Папіць гарбаты
Дзяўчынка пад мілагучным імем Эль практыкуе кастанэдаўскія мудрасьці, каб бачыць усьвядомленыя сны. “Мая запаветная мара паляцець у сьне на Луну”, - усьмешліва прызнаецца яна.
- Эль, а навошта ўсё гэта табе патрэбна? - нараджаецца ў мяне нянадта ўзьнёслае.
- Ну… Бачыць усьвядомленыя сны мае такі ж сэнс, як піць гарбату. Але ўсе мы п’ем
гарбату!
І я зразумела,
І я зразумела, што любое дзеяньне ў жыцьці - гэта як папіць гарбаты: найглыбейшы сэнс і найглыбейшая бессэнсоўнасьць.
Але можна ладзіць прыгожыя чайныя цырымоніі, а можна сёрбаць гарбату шэрым ранкам на кухні, утаропіўшыся ў целек і думаючы не пра тое, што ў целеку, а “які ацтойны ранак!” Можна піць матэ, як аргенцінец Картасар: у “Гульні ў клясыкі” ён мэтафізычна спасьцігае сутнасьць матэ некалькі старонак.