[threeshot - TopSol] Ski! Ski! Ski! (1/3)
Title Ski! Ski! Ski! (1/3)
Pairing TopSol
Rate PG
By pop
Warning ฟิคเฉื่อย ฟิคเรื่อยๆ ฟิคบ้าบอ อย่าหาสาระกะเค้านะ ^^’>
a/n: เรื่องนี้ตอนแรกเขียนเป็น CN Blue นะคะ แต่ไปๆ มาๆ ยังเขียนเวอร์ชั่นนั้นไม่ทันจบองค์ TopSol มาสิงร่าง บีบบังคับให้เปลี่ยนเป็นคู่นี้ซะงั้นอ่ะ ^^’> อันเดิมเลยยังไม่จบเลย
แถมพอแปลงมา ต้องเปลี่ยนเยอะมากเพราะนิสัยสลับกันหมด กลายเป็นรีไรท์ไปซะงั้น เอิ๊กส์
สถานะก็ยังเป็น WIP นะฮับ ยังไม่จบอ่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ขาว....
ขาวไปหมด มองไปทางไหนก็มีแต่สีขาว
ชเวซึงฮยอนกวาดตามองทัศนียภาพตรงหน้า หุบเขาสลับซับซ้อนเบื้องล่างถูกหิมะปกคลุมเป็นสีขาว เขาหันกลับมามองด้านหลัง เนินเขาที่เขายืนอยู่ก็ขาวโพลนเช่นกัน ถ้าไม่นับเสื้อผ้าสีแสบตาของนักสกีพวกนั้นแล้วล่ะก็...
เขาก้มลงมองตัวเอง...
เสื้อของเขาก็สีสด ใช่ ทั้งสดทั้งซิง หมวก แว่นตา รองเท้า ใหม่ถอดด้าม
ก็ชเวซึงฮยอนเคยเล่นสกีซะที่ไหนกันล่ะ แต่เจ้าพวกเพื่อนบ้าดันรวมหัวกันจะมาสกีรีสอร์ท ชเวซึงฮยอนเลยได้เปิดบริสุทธิ์เป็นครั้งแรก อรั๊ง~ (>///<)
อันที่จริงเขาก็ไม่ได้เกลียดสกีหรอกนะ เพียงแต่... ในกลุ่มเพื่อนมีเขาเล่นไม่เป็นอยู่คนเดียว แล้วก็ไม่มีใครคิดจะสอนเขาเลยด้วย
“เดี๋ยวหาครูสอนให้น่า ที่รีสอร์ทเค้ามีครูอยู่แล้วหละ”
แล้วจะจ่ายเงินค่าเรียนให้ด้วยหรือเปล่าล่ะ
“เอาน่า ไม่ลองเล่นจะเป็นได้ยังไงกันล่ะ”
พวกแกไม่ต้องเริ่มเรียนใหม่แบบฉันนี่หว่า
“ซึงฮยอน หิมะมันนิ่ม เวลาล้มบนหิมะไม่เจ็บหรอก”
จะบ้าเรอะ ไปหลอกเด็กไป๊ ใครจะเชื่อ
แต่ถึงแม้จะหงุดหงิดแค่ไหน สุดท้ายเขาก็โดนเพื่อนลากมาอยู่ดี
ซึงฮยอนค่อยๆ ยกขาที่มีไม้สกีติดอยู่แล้วหันตัวกลับอย่างเงอะงะ เขากวาดตามองลานสกีตรงหน้า โน่น พวกเพื่อนๆ เขามันไปเริงร่าลั่นล้ากันอยู่บนยอดเนินโน่น... แล้วไหนบอกจะจ้างครูมาสอนเขาไง?
ซึงฮยอนหน้าหงิก เห็นหิมะก็ลืมเขาแล้วสินะ จับแต่งตัวเอามาตั้งไว้ริมลาน แล้วก็ไปเล่นกันสนุกลืมซึงฮยอนสุดหล่อกันแล้วสินะ ชริ๊~
แต่ความคิดหงุดหงิดของเขาก็หยุดอยู่แค่นั้น เมื่อสังเกตเห็นใครบางคนพุ่งมาทางเขาจากยอดเนิน....
ใครบางคนในชุดสกี เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วว่องไว และ... เท่ยังกะนักบินอวกาศ (ก็...ก็... ซึงฮยอนคิดว่านักบินอวกาศเท่ที่สุดในโลกแล้วนี่นา -////-)
ใครบางคนนั้นใส่ชุดสกีสีแดงดูเหมือนของพวกโปร ใส่หมวกใส่แว่น มือเท้าใส่ถุงมือ ไถลสกีบอร์ดลงมาด้วยความเร็วสูง
และ...และ...ท่าทางการไถลมันเท่มากๆ เสียจนคนมองกันทั้งลาน คนคนนั้น ยังกะเต้นเบรคแดนซ์ลงมาจากยอดเขาเลยหละ
คนตัวสูงผงะ เมื่อมนุษย์สุดเท่คนนั้นเบรคนิ่งสนิทตรงหน้าเขา แล้วก็ผงะอีกรอบเมื่อคนคนนั้นค่อยๆ หันมาทางเขา แว่นสกีฉาบเงาอันโตสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย
แม่ง... อย่างเท่เลยว่ะ มาจีบกูเหรอวะ
มือในถุงมือหนาๆ ยกขึ้นเลื่อนแว่นอันโตนั้นไปคาดไว้เหนือหน้าผาก เผยให้เห็นดวงตาเรียวรี ที่โค้งเป็นรอยยิ้มดูใจดี ซึงฮยอนยอมรับ ว่าคนคนนี้หน้าตาดีชะมัด (แต่ดีน้อยกว่าเขานะ) ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าหน้าตาน่ารักถึงจะถูก... โหย ถูกใจว่ะ ไม่ได้มาจีบซึงฮยอน ซึงฮยอนขอจีบเองได้มั้ยวะ
“คุณชเวซึงฮยอนใช่ไหมครับ”
รู้จักชื่อเขาด้วยอ่ะ
คนตัวสูงฉีกยิ้ม ผงกหัวตอบรับ
“ผมชื่อทงยองเบ เป็นครูสอนสกีครับ”
รอยยิ้มยิ่งกว้างมากกว่าเดิม ดวงตาก็หยีโค้งเป็นเส้นมากกว่าเดิม
ซึงฮยอนถึงกับเคลิ้ม เดินเข้าหามันทั้งสกีนั่นแหละ
แต่เพราะทำแบบนั้น เลยเสียหลักหงายหลัง เขาปล่อยไม้สกีจากมือ ขาลอยคว้างไร้หลัก หลับตาปี๋ รอรับแรงกระแทกที่คงเกิดขึ้น แต่... ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
ลืมตาอีกที ใบหน้าคมคายที่เต็มไปด้วยความตกใจก็ลอยอยู่เหนือใบหน้าเขาแล้ว
รู้สึกมือไม้อ่อนเหมือนจะเป็นลมซึงฮยอนเลยทิ้งน้ำหนัก คราวนี้เลยได้ล้มสมใจ ขาที่ติดสกีชี้โด่ชี้เด่ไม่เป็นท่า แล้วคราวนี้ไม่ใช่ล้มเฉยๆ อีกต่างหาก แต่ลากเอาครูสอนสกีหน้าตาน่ารักติดลงมาด้วย ร่างเล็กกว่าในชุดแดงสดล้มลงอยู่ระหว่างขาเขาพอดี
“คุณซึงฮยอน! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
คนที่ล้มทับพยายามจะลุกขึ้น พร้อมกับยิงคำถามอย่างห่วงใย
“โอ๊ยๆๆ อย่าเพิ่งลุกครับอย่าเพิ่งลุก”
ซึงฮยอนทำเป็นกัดฟันพูดให้ดูเหมือนเจ็บซะเต็มประดา แขนยาวๆ ยกขึ้นโอบรอบเอวคนตัวเล็กกว่า ถือโอกาสลูบๆ คลำๆ กะขนาดตัวครูน่ารักไปด้วย กำไรเว้ย ต้องเอาให้คุ้ม
“คุณซึงฮยอน... เจ็บตรงไหนครับ ขาพลิกหรือเปล่า?”
ครูน่ารักยังพยายามลุกและประคองเขาขึ้นด้วย แต่ซึงฮยอนก็ทำเป็นลื่น ล้มกลับลงไปแถมลากคนตัวเล็กกว่าไปด้วยอีก มือใหญ่ในถุงมือกดครูน่ารักไว้แนบอก จะได้ไม่เห็นรอยยิ้มปีศาจบนหน้าหล่อๆ
“โอยยย เจ็บครับ เจ็บขาอ่ะ สงสัยเมื่อกี๊จะพลิก”
เขายอมปล่อยครูน่ารักในที่สุด แต่เสแสร้งทำเป็นนั่งจุมปุ๊ก ให้ครูมาแกะไม้สกีออกให้
“เดี๋ยวผมดูให้นะครับ ถ้าเจ็บตั้งแต่แรกแบบนี้คงน่าเสียดายแย่ ยังไม่ได้หัดเล่นเลย”
ครูตัวเล็กแกะไม้สกีออกอย่างเบามือ ถอดรองเท้าของเขาออกดูข้อเท้า แล้วเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้
โอ่ะ… ทำไมลานสกีมันร้อนยังเง้... มันต้องหนาวไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมซึงฮยอนรู้สึกเหมือนมีพระอาทิตย์มาส่องแสงอยู่ตรงหน้า
“คุณซึงฮยอนนนน....”
พระอาทิตย์ที่ว่าถามเสียงยืดๆ มือใหญ่ที่ถอดถุงมือออกแล้วยกขึ้นโบกๆ ตรงหน้าเขา ซึงฮยอนสะดุ้ง รู้สึกตัว หัวเราะแหะๆ เผลอมองยิ้มครูน่ารักเคลิ้มไปหน่อย
“ผมเอาไม้สกีออกให้ทั้งสองข้างเลยนะครับ”
คนพูดยิ้มแล้วค่อยๆ ปลดไม้สกียาวๆ ออกจากเท้าอีกข้าง ซึงฮยอนนั่งนิ่ง ถอดอย่างอื่นด้วยผมก็ไม่ว่านะครับครู แต่... เราคงต้องไปถอดที่อื่นใช่ไหมครับ (-/////-)
“เอ่อ... มองอะไรเหรอครับ”
เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ ของครูน่ารักเรียกวิญญาณซึงฮยอนให้กลับเข้าร่าง หลังจากเผลอเปลื้องผ้าคุณครูในความคิดเพลินไปหน่อย
“แล้วก็... เอ่อ... ผมรู้ว่าคุณซึงฮยอนคงเจ็บขา แต่ว่า....”
ซึงฮยอนเลิกคิ้วงงๆ หนุ่มน้อยฮู้ดแดงตรงหน้าชำเลืองมองที่สะโพกตัวเองเป็นการบอกโดยไม่ใช้คำพูด คนตัวสูงรีบชักมือกลับพร้อมหัวเราะแหะๆ
ก็นะ... คิดเพลิน ก็เลยลูบเพลินไปหน่อย
แล้วร่างเล็กๆ แดงๆ ก็ค่อยๆ ยืนขึ้นเต็มความสูง...ซึ่งก็... ประมาณไหล่เขาเองมั้ง แล้วขยับเข้าหา
“คุณซึงฮยอน... ผมมาสอนเล่นสกีนะครับ บางที เอ่อ...มันก็อาจจะมีต้องถึงเนื้อถึงตัวบ้าง แต่ว่าอย่างเมื่อกี๊... อืมม”
โอย เห็นหน้าตาลำบากใจของครูน่ารักแล้วซึงฮยอนรู้สึกผิดอ่ะ เขารีบยกมือขึ้นเสมอบ่า ส่ายหน้าดิกๆ ไม่ทำอีกแล้วจ้ะ ซึงฮยอนไม่จับแล้วก็ได้ รอเรารู้จักกันมากกว่านี้ก่อน ซึงฮยอนค่อยจับก็ได้จ้ะ
“คือไม่ได้หมายความว่าโดนตัวไม่ได้นะครับ”
ครูน่ารักรีบออกตัว
“เพราะส่วนใหญ่ผมต้องเป็นคนจับให้อยู่แล้วอ่ะครับ”
รอยยิ้มพระอาทิตย์แย้มออกอีกครั้งเมื่อซึงฮยอนพยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับตีอกปุๆ เป็นการรับรอง
“ถ้างั้น รอผมตรงนี้ซักครู่นะครับ ผมจะเอานี่ไปเก็บแล้วเอาบอร์ดมาให้แทน”
“อ่าว อ่าว... นั่นไม่ได้เรียกว่าสกีหรอกเหรอครับครู”
ซึงฮยอนตะโกนไล่หลัง แต่ไม่ทันแล้ว ร่างเล็กๆ ไถลตัวอย่างรวดเร็วไปอยู่ที่ปลายเนินด้านล่างเสียแล้ว
เร็วชะมัด...ตอนนี้ยิ่งเร็วกว่าเดิมอีก ซึงฮยอนยืนมองครูน่ารักไถลตัวอวดลีลาแล้วก็ยอมรับกับตัวเอง
คนน่ารักคนนั้น.... จริงๆ ก็เท่เหมือนกันนะเนี่ย....
ชเวซึงฮยอนยืนรออยู่ที่ริมลานสกีนานแล้ว....ยืนจนนั่ง จนยืนอีกรอบ เขาเฝ้ามองผู้คนหลากหลาย ทั้งที่เพิ่งมาหัดเล่น ที่เล่นเป็นแล้ว ต่างก็เลื่อนไถลผ่านเขาไปบนลานหิมะสีขาว แต่คนน่ารักที่บอกให้เขารอก็ยังไม่กลับมาซักที
ลมพัดมา ซึงฮยอนเริ่มหนาว เขากำลังคิดจะเดินลุยหิมะกลับโรงแรม แล้วไปนอนรอเพื่อนในห้อง ตอนที่ใครบางคนไถลมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ขัดจังหวะความคิด
หนุ่มน้อยฮู้ดแดงคนเดิมยกแว่นขึ้นคาดหน้าผากแล้วฉีกยิ้มพระอาทิตย์ให้เขา ซึงฮยอนแกล้งทำหน้างอ
“รอนานไหมครับ”
“นานอ่า! นานจนจะกลับโรงแรมอยู่แล้วเนี่ย นึกว่าครูทิ้งผมแล้วเนี่ย”
ที่เขาไม่รู้ก็คือ ท่าทางงอแงของเขามันไม่ได้ดูน่ารัก กลับดูตลกมากกว่า แต่ความจริงที่ว่าซึงฮยอนอุตส่าห์รอ ไม่หนีไปไหน ทำให้ทงยองเบอดยิ้มกว้างมากกว่าเดิมไม่ได้
“แล้วก็ เลิกพูดสุภาพก็ได้นะ ผมคิดว่าเราน่าจะอายุพอๆ กัน”
ซึงฮยอนฉีกยิ้มให้คุณครูน่ารักที่ยิ้มกลับมา
“ก็ได้ งั้นผมเรียกคุณซึงฮยอนว่าพี่นะ รู้สึกว่าผมจะอายุน้อยกว่า”
พูดจบก็ยิ้มให้อีกรอบ เล่นเอาซึงฮยอนแทบจะจิตหลุด
“อืมมม งั้นพี่เรียกครูว่ายองเบเฉยๆ ได้ป่ะ”
ลองแย้บๆ ดู พอครูน่ารักพยักหน้ารับยิ้มๆ ซึงฮยอนก็เหมือนจะขึ้นสวรรค์
“งั้น ไหนล่ะสกีที่ยองเบจะสอนพี่อ่ะ”
คนตัวสูงนิ่วหน้า มองดูสกีบอร์ดอีกอันที่ครูน่ารักของเขาถือติดมืออยู่
“นี่ไง ผมจะสอนสกีบอร์ดน่ะ”
ครูตัวเล็กยิ้มอายๆ
“ผมว่ามันเท่ดี เหมาะกับลุคพี่ดี พี่ซึงฮยอนว่าไหม”
ซึงฮยอนยิ้มหวานให้คนพูด มีบอกว่าเท่เข้ากับลุคเขาด้วยอ่ะ แปลว่าครูน่ารักชมเขาทางอ้อมอยู่ใช่มั้ยเนี่ย ซึงฮยอนคิดเข้าข้างตัวเองล่ะนะ ว่าแต่ว่า....
“ยากมั้ยอ่ะ”
เผลอพูดความคิดของตัวเองออกมาดังๆ และมัวแต่จับจ้องที่บอร์ดอันยาวที่ยองเบส่งให้ ทำให้ไม่ทันเห็นแววขำในดวงตาเรียวของคุณครู
“ไม่ยากหรอกฮะ ไม่มีอะไรยากถ้าเราตั้งใจ โอเค๊”
ซึงฮยอนเงยหน้ามองคนพูด คุณครูตัวเล็ก นอกจากน่ารักแล้วยังเป็นคนมุ่งมั่นด้วยนะเนี่ย เขาพยักหน้ารับรัวๆ ขอบอก ว่าเรื่องความตั้งอกตั้งใจน่ะ ชเวซึงฮยอนไม่เป็นสองรองใครหรอกนะ
“งั้น เรามาเริ่มกันดีกว่าฮะ ผมจะสอนให้ใส่บอร์ดก่อน เริ่มแรก ทำแบบนี้....”
ซึงฮยอนเป็นนักเรียนที่เรียนรู้ไว ถึงแม้เขาจะไม่เก่งกีฬา แต่ถ้าตั้งใจจะทำอะไรขึ้นมา ซึงฮยอนก็สู้ตายครับ ยิ่งมีครูตัวเล็กๆ น่ารักมาคอยจับโน่นสอนนี่ เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ คอยบอกอยู่ใกล้ๆ โอ๊ยยยย ซึงฮยอนยิ่งสู้ตายใหญ่เลย ไม่อยากให้วันนี้จบ อยากอยู่กับครูไปเรื่อยๆ ต่อให้ซึงฮยอนต้องอยู่บนลานสกีตลอดไปก็ยอมครับ
“ซึงฮยอน~~~~”
เสียงเพื่อนเรียกมาจากที่ไกลๆ ทำให้ซึงฮยอนบิดเอวเพื่อเบรกแล้วหันไปมอง มียองเบคอยประคองอยู่ข้างๆ
“กลับโรงแรมกันเถอะ”
เขานิ่วหน้า นี่มันกี่โมงแล้ว
“อีกสามชั่วโมงลานสกีก็จะปิดแล้ว พี่ซึงฮยอนจะกลับเลยไหมฮะ”
เป็นคนข้างตัวที่ไขข้อข้องใจให้
ซึงฮยอนส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ พี่อยากเล่นต่อ ยองเบสอนพี่ต่อจนลานปิดได้หรือเปล่าอ่ะ”
ตาแป๋วๆ ที่หันมาสบอย่างจริงใจแบบนั้นทำเอายองเบยิ้มกว้าง
เขาพยักหน้ารับ
ซึงฮยอนยิ้ม แล้วหันไปตะโกนบอกเพื่อนๆ
“พวกนายไปก่อนเหอะ ฉันจะฝึกต่ออีกหน่อย”
เพื่อนๆ หัวเราะแล้วโบกมือ บางคนถึงกับแซวว่า โหย ชเวซึงฮยอน บทจะเอาจริงอะไรขึ้นมาก็น่าดูเหมือนกันนะ หรือซึงฮยอนจะเอาจริงกับสกีบอร์ดเหมือนที่เอาจริงกับการหัดร้องแรพกันนะ
“พี่เป็นแบบนั้นเหรอฮะ?”
ซึงฮยอนหันมองคนถาม มีเครื่องหมายคำถามอยู่บนหน้า
“ถ้าลองตั้งใจทำอะไรก็จะทำจนสำเร็จ”
เขายิ้ม(ที่คิดว่า)หล่อให้ แล้วพยักหน้า
“เพราะงั้น สอนพี่ต่อเถอะนะ”
หนุ่มตัวสูงปลดมือที่ประคองแขนตัวเองออก แล้วค่อยๆ ไถลลงเนินไป ยองเบส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วไถลตัวตาม
“ดีแล้ว ดีแล้วฮะ แบบนั้นแหละฮะ ทีนี้ลองย่อตัวดู ย่อเข่า ไถลไปด้วย กะจังหวะแล้วกระโดด ลองสิครับ”
เสียงทุ้มนุ่มของคุณครูน่ารักคอยสอนคอยกำกับลูกศิษย์ตัวสูงดังต่อเนื่องไปจนลานสกีปิด
tbc...