[fic YBGD] Fan(ta)cy…. ของคู่รักโรคจิต -___-lll (2/3)
Title Fan(ta)cy…. ของคู่รักโรคจิต -___-lll (2/3)
By pop
Pairing YBGD
Rate NC-17
Warning Crackfic / Cross dress
a/n คุณ นายฯ มาแว้วววว แหะๆ หลังจากโดนบีบคอไปหลายรอบ ก็เข็นคุณนายออกมาซักที มารอบนี้ก็ยังไม่พ้นห้องนอน เอิ๊กส์ แถมพ่วงด้วยความโรคจิตอีกนิดหน่อย
a/n 2 ตอนนี้กะเอาฮาไม่ได้เอาหื่น พวกมันบร้า อย่าคิดมาก ฮืออ (T^T)
a/n 3 อ่านจบแล้วห้ามขู่ฆ่าเค้า หรือวางแผนลอบทำร้ายเค้าเด็ดขาด.... สัญญานะ....
(1/3) (3/3)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ยองเบ... ออกมาก็ดีแล้ว รูดซิปให้หน่อยสิ”
ทงยองเบยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าห้องน้ำ หยดน้ำยังหยดติ๋งจากปลายหัวตั้งๆ ที่ตอนนี้ตกๆ เพราะเพิ่งสระ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่ผืนเดียว
ตรงหน้าเขานี่ใคร เขารู้ว่าจียงผอม จียงขาว จียงตัวบาง แต่ไม่นึกว่าจะบางจน.... โอย....ยองเบเงยหน้าบีบจมูก เลือดกำเดาจะพุ่งว่ะ
เรือนร่างบอบบางที่หันหลังให้เขาขาวเนียน ซิปของชุดสวยยังเปิดอยู่กว่าครึ่ง เผยให้เห็นแผ่นหลังและเอวคอดกิ่ว กระโปรงที่พองฟูของชุดทำให้จียงเหมือนมีสะโพก ถ้าเขาไม่รู้จักจียงมาก่อน เขาต้องคิดว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงสาวสวยที่หุ่นดีเป็นบ้าแน่ๆ
“นี่ พูดไม่ได้ยินหรือไง รูดซิปให้ทีซิ”
ผู้หญิงสาวสวยหุ่นดีคนนั้นหันมาตวัดเสียงใส่เอา ยองเบถึงได้สติ เขาวิ่งไปจัดการช่วยรูดซิปให้จียงทันที และผลที่ได้ ก็น่าพอใจมาก....
จียงหยิบวิกผมบ๊อบแค่บ่ามาสวม ทำให้ผลที่ได้น่าพอใจมากขึ้นไปอีก
คุณนายคนสวยยืนขยับชุดเกาะอกไปมาอยู่ตรงหน้ากระจก มือปัดผมม้ายาวๆ ให้พ้นใบหน้า
“ว่าไง พอไหวไหม”
แฟนเขาหมุนตัวไปมาจ้องเงาตัวเอง แต่ยองเบยังพูดไม่ออก มันยิ่งกว่าพอไหวอีกว่ะจียง มัน แม่งยิ่งกว่าพอไหวว่ะ เพราะแค่มองเขาก็จะไม่ไหวแล้วว่ะ ยองเบกลืนน้ำลายฝืดคอ จียงสวยชะมัดเลยอ่ะ
สีชมพูเฉดนี้ขับผิวของจียงให้ดูเปล่งปลั่งขึ้นอีก ถึงจะไม่มีหน้าอก แต่คนตรงหน้าเขาก็สู้กับนางแบบฝรั่งได้สบายๆ ยองเบขยับเข้าใกล้
“นี่ เดี๋ยว แป๊บนึงนะ”
เขาหมุนจียงมาเผชิญหน้า ดวงตาเล็กๆ กลมๆ ฉายแววงุนงงและดูหวานฉ่ำแปลกๆ เพราะวิกผมบ๊อบที่ล้อมกรอบใบหน้าเล็กไว้อย่างนั้นเหรอ หรือเพราะชุดกระโปรงยาวฟูฟ่อง ถึงทำให้ควอนจียงดูน่ารัก อ่อนแอ น่าทะนุถนอมขนาดนี้
ยองเบกวาดตามองจียงๆ ขึ้นๆ ลงๆ จนพอใจ มือใหญ่ลูบไปตามแนวไหล่ กระดูกไหปลาร้า ลงมาถึงรอบเอวคอด และเขาไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ที่จียงน่ะ... สะท้าน...
แต่แล้ว....
มือเล็กก็ตีแปะเข้าที่มือเขา
“ไปใส่ของนายบ้าง” จียงที่สะเทิ้นอายหายไปแล้ว คุณนายดุๆ คนนั้นกลับมาแทน ยองเบหัวเราะแหะๆ ยกมือเกาหัว เขาหันไปทางกองชุด
“จะให้ใส่อันไหนอ่ะ” จียงถอนใจ
“อันไหนก็ได้” ในเมื่อจียงว่าอย่างนั้นยองเบก็ตามใจ เขาผละเดินไปที่กองเสื้อผ้า คุ้ยๆ ดู หยิบมาชุดหนึ่ง ยกขึ้นดู.... ชุดเดรสสั้นสีดำผ้ายืด คอกว้างนิดหน่อย เขามองมันอย่างประเมิน ก่อนจะสวมมันเข้าทางหัว ได้ยินเสียงจียงร้องเฮ้ย แต่ยองเบไม่สนใจ เขาขยับตัวนิดหน่อย ดึงเจ้าชุดสีดำนั่นลงจนสุด แล้วดึงผ้าเช็ดตัวออกโยนไปทางหนึ่ง
“ทาดา~ my black mini dress ใช้ได้ป่ะ” เขาหันมายิ้มร่าให้จียง แต่อีกคนทำหน้าเหมือนกินนมบูดเข้าไป
“ยองเบ.... นาย.... ดูไม่ได้เลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” จียงจบแค่นั้นแล้วก็แหกปากหัวเราะ ใช่ แหกปากหัวเราะอย่างไม่มีความเป็นกุลสตรี (ก็จียงไม่ได้เป็น) ไม่ใช่หัวเราะอย่างเดียวด้วยนะ แต่ลงไปกุมท้องกลิ้งกับพื้นเลยหละ
ยองเบทำหน้าคว่ำ อะไรกันวะ เขาเดินไปดูตัวเองในกระจก .... แล้วก็รู้คำตอบ....
“เฮ้ออออ....”
หนุ่มตัวล่ำกุมขมับส่ายหัว สมควรที่จียงมันจะหัวเราะเอาจริงๆ
ก็เขาน่ะ.... ไหล่ทั้งกว้างทั้งหนา ต้นแขน หน้าอก หลัง กล้ามดันจนแน่นชุด แถมรูปร่างยังเป็นตัววี ไร้สะโพกจนชุดตรงนั้นหลวมโพรก แต่ต้นขากับน่องกลับเห็นเป็นลำเป็นลูก โอ.... กระเทยควายมันเป็นอย่างนี้นี่เอง...
“โอเค จียง” ยองเบหันกลับมาเท้าสะเอวมองคนที่ยังนั่งหัวเราะอยู่กับพื้น
“ฉันรู้ตัวแล้วว่าไม่เหมาะกับชุดผู้หญิง” แต่ถึงแม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่ยองเบกลับเดินไปคว้าวิกผมสั้นสี บลอนด์ที่วางอยู่บนเตียงมาสวม เขาสะบัดบ๊อบหนึ่งทีแล้วเท้าสะเอวเอียงตัวสามสิบองศา ก่อนจะบีบเสียง
“ใช่ไหมล่ะ”
ขาดคำยองเบจียงก็ลงไปหัวเราะกลิ้งอีกรอบ
ให้ตาย....
ทงยองเบมองควอนจียงในชุดสีชมพูฟูๆ ม้วนตัวหัวเราะอยู่กับพื้นแล้วก็แทบจะหัวเราะตาม
เออ ใช่ เขารู้ว่าเขาแต่งชุดนี้แล้วมันดูน่าขำ แต่นะ.... มันขำถึงขนาดนั้นเลนเหรอ หึหึ... เหอะเหอะๆ
ริมฝีปากอิ่มเริ่มแย้มเป็นรอยยิ้ม ตาเรียวโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว
เออ มันคงตลกแหละ... ยองเบหลุดหัวเราะออกมา มันเหมือนโรคติดต่อ ในที่สุด ทั้งเขาและจียงก็หัวเราะประสานกันเหมือนจะหยุดไม่ได้ ยองเบทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างจียงสีชมพูฟูๆ ที่พื้น
แต่แล้วดวงตาเรียวโค้งนั้นก็เห็นอะไรอีกอย่าง
อะไรอีกอย่างที่ไม่ใช่รูปร่างเหมือนมิสเตอร์ชวาสเนกเกอร์รุ่นจิ๋วในชุดสีดำรัดรูปของตัวเอง แต่เป็นเจ้าหญิงจียงสีชมพูน่ารัก ข้อเท้าขาวๆ ที่โผล่พ้นชายกระโปรง เนินอกราบเรียบขาวนวลเหนือเนื้อผ้าสีสวย
ยองเบเริ่มหยุดหัวเราะ แต่จียงยังหัวเราะอยู่ มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสข้อเท้าเล็ก แล้วลูบไล้ขึ้นไปตามเรียวน่องอย่างเบามือ ถ้าเขาไม่กระโตกกระตากเขาอาจจะ...
คนตัวหนาขยับเข้าหาอย่างระวัง ค่อยๆ จับข้อเท้าจียง แล้วเลื่อนมือขึ้น เลิกชายกระโปรงขึ้นนิดหน่อย... แล้วมุดเข้าไป
“เฮ้ยยยย ไอ้ยองเบ ไอ้บ้า ทำอะไรวะ!” และได้ยินเสียงจียงโวยวาย
ทงยองเบหัวเราะหึหึ อ้อยเข้าปากช้างแล้ว ใครมันจะไปคายกัน ใช่ไหมล่ะ
ใบหน้ายิ้มแย้มแต้มจูบไปตามเรียวขา เขาค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปใต้กระโปรง สูงขึ้นเรื่อยๆ มีจียงพยายามดันหัวเขาออก แต่... เขาปลอดภัยอยู่ใต้กองผ้าฟูๆ สีชมพูแสนสวย
“ยองเบ ไอ้บ้า ไอ้วิปริต วิตถาร ออกไปนะ บอกให้ออก!!!!!”
จียงดิ้นปัดๆ พยายามถีบเขาออก มือก็กดกระโปรงไว้แน่น ไม่ให้เขาคืบขึ้นไปต่อ แต่มีเหรอยองเบจะยอม
“จียงอา เราแต่งตัวแบบนี้เราก็เล่นวิตถารกันแล้วล่ะน่า โอ๊ย” งึมงำตอบจากใต้กระโปรงแล้วก็ได้กำปั้นของจียงทุบอั่กเข้าให้เป็นรางวัล
“ไม่เอา ไม่เล่นแบบนี้ ออกไปนะ” จียงยังดิ้น ยองเบเลยต้องออกแรงกดขายาวๆ สองข้างนั่นไว้ เขาล็อคมันไว้ใต้แขนของตัวเอง แล้วก็.... ก้มไปหาเป้าหมาย...
ไอ้ยองเบ ไอ้บ้า จียงจะฆ่ามัน คอยดูสิ จะเอาไอ้ชุดเดรสสั้นนั่นแหละ มัดคอมันให้ตายเลยเชียว เล่นบ้าอะไรแบบนี้ แล้วยังหาว่าเขาสมรู้ร่วมคิดด้วยอีก
แต่ตอนนี้จียงไม่ดิ้นแล้ว เขาไม่มีแรง... มือที่เคยทุบเคยถองยองเบ ตอนนี้ยกมาปิดปากไว้แน่น ก็ยองเบน่ะสิ ไอ้บ้าตัวล่ำนั่นน่ะ....
“อ๊ะ”
คนตัวผอมสะดุ้งเฮือก...
ฮืออ ยองเบมันเก่ง เขาลืมไปได้ไงวะ มันเก่งเรื่องนี้จะตาย เขาสู้มันไม่ได้เลย
“ไอ้ยองเบ... ไอ้บ้า ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” กัดฟันด่ามันอีกครั้ง มือเล็กทุบแบบไร้เรี่ยวแรงที่ไหล่หนาใต้กระโประผ้าฟูๆ สีชมพู
เขารู้สึกว่ามันยิ้ม ไอ้บ้า แล้วมันก็มุดออกมา จียงมองเรียวปากอวบอิ่มชุ่มชื้นที่คลี่ยิ้มให้ อย่างโกรธแค้น
“จียงอา....” ไอ้เจ้าบ้านั่นคลานขึ้นมากางแขนคร่อมเขา แต่ตัวมันยังแทรกอยู่ระหว่างขา
“จียง.......” เรียกทำไม ไอ้คนโรคจิต ดูสิ มันยกขาจียงขึ้นมาไล่จูบอีกแล้ว
อยากจะด่า แต่ก็ทำไม่ถนัด ตอนนี้ถ้าอ้าปากสงสัยจะทำได้แค่คราง ปากร้อนๆ หยุ่นๆ ไล่จูบจากข้อเท้าจนมาถึงข้อพับด้านใน แล้วมันก็เอาขาข้างนั้นพาดไหล่กว้างๆ ไว้ ก่อนจะขยับตัวมาใกล้กว่าเดิม ดวงตาที่จ้องมาทำให้จียงเป็นอัมพาต เขาขยับไม่ได้ เขารู้ว่ายองเบต้องการอะไร ถึงจะไม่ได้คิดแบบเดียวกันในทีแรก แต่คนคนนี้มีวิธีโน้มน้าวให้เขาเห็นด้วยเสมอ
งั้นจียงขอยกเลิกคำพูดเมื่อก่อนหน้านี้ ที่บอกว่ายองเบเป็นคนไม่เอาแต่ใจงี่เง่า ไม่ใช่ละ จียงนึกออกละ ทงยองเบน่ะ เป็นคนที่เอาแต่ใจได้งี่เง่าที่สุดเลย แบบไหนน่ะเหรอ? ก็แบบนี้ไงล่ะ
“จียงจ๋า....” แบบที่มันจูบเขาอย่างแสนหวานนี่ไงล่ะ
จูบนุ่มนวล เนิ่นนาน เหมือนจะไม่ให้หายใจ แบบที่รวบข้อมือเขาไว้เหนือหัว แล้วเอนตัวทับลงมาทั้งตัวแบบนี้ไงล่ะ
“จียง....” เสียงของยองเบสะท้าน เมื่อถอนจูบออก มือหนาข้างที่ว่างลูบไล้แผ่วเบาบนแก้มใสที่ตอนนี้ซับสีระเรื่อ จียงนอนนิ่ง หายใจหอบเล็กน้อย ดวงตาเล็กหวานปรือปรอย วิกผมยาวสยายล้อมกรอบใบหน้า ยิ่งทำให้ดูบอบบางน่ารักเป็นทวีคูณ
ยองเบปล่อยมือแล้วยืดตัวขึ้นคุกเข่า ขาของจียงตกจากบ่าหนา เขาชันเข่าขึ้นทั้งสองข้าง ยอมรับอะไรก็ตามที่คนรักจะเสนอให้ แขนเรียวยังยกสูงเหนือหัว จียงที่อยู่ตรงหน้ายองเบตอนนี้ ยั่วยวนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลก
แต่แล้วดวงตาเล็กก็เหลือบเห็นอะไรบางอย่าง.... อะไรบางอย่างที่เรียกเลือดให้สูบขึ้นใบหน้าน่ารักจนแดงก่ำ ร่างที่ระทดระทวยอยู่เมื่อครู่ผุดลุกขึ้นทันทีพร้อมกับเสียงด่า
“ไอ้บ้ายองเบ แก... ทุเรศที่สุด” จียงกระถดตัวหนีไปขดตัวห่างยองเบไปเกือบช่วงแขน แล้วชี้มือสั่นๆ ไปที่....
tbc... in (3/3)
By pop
Pairing YBGD
Rate NC-17
Warning Crackfic / Cross dress
a/n คุณ นายฯ มาแว้วววว แหะๆ หลังจากโดนบีบคอไปหลายรอบ ก็เข็นคุณนายออกมาซักที มารอบนี้ก็ยังไม่พ้นห้องนอน เอิ๊กส์ แถมพ่วงด้วยความโรคจิตอีกนิดหน่อย
a/n 2 ตอนนี้กะเอาฮาไม่ได้เอาหื่น พวกมันบร้า อย่าคิดมาก ฮืออ (T^T)
a/n 3 อ่านจบแล้วห้ามขู่ฆ่าเค้า หรือวางแผนลอบทำร้ายเค้าเด็ดขาด.... สัญญานะ....
(1/3) (3/3)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ยองเบ... ออกมาก็ดีแล้ว รูดซิปให้หน่อยสิ”
ทงยองเบยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าห้องน้ำ หยดน้ำยังหยดติ๋งจากปลายหัวตั้งๆ ที่ตอนนี้ตกๆ เพราะเพิ่งสระ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีผ้าเช็ดตัวพันอยู่ผืนเดียว
ตรงหน้าเขานี่ใคร เขารู้ว่าจียงผอม จียงขาว จียงตัวบาง แต่ไม่นึกว่าจะบางจน.... โอย....ยองเบเงยหน้าบีบจมูก เลือดกำเดาจะพุ่งว่ะ
เรือนร่างบอบบางที่หันหลังให้เขาขาวเนียน ซิปของชุดสวยยังเปิดอยู่กว่าครึ่ง เผยให้เห็นแผ่นหลังและเอวคอดกิ่ว กระโปรงที่พองฟูของชุดทำให้จียงเหมือนมีสะโพก ถ้าเขาไม่รู้จักจียงมาก่อน เขาต้องคิดว่าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงสาวสวยที่หุ่นดีเป็นบ้าแน่ๆ
“นี่ พูดไม่ได้ยินหรือไง รูดซิปให้ทีซิ”
ผู้หญิงสาวสวยหุ่นดีคนนั้นหันมาตวัดเสียงใส่เอา ยองเบถึงได้สติ เขาวิ่งไปจัดการช่วยรูดซิปให้จียงทันที และผลที่ได้ ก็น่าพอใจมาก....
จียงหยิบวิกผมบ๊อบแค่บ่ามาสวม ทำให้ผลที่ได้น่าพอใจมากขึ้นไปอีก
คุณนายคนสวยยืนขยับชุดเกาะอกไปมาอยู่ตรงหน้ากระจก มือปัดผมม้ายาวๆ ให้พ้นใบหน้า
“ว่าไง พอไหวไหม”
แฟนเขาหมุนตัวไปมาจ้องเงาตัวเอง แต่ยองเบยังพูดไม่ออก มันยิ่งกว่าพอไหวอีกว่ะจียง มัน แม่งยิ่งกว่าพอไหวว่ะ เพราะแค่มองเขาก็จะไม่ไหวแล้วว่ะ ยองเบกลืนน้ำลายฝืดคอ จียงสวยชะมัดเลยอ่ะ
สีชมพูเฉดนี้ขับผิวของจียงให้ดูเปล่งปลั่งขึ้นอีก ถึงจะไม่มีหน้าอก แต่คนตรงหน้าเขาก็สู้กับนางแบบฝรั่งได้สบายๆ ยองเบขยับเข้าใกล้
“นี่ เดี๋ยว แป๊บนึงนะ”
เขาหมุนจียงมาเผชิญหน้า ดวงตาเล็กๆ กลมๆ ฉายแววงุนงงและดูหวานฉ่ำแปลกๆ เพราะวิกผมบ๊อบที่ล้อมกรอบใบหน้าเล็กไว้อย่างนั้นเหรอ หรือเพราะชุดกระโปรงยาวฟูฟ่อง ถึงทำให้ควอนจียงดูน่ารัก อ่อนแอ น่าทะนุถนอมขนาดนี้
ยองเบกวาดตามองจียงๆ ขึ้นๆ ลงๆ จนพอใจ มือใหญ่ลูบไปตามแนวไหล่ กระดูกไหปลาร้า ลงมาถึงรอบเอวคอด และเขาไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ที่จียงน่ะ... สะท้าน...
แต่แล้ว....
มือเล็กก็ตีแปะเข้าที่มือเขา
“ไปใส่ของนายบ้าง” จียงที่สะเทิ้นอายหายไปแล้ว คุณนายดุๆ คนนั้นกลับมาแทน ยองเบหัวเราะแหะๆ ยกมือเกาหัว เขาหันไปทางกองชุด
“จะให้ใส่อันไหนอ่ะ” จียงถอนใจ
“อันไหนก็ได้” ในเมื่อจียงว่าอย่างนั้นยองเบก็ตามใจ เขาผละเดินไปที่กองเสื้อผ้า คุ้ยๆ ดู หยิบมาชุดหนึ่ง ยกขึ้นดู.... ชุดเดรสสั้นสีดำผ้ายืด คอกว้างนิดหน่อย เขามองมันอย่างประเมิน ก่อนจะสวมมันเข้าทางหัว ได้ยินเสียงจียงร้องเฮ้ย แต่ยองเบไม่สนใจ เขาขยับตัวนิดหน่อย ดึงเจ้าชุดสีดำนั่นลงจนสุด แล้วดึงผ้าเช็ดตัวออกโยนไปทางหนึ่ง
“ทาดา~ my black mini dress ใช้ได้ป่ะ” เขาหันมายิ้มร่าให้จียง แต่อีกคนทำหน้าเหมือนกินนมบูดเข้าไป
“ยองเบ.... นาย.... ดูไม่ได้เลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” จียงจบแค่นั้นแล้วก็แหกปากหัวเราะ ใช่ แหกปากหัวเราะอย่างไม่มีความเป็นกุลสตรี (ก็จียงไม่ได้เป็น) ไม่ใช่หัวเราะอย่างเดียวด้วยนะ แต่ลงไปกุมท้องกลิ้งกับพื้นเลยหละ
ยองเบทำหน้าคว่ำ อะไรกันวะ เขาเดินไปดูตัวเองในกระจก .... แล้วก็รู้คำตอบ....
“เฮ้ออออ....”
หนุ่มตัวล่ำกุมขมับส่ายหัว สมควรที่จียงมันจะหัวเราะเอาจริงๆ
ก็เขาน่ะ.... ไหล่ทั้งกว้างทั้งหนา ต้นแขน หน้าอก หลัง กล้ามดันจนแน่นชุด แถมรูปร่างยังเป็นตัววี ไร้สะโพกจนชุดตรงนั้นหลวมโพรก แต่ต้นขากับน่องกลับเห็นเป็นลำเป็นลูก โอ.... กระเทยควายมันเป็นอย่างนี้นี่เอง...
“โอเค จียง” ยองเบหันกลับมาเท้าสะเอวมองคนที่ยังนั่งหัวเราะอยู่กับพื้น
“ฉันรู้ตัวแล้วว่าไม่เหมาะกับชุดผู้หญิง” แต่ถึงแม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่ยองเบกลับเดินไปคว้าวิกผมสั้นสี บลอนด์ที่วางอยู่บนเตียงมาสวม เขาสะบัดบ๊อบหนึ่งทีแล้วเท้าสะเอวเอียงตัวสามสิบองศา ก่อนจะบีบเสียง
“ใช่ไหมล่ะ”
ขาดคำยองเบจียงก็ลงไปหัวเราะกลิ้งอีกรอบ
ให้ตาย....
ทงยองเบมองควอนจียงในชุดสีชมพูฟูๆ ม้วนตัวหัวเราะอยู่กับพื้นแล้วก็แทบจะหัวเราะตาม
เออ ใช่ เขารู้ว่าเขาแต่งชุดนี้แล้วมันดูน่าขำ แต่นะ.... มันขำถึงขนาดนั้นเลนเหรอ หึหึ... เหอะเหอะๆ
ริมฝีปากอิ่มเริ่มแย้มเป็นรอยยิ้ม ตาเรียวโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว
เออ มันคงตลกแหละ... ยองเบหลุดหัวเราะออกมา มันเหมือนโรคติดต่อ ในที่สุด ทั้งเขาและจียงก็หัวเราะประสานกันเหมือนจะหยุดไม่ได้ ยองเบทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างจียงสีชมพูฟูๆ ที่พื้น
แต่แล้วดวงตาเรียวโค้งนั้นก็เห็นอะไรอีกอย่าง
อะไรอีกอย่างที่ไม่ใช่รูปร่างเหมือนมิสเตอร์ชวาสเนกเกอร์รุ่นจิ๋วในชุดสีดำรัดรูปของตัวเอง แต่เป็นเจ้าหญิงจียงสีชมพูน่ารัก ข้อเท้าขาวๆ ที่โผล่พ้นชายกระโปรง เนินอกราบเรียบขาวนวลเหนือเนื้อผ้าสีสวย
ยองเบเริ่มหยุดหัวเราะ แต่จียงยังหัวเราะอยู่ มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสข้อเท้าเล็ก แล้วลูบไล้ขึ้นไปตามเรียวน่องอย่างเบามือ ถ้าเขาไม่กระโตกกระตากเขาอาจจะ...
คนตัวหนาขยับเข้าหาอย่างระวัง ค่อยๆ จับข้อเท้าจียง แล้วเลื่อนมือขึ้น เลิกชายกระโปรงขึ้นนิดหน่อย... แล้วมุดเข้าไป
“เฮ้ยยยย ไอ้ยองเบ ไอ้บ้า ทำอะไรวะ!” และได้ยินเสียงจียงโวยวาย
ทงยองเบหัวเราะหึหึ อ้อยเข้าปากช้างแล้ว ใครมันจะไปคายกัน ใช่ไหมล่ะ
ใบหน้ายิ้มแย้มแต้มจูบไปตามเรียวขา เขาค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปใต้กระโปรง สูงขึ้นเรื่อยๆ มีจียงพยายามดันหัวเขาออก แต่... เขาปลอดภัยอยู่ใต้กองผ้าฟูๆ สีชมพูแสนสวย
“ยองเบ ไอ้บ้า ไอ้วิปริต วิตถาร ออกไปนะ บอกให้ออก!!!!!”
จียงดิ้นปัดๆ พยายามถีบเขาออก มือก็กดกระโปรงไว้แน่น ไม่ให้เขาคืบขึ้นไปต่อ แต่มีเหรอยองเบจะยอม
“จียงอา เราแต่งตัวแบบนี้เราก็เล่นวิตถารกันแล้วล่ะน่า โอ๊ย” งึมงำตอบจากใต้กระโปรงแล้วก็ได้กำปั้นของจียงทุบอั่กเข้าให้เป็นรางวัล
“ไม่เอา ไม่เล่นแบบนี้ ออกไปนะ” จียงยังดิ้น ยองเบเลยต้องออกแรงกดขายาวๆ สองข้างนั่นไว้ เขาล็อคมันไว้ใต้แขนของตัวเอง แล้วก็.... ก้มไปหาเป้าหมาย...
ไอ้ยองเบ ไอ้บ้า จียงจะฆ่ามัน คอยดูสิ จะเอาไอ้ชุดเดรสสั้นนั่นแหละ มัดคอมันให้ตายเลยเชียว เล่นบ้าอะไรแบบนี้ แล้วยังหาว่าเขาสมรู้ร่วมคิดด้วยอีก
แต่ตอนนี้จียงไม่ดิ้นแล้ว เขาไม่มีแรง... มือที่เคยทุบเคยถองยองเบ ตอนนี้ยกมาปิดปากไว้แน่น ก็ยองเบน่ะสิ ไอ้บ้าตัวล่ำนั่นน่ะ....
“อ๊ะ”
คนตัวผอมสะดุ้งเฮือก...
ฮืออ ยองเบมันเก่ง เขาลืมไปได้ไงวะ มันเก่งเรื่องนี้จะตาย เขาสู้มันไม่ได้เลย
“ไอ้ยองเบ... ไอ้บ้า ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” กัดฟันด่ามันอีกครั้ง มือเล็กทุบแบบไร้เรี่ยวแรงที่ไหล่หนาใต้กระโประผ้าฟูๆ สีชมพู
เขารู้สึกว่ามันยิ้ม ไอ้บ้า แล้วมันก็มุดออกมา จียงมองเรียวปากอวบอิ่มชุ่มชื้นที่คลี่ยิ้มให้ อย่างโกรธแค้น
“จียงอา....” ไอ้เจ้าบ้านั่นคลานขึ้นมากางแขนคร่อมเขา แต่ตัวมันยังแทรกอยู่ระหว่างขา
“จียง.......” เรียกทำไม ไอ้คนโรคจิต ดูสิ มันยกขาจียงขึ้นมาไล่จูบอีกแล้ว
อยากจะด่า แต่ก็ทำไม่ถนัด ตอนนี้ถ้าอ้าปากสงสัยจะทำได้แค่คราง ปากร้อนๆ หยุ่นๆ ไล่จูบจากข้อเท้าจนมาถึงข้อพับด้านใน แล้วมันก็เอาขาข้างนั้นพาดไหล่กว้างๆ ไว้ ก่อนจะขยับตัวมาใกล้กว่าเดิม ดวงตาที่จ้องมาทำให้จียงเป็นอัมพาต เขาขยับไม่ได้ เขารู้ว่ายองเบต้องการอะไร ถึงจะไม่ได้คิดแบบเดียวกันในทีแรก แต่คนคนนี้มีวิธีโน้มน้าวให้เขาเห็นด้วยเสมอ
งั้นจียงขอยกเลิกคำพูดเมื่อก่อนหน้านี้ ที่บอกว่ายองเบเป็นคนไม่เอาแต่ใจงี่เง่า ไม่ใช่ละ จียงนึกออกละ ทงยองเบน่ะ เป็นคนที่เอาแต่ใจได้งี่เง่าที่สุดเลย แบบไหนน่ะเหรอ? ก็แบบนี้ไงล่ะ
“จียงจ๋า....” แบบที่มันจูบเขาอย่างแสนหวานนี่ไงล่ะ
จูบนุ่มนวล เนิ่นนาน เหมือนจะไม่ให้หายใจ แบบที่รวบข้อมือเขาไว้เหนือหัว แล้วเอนตัวทับลงมาทั้งตัวแบบนี้ไงล่ะ
“จียง....” เสียงของยองเบสะท้าน เมื่อถอนจูบออก มือหนาข้างที่ว่างลูบไล้แผ่วเบาบนแก้มใสที่ตอนนี้ซับสีระเรื่อ จียงนอนนิ่ง หายใจหอบเล็กน้อย ดวงตาเล็กหวานปรือปรอย วิกผมยาวสยายล้อมกรอบใบหน้า ยิ่งทำให้ดูบอบบางน่ารักเป็นทวีคูณ
ยองเบปล่อยมือแล้วยืดตัวขึ้นคุกเข่า ขาของจียงตกจากบ่าหนา เขาชันเข่าขึ้นทั้งสองข้าง ยอมรับอะไรก็ตามที่คนรักจะเสนอให้ แขนเรียวยังยกสูงเหนือหัว จียงที่อยู่ตรงหน้ายองเบตอนนี้ ยั่วยวนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในโลก
แต่แล้วดวงตาเล็กก็เหลือบเห็นอะไรบางอย่าง.... อะไรบางอย่างที่เรียกเลือดให้สูบขึ้นใบหน้าน่ารักจนแดงก่ำ ร่างที่ระทดระทวยอยู่เมื่อครู่ผุดลุกขึ้นทันทีพร้อมกับเสียงด่า
“ไอ้บ้ายองเบ แก... ทุเรศที่สุด” จียงกระถดตัวหนีไปขดตัวห่างยองเบไปเกือบช่วงแขน แล้วชี้มือสั่นๆ ไปที่....
tbc... in (3/3)