[fic YBGD] Fan(ta)cy…. ของคู่รักโรคจิต -___-lll (3/3)
Title Fan(ta)cy…. ของคู่รักโรคจิต -___-lll (3/3)
By pop
Pairing YBGD
Rate NC-17
Warning Crackfic / Cross dress
a/n คุณ นายฯ มาแว้วววว แหะๆ หลังจากโดนบีบคอไปหลายรอบ ก็เข็นคุณนายออกมาซักที มารอบนี้ก็ยังไม่พ้นห้องนอน เอิ๊กส์ แถมพ่วงด้วยความโรคจิตอีกนิดหน่อย
a/n 2 ตอนนี้กะเอาฮาไม่ได้เอาหื่น พวกมันบร้า อย่าคิดมาก ฮืออ (T^T)
a/n 3 อ่านจบแล้วห้ามขู่ฆ่าเค้า หรือวางแผนลอบทำร้ายเค้าเด็ดขาด.... สัญญานะ....
(1/3) (2/3)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยองเบทำหน้าเหวอ
เขางงจริงจัง งงกับการเปลี่ยนอารมณ์ฉับพลันของจียง เมื่อกี๊ยังระทวยอยู่เลย ทำไมจู่ๆ วีนอีกแล้ววะ?
ยองเบที่ยังเหวอๆ งงๆ มองตามนิ้วเล็กๆ สั่นๆ ที่ชี้มาทางตัวเอง.... ก้มลง....
แล้วทงยองเบก็หัวเราะดังลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆ”
เออว่ะ เขาดูโรคจิตจริงๆ ด้วยว่ะ โรคจิตที่สุดเลยว่ะ
เห็นจียงทำท่าขนลุกขนพองเลยอยากแกล้ง ยองเบลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าหาจียงทั้งแบบนั้น แน่นอน คนตัวเล็กกรีดร้อง แล้วคลานหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
“จี...โยง.... อย่าหนีน้า....” ยกแขนสองข้างขึ้นแล้วเดินช้าๆ เหมือนซอมบี้เข้าหา ต้องเป็นซอมบี้โรคจิตด้วยนะเพราะว่า....
อะแฮ่ม.... อย่าลืมนะครับ ยองเบใส่เดรสผ้ายืดสีดำรัดรูปอยู่นะครับ แล้วก็ เมื่อกี๊ยองเบเพิ่งอาบน้ำมา ข้างในเลยไม่มีอะไรเลยครับ แล้วก็....เมื่อกี๊ยองเบเพิ่งทำอะไรให้จียงไปล่ะครับ... เพราะงั้นก็เลย... เหอๆๆๆ
“จี....โยงงงง....” ยังคงแกล้งเดินท่าซอมบี้โรคจิตใส่คนที่โกยกระโปรงคลานหนี ยองเบหัวเราะตัวเอง เขาคงดูสยองเป็นบ้า ในที่สุดจียงก็ไปจนมุมอยู่ชิดปลายเตียง ยองเบโดดตะครุบเอาไว้ได้ คนตัวบางพยายามตะกายขึ้นเตียงแต่ยองเบลากกลับลงมา จียงทั้งร้องทั้งดิ้น ทั้งหัวเราะ... ใช่ หัวเราะ
เพราะถึงแม้ยองเบจะดูโรคจิต แต่มันก็.... อ่ะนะ...
“นายจะกลัวทำไม นี่ยองเบน้อยนะ ทำเป็นไม่รู้จักไปได้”
ไม่พูดเปล่า คว้ามือคนที่ยังร้องแว้กๆ ให้ตะปบปั่บลงไปด้วย จียงร้องวี๊ดแล้วหัวเราะ ทำท่าขนลุกขนพองกระโปรงพอง
“ก็มัน... ยองเบนายไปดูตัวเองในกระจกเลยไป โคตรโรคจิต!!” จียงยังหัวเราะตัวงอ หัวเราะจนน้ำตาซึม ยองเบก็หัวเราะด้วย แต่จริงๆ นะ... เอาจริงๆ นะ เขาอยากทำอย่างอื่นมากกว่า
คนตัวหนาเลยหยุดเสียงหัวเราะของจียงด้วยการลากมาจูบ ใช่ ลากคอมาจูบจนหนำใจ พอละออกทีนี้เป็นจียงที่เกาะติดไหล่เขาบ้างละ
“เราก็โรคจิตพอกันทั้งคู่นั่นแหละจียง นายไม่ส่องกระจกดูตัวเองมั่งล่ะ”
ยองเบดึงจมูกเล็กๆ นั่นเล่นอย่างมันเขี้ยว จียงยู่หน้า
“สรุป พวกเราเป็นคู่รักโรคจิตสินะ” พูดจบก็หัวเราะคิกคัก ยองเบเลยลากมาจูบอีก เขากดจียงราบลงกับพื้น ก่อนจะคุกเข่าคร่อมขังคนตัวบางไว้ด้วยร่างกายตัวเอง มือหนาข้างหนึ่งลูบไล้รูปรอยที่เห็นเด่นจากชุดรัดรูปของตัวเองเล่น
“อยากให้ถอดหรือเปล่า” เป็นจียงที่ส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ... อยากทำแบบนี้มากกว่า” แล้วคนตัวเล็กก็ยันตัวขึ้นนั่ง ผลักเขานอนหงาย แล้วลิ้นร้ายกาจก็เข้าแทนที่มือของยองเบเมื่อครู่
คนตัวหนาหูอื้อตาลาย ควอนจียงร้ายกาจยิ่งนัก
“จียง... นี่เสื้อร้านพี่นายนะ” แต่ขนาดจะสิ้นสติยองเบยังมีสำนึกผิดชอบ
“ฉันซื้อ” จียงเงยหน้าขึ้นตอบสั้นๆ ก่อนจะก้มลงจัดการกับยองเบต่อ “ไว้ให้นายใส่” เงยขึ้นมาต่ออีกประโยคแล้วก้มลง คราวนี้เอามือรวบมันขึ้นมาแล้วพยายามงับเข้าปาก แต่มันติดผ้า เลยงับได้นิดเดียว ยองเบนอนเหยียดยาว หายใจติดขัด เขาเหมือนตายแล้วขึ้นสวรรค์ แต่แล้วจียงก็หยุด
“ยองเบ... อยากทำอะไรต่อ” ยองเบลืมตาขึ้นมอง จียงกางขาคร่อมร่างเขา มือสองข้างกอบกระโปรงฟูฟ่องขึ้นมาไว้รอบเอว ตัวเสื้อเกาะอกด้านบนหลุดลุ่ย เผยให้เห็นร่องรอยสีสวยบนผิวขาว
ยองเบจับจ้องภาพของคนตรงหน้า เก็บมันไว้ในความทรงจำ ก่อนมือใหญ่ร้อนผ่าวจะยกขึ้นลูบไล้รอยสีกุหลาบที่โผล่พ้นเสื้อเกาะอก จียงสะท้าน
“ไม่ต้องถอดชุดนะจียง.... ทำแบบนี้แหละ... ได้ไหม?” ยองเบอ้อนวอนเสียงแผ่ว จียงเลิกคิ้วข้างหนึ่ง
“แล้วนายไม่ถอดเหรอ”
“อยากให้ถอดไหมล่ะ” ยองเบย้อนถาม จียงส่ายหน้า สองมือละจากกระโปรงตัวเอง ทำให้มันตกลงคลุมต้นขาของทั้งสอง มือร้ายกาจนั่นเลิกชายชุดเดรสสีดำขึ้น จนมันไปกองอยู่รอบเอวสอบ
“แค่นี้ก็พอ” ดวงตาที่เงยมาสบวาววับเต็มไปด้วยความหิวกระหาย ยองเบหัวเราะดังลั่น
“พวกเราเป็นคู่รักโรคจิตจริงๆ ด้วยแหละ”
จียงยิ้มรับกว้างขวาง ก่อนจะโดนยองเบเกี่ยวคอลงไปจูบ แล้วพลิกร่างขึ้นอยู่ด้านบน....
คู่รักโรคจิตพันตูกันต่อบนพื้นห้อง.... ไม่มีใครสนใจกลับขึ้นเตียงด้วยซ้ำ....
“ยองเบ๊!!!!!!”
เสียงเล็กตะโกนแหวจากอีกฟากรั้วทำเอาชเวซึงฮยอนต้องย่นคอ
เขารดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านทีไรได้เรื่องทุกที คนหล่อยืดคอที่เมื่อกี๊เพิ่งย่นมองข้ามขอบรั้ว เห็นเจ้าเพื่อนบ้านตัวเตี้ยวิ่งตั้บๆ หน้าตั้งไปหาคุณนายของมัน ปากก็ขานยาวเหยียด
“จ๋า... จียงมีอะรายยยย”
คนหล่อถอนใจส่ายหน้า ไอ้กลัวเมียเอ๊ย จียงมันกำยองเบไว้ในอุ้งมือจริงๆ ชี้ไม้บอกให้เป็นนก ยองเบยังบอกว่านกเลย
ครู่เดียวก็เห็นไอ้คนกลัวเมียแบกตะกร้าผ้าออกมาตาก ขอแวะไปแซวมันซักหน่อย เขาทิ้งสายยางลงแถวโคนต้นไม้ แล้วเดินไปเกาะรั้ว
“ยองเบอา....” เสียงทุ้มๆ ที่ทักทำให้ยองเบหันไปมอง
“อ่าว ว่าไงซึงฮยอน” ยิ้มตาปิดทักทาย มือก็ตากผ้าต่อ
“ฉันว่า... ฉันคงไม่มีเมียดีกว่าว่ะ” เจ้าเพื่อนบ้านถอนใจอย่างเสแสร้ง แล้วแกล้งมองยองเบอย่างสมเพช
“ทำไมวะ” แต่ยองเบยังไม่รับมุข
“ก็มีเมียแล้วเป็นแบบนายเนี่ย...” ถอนใจอย่างเสแสร้งอีกรอบ คราวนี้ยองเบเข้าใจแล้ว ว่ามันหลอกด่าเขาว่ากลัวเมีย แต่... ชเวซึงฮยอนเอ๋ย แกมันความรู้ยังด้อยต้องเร่งศึกษา แกไม่มีทางรู้หรอก ว่ากำไรของการมีเมียเนี่ย คืออะไรบ้าง ยองเบนึกถึงเมื่อคืนแล้วหัวเราะหึหึ เขามองชุดเดรสผ้ายืดรัดรูปในมือ หัวเราะอีกสองหึแล้วสะบัดมัน... ตาก...
“ชุดใครวะ” ชเวซึงฮยอนทำหน้านิ่ว (และอยากรู้) ถามมาจากอีกฟากของรั้ว
“อ้อ ชุดจากร้านพี่สาวจียงน่ะ” ยองเบไม่ได้โกหกนะเออ ซึงฮยอนทำหน้าเหมือนเข้าใจ แล้วกลับไปดราม่าเรื่องไม่อยากมีเมียให้โดนจิกหัวใช้ต่อ แต่ก็ต่อได้ไม่นาน เมื่อ....
“งั้นนายก็ลองไปเป็นเมียเขาสิวะ ซึงฮยอน จะได้เป็นคนจิกหัวใช้ไง” เสียงเล็กๆ ตวัดวุ้บมาจากในบ้าน ยองเบหันไปยิ้มหวานให้จียงที่เดินถือตะกร้าไม้หนีบผ้ามาส่งให้ แล้วยิ่งหัวเราะมากขึ้นเมื่อซึงฮยอนทำหน้าเหมือนโดนเอายาขมกรอกปาก
“ไอ้จียง ไอ้บ้า แกคิดได้ไงวะ” โวยวายใส่อีกนิด ก่อนจะโบกมือลา ยอมแพ้ กลับไปรดน้ำต้นไม้ต่อ
“ให้ไปเป็นเมียคนอื่นเหรอ ไอ้จียง ไอ้บ้า ฉันไม่เหมือนแกหรอกนะเว้ย” คนหล่อคิดอย่างอารมณ์เสียแล้วเลยพาลเอานิ้วกดปลายสายยาง น้ำพุ่งอย่างแรงออกไปนอกรั้ว
เสียง เฮ้ย! ดังลั่นทำเอาใจชเวซึงฮยอนตกไปอยู่ตาตุ่ม เขาทิ้งสายยาง วิ่งออกไปหน้าบ้าน
วิ่งออกมาแล้วก็ต้องหยุดกึก
เอ่อ.... กุจะรอดมั้ยวะ จะโดนฆ่ามั้ย ก็ที่เปียกมะล่อกมะแลกอยู่หน้าบ้านเขาอ่ะ....
พี่ชายตัวสูงบนฮาร์เลย์คันเบ่อเริ่ม หน้าขาวๆ จมูกโด่งๆ ตาเรียวยาวกับหนวดบางๆ เหนือริมฝีปากที่ตอนนี้เม้มสนิท ถึงพี่แกจะดึงฮู้ดแจกเกทขึ้นมาคลุมไว้หมด แต่ไอ้นั่นแหละที่น่าห่วง... ก็แจกเกทนั่นน่ะ ท่าทางแพงไม่ใช่เล่น
ชเวซึงฮยอนกลืนน้ำลายเอื้อก
“เอ่อ... พี่ฮะ... ผม...ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่นอกรั้วบ้าน”
พี่ชายตัวสูงบนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ปัดน้ำออกจากเสื้อตวัดสายตาขุ่นๆ มองเขาทีหนึ่ง ซึงฮยอนหันหลังวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้พี่เขาด้วยความเร็วทำสถิติ
“พี่ ผมขอโทษจริงๆ อ่ะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
พี่ชายตัวสูงดูเหมือนจะใจเย็นลงนิด มือขาวส่งผ้าเช็ดตัวคืนให้ ก่อนจะถอนใจ
“เออ ช่างเถอะ ฉันมันก็ซวยเองที่ขับรถผ่านตอนนายรดน้ำ”
ดวงตาเรียวคมกริบตวัดมามองเขาอีกรอบ ซึงฮยอนเข่าจะอ่อน เขาว่าเขาตาดุแล้วนะ แต่พี่คนนี้... ทำไมดุกว่าตูล่ะวะ
“อืม... เออนี่ ว่าแต่ นายรู้จักบ้านเลขที่นี้มั้ย” มือขาวกวักเรียกให้ไปดูที่อยู่บนกระดาษแผ่นหนึ่ง คนหล่อก็เอนเข้าไปดู
“อ่า.... /51.... แบบนี้น่าจะเป็นพวกหลังใหญ่ๆ ท้ายโครงการอ่ะพี่” ซึงฮยอนยืดตัวขึ้นบอกหลังจากอ่านที่อยู่ขยุกขยิกซักครู่ ไม่ทันเห็นว่าดวงตาเรียวดุมองเขาต่างจากเดิมนิดหน่อย
“อืม ขอบใจ” พี่เขาตอบเรียบๆ แล้วก็ตั้งท่าสตาร์ทเครื่องรถ
“บ้านนายเหรอ” หยิบหมวกกันน็อคขึ้นสวมแล้วหันมาถาม ซึงฮยอนพยักหน้าหงึก
“อืม... ว่างๆ จะมาหาใหม่”
แล้วพี่เขาก็ออกรถไป ทิ้งซึงฮยอนให้หัวเอียง งงกับที่พี่เขาพูดทิ้งไว้อยู่ตรงนั้น
“โหยยยยย ยองเบอา ดูสิ ฉันพูดไม่ทันขาดคำ ไอ้ซึงฮยอนก็จะมีสามีเป็นของตัวเองแล้วอา”
แล้วก็ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก
ซึงฮยอนกัดฟันกำมือ ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าไอ้เพื่อนบ้านโรคจิตกำลังปีนกระถางต้นไม้แอบมองเขาจากบ้านของพวกมัน
แต่ว่า....
ควอนจียง แกจะพูดให้ใจเสียทำไมกัน ฮึ?!
fin~
By pop
Pairing YBGD
Rate NC-17
Warning Crackfic / Cross dress
a/n คุณ นายฯ มาแว้วววว แหะๆ หลังจากโดนบีบคอไปหลายรอบ ก็เข็นคุณนายออกมาซักที มารอบนี้ก็ยังไม่พ้นห้องนอน เอิ๊กส์ แถมพ่วงด้วยความโรคจิตอีกนิดหน่อย
a/n 2 ตอนนี้กะเอาฮาไม่ได้เอาหื่น พวกมันบร้า อย่าคิดมาก ฮืออ (T^T)
a/n 3 อ่านจบแล้วห้ามขู่ฆ่าเค้า หรือวางแผนลอบทำร้ายเค้าเด็ดขาด.... สัญญานะ....
(1/3) (2/3)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยองเบทำหน้าเหวอ
เขางงจริงจัง งงกับการเปลี่ยนอารมณ์ฉับพลันของจียง เมื่อกี๊ยังระทวยอยู่เลย ทำไมจู่ๆ วีนอีกแล้ววะ?
ยองเบที่ยังเหวอๆ งงๆ มองตามนิ้วเล็กๆ สั่นๆ ที่ชี้มาทางตัวเอง.... ก้มลง....
แล้วทงยองเบก็หัวเราะดังลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆ”
เออว่ะ เขาดูโรคจิตจริงๆ ด้วยว่ะ โรคจิตที่สุดเลยว่ะ
เห็นจียงทำท่าขนลุกขนพองเลยอยากแกล้ง ยองเบลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าหาจียงทั้งแบบนั้น แน่นอน คนตัวเล็กกรีดร้อง แล้วคลานหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย
“จี...โยง.... อย่าหนีน้า....” ยกแขนสองข้างขึ้นแล้วเดินช้าๆ เหมือนซอมบี้เข้าหา ต้องเป็นซอมบี้โรคจิตด้วยนะเพราะว่า....
อะแฮ่ม.... อย่าลืมนะครับ ยองเบใส่เดรสผ้ายืดสีดำรัดรูปอยู่นะครับ แล้วก็ เมื่อกี๊ยองเบเพิ่งอาบน้ำมา ข้างในเลยไม่มีอะไรเลยครับ แล้วก็....เมื่อกี๊ยองเบเพิ่งทำอะไรให้จียงไปล่ะครับ... เพราะงั้นก็เลย... เหอๆๆๆ
“จี....โยงงงง....” ยังคงแกล้งเดินท่าซอมบี้โรคจิตใส่คนที่โกยกระโปรงคลานหนี ยองเบหัวเราะตัวเอง เขาคงดูสยองเป็นบ้า ในที่สุดจียงก็ไปจนมุมอยู่ชิดปลายเตียง ยองเบโดดตะครุบเอาไว้ได้ คนตัวบางพยายามตะกายขึ้นเตียงแต่ยองเบลากกลับลงมา จียงทั้งร้องทั้งดิ้น ทั้งหัวเราะ... ใช่ หัวเราะ
เพราะถึงแม้ยองเบจะดูโรคจิต แต่มันก็.... อ่ะนะ...
“นายจะกลัวทำไม นี่ยองเบน้อยนะ ทำเป็นไม่รู้จักไปได้”
ไม่พูดเปล่า คว้ามือคนที่ยังร้องแว้กๆ ให้ตะปบปั่บลงไปด้วย จียงร้องวี๊ดแล้วหัวเราะ ทำท่าขนลุกขนพองกระโปรงพอง
“ก็มัน... ยองเบนายไปดูตัวเองในกระจกเลยไป โคตรโรคจิต!!” จียงยังหัวเราะตัวงอ หัวเราะจนน้ำตาซึม ยองเบก็หัวเราะด้วย แต่จริงๆ นะ... เอาจริงๆ นะ เขาอยากทำอย่างอื่นมากกว่า
คนตัวหนาเลยหยุดเสียงหัวเราะของจียงด้วยการลากมาจูบ ใช่ ลากคอมาจูบจนหนำใจ พอละออกทีนี้เป็นจียงที่เกาะติดไหล่เขาบ้างละ
“เราก็โรคจิตพอกันทั้งคู่นั่นแหละจียง นายไม่ส่องกระจกดูตัวเองมั่งล่ะ”
ยองเบดึงจมูกเล็กๆ นั่นเล่นอย่างมันเขี้ยว จียงยู่หน้า
“สรุป พวกเราเป็นคู่รักโรคจิตสินะ” พูดจบก็หัวเราะคิกคัก ยองเบเลยลากมาจูบอีก เขากดจียงราบลงกับพื้น ก่อนจะคุกเข่าคร่อมขังคนตัวบางไว้ด้วยร่างกายตัวเอง มือหนาข้างหนึ่งลูบไล้รูปรอยที่เห็นเด่นจากชุดรัดรูปของตัวเองเล่น
“อยากให้ถอดหรือเปล่า” เป็นจียงที่ส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ... อยากทำแบบนี้มากกว่า” แล้วคนตัวเล็กก็ยันตัวขึ้นนั่ง ผลักเขานอนหงาย แล้วลิ้นร้ายกาจก็เข้าแทนที่มือของยองเบเมื่อครู่
คนตัวหนาหูอื้อตาลาย ควอนจียงร้ายกาจยิ่งนัก
“จียง... นี่เสื้อร้านพี่นายนะ” แต่ขนาดจะสิ้นสติยองเบยังมีสำนึกผิดชอบ
“ฉันซื้อ” จียงเงยหน้าขึ้นตอบสั้นๆ ก่อนจะก้มลงจัดการกับยองเบต่อ “ไว้ให้นายใส่” เงยขึ้นมาต่ออีกประโยคแล้วก้มลง คราวนี้เอามือรวบมันขึ้นมาแล้วพยายามงับเข้าปาก แต่มันติดผ้า เลยงับได้นิดเดียว ยองเบนอนเหยียดยาว หายใจติดขัด เขาเหมือนตายแล้วขึ้นสวรรค์ แต่แล้วจียงก็หยุด
“ยองเบ... อยากทำอะไรต่อ” ยองเบลืมตาขึ้นมอง จียงกางขาคร่อมร่างเขา มือสองข้างกอบกระโปรงฟูฟ่องขึ้นมาไว้รอบเอว ตัวเสื้อเกาะอกด้านบนหลุดลุ่ย เผยให้เห็นร่องรอยสีสวยบนผิวขาว
ยองเบจับจ้องภาพของคนตรงหน้า เก็บมันไว้ในความทรงจำ ก่อนมือใหญ่ร้อนผ่าวจะยกขึ้นลูบไล้รอยสีกุหลาบที่โผล่พ้นเสื้อเกาะอก จียงสะท้าน
“ไม่ต้องถอดชุดนะจียง.... ทำแบบนี้แหละ... ได้ไหม?” ยองเบอ้อนวอนเสียงแผ่ว จียงเลิกคิ้วข้างหนึ่ง
“แล้วนายไม่ถอดเหรอ”
“อยากให้ถอดไหมล่ะ” ยองเบย้อนถาม จียงส่ายหน้า สองมือละจากกระโปรงตัวเอง ทำให้มันตกลงคลุมต้นขาของทั้งสอง มือร้ายกาจนั่นเลิกชายชุดเดรสสีดำขึ้น จนมันไปกองอยู่รอบเอวสอบ
“แค่นี้ก็พอ” ดวงตาที่เงยมาสบวาววับเต็มไปด้วยความหิวกระหาย ยองเบหัวเราะดังลั่น
“พวกเราเป็นคู่รักโรคจิตจริงๆ ด้วยแหละ”
จียงยิ้มรับกว้างขวาง ก่อนจะโดนยองเบเกี่ยวคอลงไปจูบ แล้วพลิกร่างขึ้นอยู่ด้านบน....
คู่รักโรคจิตพันตูกันต่อบนพื้นห้อง.... ไม่มีใครสนใจกลับขึ้นเตียงด้วยซ้ำ....
“ยองเบ๊!!!!!!”
เสียงเล็กตะโกนแหวจากอีกฟากรั้วทำเอาชเวซึงฮยอนต้องย่นคอ
เขารดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านทีไรได้เรื่องทุกที คนหล่อยืดคอที่เมื่อกี๊เพิ่งย่นมองข้ามขอบรั้ว เห็นเจ้าเพื่อนบ้านตัวเตี้ยวิ่งตั้บๆ หน้าตั้งไปหาคุณนายของมัน ปากก็ขานยาวเหยียด
“จ๋า... จียงมีอะรายยยย”
คนหล่อถอนใจส่ายหน้า ไอ้กลัวเมียเอ๊ย จียงมันกำยองเบไว้ในอุ้งมือจริงๆ ชี้ไม้บอกให้เป็นนก ยองเบยังบอกว่านกเลย
ครู่เดียวก็เห็นไอ้คนกลัวเมียแบกตะกร้าผ้าออกมาตาก ขอแวะไปแซวมันซักหน่อย เขาทิ้งสายยางลงแถวโคนต้นไม้ แล้วเดินไปเกาะรั้ว
“ยองเบอา....” เสียงทุ้มๆ ที่ทักทำให้ยองเบหันไปมอง
“อ่าว ว่าไงซึงฮยอน” ยิ้มตาปิดทักทาย มือก็ตากผ้าต่อ
“ฉันว่า... ฉันคงไม่มีเมียดีกว่าว่ะ” เจ้าเพื่อนบ้านถอนใจอย่างเสแสร้ง แล้วแกล้งมองยองเบอย่างสมเพช
“ทำไมวะ” แต่ยองเบยังไม่รับมุข
“ก็มีเมียแล้วเป็นแบบนายเนี่ย...” ถอนใจอย่างเสแสร้งอีกรอบ คราวนี้ยองเบเข้าใจแล้ว ว่ามันหลอกด่าเขาว่ากลัวเมีย แต่... ชเวซึงฮยอนเอ๋ย แกมันความรู้ยังด้อยต้องเร่งศึกษา แกไม่มีทางรู้หรอก ว่ากำไรของการมีเมียเนี่ย คืออะไรบ้าง ยองเบนึกถึงเมื่อคืนแล้วหัวเราะหึหึ เขามองชุดเดรสผ้ายืดรัดรูปในมือ หัวเราะอีกสองหึแล้วสะบัดมัน... ตาก...
“ชุดใครวะ” ชเวซึงฮยอนทำหน้านิ่ว (และอยากรู้) ถามมาจากอีกฟากของรั้ว
“อ้อ ชุดจากร้านพี่สาวจียงน่ะ” ยองเบไม่ได้โกหกนะเออ ซึงฮยอนทำหน้าเหมือนเข้าใจ แล้วกลับไปดราม่าเรื่องไม่อยากมีเมียให้โดนจิกหัวใช้ต่อ แต่ก็ต่อได้ไม่นาน เมื่อ....
“งั้นนายก็ลองไปเป็นเมียเขาสิวะ ซึงฮยอน จะได้เป็นคนจิกหัวใช้ไง” เสียงเล็กๆ ตวัดวุ้บมาจากในบ้าน ยองเบหันไปยิ้มหวานให้จียงที่เดินถือตะกร้าไม้หนีบผ้ามาส่งให้ แล้วยิ่งหัวเราะมากขึ้นเมื่อซึงฮยอนทำหน้าเหมือนโดนเอายาขมกรอกปาก
“ไอ้จียง ไอ้บ้า แกคิดได้ไงวะ” โวยวายใส่อีกนิด ก่อนจะโบกมือลา ยอมแพ้ กลับไปรดน้ำต้นไม้ต่อ
“ให้ไปเป็นเมียคนอื่นเหรอ ไอ้จียง ไอ้บ้า ฉันไม่เหมือนแกหรอกนะเว้ย” คนหล่อคิดอย่างอารมณ์เสียแล้วเลยพาลเอานิ้วกดปลายสายยาง น้ำพุ่งอย่างแรงออกไปนอกรั้ว
เสียง เฮ้ย! ดังลั่นทำเอาใจชเวซึงฮยอนตกไปอยู่ตาตุ่ม เขาทิ้งสายยาง วิ่งออกไปหน้าบ้าน
วิ่งออกมาแล้วก็ต้องหยุดกึก
เอ่อ.... กุจะรอดมั้ยวะ จะโดนฆ่ามั้ย ก็ที่เปียกมะล่อกมะแลกอยู่หน้าบ้านเขาอ่ะ....
พี่ชายตัวสูงบนฮาร์เลย์คันเบ่อเริ่ม หน้าขาวๆ จมูกโด่งๆ ตาเรียวยาวกับหนวดบางๆ เหนือริมฝีปากที่ตอนนี้เม้มสนิท ถึงพี่แกจะดึงฮู้ดแจกเกทขึ้นมาคลุมไว้หมด แต่ไอ้นั่นแหละที่น่าห่วง... ก็แจกเกทนั่นน่ะ ท่าทางแพงไม่ใช่เล่น
ชเวซึงฮยอนกลืนน้ำลายเอื้อก
“เอ่อ... พี่ฮะ... ผม...ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่นอกรั้วบ้าน”
พี่ชายตัวสูงบนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ปัดน้ำออกจากเสื้อตวัดสายตาขุ่นๆ มองเขาทีหนึ่ง ซึงฮยอนหันหลังวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้พี่เขาด้วยความเร็วทำสถิติ
“พี่ ผมขอโทษจริงๆ อ่ะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
พี่ชายตัวสูงดูเหมือนจะใจเย็นลงนิด มือขาวส่งผ้าเช็ดตัวคืนให้ ก่อนจะถอนใจ
“เออ ช่างเถอะ ฉันมันก็ซวยเองที่ขับรถผ่านตอนนายรดน้ำ”
ดวงตาเรียวคมกริบตวัดมามองเขาอีกรอบ ซึงฮยอนเข่าจะอ่อน เขาว่าเขาตาดุแล้วนะ แต่พี่คนนี้... ทำไมดุกว่าตูล่ะวะ
“อืม... เออนี่ ว่าแต่ นายรู้จักบ้านเลขที่นี้มั้ย” มือขาวกวักเรียกให้ไปดูที่อยู่บนกระดาษแผ่นหนึ่ง คนหล่อก็เอนเข้าไปดู
“อ่า.... /51.... แบบนี้น่าจะเป็นพวกหลังใหญ่ๆ ท้ายโครงการอ่ะพี่” ซึงฮยอนยืดตัวขึ้นบอกหลังจากอ่านที่อยู่ขยุกขยิกซักครู่ ไม่ทันเห็นว่าดวงตาเรียวดุมองเขาต่างจากเดิมนิดหน่อย
“อืม ขอบใจ” พี่เขาตอบเรียบๆ แล้วก็ตั้งท่าสตาร์ทเครื่องรถ
“บ้านนายเหรอ” หยิบหมวกกันน็อคขึ้นสวมแล้วหันมาถาม ซึงฮยอนพยักหน้าหงึก
“อืม... ว่างๆ จะมาหาใหม่”
แล้วพี่เขาก็ออกรถไป ทิ้งซึงฮยอนให้หัวเอียง งงกับที่พี่เขาพูดทิ้งไว้อยู่ตรงนั้น
“โหยยยยย ยองเบอา ดูสิ ฉันพูดไม่ทันขาดคำ ไอ้ซึงฮยอนก็จะมีสามีเป็นของตัวเองแล้วอา”
แล้วก็ตามด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก
ซึงฮยอนกัดฟันกำมือ ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าไอ้เพื่อนบ้านโรคจิตกำลังปีนกระถางต้นไม้แอบมองเขาจากบ้านของพวกมัน
แต่ว่า....
ควอนจียง แกจะพูดให้ใจเสียทำไมกัน ฮึ?!
fin~