High Stakes indeed...
Afgelopen weekend was Badgers Business - High Stakes. Van te voren zorgvuldig uitgedachte planning liep last minute en gedurende het evenement in de soep doordat twee van ons groepje van vier te kampen hadden met ziekte. Hierdoor viel het oorspronkelijke plan; een over verschillende schepen opgesplitste bountyhunters ploeg nogal uit elkaar.
Maar toch; ondanks dit heb ik me meer dan uitstekend vermaakt. Wat een evenement! Wat een spel!!!! Ik heb van begin tot einde genoten. De 'barsten' die in het zorgvuldig opgebouwde masker van mijn personage kwamen tot het uiteindelijk in stukken uit elkaar viel waren heerlijk om neer te zetten. Ik ben een sucker voor emo-play, en heb dat het hele weekend kunnen doen. Fantastisch!!!
Welkom in mijn lijstje favoriete personages miss Saïda Mori. Ik ga m'n best doen het weekend te beschrijven, maar het is lastig om de sfeer en de lading goed te dekken ben ik bang. Feedback (nogmaals) is dus van harte welkom. Ook kan het zijn dat ik in mijn enthousiasme niet exact meer de juiste volgorde van gebeurtenissen in mijn hoofd heb zitten. Er was zoveel... Dus ook daarvoor alvast mijn excuses.
Waarschuwing: dit is een laaaaaaaaaaaang verhaal... heel lang...
Witte muren, gladde vloer. Zacht en toch sterk. De zes passagiers van de shuttle van cruiseschip 'de Nieuwe Horizon' zitten netjes op hun stoelen te wachten. Wat losse zinnen en korte gesprekjes worden gehouden terwijl iedereen zit te wachten op de piloot die de shuttle van het luxe plezierschip naar de 'Black Jack' zal brengen, het ruimtestation waar dit weekend een zeer prestigieus pokertoernooi word gehouden.
Saïda kijkt eens om zich heen, en schud het gevoel van onbehagen van zich af. Ze recht haar schouders en stapt in de rol van Sayira York, zangeres op weg naar haar eerste optreden. Ze glimlacht vriendelijk naar knappe Glade Frost, die naast haar zit, en samen praten ze wat over koetjes en kalfjes. Kennelijk is zijn vader eigenaar van een groot bedrijf, en Mr. Frost Jr. schijnt niet op al te goede voet met zijn vader te leven.
Achter hen zitten Mr. Gabriel Barnes, één van de aandeelhouders van de Nieuwe Horizon en Dr. Sung Mei Long, de scheeparts van het schip. Daarachter bevinden zich nog Miss Phillipa Miller en haar bodyguard. Het wachten duurt even, maar als de piloot eindelijk aankomt begint hun reis. Ze slingeren heen en weer, ontwijken een paar muren of deuren en vliegen uiteindelijk het shuttledeck uit. Ongemakkelijk schuiven de passagiers wat op hun stoel. Hoe goed zal deze reis gaan? Een aantal zeer ongemakkelijke minuten later besluit Mr. Barnes toch om in ieder geval maar bij de piloot, die kennelijk voor het eerst achter het stuur zit, te gaan staan. Met hier en daar wat hulp lukt het de piloot om uiteindelijk te landen in de Black Jack. Saïda stapt als laatste de shuttle uit. Langzaam daalt ze de trap af naar een ruime ontvangstruimte. Ze blijft expres wat achter. Immers, de passagiers van de Nieuwe Horizon hoeven niet te weten dat de naam op haar identificatiepas niet overeenkomt met de naam die ze heeft opgegeven. Gelukkig valt het niemand op, en na een kort en vriendelijk welkom loopt ze de ontvangstruimte in.
Meer schepen zijn aangekomen. Haar metgezellen, die op andere schepen waren aangekomen, zien haar ook, en met een kort knikje laat ze weten dat ze ze herkent. De gevoelens van iedereen om haar heen zijn lastig uit haar hoofd te zetten. Opwinding, nieuwschierigheid. Het is niet direct onplezierig, maar het kost haar moeite zich te concentreren op haar rol. Ze baalt ervan dat het teamlid dat met haar mee zou reizen als Blanche, haar PA, ziek is geworden waardoor ze nu alleen is. Om te voorkomen dat ze erg opvalt, blijft ze in de buurt van de andere mensen van de Nieuwe Horizon. Ze zitten aan een tafel, en Saïda luistert naar de gesprekken van Barnes, Sung en Pippa. Even staart ze voor zich uit...
....
"Miss York?"
...
Saïda kijkt op. Dr. Sung zit voor haar, op de plek waar eerst Miss Miller zat, en iedereen kijkt haar bezorgd aan. "Wat is er aan de hand?" vraagt Saïda verbaasd. Pas dan voelt ze dat er iets over haar schouders ligt. Het jasje van Mr. Barnes. Dr. Sung doet nog wat test, en legt ondertussen uit dat ze even 'weg' was. Saïda doet haar best de bezorgheid van de anderen weg te lachen. "Er is niets aan de hand, het zal vast komen door de stress van de heenreis." Ondertussen maakt ze zich zorgen. Begon de medicatie al uit te werken? Zoveel had ze niet meer...
Dan ziet ze haar metgezellen op de balustrade bovenaan de trap naar de dockingbay staan, ze komen naar beneden lopen. Zelf loopt ze richting de trap, maar voordat ze naar boven kan gaan stokt haar adem. Ze hoort iemand nog iets zeggen. "Oh nee, ze heeft die blik weer in haar ogen..." Dan veranderd haar omgeving.
Explosies klinken veraf, maar lijken door te dreunen op de weg die ze loopt. Om haar heen staan gebouwen, of liever, geraamtes van gebouwen. De brokstukken sieren de straat en in het licht van de explosies lijken de schaduwen van de gebouwen nog dieper te worden. Hier en daar klinkt nog wat geluid van puin dat naar beneden valt...
Saïda slikt als ze wegstapt van de persoon die haar bij haar schouder aanraakt. Ze kijkt verbaasd om zich heen. Waar was ze? Oh ja... Ze moest haar rol blijven volhouden. Niet Saïda, maar Sayira beantwoord de vragen die op haar afkomen. "Er is niets aan de hand." hoort ze zichzelf zeggen, terwijl ze zich weer focust op de omgeving van de BlackJack.
Niet veel later bevindt ze zich in één van de schepen, met haar metgezellen. Één van hen waarschuwt haar. Er is een persoon, in een doktersuniform, die op zoek schijnt te zijn naar een zangeres. Kennelijk is hij niet helemaal te vertrouwen. Een tijd lang blijven ze bij elkaar, en bespreken wat ze tot nu toe hebben meegemaakt. Dan loopt Saïda weer terug naar beneden. Ze kijkt rond, maar ziet niemand met een doktersjas aan. Of toch? Daar, in de casino? Ze blijft even staan, maar voegt zich dan toch weer bij de aanwezigen van de Nieuwe Horizon. Dr. Sung deelt iets uit, kennelijk zijn er mensen vergiftigt. Saïda twijfelt even, maar als ze ziet dat iedereen het rustig opdrinkt neemt ze ook een slok...
In elkaar gedoken zit ze in een kelder. Het is donker en het ruikt muf. In de verte hoort ze het druppelen van water... drup... drup...
Boven zich hoort ze geweerschoten. Dan weer veraf, dan weer dichtbij. Ze houdt haar armen stevig om haar hoofd geslagen. Gekraak van de houten vloer klinkt boven haar. Voetstappen... De geweerschoten klinken dichterbij, overal. Ze wil schreeuwen, maar durft niet. Even lijken de voetstappen verder weg te gaan, dan komen ze weer terug. Stil nu... heel stil... ze moet stil zijn maar zelfs het kloppen van haar hart klinkt net zo hard als de geweerschoten, nu vlak boven haar. De voeten blijven stil staan, recht boven haar. Ze houdt haar adem in. Drup... drup... het druppelen van het water klinkt zo duidelijk. Dan voelt ze een arm, die haar beetpakt. Ze gilt...
En kijkt in het gezicht van Mr. Barnes. Even herkent ze haar omgeving niet, maar het duurt niet lang voordat Saïda beseft dat ze onder een tafel in de ontvangstruimte van de BlackJack zit. Wat verbaasd kruipt ze eronder vandaan. Een hoop mensen kijken haar vragend aan. De beelden blijven door haar hoofd heen spoken, en het gevoel van angst zorgt ervoor dat haar handen trillen als ze het glas water leegdrinkt dat ze voorgezet krijgt. De vragen die op haar afgevuurd worden hoort ze maar half, ze probeert haar gedachten, de beelden en de angst, maar ook de bezorgdheid van de anderen om haar heen weg te duwen, weg te stoppen. Ze wil het niet horen, ze wil het niet voelen.
Het duurt even voor ze weer Sayira op de voorgrond kan duwen. Hetzelfde excuus als eerst begint ondertussen zelfs in haar hoofd ongeloofwaardig te klinken. De stress van een chaotische heenreis. Toch is het momenteel het enige dat zij kan bedenken.
Ondertussen verschijnt er een alliance majoor op de balustrade. Hij vertelt hen dat de BlackJack bij deze wordt overgenomen door de Alliance. Saïda let niet op zijn woorden. Ze kijkt naar de man in de witte jas die boven de generaal uit torent. Oom Stephan? Wat doet hij hier? Onwillekeurig maakt ze zich klein. Hij mag haar hier niet zien, niet nu. Ze heeft een missie! Toch kan ze het niet helpen om naar hem te gluren. Misschien kunnen ze elkaar later spreken. Nu niet.
Helaas heeft Oom Stephan andere ideeën. Niet veel later, terwijl Saïda rustig bij Dr. Sung en Mr. Barnes staat staat hij ineens voor haar.
"Saïda?" vraagt hij.
"Sayira" antwoord ze terug, terwijl ze zijn blik ontwijkt.
"Maar... nee, jij bent het wel. Saïda!"
"Mijn naam is Sayira" blijft ze volhouden. Even blijft ze stil, dan wenkt ze hem mee, weg van de anderen. Als ze ver genoeg wegstaan legt Saïda uit dat ze undercover is, als zangeres. Oom Stephan vraagt hoe het nu met haar gaat. Saïda geeft het standaard antwoord, maar zoals altijd heeft hij maar één blik nodig om haar te laten haperen. Het gaat niet goed, en ze wist het wel... de nachtmerries, de beelden, de stemmen en emoties... ze kan er niets meer tegen doen. De medicatie die ze destijds hadden meegenomen uit het internaat was zo goed als op. Nog maar enkele doseringen en ze had niets meer. Gelukkig is Oom Stephan bereid het spel mee te spelen, en ze spreken af later verder te praten. Als ze terug lopen naar de anderen bevestigd hij dat hij zich vergist heeft, en daarmee nemen ze afscheid.
De rest van de avond verloopt redelijk rustig, Saïda vult het met gesprekken met Madame Sorelle, een compagnion.
Saïda en haar metgezellen komen nogmaals bij elkaar, maar tot nu toe hebben ze nog vrij weinig informatie kunnen verkrijgen over hun missies. Als ze klaar zijn met hun overleg besluit Saïda haar kamer op te zoeken voor de nacht.
Een dame in uniform. Ze is zenuwachtig, onrustig. Haar pistool is haar zekerheid, zeker nu alles uit de hand dreigt te lopen. Alliance soldaten die de BlackJack hebben overgenomen, lastige bezoekers met teveel vragen. Ze kan het niet meer. Maar als ze haar pistool ziet, weet ze dat dit de zekerheid is die ze heeft. De rust in haar hoofd keert terug als ze de trekker overhaalt...
Saïda schrikt wakker uit haar dromen. Bezweet staart ze naar de klok. Nog te vroeg, maar slapen durft ze niet meer. Haar gedachten racen, ze herkende de vrouw. Haar handen slaan op haar hoofd om de gevoelens en dromen van de anderen aan boord uit te bannen. Ze kruipt in een hoek van de kamer en wacht tot het licht aangeeft dat het tijd is om op te staan op het station. Als het zover is loopt ze naar haar badkamer, frist zichzelf op en kleed zichzelf aan. Ook haar haren maakt ze netjes, zoals Blanche het haar geleerd had. Gespannen stapt ze de gemeenschappelijke ruimte van de BlackJack binnen. Iedereen zit aan het ontbijt, maar Saïda heeft geen honger. Ze zoekt de dame, JeiJei. Als ze haar eindelijk ziet, ziet ze het pistool onder haar arm gestopt, naast de dossiermap. Saïda vertelt wat ze droomde aan Phillipa, en vraagt haar het zoveel mogelijk mensen te vertellen. Ook haar andere metgezellen stelt ze op de hoogte van haar droom. Zolang iedereen het maar weet en in de gaten houdt...
Maar de druk op haar geest blijft aanhouden. Saïda merkt dat ze het niet meer vol kan houden en sluipt weg. In haar tasje zit haar medicatie. Ze kan het nu niet langer uitstellen... Ze zet de injectienaald tegen haar huid aan.
koud... en een naam... maar zo koud...
Nog voordat ze de naald in haar huid kon krijgen overvalt het haar. Ze weet onbewust wat er gebeurd is, ze was 'weg'. Snel kijkt ze om zich heen, gelukkig lijkt niemand het gezien te hebben. Zorgvuldig spuit ze wat van de overgebleven vloeistof in haar arm. Niet veel later voelt ze de rust in haar hoofd terugkeren. Een stuk kalmer komt ze de zaal weer binnen.
Dr. Sung heeft een kist gekregen. En een brief. Een dreigbrief. Phillipa heeft een vermoeden wie het heeft geschreven. Saïda biedt aan om te helpen, tenslotte, hier kan ze van pas komen. Samen stappen ze op een dame af. Ze nemen haar mee naar de hal. Terwijl ze bezig zijn, voelt Saïda dat de vrouw dingen achterhoudt. Helaas slaat dit over naar angst, als de dame in kwestie merkt dat Phillipa en Saïda het menen. Te laat ziet Saïda de injectiespuit in de hand van de vrouw. Ze steekt in het wilde weg, Phillipa gaat neer, en als de naald voor de tweede keer bij Saïda haar borstkas in gaat wordt ook voor haar de wereld in een rap tempo donker.
Ze weet niet hoe lang ze geslapen heeft, maar de rust in haar hoofd was eigenlijk wel erg welkom. Als Saïda haar ogen opslaat is Dr. Sung bij haar. Niet veel later staat ze op en wankel loopt ze naar de gemeenschapsruimte, waar zij en Pippa op een stoel worden gezet. Saïda laat de uitleg aan Pippa over. Ondertussen wordt de lunch voor de gasten klaargezet. Saïda is stil, ze kijkt toe hoe anderen praten. Ze voelt zich opnieuw moe worden.
Donker... een kamer doemt op uit de leegte. In de dimverlichte ruimte staat een stoel. Saïda rilt, en doet onvrijwillig een paar passen achteruit. Draden, knopjes, lichtjes geven de stoel een vreemd, beangstigend uiterlijk. Dan ziet ze Oom Stephan. Hij trekt een paar blauwe handschoenen aan, en lijkt dingen klaar te zetten. In de hoek zit, in elkaar gedoken een meisje. Angela, zo noemt hij haar. Ze is bang, ze wil niet in de stoel. Maar Oom Stephan haalt haar over, op de vriendelijke, meegaande manier die ze van hem kent. Saïda lijken ze niet te zien, ook niet als ze langzaam dichterbij loopt. Angela gaat liggen, overgehaald door Oom Stephan. Hij praat op haar in, ja, het doet eerst pijn, maar je kan Shaun weer zien...
Saïda ligt in de stoel. Ze is Angela. Ze is bang, ze trilt, terwijl Oom Stephan blijft praten, op die rustige manier. Ze wil hier niet zijn, en toch... Opstaan is geen optie.
Dan staat Saïda weer, en kijkt ze weer op Angela neer. Het beeld begint vager te worden terwijl Angela het uitgilt... Angela, Saïda...
Angela, nee, Saïda! Saïda schreeuwt, de beelden van Angela en Oom Stephan zijn vervaagd, maar het duurt even voor ze doorheeft dat ze nog steeds of alweer? in de gemeenschapsruimte is. De beelden gaan niet weg, ze blijven hangen. Ze wilde niet in de stoel! Niet weer, niet nu, niet nooit niet! Langzaam krijgt Saïda door dat om haar heen anderen zitten. Dr. Sung, Mr. Barnes, Pippa, nog meer? Ze weet het niet, ze wil niet meer. Haar handen worden tegengehouden, maar ze rukt ze lost en slaat op haar hoofd om de beelden, de droom, weg te krijgen. Weer wordt ze tegengehouden. Pippa begint op haar in te praten. Saïda praat terug, maar kan niet duidelijk maken wat ze voelt, wat ze gezien heeft. Uiteindelijk kalmeert ze. Het water wat gehaald was dronk ze dankbaar op.
Het duurt niet lang meer voordat ze Pippa verteld dat ze niet Sayira is. Samen praten ze verder, en Pippa merkt op dat Saïda wellicht onderdrukte herinneringen heeft, aangezien ze De Stoel niet kan plaatsen maar deze wel herkende. Ze stelt voor om een hypnosesessie te doen. Saïda is er niet gerust op, maar wil erg graag dat de beelden en emoties ophouden en stemt er enigszins aarzelend mee in.
Ze zitten tegenover elkaar, Pippa en Saïda. Pippa begint te praten en Saïda merkt dat haar ogen dichtvallen. Ze probeert ze nog te openen, maar het lukt niet. Langzaam zakt ze weg, de stem van Pippa wordt zachter.
Saïda rent over een weg, hij lijkt eindeloos. Alles om haar heen in platgeschoten en leeg. Verlaten... Ze weet niet waarom ze rent, maar een horde mensen komt haar tegemoet. Ze dringt zich door de mensenmassa heen, maar iedereen lijkt wild de andere kant op te rennen.
Even wordt het zwart
Soldaten kijken haar aan. Barse blikken, hun monden strak. "Waar is jullie hoofdkwartier?" hoort ze. Saïda is bang, welk hoofdkwartier? Ze weet van niets! De kamer lijkt klein door alle mensen erin. Wapens staan op haar gericht. "Ik weet het niet, ik weet het NIET!!!" schreeuwt ze in doodsangst. De trappen in haar knieholten zorgen ervoor dat ze op de grond valt. Nog meer trappen, in haar buik, rug, gezicht. Ze probeert zichzelf te beschermen. Dan houd het op. Door haar haren heen kijkt Saïda omhoog. Lopen van geweren zijn op haar gericht. Ze hoort de wapens laden en gilt...
Haar handen knijpen een keel dicht, ze zet door. Ze hoort schreeuwen, maar het klinkt nog ver weg. Nog even en... handen proberen haar van achter weg te trekken en voor het eerst kijkt ze naar haar slachtoffer. Pippa!!! Verschrikt laat ze los en kruipt zo snel mogelijk achteruit. Om haar heen wordt gepraat, maar het meeste gaat langs haar heen. Ze staart naar Pippa, bang van zichzelf en bang voor de reactie van haar nieuwe vriendin. Die vergeeft haar echter, en met z'n allen gaan ze weer terug naar de gemeenschappelijke ruimte.
Saïda heeft moeite zichzelf bij elkaar te houden. Er zit teveel in haar hoofd. Vlagen van gesprekken gaan langs haar heen, en ze weet niet of dit enkel in haar hoofd gebeurd of echt. Oom Stephan, of Dr. Ross zoals de anderen hem blijken te kennen, komt langs, en hij en Dr. Sung zonderen zich af. Bang kijkt ze regelmatig die kant op. Uiteindelijk voegen de heren zich weer bij de andere aanwezigen, Pippa, Mr. Barnes en zijzelf. Ze leggen uit dat Saïda dit niet lang meer kan volhouden, en waarschijnlijk binnen enkele dagen of weken zou overlijden. Oom Stephan kan helpen, maar Saïda is er niet gerust op. Ze herinnert zich die droom, De Stoel, Angela... Ook Mr. Barnes en Pippa lijken het er niet helemaal eens mee te zijn. Zelfs Dr. Sung heeft twijfels, maar geeft aan dat het waarschijnlijk haar beste optie is. Saïda stemt uiteindelijk toe, ze wil niet dood, en ze wil van de pijn en het gevoel dat haar hoofd te klein is af. Oom Stephan verlaat hen, en gaat dingen klaar zetten. Ondertussen komt iemand van het personeel mededelen dat zij binnen aanzienlijke tijd het eten gaan opdienen. Voor Saïda en de anderen van de Nieuwe Horizon is dit het teken om zich om te gaan kleden. Saïda loopt naar haar kamer, waar ze haar medicatie kan toedienen en even rust kan vinden. Rustigere gedachten als eerst.
Ongemakkelijk in haar zilverkleurig jurk, met oranje shawl loopt Saïda de gemeenschappelijke ruimte weer in. Ze heeft haar rol als Sayira weer kunnen oppakken, en hoopt dat haar ongemak niet van haar gezicht af te lezen is. De Tong-leider, Shi-Linzi begroet haar kort, maar Saïda kiest er voor om even alleen te zijn en te kijken hoe iedereen langzaam in zijn of haar netste outfit de ruimte binnenkomt zetten.
Ze eet samen met een lange man genaamd Charlie. Hij praat veel, maar Saïda is stil. Ze probeert haar ongemak te verbergen en het gesprek gaande te houden, maar het kost moeite. Ze heeft weinig trek en speelt wat met haar eten. Af en toe vallen haar de blikken op die vanaf de kapiteinstafel haar richting op geworpen worden. Pippa, Dr. Sung, Mr. Barnes, allemaal schijnen ze erg bezorgd te zijn om haar. Het maakt haar verlegen en zelfs wat beschaamd.
Na het eten komen ze weer bij elkaar. Het gesprek komt al snel uit op Sayira en de behandeling van Dr. Ross. Saïda is bang, en ze wil niet dat de mensen die haar zo goed proberen te helpen haar uiteindelijk niet kennen. Ze besluit ook Dr. Sung en Mr. Barnes op de hoogte te brengen van wie zij echt is. Wat ze kwam doen en met wie ze hier was verteld ze niet.
Het kost haar moeite, en ze kan moeilijk peilen hoe de twee heren het nieuws opnemen. Pippa ondersteund haar echter en verteld dat zij dit al eerder wist.
Vervolgens komt het gesprek terug op wat ze nu moeten doen. Volgens Dr. Sung heeft Dr. Ross haar eerder behandeld, maar Saïda kan het zich niet herinneren. Hij controleert haar schedel, en kennelijk zit er littekenweefsel wat bevestigd dat zij al eerder behandelingen van Dr. Ross heeft gehad.
Op de 'Angelyne' één van de schepen die bij de BlackJack is aangemeerd verblijft een Mystica. Wellicht kan zij nog helpen voordat ze kijken naar wat Oom Stephan kan bieden. Dr. Sung gaat met haar mee, en enigszins nerveus neemt Saïda plaats naast de blinde Mystica Jitsuko. Langzaam begint paniek zich op te bouwen in Saïdas geest. Jitsuko pakt haar handen vast, en het duurt niet lang of Saïda voelt een bijna onbekende rust over zich heenkomen. Nu is het Jitsuko die in paniek begint te raken. Na enige tijd neemt Saïdas net gevonden rust af en lijken de rollen weer om te draaien. Ze wil hier weg, het helpt toch niet. Dr. Sung praat nog even met Jitsuko, die kennlijk iets gezien heeft dat Saïdas geest opgepikt had en dan verlaten ze snel de 'Angelyne'.
Teruggekomen bij Mr. Barnes en Pippa doet Dr. Sung zijn verhaal. Saïda is er maar half bij. De paniek die haar eerst op had gevreten lijkt wel wat gezakt, maar het kost moeite hem te onderdrukken. De Mystica had gezegd dat Saïda over bepaalde mogelijkheden beschikte, en Mr. Barnes is nieuwsgierig naar deze mogelijkheden. Oom Stephan neemt Dr. Sung weer apart, en het stress level bij Saïda stijgt meer en meer. Mr. Barnes leidt haar af met een spelletje. Ze moet raden in welke hand hij een dop verstopt heeft. Saïda doet mee, raad één keer fout en de rest goed. Dan, nog voordat Mr. Barnes de dop in een hand heeft gedaan wijst ze de juiste hand aan. En voordat hij verder kan gaan, gaat Saïda verder. Links, links, rechts, rechts, rechts, nogmaals links, rechts, links, links en rechts. Ze voelt zijn verwondering, maar ook daaronder, bezorgdheid. Niet enkel voor haar, maar ook voor Dr. Sung, Pippa en Madame Sorelle. Ze wil hem geruststellen, maar hoe...
Dan komen Dr. Sung en Oom Stephan terug. Het is tijd. Oom Stephan vraagt of Saïda wil dat er mensen meegaan. Saïda aarzelt even, maar knikt dan. Ze is bang. Oom Stephan neemt Dr. Sung, Mr. Barnes, Pippa en haarzelf mee, langs de alle schepen, door een deur. Verboden Toegang. Saïda schrikt als ze De Stoel ziet, en wil weglopen. Ze bedenkt zich, maar iets in haar schreeuwt heel hard dat ze weg moet. Oom Stephan begint op haar in te praten en ook Mr. Barnes probeert haar gerust te stellen. Zonder dat ze echt doorheeft wat ze doet gaat ze in De Stoel liggen. Oom Stephan, Dr. Ross, begint met het aansluiten van de apperatuur terwijl Mr. Barnes bij Saïda blijft en haar kalmeert. Niet veel later voelt ze hoe ze moe wordt. Haar lichaam lijkt zwaar. De angst wordt zwakker en ebt weg...
De zon verwarmt haar lichaam. Naast haar ligt haar beste vriendin. Ze kletsen wat over de afgelopen paar dagen. De lucht is blauw en ze beschrijven aan elkaar wat ze zien in de vormen van de wolken...
"wat gebeurd er?"
Een verwoeste stad, verlaten gebouwen. Lijken liggen over de weg verspreid. Dode ogen kijken haar nietszeggend aan. Ze loopt langs, bang, en...
Ze rijdt op een paard, met haar klasgenoten. De wind blaast door haar haren. De zon schijnt, en de paarden hebben er zin in. Galloperend gaan ze door de bossen.
De oorlog heeft veel verwoest... soldaten lopen langs, zoekend. Een kelder, bloed druipt over de vloer
Het strand, de zon blinkt op het water.
"Saïda, hou vol. Je moet het redden, je kan dit, jij kan het overleven. Toe..."
Oorlog...rust...paniek...stilte...bloed...woede...
"Nee! Het gaat fout!"
Saïda kijkt neer op zichzelf. Ze ligt in de stoel. Haar lichaam schokt en ze schreeuwt het uit. De banden waarmee haar polsen vastzitten breken. Ze ziet zichzelf opspringen, en Mr. Barnes wegduwen. Ook Dr. Sung wordt aan de kant geduwd. Saïda kijkt toe hoe zijzelf op Oom Stephan afspringt. Hij richt met iets op haar. Iets wits, met een knipperend rood lampje. Het werkt niet en Saïda kijkt toe hoe ze hem door de kamer slingert. Ze draait in het rond, op zoek naar haar volgende prooi...
De vijand vecht terug, maar Saïda is sterker. Ze duwt hem weg en voelt de botten van zijn arm breken. De volgende, een soldaat die al moeilijk lijkt te bewegen. Met een simpele duw valt hij tegen de muur aan, en ze hoort zijn ribben kraken...
...wacht...
Voor haar staat Pippa. Ze praat op Saïda in. Als ze rondkijkt ziet Saïda wat ze heeft gedaan. Dr. Sung zit op de grond, zijn arm om zijn ribbenkast geklemd. Mr. Barnes zijn arm staat in een vreemde hoek. En daar... op de grond, onbeweeglijk... Oom Stephan. Saïda rent op hem af, probeert hem wakker te maken. Ze voelt de verbrijzelde botten onder haar hand, en trekt deze verafschuwt terug. Tranen stromen over haar wangen. Pijn... van haar, van de anderen. Ze grijpt de, in een blauwe handschoen gehulde, hand van Oom Stephan, wil niet weten wat ze heeft gedaan. In de verte hoort ze Dr. Sung. Hij probeert naar pijnstillers te grijpen, zegt dat zij ook hun pijn voelt. Ze negeert zijn stem, het maakt niet uit. In de verte roept iemand haar. Waarom? Niet doen, niet zeggen. Geen pijn... de pijn!
Saïda kijkt op. Haar blik gaat naar Dr. Sung. Ze ziet zijn pijn, als een warme gloed vanuit zijn borstkas komend. Als in een droom staat ze op en loopt op hem af. Zonder echt te weten wat ze doet legt ze haar hand op zijn gebroken ribben. Ze kan het wegnemen, en langzaam voelt ze hoe ze de pijn zich eigen maakt. Het trekt van haar vingers in haar hand en naar haar pols, waarna hij langzaam lijkt te verdwijnen. Dan draait ze zich om naar Mr. Barnes, die stil op de vloer ligt. Ook zijn pijn ziet ze. Ze loopt naar hem toe en kijkt op hem neer. Hij lijkt te slapen. Haar hand legt ze op zijn arm, en nogmaals trekt ze de pijn en de schade van zijn arm naar zich toe en ziet ze hoe de botten zich weer aanhechten. Mr. Barnes opent zijn ogen en kijkt op naar haar, duidelijk zeer verbaasd. Wankelend zet ze een paar passen naar achteren. Ze voelt zich zo moe... Haar benen begeven het. Het duister opent zijn armen en slokt haar op.
Weer kijkt ze in Dr. Sungs gezicht als ze wakker wordt. Pippa en Mr. Barnes zijn er ook, en met z'n drieën omhelsen ze Saïda. Een tijdlang blijven ze zo staan. Dan maakt Saïda zich los uit hun armen en kijkt neer op Oom Stephan. Hij is er niet meer... ze voelt niets meer... niets... Ze draait zich weg en kijkt naar het ding dat hij in zijn handen had. Een wit ding, in de vorm van een druppel. Een rood lampje knippert nog. Het beangstigd haar, en ze wil weg. Ze stormt door de deur en langs de schepen. Pas als ze weer beneden in de gemeenschappelijke ruimte staat houdt ze stil. Even kijkt ze rond. Het is gelukkig rustig, enkel de majoor. Ze loopt naar een van de tafels en gaat zitten, haar hoofd legt ze neer op haar armen. Één van haar metgezellen komt bij haar staan, en eist een update over de missies. Saïda kan weinig zinnigs uitbrengen en uiteindelijk loopt hij weg.
De avond duurt niet lang meer. Saïda komt wat bij van alles wat er gebeurde, zittend op één van de banken met om haar heen de mensen die ze vertrouwt. Ze eten wat en praten. Saïda volgt er weing van. Dan worden ze allemaal gedwongen naar een schip te gaan en zichzelf daar op te sluiten. Maar Mr. Barnes is weg. Dr. Sung probeert haar en Pippa mee naar boven te nemen, maar Saïda rent weer naar beneden, op zoek naar Mr. Barnes. Als ze hem vind sleurt ze hem mee, en met z'n drieën zoeken ze beschutting in de shuttle van de Nieuwe Horizon. Pas dan heeft Saïda ook weer de vertegenwoordigheid van geest om na te vragen wat er precies was gebeurd in de Medbay van Dr. Ross. Barnes en Sung leggen het uit en vertellen ook dat zij de Tong-leider Shi Linzhi op de hoogte hebben gebracht van wat er was gebeurd. De Medbay was van de Alliance en Shi Linzhi besloot de boel daar de boel te laten en alles door de Alliance te laten ophalen. Saïda was niet erg blij met het feit dat de leider van de Tong op de hoogte was van wat ze had gedaan, maar er viel niet veel aan te veranderen. Ze praten nog even verder en Saïda vraagt of zo, ondanks alles, toch op de Nieuwe Horizon mag blijven. Ze kan misschien de dokter helpen in de Medbay daar?
Na lange tijd wachten besluiten ze eens te gaan kijken wat er gebeurd beneden. Het is erg stil. Meerdere mensen hebben op dat moment al besloten dat het kennelijk veilig is en allen gaan rustig aan naar beneden. Wel besluiten ze aan boord van de schepen te overnachten en niet in hun kamers. Het lijkt veiliger.
Woede... een schreeuw... keer op keer in haar hoofd... een misvormd gezicht, dichtbij het hare. De schreeuw galmt door haar bewustzijn, slokt alles op.
Saïda slaapt slecht. Elke keer als ze haar ogen sluit komt een beeld van een schreeuwend persoon in haar geest. Keer op keer op keer... Ze drukt zich tegen de witte gladde wand van de shuttle aan en wacht tot het tijd is voor het ontbijt. Nu en dan zakt ze weg, maar de schreeuwende man blijft haar achtervolgen in haar dromen.
De dag begint slecht, Saïda voelt de spanning van iedereen aan boord van de BlackJack. Ze kan het niet meer stoppen en het is moeilijk te volgen wat er precies gaande is. Vaak klinken er schoten, en iedere keer voelt Saïda de schok van de pijn als een kogel doel treft. Uiteindelijk wordt ze met de rest van aanwezigen van de Nieuwe Horizon aan boord van de Syntax Error geduwt. Ze weten op te stijgen en weg te vliegen. De spanning aan boord en de pijn van de twee piloten die allebei gewond zijn maakt dat Saïdas hoofd overspoelt. Vaag merkt ze dat Pippa haar probeert te kalmeren. Dan vliegt de stress van één van de bemanning van de Syntax omhoog en ze dreigt Saïda neer te schieten. Een gat in de romp van het schip verhoogt nog meer de algehele staat van paniek die zich op het schip en in Saïdas hoofd bevindt.
Uiteindelijk vliegen ze weg, vrij van achtervolging van de Alliance en op weg naar een onbekende bestemming...
Maar toch; ondanks dit heb ik me meer dan uitstekend vermaakt. Wat een evenement! Wat een spel!!!! Ik heb van begin tot einde genoten. De 'barsten' die in het zorgvuldig opgebouwde masker van mijn personage kwamen tot het uiteindelijk in stukken uit elkaar viel waren heerlijk om neer te zetten. Ik ben een sucker voor emo-play, en heb dat het hele weekend kunnen doen. Fantastisch!!!
Welkom in mijn lijstje favoriete personages miss Saïda Mori. Ik ga m'n best doen het weekend te beschrijven, maar het is lastig om de sfeer en de lading goed te dekken ben ik bang. Feedback (nogmaals) is dus van harte welkom. Ook kan het zijn dat ik in mijn enthousiasme niet exact meer de juiste volgorde van gebeurtenissen in mijn hoofd heb zitten. Er was zoveel... Dus ook daarvoor alvast mijn excuses.
Waarschuwing: dit is een laaaaaaaaaaaang verhaal... heel lang...
Witte muren, gladde vloer. Zacht en toch sterk. De zes passagiers van de shuttle van cruiseschip 'de Nieuwe Horizon' zitten netjes op hun stoelen te wachten. Wat losse zinnen en korte gesprekjes worden gehouden terwijl iedereen zit te wachten op de piloot die de shuttle van het luxe plezierschip naar de 'Black Jack' zal brengen, het ruimtestation waar dit weekend een zeer prestigieus pokertoernooi word gehouden.
Saïda kijkt eens om zich heen, en schud het gevoel van onbehagen van zich af. Ze recht haar schouders en stapt in de rol van Sayira York, zangeres op weg naar haar eerste optreden. Ze glimlacht vriendelijk naar knappe Glade Frost, die naast haar zit, en samen praten ze wat over koetjes en kalfjes. Kennelijk is zijn vader eigenaar van een groot bedrijf, en Mr. Frost Jr. schijnt niet op al te goede voet met zijn vader te leven.
Achter hen zitten Mr. Gabriel Barnes, één van de aandeelhouders van de Nieuwe Horizon en Dr. Sung Mei Long, de scheeparts van het schip. Daarachter bevinden zich nog Miss Phillipa Miller en haar bodyguard. Het wachten duurt even, maar als de piloot eindelijk aankomt begint hun reis. Ze slingeren heen en weer, ontwijken een paar muren of deuren en vliegen uiteindelijk het shuttledeck uit. Ongemakkelijk schuiven de passagiers wat op hun stoel. Hoe goed zal deze reis gaan? Een aantal zeer ongemakkelijke minuten later besluit Mr. Barnes toch om in ieder geval maar bij de piloot, die kennelijk voor het eerst achter het stuur zit, te gaan staan. Met hier en daar wat hulp lukt het de piloot om uiteindelijk te landen in de Black Jack. Saïda stapt als laatste de shuttle uit. Langzaam daalt ze de trap af naar een ruime ontvangstruimte. Ze blijft expres wat achter. Immers, de passagiers van de Nieuwe Horizon hoeven niet te weten dat de naam op haar identificatiepas niet overeenkomt met de naam die ze heeft opgegeven. Gelukkig valt het niemand op, en na een kort en vriendelijk welkom loopt ze de ontvangstruimte in.
Meer schepen zijn aangekomen. Haar metgezellen, die op andere schepen waren aangekomen, zien haar ook, en met een kort knikje laat ze weten dat ze ze herkent. De gevoelens van iedereen om haar heen zijn lastig uit haar hoofd te zetten. Opwinding, nieuwschierigheid. Het is niet direct onplezierig, maar het kost haar moeite zich te concentreren op haar rol. Ze baalt ervan dat het teamlid dat met haar mee zou reizen als Blanche, haar PA, ziek is geworden waardoor ze nu alleen is. Om te voorkomen dat ze erg opvalt, blijft ze in de buurt van de andere mensen van de Nieuwe Horizon. Ze zitten aan een tafel, en Saïda luistert naar de gesprekken van Barnes, Sung en Pippa. Even staart ze voor zich uit...
....
"Miss York?"
...
Saïda kijkt op. Dr. Sung zit voor haar, op de plek waar eerst Miss Miller zat, en iedereen kijkt haar bezorgd aan. "Wat is er aan de hand?" vraagt Saïda verbaasd. Pas dan voelt ze dat er iets over haar schouders ligt. Het jasje van Mr. Barnes. Dr. Sung doet nog wat test, en legt ondertussen uit dat ze even 'weg' was. Saïda doet haar best de bezorgheid van de anderen weg te lachen. "Er is niets aan de hand, het zal vast komen door de stress van de heenreis." Ondertussen maakt ze zich zorgen. Begon de medicatie al uit te werken? Zoveel had ze niet meer...
Dan ziet ze haar metgezellen op de balustrade bovenaan de trap naar de dockingbay staan, ze komen naar beneden lopen. Zelf loopt ze richting de trap, maar voordat ze naar boven kan gaan stokt haar adem. Ze hoort iemand nog iets zeggen. "Oh nee, ze heeft die blik weer in haar ogen..." Dan veranderd haar omgeving.
Explosies klinken veraf, maar lijken door te dreunen op de weg die ze loopt. Om haar heen staan gebouwen, of liever, geraamtes van gebouwen. De brokstukken sieren de straat en in het licht van de explosies lijken de schaduwen van de gebouwen nog dieper te worden. Hier en daar klinkt nog wat geluid van puin dat naar beneden valt...
Saïda slikt als ze wegstapt van de persoon die haar bij haar schouder aanraakt. Ze kijkt verbaasd om zich heen. Waar was ze? Oh ja... Ze moest haar rol blijven volhouden. Niet Saïda, maar Sayira beantwoord de vragen die op haar afkomen. "Er is niets aan de hand." hoort ze zichzelf zeggen, terwijl ze zich weer focust op de omgeving van de BlackJack.
Niet veel later bevindt ze zich in één van de schepen, met haar metgezellen. Één van hen waarschuwt haar. Er is een persoon, in een doktersuniform, die op zoek schijnt te zijn naar een zangeres. Kennelijk is hij niet helemaal te vertrouwen. Een tijd lang blijven ze bij elkaar, en bespreken wat ze tot nu toe hebben meegemaakt. Dan loopt Saïda weer terug naar beneden. Ze kijkt rond, maar ziet niemand met een doktersjas aan. Of toch? Daar, in de casino? Ze blijft even staan, maar voegt zich dan toch weer bij de aanwezigen van de Nieuwe Horizon. Dr. Sung deelt iets uit, kennelijk zijn er mensen vergiftigt. Saïda twijfelt even, maar als ze ziet dat iedereen het rustig opdrinkt neemt ze ook een slok...
In elkaar gedoken zit ze in een kelder. Het is donker en het ruikt muf. In de verte hoort ze het druppelen van water... drup... drup...
Boven zich hoort ze geweerschoten. Dan weer veraf, dan weer dichtbij. Ze houdt haar armen stevig om haar hoofd geslagen. Gekraak van de houten vloer klinkt boven haar. Voetstappen... De geweerschoten klinken dichterbij, overal. Ze wil schreeuwen, maar durft niet. Even lijken de voetstappen verder weg te gaan, dan komen ze weer terug. Stil nu... heel stil... ze moet stil zijn maar zelfs het kloppen van haar hart klinkt net zo hard als de geweerschoten, nu vlak boven haar. De voeten blijven stil staan, recht boven haar. Ze houdt haar adem in. Drup... drup... het druppelen van het water klinkt zo duidelijk. Dan voelt ze een arm, die haar beetpakt. Ze gilt...
En kijkt in het gezicht van Mr. Barnes. Even herkent ze haar omgeving niet, maar het duurt niet lang voordat Saïda beseft dat ze onder een tafel in de ontvangstruimte van de BlackJack zit. Wat verbaasd kruipt ze eronder vandaan. Een hoop mensen kijken haar vragend aan. De beelden blijven door haar hoofd heen spoken, en het gevoel van angst zorgt ervoor dat haar handen trillen als ze het glas water leegdrinkt dat ze voorgezet krijgt. De vragen die op haar afgevuurd worden hoort ze maar half, ze probeert haar gedachten, de beelden en de angst, maar ook de bezorgdheid van de anderen om haar heen weg te duwen, weg te stoppen. Ze wil het niet horen, ze wil het niet voelen.
Het duurt even voor ze weer Sayira op de voorgrond kan duwen. Hetzelfde excuus als eerst begint ondertussen zelfs in haar hoofd ongeloofwaardig te klinken. De stress van een chaotische heenreis. Toch is het momenteel het enige dat zij kan bedenken.
Ondertussen verschijnt er een alliance majoor op de balustrade. Hij vertelt hen dat de BlackJack bij deze wordt overgenomen door de Alliance. Saïda let niet op zijn woorden. Ze kijkt naar de man in de witte jas die boven de generaal uit torent. Oom Stephan? Wat doet hij hier? Onwillekeurig maakt ze zich klein. Hij mag haar hier niet zien, niet nu. Ze heeft een missie! Toch kan ze het niet helpen om naar hem te gluren. Misschien kunnen ze elkaar later spreken. Nu niet.
Helaas heeft Oom Stephan andere ideeën. Niet veel later, terwijl Saïda rustig bij Dr. Sung en Mr. Barnes staat staat hij ineens voor haar.
"Saïda?" vraagt hij.
"Sayira" antwoord ze terug, terwijl ze zijn blik ontwijkt.
"Maar... nee, jij bent het wel. Saïda!"
"Mijn naam is Sayira" blijft ze volhouden. Even blijft ze stil, dan wenkt ze hem mee, weg van de anderen. Als ze ver genoeg wegstaan legt Saïda uit dat ze undercover is, als zangeres. Oom Stephan vraagt hoe het nu met haar gaat. Saïda geeft het standaard antwoord, maar zoals altijd heeft hij maar één blik nodig om haar te laten haperen. Het gaat niet goed, en ze wist het wel... de nachtmerries, de beelden, de stemmen en emoties... ze kan er niets meer tegen doen. De medicatie die ze destijds hadden meegenomen uit het internaat was zo goed als op. Nog maar enkele doseringen en ze had niets meer. Gelukkig is Oom Stephan bereid het spel mee te spelen, en ze spreken af later verder te praten. Als ze terug lopen naar de anderen bevestigd hij dat hij zich vergist heeft, en daarmee nemen ze afscheid.
De rest van de avond verloopt redelijk rustig, Saïda vult het met gesprekken met Madame Sorelle, een compagnion.
Saïda en haar metgezellen komen nogmaals bij elkaar, maar tot nu toe hebben ze nog vrij weinig informatie kunnen verkrijgen over hun missies. Als ze klaar zijn met hun overleg besluit Saïda haar kamer op te zoeken voor de nacht.
Een dame in uniform. Ze is zenuwachtig, onrustig. Haar pistool is haar zekerheid, zeker nu alles uit de hand dreigt te lopen. Alliance soldaten die de BlackJack hebben overgenomen, lastige bezoekers met teveel vragen. Ze kan het niet meer. Maar als ze haar pistool ziet, weet ze dat dit de zekerheid is die ze heeft. De rust in haar hoofd keert terug als ze de trekker overhaalt...
Saïda schrikt wakker uit haar dromen. Bezweet staart ze naar de klok. Nog te vroeg, maar slapen durft ze niet meer. Haar gedachten racen, ze herkende de vrouw. Haar handen slaan op haar hoofd om de gevoelens en dromen van de anderen aan boord uit te bannen. Ze kruipt in een hoek van de kamer en wacht tot het licht aangeeft dat het tijd is om op te staan op het station. Als het zover is loopt ze naar haar badkamer, frist zichzelf op en kleed zichzelf aan. Ook haar haren maakt ze netjes, zoals Blanche het haar geleerd had. Gespannen stapt ze de gemeenschappelijke ruimte van de BlackJack binnen. Iedereen zit aan het ontbijt, maar Saïda heeft geen honger. Ze zoekt de dame, JeiJei. Als ze haar eindelijk ziet, ziet ze het pistool onder haar arm gestopt, naast de dossiermap. Saïda vertelt wat ze droomde aan Phillipa, en vraagt haar het zoveel mogelijk mensen te vertellen. Ook haar andere metgezellen stelt ze op de hoogte van haar droom. Zolang iedereen het maar weet en in de gaten houdt...
Maar de druk op haar geest blijft aanhouden. Saïda merkt dat ze het niet meer vol kan houden en sluipt weg. In haar tasje zit haar medicatie. Ze kan het nu niet langer uitstellen... Ze zet de injectienaald tegen haar huid aan.
koud... en een naam... maar zo koud...
Nog voordat ze de naald in haar huid kon krijgen overvalt het haar. Ze weet onbewust wat er gebeurd is, ze was 'weg'. Snel kijkt ze om zich heen, gelukkig lijkt niemand het gezien te hebben. Zorgvuldig spuit ze wat van de overgebleven vloeistof in haar arm. Niet veel later voelt ze de rust in haar hoofd terugkeren. Een stuk kalmer komt ze de zaal weer binnen.
Dr. Sung heeft een kist gekregen. En een brief. Een dreigbrief. Phillipa heeft een vermoeden wie het heeft geschreven. Saïda biedt aan om te helpen, tenslotte, hier kan ze van pas komen. Samen stappen ze op een dame af. Ze nemen haar mee naar de hal. Terwijl ze bezig zijn, voelt Saïda dat de vrouw dingen achterhoudt. Helaas slaat dit over naar angst, als de dame in kwestie merkt dat Phillipa en Saïda het menen. Te laat ziet Saïda de injectiespuit in de hand van de vrouw. Ze steekt in het wilde weg, Phillipa gaat neer, en als de naald voor de tweede keer bij Saïda haar borstkas in gaat wordt ook voor haar de wereld in een rap tempo donker.
Ze weet niet hoe lang ze geslapen heeft, maar de rust in haar hoofd was eigenlijk wel erg welkom. Als Saïda haar ogen opslaat is Dr. Sung bij haar. Niet veel later staat ze op en wankel loopt ze naar de gemeenschapsruimte, waar zij en Pippa op een stoel worden gezet. Saïda laat de uitleg aan Pippa over. Ondertussen wordt de lunch voor de gasten klaargezet. Saïda is stil, ze kijkt toe hoe anderen praten. Ze voelt zich opnieuw moe worden.
Donker... een kamer doemt op uit de leegte. In de dimverlichte ruimte staat een stoel. Saïda rilt, en doet onvrijwillig een paar passen achteruit. Draden, knopjes, lichtjes geven de stoel een vreemd, beangstigend uiterlijk. Dan ziet ze Oom Stephan. Hij trekt een paar blauwe handschoenen aan, en lijkt dingen klaar te zetten. In de hoek zit, in elkaar gedoken een meisje. Angela, zo noemt hij haar. Ze is bang, ze wil niet in de stoel. Maar Oom Stephan haalt haar over, op de vriendelijke, meegaande manier die ze van hem kent. Saïda lijken ze niet te zien, ook niet als ze langzaam dichterbij loopt. Angela gaat liggen, overgehaald door Oom Stephan. Hij praat op haar in, ja, het doet eerst pijn, maar je kan Shaun weer zien...
Saïda ligt in de stoel. Ze is Angela. Ze is bang, ze trilt, terwijl Oom Stephan blijft praten, op die rustige manier. Ze wil hier niet zijn, en toch... Opstaan is geen optie.
Dan staat Saïda weer, en kijkt ze weer op Angela neer. Het beeld begint vager te worden terwijl Angela het uitgilt... Angela, Saïda...
Angela, nee, Saïda! Saïda schreeuwt, de beelden van Angela en Oom Stephan zijn vervaagd, maar het duurt even voor ze doorheeft dat ze nog steeds of alweer? in de gemeenschapsruimte is. De beelden gaan niet weg, ze blijven hangen. Ze wilde niet in de stoel! Niet weer, niet nu, niet nooit niet! Langzaam krijgt Saïda door dat om haar heen anderen zitten. Dr. Sung, Mr. Barnes, Pippa, nog meer? Ze weet het niet, ze wil niet meer. Haar handen worden tegengehouden, maar ze rukt ze lost en slaat op haar hoofd om de beelden, de droom, weg te krijgen. Weer wordt ze tegengehouden. Pippa begint op haar in te praten. Saïda praat terug, maar kan niet duidelijk maken wat ze voelt, wat ze gezien heeft. Uiteindelijk kalmeert ze. Het water wat gehaald was dronk ze dankbaar op.
Het duurt niet lang meer voordat ze Pippa verteld dat ze niet Sayira is. Samen praten ze verder, en Pippa merkt op dat Saïda wellicht onderdrukte herinneringen heeft, aangezien ze De Stoel niet kan plaatsen maar deze wel herkende. Ze stelt voor om een hypnosesessie te doen. Saïda is er niet gerust op, maar wil erg graag dat de beelden en emoties ophouden en stemt er enigszins aarzelend mee in.
Ze zitten tegenover elkaar, Pippa en Saïda. Pippa begint te praten en Saïda merkt dat haar ogen dichtvallen. Ze probeert ze nog te openen, maar het lukt niet. Langzaam zakt ze weg, de stem van Pippa wordt zachter.
Saïda rent over een weg, hij lijkt eindeloos. Alles om haar heen in platgeschoten en leeg. Verlaten... Ze weet niet waarom ze rent, maar een horde mensen komt haar tegemoet. Ze dringt zich door de mensenmassa heen, maar iedereen lijkt wild de andere kant op te rennen.
Even wordt het zwart
Soldaten kijken haar aan. Barse blikken, hun monden strak. "Waar is jullie hoofdkwartier?" hoort ze. Saïda is bang, welk hoofdkwartier? Ze weet van niets! De kamer lijkt klein door alle mensen erin. Wapens staan op haar gericht. "Ik weet het niet, ik weet het NIET!!!" schreeuwt ze in doodsangst. De trappen in haar knieholten zorgen ervoor dat ze op de grond valt. Nog meer trappen, in haar buik, rug, gezicht. Ze probeert zichzelf te beschermen. Dan houd het op. Door haar haren heen kijkt Saïda omhoog. Lopen van geweren zijn op haar gericht. Ze hoort de wapens laden en gilt...
Haar handen knijpen een keel dicht, ze zet door. Ze hoort schreeuwen, maar het klinkt nog ver weg. Nog even en... handen proberen haar van achter weg te trekken en voor het eerst kijkt ze naar haar slachtoffer. Pippa!!! Verschrikt laat ze los en kruipt zo snel mogelijk achteruit. Om haar heen wordt gepraat, maar het meeste gaat langs haar heen. Ze staart naar Pippa, bang van zichzelf en bang voor de reactie van haar nieuwe vriendin. Die vergeeft haar echter, en met z'n allen gaan ze weer terug naar de gemeenschappelijke ruimte.
Saïda heeft moeite zichzelf bij elkaar te houden. Er zit teveel in haar hoofd. Vlagen van gesprekken gaan langs haar heen, en ze weet niet of dit enkel in haar hoofd gebeurd of echt. Oom Stephan, of Dr. Ross zoals de anderen hem blijken te kennen, komt langs, en hij en Dr. Sung zonderen zich af. Bang kijkt ze regelmatig die kant op. Uiteindelijk voegen de heren zich weer bij de andere aanwezigen, Pippa, Mr. Barnes en zijzelf. Ze leggen uit dat Saïda dit niet lang meer kan volhouden, en waarschijnlijk binnen enkele dagen of weken zou overlijden. Oom Stephan kan helpen, maar Saïda is er niet gerust op. Ze herinnert zich die droom, De Stoel, Angela... Ook Mr. Barnes en Pippa lijken het er niet helemaal eens mee te zijn. Zelfs Dr. Sung heeft twijfels, maar geeft aan dat het waarschijnlijk haar beste optie is. Saïda stemt uiteindelijk toe, ze wil niet dood, en ze wil van de pijn en het gevoel dat haar hoofd te klein is af. Oom Stephan verlaat hen, en gaat dingen klaar zetten. Ondertussen komt iemand van het personeel mededelen dat zij binnen aanzienlijke tijd het eten gaan opdienen. Voor Saïda en de anderen van de Nieuwe Horizon is dit het teken om zich om te gaan kleden. Saïda loopt naar haar kamer, waar ze haar medicatie kan toedienen en even rust kan vinden. Rustigere gedachten als eerst.
Ongemakkelijk in haar zilverkleurig jurk, met oranje shawl loopt Saïda de gemeenschappelijke ruimte weer in. Ze heeft haar rol als Sayira weer kunnen oppakken, en hoopt dat haar ongemak niet van haar gezicht af te lezen is. De Tong-leider, Shi-Linzi begroet haar kort, maar Saïda kiest er voor om even alleen te zijn en te kijken hoe iedereen langzaam in zijn of haar netste outfit de ruimte binnenkomt zetten.
Ze eet samen met een lange man genaamd Charlie. Hij praat veel, maar Saïda is stil. Ze probeert haar ongemak te verbergen en het gesprek gaande te houden, maar het kost moeite. Ze heeft weinig trek en speelt wat met haar eten. Af en toe vallen haar de blikken op die vanaf de kapiteinstafel haar richting op geworpen worden. Pippa, Dr. Sung, Mr. Barnes, allemaal schijnen ze erg bezorgd te zijn om haar. Het maakt haar verlegen en zelfs wat beschaamd.
Na het eten komen ze weer bij elkaar. Het gesprek komt al snel uit op Sayira en de behandeling van Dr. Ross. Saïda is bang, en ze wil niet dat de mensen die haar zo goed proberen te helpen haar uiteindelijk niet kennen. Ze besluit ook Dr. Sung en Mr. Barnes op de hoogte te brengen van wie zij echt is. Wat ze kwam doen en met wie ze hier was verteld ze niet.
Het kost haar moeite, en ze kan moeilijk peilen hoe de twee heren het nieuws opnemen. Pippa ondersteund haar echter en verteld dat zij dit al eerder wist.
Vervolgens komt het gesprek terug op wat ze nu moeten doen. Volgens Dr. Sung heeft Dr. Ross haar eerder behandeld, maar Saïda kan het zich niet herinneren. Hij controleert haar schedel, en kennelijk zit er littekenweefsel wat bevestigd dat zij al eerder behandelingen van Dr. Ross heeft gehad.
Op de 'Angelyne' één van de schepen die bij de BlackJack is aangemeerd verblijft een Mystica. Wellicht kan zij nog helpen voordat ze kijken naar wat Oom Stephan kan bieden. Dr. Sung gaat met haar mee, en enigszins nerveus neemt Saïda plaats naast de blinde Mystica Jitsuko. Langzaam begint paniek zich op te bouwen in Saïdas geest. Jitsuko pakt haar handen vast, en het duurt niet lang of Saïda voelt een bijna onbekende rust over zich heenkomen. Nu is het Jitsuko die in paniek begint te raken. Na enige tijd neemt Saïdas net gevonden rust af en lijken de rollen weer om te draaien. Ze wil hier weg, het helpt toch niet. Dr. Sung praat nog even met Jitsuko, die kennlijk iets gezien heeft dat Saïdas geest opgepikt had en dan verlaten ze snel de 'Angelyne'.
Teruggekomen bij Mr. Barnes en Pippa doet Dr. Sung zijn verhaal. Saïda is er maar half bij. De paniek die haar eerst op had gevreten lijkt wel wat gezakt, maar het kost moeite hem te onderdrukken. De Mystica had gezegd dat Saïda over bepaalde mogelijkheden beschikte, en Mr. Barnes is nieuwsgierig naar deze mogelijkheden. Oom Stephan neemt Dr. Sung weer apart, en het stress level bij Saïda stijgt meer en meer. Mr. Barnes leidt haar af met een spelletje. Ze moet raden in welke hand hij een dop verstopt heeft. Saïda doet mee, raad één keer fout en de rest goed. Dan, nog voordat Mr. Barnes de dop in een hand heeft gedaan wijst ze de juiste hand aan. En voordat hij verder kan gaan, gaat Saïda verder. Links, links, rechts, rechts, rechts, nogmaals links, rechts, links, links en rechts. Ze voelt zijn verwondering, maar ook daaronder, bezorgdheid. Niet enkel voor haar, maar ook voor Dr. Sung, Pippa en Madame Sorelle. Ze wil hem geruststellen, maar hoe...
Dan komen Dr. Sung en Oom Stephan terug. Het is tijd. Oom Stephan vraagt of Saïda wil dat er mensen meegaan. Saïda aarzelt even, maar knikt dan. Ze is bang. Oom Stephan neemt Dr. Sung, Mr. Barnes, Pippa en haarzelf mee, langs de alle schepen, door een deur. Verboden Toegang. Saïda schrikt als ze De Stoel ziet, en wil weglopen. Ze bedenkt zich, maar iets in haar schreeuwt heel hard dat ze weg moet. Oom Stephan begint op haar in te praten en ook Mr. Barnes probeert haar gerust te stellen. Zonder dat ze echt doorheeft wat ze doet gaat ze in De Stoel liggen. Oom Stephan, Dr. Ross, begint met het aansluiten van de apperatuur terwijl Mr. Barnes bij Saïda blijft en haar kalmeert. Niet veel later voelt ze hoe ze moe wordt. Haar lichaam lijkt zwaar. De angst wordt zwakker en ebt weg...
De zon verwarmt haar lichaam. Naast haar ligt haar beste vriendin. Ze kletsen wat over de afgelopen paar dagen. De lucht is blauw en ze beschrijven aan elkaar wat ze zien in de vormen van de wolken...
"wat gebeurd er?"
Een verwoeste stad, verlaten gebouwen. Lijken liggen over de weg verspreid. Dode ogen kijken haar nietszeggend aan. Ze loopt langs, bang, en...
Ze rijdt op een paard, met haar klasgenoten. De wind blaast door haar haren. De zon schijnt, en de paarden hebben er zin in. Galloperend gaan ze door de bossen.
De oorlog heeft veel verwoest... soldaten lopen langs, zoekend. Een kelder, bloed druipt over de vloer
Het strand, de zon blinkt op het water.
"Saïda, hou vol. Je moet het redden, je kan dit, jij kan het overleven. Toe..."
Oorlog...rust...paniek...stilte...bloed...woede...
"Nee! Het gaat fout!"
Saïda kijkt neer op zichzelf. Ze ligt in de stoel. Haar lichaam schokt en ze schreeuwt het uit. De banden waarmee haar polsen vastzitten breken. Ze ziet zichzelf opspringen, en Mr. Barnes wegduwen. Ook Dr. Sung wordt aan de kant geduwd. Saïda kijkt toe hoe zijzelf op Oom Stephan afspringt. Hij richt met iets op haar. Iets wits, met een knipperend rood lampje. Het werkt niet en Saïda kijkt toe hoe ze hem door de kamer slingert. Ze draait in het rond, op zoek naar haar volgende prooi...
De vijand vecht terug, maar Saïda is sterker. Ze duwt hem weg en voelt de botten van zijn arm breken. De volgende, een soldaat die al moeilijk lijkt te bewegen. Met een simpele duw valt hij tegen de muur aan, en ze hoort zijn ribben kraken...
...wacht...
Voor haar staat Pippa. Ze praat op Saïda in. Als ze rondkijkt ziet Saïda wat ze heeft gedaan. Dr. Sung zit op de grond, zijn arm om zijn ribbenkast geklemd. Mr. Barnes zijn arm staat in een vreemde hoek. En daar... op de grond, onbeweeglijk... Oom Stephan. Saïda rent op hem af, probeert hem wakker te maken. Ze voelt de verbrijzelde botten onder haar hand, en trekt deze verafschuwt terug. Tranen stromen over haar wangen. Pijn... van haar, van de anderen. Ze grijpt de, in een blauwe handschoen gehulde, hand van Oom Stephan, wil niet weten wat ze heeft gedaan. In de verte hoort ze Dr. Sung. Hij probeert naar pijnstillers te grijpen, zegt dat zij ook hun pijn voelt. Ze negeert zijn stem, het maakt niet uit. In de verte roept iemand haar. Waarom? Niet doen, niet zeggen. Geen pijn... de pijn!
Saïda kijkt op. Haar blik gaat naar Dr. Sung. Ze ziet zijn pijn, als een warme gloed vanuit zijn borstkas komend. Als in een droom staat ze op en loopt op hem af. Zonder echt te weten wat ze doet legt ze haar hand op zijn gebroken ribben. Ze kan het wegnemen, en langzaam voelt ze hoe ze de pijn zich eigen maakt. Het trekt van haar vingers in haar hand en naar haar pols, waarna hij langzaam lijkt te verdwijnen. Dan draait ze zich om naar Mr. Barnes, die stil op de vloer ligt. Ook zijn pijn ziet ze. Ze loopt naar hem toe en kijkt op hem neer. Hij lijkt te slapen. Haar hand legt ze op zijn arm, en nogmaals trekt ze de pijn en de schade van zijn arm naar zich toe en ziet ze hoe de botten zich weer aanhechten. Mr. Barnes opent zijn ogen en kijkt op naar haar, duidelijk zeer verbaasd. Wankelend zet ze een paar passen naar achteren. Ze voelt zich zo moe... Haar benen begeven het. Het duister opent zijn armen en slokt haar op.
Weer kijkt ze in Dr. Sungs gezicht als ze wakker wordt. Pippa en Mr. Barnes zijn er ook, en met z'n drieën omhelsen ze Saïda. Een tijdlang blijven ze zo staan. Dan maakt Saïda zich los uit hun armen en kijkt neer op Oom Stephan. Hij is er niet meer... ze voelt niets meer... niets... Ze draait zich weg en kijkt naar het ding dat hij in zijn handen had. Een wit ding, in de vorm van een druppel. Een rood lampje knippert nog. Het beangstigd haar, en ze wil weg. Ze stormt door de deur en langs de schepen. Pas als ze weer beneden in de gemeenschappelijke ruimte staat houdt ze stil. Even kijkt ze rond. Het is gelukkig rustig, enkel de majoor. Ze loopt naar een van de tafels en gaat zitten, haar hoofd legt ze neer op haar armen. Één van haar metgezellen komt bij haar staan, en eist een update over de missies. Saïda kan weinig zinnigs uitbrengen en uiteindelijk loopt hij weg.
De avond duurt niet lang meer. Saïda komt wat bij van alles wat er gebeurde, zittend op één van de banken met om haar heen de mensen die ze vertrouwt. Ze eten wat en praten. Saïda volgt er weing van. Dan worden ze allemaal gedwongen naar een schip te gaan en zichzelf daar op te sluiten. Maar Mr. Barnes is weg. Dr. Sung probeert haar en Pippa mee naar boven te nemen, maar Saïda rent weer naar beneden, op zoek naar Mr. Barnes. Als ze hem vind sleurt ze hem mee, en met z'n drieën zoeken ze beschutting in de shuttle van de Nieuwe Horizon. Pas dan heeft Saïda ook weer de vertegenwoordigheid van geest om na te vragen wat er precies was gebeurd in de Medbay van Dr. Ross. Barnes en Sung leggen het uit en vertellen ook dat zij de Tong-leider Shi Linzhi op de hoogte hebben gebracht van wat er was gebeurd. De Medbay was van de Alliance en Shi Linzhi besloot de boel daar de boel te laten en alles door de Alliance te laten ophalen. Saïda was niet erg blij met het feit dat de leider van de Tong op de hoogte was van wat ze had gedaan, maar er viel niet veel aan te veranderen. Ze praten nog even verder en Saïda vraagt of zo, ondanks alles, toch op de Nieuwe Horizon mag blijven. Ze kan misschien de dokter helpen in de Medbay daar?
Na lange tijd wachten besluiten ze eens te gaan kijken wat er gebeurd beneden. Het is erg stil. Meerdere mensen hebben op dat moment al besloten dat het kennelijk veilig is en allen gaan rustig aan naar beneden. Wel besluiten ze aan boord van de schepen te overnachten en niet in hun kamers. Het lijkt veiliger.
Woede... een schreeuw... keer op keer in haar hoofd... een misvormd gezicht, dichtbij het hare. De schreeuw galmt door haar bewustzijn, slokt alles op.
Saïda slaapt slecht. Elke keer als ze haar ogen sluit komt een beeld van een schreeuwend persoon in haar geest. Keer op keer op keer... Ze drukt zich tegen de witte gladde wand van de shuttle aan en wacht tot het tijd is voor het ontbijt. Nu en dan zakt ze weg, maar de schreeuwende man blijft haar achtervolgen in haar dromen.
De dag begint slecht, Saïda voelt de spanning van iedereen aan boord van de BlackJack. Ze kan het niet meer stoppen en het is moeilijk te volgen wat er precies gaande is. Vaak klinken er schoten, en iedere keer voelt Saïda de schok van de pijn als een kogel doel treft. Uiteindelijk wordt ze met de rest van aanwezigen van de Nieuwe Horizon aan boord van de Syntax Error geduwt. Ze weten op te stijgen en weg te vliegen. De spanning aan boord en de pijn van de twee piloten die allebei gewond zijn maakt dat Saïdas hoofd overspoelt. Vaag merkt ze dat Pippa haar probeert te kalmeren. Dan vliegt de stress van één van de bemanning van de Syntax omhoog en ze dreigt Saïda neer te schieten. Een gat in de romp van het schip verhoogt nog meer de algehele staat van paniek die zich op het schip en in Saïdas hoofd bevindt.
Uiteindelijk vliegen ze weg, vrij van achtervolging van de Alliance en op weg naar een onbekende bestemming...