the thing with men...
Om de een of andere reden schijn ik ze aan te trekken... rare mannen...
Van de week sta ik op m'n werk in de lift. Een bewoner (niet één van mijn cliënten) staat daar ook. Zelfs redelijk 'good looking', net gekleed, licht getint. Hij vraagt hoe het gaat, ik antwoord netjes (ben immers op m'n werk) en of ik elke dag hier werk (ook dat beantwoord ik netjes, ik ben heeeeeeeel goed opgevoed *ahum*). De lift stopt, de man stapt uit en ik vervolg mijn route naar de volgende cliënt. Als ik weer bij m'n collega's aankom, grap ik dat ik sjans had in de lift.
Zaterdag, na afloop van mijn late dienst. Ik loop nét buiten de flat, op weg naar de tram. Kom ik verdorie dezelfde man tegen. Kennelijk kwam hij net ergens vandaan, want hij had zelfs een pannetje met eten of iets dergelijks bij zich (moeders kookkunsten?). Hij knoopt weer het gesprek aan, vraagt of ik nu pas klaar ben met werken. Als ik dit (want ik ben nog steeds echt te netjes) keurig bevestig, dringt hij erop aan om mij thuis te brengen.
Pardon?! Nee, dank u, maar liever niet. Nee, écht niet. Je kan het nog drie, zelfs vier, keer vragen, maar het antwoord blijft toch écht nee. Misschien heb je de beste bedoelingen, maar ik ga toch niet een auto van een wildvreemde instappen. Dat zou iedereen met enige vorm van gezond verstand toch wel begrijpen. (Of zoals een collega zegt: "Ik heb niet zoveel zin om morgenochtend voorpagina nieuws te worden").
Dit soort dingen gebeuren vaker. Waarom? Wat zien deze mannen (want vaak zijn het wel ongeveer dezelfde types) in mij? Of gaan ze gewoon op elke jongedame af? Ik snap het niet. Zo woest aantrekkelijk ben ik nou ook weer niet, en zéker niet als ik net uit m'n werk kom (of op m'n werk rondloop). Het stomme is, je bent er dan ook niet op voorbereid. En als ik bijvoorbeeld in het OV zit, dan kan ík zo tig dames aanwijzen die er allemaal beter/leuker/hipper/gaver uitzien als ik.
Loop ik in een kroeg, met m'n leukste outfit aan en m'n haar en make up gedaan, ja, dan snap ik het, en kan ik je ook écht wel heel netjes afwijzen. Maar hierdoor wordt ik uit m'n evenwicht gebracht. En waarom WAAROM is het nou nooit eens iemand van wie ik zeg 'ja, dat lijkt me nou een leuke jongen'? Dan heb ik er tenminste ook nog plezier aan.
Dit ding met mannen? Ik snap het niet. Zal het waarschijnlijk ook nooit doen. Duuuuuuuuus... mannen, help me out, of snappen jullie dit soort gedrag ook niet en ligt het niet alleen aan mij?
Van de week sta ik op m'n werk in de lift. Een bewoner (niet één van mijn cliënten) staat daar ook. Zelfs redelijk 'good looking', net gekleed, licht getint. Hij vraagt hoe het gaat, ik antwoord netjes (ben immers op m'n werk) en of ik elke dag hier werk (ook dat beantwoord ik netjes, ik ben heeeeeeeel goed opgevoed *ahum*). De lift stopt, de man stapt uit en ik vervolg mijn route naar de volgende cliënt. Als ik weer bij m'n collega's aankom, grap ik dat ik sjans had in de lift.
Zaterdag, na afloop van mijn late dienst. Ik loop nét buiten de flat, op weg naar de tram. Kom ik verdorie dezelfde man tegen. Kennelijk kwam hij net ergens vandaan, want hij had zelfs een pannetje met eten of iets dergelijks bij zich (moeders kookkunsten?). Hij knoopt weer het gesprek aan, vraagt of ik nu pas klaar ben met werken. Als ik dit (want ik ben nog steeds echt te netjes) keurig bevestig, dringt hij erop aan om mij thuis te brengen.
Pardon?! Nee, dank u, maar liever niet. Nee, écht niet. Je kan het nog drie, zelfs vier, keer vragen, maar het antwoord blijft toch écht nee. Misschien heb je de beste bedoelingen, maar ik ga toch niet een auto van een wildvreemde instappen. Dat zou iedereen met enige vorm van gezond verstand toch wel begrijpen. (Of zoals een collega zegt: "Ik heb niet zoveel zin om morgenochtend voorpagina nieuws te worden").
Dit soort dingen gebeuren vaker. Waarom? Wat zien deze mannen (want vaak zijn het wel ongeveer dezelfde types) in mij? Of gaan ze gewoon op elke jongedame af? Ik snap het niet. Zo woest aantrekkelijk ben ik nou ook weer niet, en zéker niet als ik net uit m'n werk kom (of op m'n werk rondloop). Het stomme is, je bent er dan ook niet op voorbereid. En als ik bijvoorbeeld in het OV zit, dan kan ík zo tig dames aanwijzen die er allemaal beter/leuker/hipper/gaver uitzien als ik.
Loop ik in een kroeg, met m'n leukste outfit aan en m'n haar en make up gedaan, ja, dan snap ik het, en kan ik je ook écht wel heel netjes afwijzen. Maar hierdoor wordt ik uit m'n evenwicht gebracht. En waarom WAAROM is het nou nooit eens iemand van wie ik zeg 'ja, dat lijkt me nou een leuke jongen'? Dan heb ik er tenminste ook nog plezier aan.
Dit ding met mannen? Ik snap het niet. Zal het waarschijnlijk ook nooit doen. Duuuuuuuuus... mannen, help me out, of snappen jullie dit soort gedrag ook niet en ligt het niet alleen aan mij?