก้ตัวออกมาอย่างขอไปที
“ใครบางคนที่นายรู้จัก, ฮ๊า? เขาเป็นเพื่อนเก่าของนายหรือไง? ฉันรู้จักนายมา...เกือบจะห้าปีแล้วนะ ฉันยังไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย เขาเป็นใครบางคนที่นายรู้จักมาก่อนรู้จักฉันหรือไง? นี่นายกำลังมีเรื่องปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม?” ยูอิจิตะโกนถามออกมาเป็นชุด
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะยูอิจิ...” ร่างบางเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เมื่อถูกโจมตีจากหลายๆ คำถามที่เขาไม่สามารถตอบออกมาได้
“แล้วเขาเป็นใครล่ะ?” โคคิถามแทรกขึ้นมา
“นี่นายจะหุบปากเงียบไปก่อนได้ไหมโคคิ?” ยูอิจิตะโกนออกมาเพราะเกิดความรำคาญ เมื่อบทสนทนาถูกก่อกวนโดยโคคิอย่างต่อเนื่อง
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกันนี่ว่าคนที่พวกนายพูดถึงอยู่เนี่ยเป็นใคร” โคคิยังคงแทรกขึ้นมา
“บอกฉันมาเถอะคาเมะ ว่าเขาเป็นอะไรกับนายกันแน่?” ยูอิจิใช้สายตาจ้องมาที่คาซึยะ ทำให้ร่างบางไม่มีโอกาสที่จะปิดบัง
“ได้โปรดเถอะ...ยูอิจิ นายอย่าถามอะไรฉันอีกเลย...” ร่างบางเอ่ยขอร้องออกมา ก่อนที่ยูอิจิจะถอนหายใจ เขารู้ดีกว่าไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรเขาก็ไม่สามารถง้างปากให้คนตัวเล็กพูดความจริงออกมาได้แน่
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่านายกับหมอนั่นมีความสัมพันธ์กันยังไง แต่ฉันไม่ชอบขี้หน้าหมอนั่นเลย ยังไงเวลานายอยู่กับหมอนั่นนายต้องระวังตัวด้วยล่ะคาเมะ” ยูอิจิกล่าวเตือน ก่อนจะเอื้อมมือไปยีหัวเพื่อนรักเป็นการแสดงว่าเขาไม่ได้โกรธอีกฝ่าย ทำให้คาซึยะยิ้มออกมาได้อีกครั้ง
“แล้วตกลงหมอนั่นเป็นใครกันแน่?” โคคิยังคงยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความอยากรู้
“ไอ้บ้าเอ๊ย หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะโคคิ!” ยูอิจิอดไม่ได้ที่จะไล่เพื่อนจอมป่วนออกไป
+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+
“ไอติม, ไอติม, ไอศกรีม! เย้~” คาซึยะตะโกนออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะกระโดดโลดเต้นจากขาข้างหนึ่งไปยังขาอีกข้างหนึ่งสลับกันไปมา ขณะที่เขากำลังเดินกับกลุ่มเพื่อนๆ เพื่อมุ่งหน้าไปกินไอศกรีมกัน
“นายหยุดทำอย่างนั้นได้ไหม? มันดูเหมือนเด็กห้าขวบเลย” โคคิตะคอกออกมาอย่างเหลืออด
“ก็ฉันมีความสุขนี่ ฉันไม่ได้ทานไอศกรีมมานานแล้วนะ” คำตอบของคนตัวเล็กทำให้ยูอิจิและโคคิต้องหันมามองหน้ากันก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา มันเป็นเวลานานแล้วเหมือนกันที่เขาไม่ได้เห็นเพื่อนตัวเล็กของเขามีรอยยิ้มเช่นนี้
จู่ๆ ร่างเล็กก็หยุดเดินอย่างกะทันหัน จนกลุ่มเพื่อนๆ ที่เดินตามมาเดินเข้ามากระแทกใส่ร่างบาง
“เฮ้ย นายอย่าหยุดเดินเฉยๆ แบบนี้สิ”
“ฉันคิดว่าวันนี้ฉันไม่ไปกินไอศกรีมแล้วดีกว่า เอาไว้ค่อยไปกินด้วยกันคราวหน้านะ” คนตัวเล็กฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะหลังเดินกลับทันที
“อะไรกัน? เมื่อกี้นายยังตื่นเต้นที่จะได้กินไอศกรีมอยู่เลย แล้วไงถึงเปลี่ยนใจปุ๊บปั๊บแบบนี้ล่ะ” โคคิโต้กลับมา
“ก็ฉันเปลี่ยนใจแล้วนี่ กลับไปกันเถอะ” ร่างบางตอบก่อนจะหันไปหาเพื่อนทั้งสอง แล้วลากพวกเขาออกมา
แต่ไม่ทันที่ทั้งสามคนจะกลับไป ร่างสูงสองร่างก็ปรากฏสู่สายตาเสียก่อน
“จิน นายนี่เป็นจอมตะกละเสียจริง” ยามะพีชี้ไปที่ไอศกรีมของเพื่อนรัก
“นายเนี่ยนะที่เป็นคนมาว่าฉัน...” เขาหยุดนิ่ง ขณะที่สายตามองไปที่กลุ่มเพื่อนสามคน เขาผลักยามะพีให้ออกห่างก่อนจะเดินผ่านคาซึยะไปหน้าตาเฉย
ยามะพีชำเลืองมองเพื่อนของเขาและคาซึยะ แล้วโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามจินออกไป
“นายก็รู้นี่...การที่นายทำเป็นเมินเฉยเย็นชาใส่เขาแบบนี้ มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอก อย่างน้อยนายก็น่าจะบอกอะไรบางอย่างกับเด็กคนนั้นเถอะ” และเป็นครั้งแรกที่หลังจากที่ยามะพีเสนออะไรออกมาแล้วเพื่อนของเขาพยักหน้าตกลง จนยามะพีไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจของตัวเองไว้ได้ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากเดินตามจินไป
คาซึยะมองตามแผ่นหลังของจินที่หายลับไปจากสายตา พร้อมกับเริ่มรู้สึกถึงความห่างเหินระหว่างพวกเขาทั้งสอง
“ดูสิ รู้สึกไอ้เพื่อนปริศนาของนายมันตั้งใจเมินใส่นายนะ” คาซึยะไม่ตอบคำถาม เขาอาจจะคาดหวังกับมันมากเกินไปก็เป็นได้ แต่หลังจากที่ผ่านเรื่องเมื่อคืนนั้นมาแล้ว อย่างน้อยจินก็น่าจะแวะทักทายเขาขณะเดินสวนกันสักนิด แต่เขาก็คิดผิดจนได้
นี่ถ้าเขามีพรวิเศษ เขาอยากสามารถอ่านใจคนได้จัง
“ผู้ชายคนนี้เหรอที่พวกนายเพิ่งพูดถึงกันน่ะ?” โคคิถามออกมา ก่อนที่ยูอิจิจะพยักหน้ารับแทน
“ฉันจะกลับบ้านนะ”
“อะไรกัน? แล้วนายจะไม่กินไอศกรีมแล้วหรือไง?”
“เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” คนตัวเล็กรีบโบกมือลาเพื่อนๆ ก่อนจะรีบเดินหนี
โคคิและยูอิจิได้แต่มองแผ่นหลังของเพื่อนที่เดินจากไป
“หมอนั่นเป็นอะไรไปน่ะ? ท่าทางของคาเมะดูแปลกไปนะ” โคคิพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะโคคิ แต่ฉันว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นแน่”
+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+_+
(ต่อข้างล่างนะคะ พื้นที่โพสต์ไม่พอแล้วค่ะ)