Doodspoor 3.0
Nu ik mijn larpreeks van januari weer achter de rug heb is het tijd voor de updates. Als eerste, twee weekenden terug, kwam Doodspoor, een 'real time/horror' larp. Afgelopen weekend werd Badgers Business gehouden, een 'firefly (sci-fi)' larp en (in principe but lets hope otherwise) een one-shot event. Nu moet ik eerst even zeggen dat ik altijd heb aangegeven dat dit soort evenementen niets voor mij is, en ik de (high)fantasy/middeleeuwen evenementen vaak leuker vind. Niet dat ik me er niet vermaak, maar ik vind het moeilijk om goed mee te komen met het spel, en kan vaak niet ad rem genoeg aansluiten bij de groep. Op Unity was dit al een nadeel, als 'Bambi' zijnde kon ik niet altijd goed volgen wat er nu gebeurde en wat ik erin kon doen. Echter, was daar ook wel een klein nadeel aan het personage in kwestie aan verbonden, een bang ding wat nergens op af durfde te stappen. Dit maakte dat ik het wel heel leuk en gaaf vond om te zien, maar niet het idee had dat deze genres voor mij echt veel spelplezier zouden opleveren.
Wauw... wat ben ik daar van terug gekomen zeg!
Echter moet ik wel zeggen dat ik het vooral goed schijn te doen en plezier schijn te beleven aan de 'freaky' personages. Mental twist, emoplay, mindtorture. I just can't get enough of that... Aan de ene kant baal ik er een beetje van dat ik niet zo 'veelzijdig' ben als ik zou willen. Aan de andere kant... hey, I had fun, and in the end I pay to get fun at a larp event. So what's so bad about crazy?
Maar goed; Doodspoor. Een evenement dat zich afspeelt rondom de KST (Korps Speciale Troepen) die alles en iedereen inlijven waarvan zij denken dat deze personen kunnen meehelpen om paranormale verschijnselen in onze wereld op te lossen.
Enter Tony. Officieel Anthonia Kramer, dochter van een twee 'big shots' in de zakenwereld en jongere zus van Tess (Theresa) Kramer (gespeeld door Viv). Daarnaast bestempelt als schizofreen en vanaf jonge leeftijd opgesloten gezeten in verschillende psychiatrische instellingen.
Tony was overgehaald door leden van werving & selectie van KST om voor hen te komen werken in ruil voor de vrijheid van Tess, die ze ook meteen maar hadden ingelijfd. Het warme weerzien tussen de twee zussen werd enigszins een domper toen ze als opdracht kregen een gebouw te bestormen. Tony kreeg de opdracht mee te gaan met team #1, en Tess, die niet wilde scheidden nadat ze elkaar voor het eerst sinds maanden weer tegen waren gekomen. Dit team kreeg de taak het gebouw van de achterkant te benaderen om daarna zo snel mogelijk binnen te dringen en gevangenen te nemen, in samenwerking met team #2 die via de voorkant zou gaan. Echter, zodra team #1 het gebouw binnen drong liepen zij recht een soort tunnel bestaande uit elektrische flitsen in en eindigden buiten op een besneeuwde heuvel. Enkelen van hun team hadden vreemde krassen over hun gezicht en werden wild met de behoefte de bossen in te rennen. Tony besteedde weinig aandacht aan hen. De hoofdpijn die ze had gekregen door de 'tunnel' was bijna ondraaglijk en de wereld om haar heen voelde... vreemd. Door onder anderen haar zus werd ze meegetrokken, verder het bos in, tot zij op een gegeven moment bij de Hertenhal aankwamen. Net op tijd want de schaduwen jaagden op hen.
Tess als medisch student was al gauw onmisbaar geworden voor het welzijn van team #1, aangezien zij de enige was met medische ervaring en enkele teamleden al licht gewond waren voor zij goed en wel de Hertenhal binnen waren.
Van het tweede team ontbrak elk spoor. Ondertussen onderzocht de groep KST'ers deze vreemde wereld die zij waren binnengedrongen. Een tweetal leden van de zwitserse garde waren in de Hertenhal. De rest van hun team was kwijt. De eigenaar van het gebouw, Dhr. de Koning, was van streek. Zijn vriendin, Beatrix Wolf was vermoord en hij wilde weten wat er was gebeurd. Tony zwierf wat door het gebouw, doelloos voor zich uit zingend, tot zij buiten (in het licht, waar de schaduwen niet durfden te komen) zat te roken. Een man, De Jong genaamd, was bij haar en ze begonnen een gesprek. Tony kon eindelijk goed uitleggen hoe de wereld om hen heen voelde. Als 'daar'. Gewoonlijks, als ze 'hier' was, kon ze 'daar' voelen. Maar nu ze 'daar' waren met z'n allen kon ze 'hier' niet meer voelen. De man leek haar te begrijpen. Dat voelde fijn, eindelijk eens iemand die haar niet direct voor gek verklaarde! Samen wisten ze ervoor te zorgen dat Tony niet haar dagelijkse dosis slaapmedicatie hoefde te nemen.
Tony vond meer aansluiting, onder andere bij Vera, een meisje dat net als zij dingen zag die er niet waren, of misschien wel nu ze 'daar' waren in plaats van 'hier'. Een kinderliedje bleef in haar hoofd spoken en zachtjes zong ze:
"In het bos zijn de wilde dieren, in het bos, in het bos..."
Midden in de nacht werden ze binnen aangevallen. Schaduwen verschenen uit het niets. Een groot deel van team #1 raakte gewond. Tess vocht voor het leven van enkelen. Tony, die geluk had dat het lemet van het mes wat haar raakte was afgeslagen op haar ribben, deed haar best Tess te helpen. Statisch geladen als ze bang was, wist ze de sergeant die de leiding over team #1 had wakker te houden door hem een schokkende ervaring te geven.
Een man, die Tony herkende van de briefing die de gehele KST had gehad, viel spontaan binnen op de vloer. Hij bleek van team #2 te zijn, en wist hen informatie te geven over dat team, dat kennelijk nog in 'hier' was. Tony was verbaasd, net als velen. Lang bleef ze erover nadenken. Tess had er ook ideeën over, en samen besloten ze flink wat pillen in te nemen die Tess altijd op voorraad voor Tony bij zich had.
De volgende ochtend had Tony gedroomt. Ze zaten allemaal in een beest. Het beest was ziek en had gezwellen over zijn hele lijf. Zij zaten in het midden van het beest. Tony had medelijden met het beest. Ze probeerde het goed uit te leggen aan de anderen, maar zoals gewoonlijks was het lastig om ze te laten weten wat ze vertelde. Tess echter had ook een droom gehad. Een ziekenhuis had besmette afdelingen en Tess rende van de ene naar de andere zaal om te proberen een manier te vinden om de ziekte te genezen en de quarantaine op te heffen.
De ochtend leek 'rustig'. Ze waren nog steeds niet 'hier' maar 'daar'. Tony zat op een tafel te kijken naar Tess die met iemand anders in gesprek was toen de klauw kwam. Hij cirkelde om haar heen, waar ze ook keek. Steeds dichter en dichter bij. Ze werd bang, heel bang. Hoe lang de klauw haar belaagde wist ze niet. Uiteindelijk verdween de klauw en zat de priester die ook onderdeel was van team #1 en een vriend van Vera, naast haar. Hij praatte tegen haar, stelde haar gerust. Het duurde lang voor Tony weer helemaal rustig was. En nog maar net zat ze buiten, toen de klauw weer terugkwam en haar wederom belaagde. Vaag herinnerde ze zich dat ze naar binnen werd gesleept. Minder lang als eerst kwam de klauw op haar af. Tot ook dit maal de klauw verdween en Tony bleef happend naar adem achter.
Het duurde niet lang of ze zag de klauw weer. Alleen ditmaal koos Tony er zelf voor... De teddybeer van Vera stond vast op de grond naast de beker die zij met veel pijn en moeite had gekregen samen met een deel van team #1. Een spiraal was erom heen getekend. Tony had het plan bedacht. Als ze op de spiraal zou lopen kon ze vast wel de beer en de beker terughalen. Het deed pijn, en het was eng. De klauw kwam steeds dichterbij, maar onder aanmoediging van Tess bleef ze doorlopen. Tot ze bij het midden kwam. De klauw cirkelde om haar heen en de lichtflitsen kwamen weer als een tunnel om haar heenvallen. De wereld werd weer normaal en Tony bevondt zich weer 'hier'. Drie mensen, twee mannen en een vrouw stonden om haar heen. Één van hen herkende ze als de man die de avond ervoor in 'daar' was geweest. Tony was bang, maar probeerde uit te leggen hoe het bij hen ging. Ook vertelde de man haar dat ze goed moest onthouden dat ze hier bij het portaal naar 'daar' runes hadden gevonden en dat ze waarschijnlijk wisten hoe ze de doorgang moesten openkrijgen. Hulp vanaf team #1 was welkom.
Daarna vervaagde de wereld weer. Tony zag de lichtflitsen en een klauw deed haar pijn...
Ze werd wakker op de grond, met pijn op haar hoofd. Tess was bij haar. Ze was weer 'daar'. Kennelijk was ze teruggekomen in de spiraal en had ze Tess aangevallen die daar op haar had zitten wachten. Aan haar reis had ze wel iets overgehouden. Drie grote rode strepen, alsof een klauw haar had geraakt, stonden over haar gezicht.
Voor Tony werd het even rustig. Maar rust was betrekkelijk en kort. Schaars zelfs. Met Vera bedacht ze het plan om maar aan Beatrix te gaan vragen wat ze konden doen om te helpen. Samen gingen ze erheen, en ze kwamen erachter dat Beatrix een bepaalde betekenis had voor 'daar'. Haar einde was gekomen voor haar rol was gespeeld. Nu was het aan hun om uit te zoeken wat deze rol was en hoe zij deze moesten vervullen.
Helaas besloot Vera het te gaan vragen aan 'de boze vrouw'. Deze dame was woest omdat Beatrix dood was, en eisde genoegdoening. Vera was zoek, en Tony werd gevraagd of ze kon helpen bij het zoeken. Ze liep doelloos door het stille besneeuwde bos, een aantal anderen van team #1 volgden haar op afstand. Tot Vera op hen af kwam rennen. Tony wees naar haar, en wachtte en lachtte. Echter, Vera en haar vriend vielen de anderen aan. Tony stond verbaasd toe te kijken tot een schaduw op haar af stormde. Te laat rende ze weg, en de pijn die het mes veroorzaakte zorgde ervoor dat ze het bewustzijn verloor.
Tony werd wakker op een bank binnen. Kennelijk had Tess haar geholpen, want weer was haar grote zus naast haar. Een infuus hing aan Tony haar arm. Tess vertelde haar dat ze meerdere steekwonden in haar zij, nek, arm en been had opgelopen terwijl de anderen probeerden de schaduw te doden en Vera en Michael weer tot rede te krijgen.
Ineens. Chaos. Een groep mensen verscheen in het midden van de zaal. Al snel werden zij herkend als team #1, dat eindelijk ook hun weg naar 'daar' had gevonden.
Het duurde niet lang meer tot er steeds mensen verdwenen. Opdrachten moesten uitgevoerd worden. Bij falen kreeg de persoon in kwestie een klauwmarkering over zijn of haar hoofd. Vellen papier werden verzameld. Theorien werden gevormd met de stukjes kennis die bij elkaar gelegd werden. Dit was het verhaal van Beowulf en Grendel. Echter, de persoon die de Beowulf was, namelijk Beatrix Wolf, was gedood voor ze haar rol had kunnen spelen. Nu moest er een vervanger komen om Grendel, die Vera 'de boze mevrouw' had genoemd tot ruste te brengen.
Tony hield haar eigen gedachten erop na. De Jong... hij was het! Overtuigd van haar gelijk probeerde ze anderen mee te krijgen in haar verhaal. Het merendeel van de mensen ontving het met een schouderophalen.
Het donker was weer gekomen, en daarmee de schaduwen die op de ramen en deuren van de Hertenhal bonkten. Tony, altijd al bang in het donker, hield standaard haar zaklamp in haar handen geklemt. Paniek begon te ontstaan. Een ritueel werd uitgevoerd, maar dreef de gemoederen zo hoog op dat mensen op elkaar begonnen te schieten. Iemand stierf, en hoewel zelfs Tony nog probeerde te helpen was ze niet bang genoeg om een dusdanig hoge schokgolf te veroorzaken om zijn hart weer aan het kloppen te brengen.
Lichten flikkerden en schaduwen verschenen als het licht te lang uit bleef.
Echter, de opdrachten bleven komen, mensen verdwenen en kwamen soms zelfs terug zonder markeringen op hun gezicht en de waanzinnige woede die erbij hoorde.
Uiteindelijk verkondigde Grendel, door de mond van De Jong dat zij wraak op iedereen zou nemen als zij niet werd gedood door de vervanger van Beatrix.
Niet lang erna kreeg iedereen met een kras op zijn gezicht honger. Jagen wilden ze, en wel buiten, en wel meteen. Ook Tony, een dokter van Team #2 en de laatst overgebleven dame van de zwitserse garde gingen op weg naar buiten. Echter, één van de verpleegsters van Team #2 was het er niet mee eens. Ze sloeg eerst de dokter en toen de dame neer met een goedgerichte mep op hun hoofd door een zware zaklantaarn. Tony week uit, probeerde te vluchten, maar was te langzaam om de klap in haar maag te ontwijken. Terwijl ze dubbel sloeg van de pijn kwam de lantaarn met een harde klap ook op haar hoofd terecht. Tony voelde haar lichaam vallen terwijl de explosie van sterren voor haar ogen langzaam vervaagde tot een diepe zwartheid.
Toen ze wakker werden was de drang om te jagen weg. Ook de anderen waren weer terug, sommigen met bloed om de mond van datgene waar ze op hadden gejaagd. Tony was misselijk van de klap in haar buik en had flinke hoofdpijn. Ze bleef op een afstand van de rest kijken hoe iedereen weer druk bezig ging met het oplossen van het probleem.
Diep in de nacht was het dan zover. Alle vellen papier vormden het verhaal. Iemand van team #2 moest op de troon van dhr. de Koning zitten. Tony, bang voor het donker waarvan ze wist dat het zou komen, smeekte Tess om pillen zodat ze kon slapen. Dan zou ze het immers niet merken als het donker kwam en de schaduwen die zich daarin verborgen. Ze viel snel in slaap, vermoeid van de spanningen op zowel haar lichaam als haar geest. Ze schrok af en toe half wakker van een harde knal, maar pas toen alles weer voorbij was en ze weer terugwaren in 'hier' wist Tess haar weer dusdanig wakker te krijgen om haar naar bed te sturen. Daar viel ze, met het licht aan in slaap. Alles was veilig.
Al met al heb ik me goed vermaakt op Doodspoor. Beter als ik had verwacht. Het plot had genoeg verassingen voor mij om mee te kunnen spelen, en het was heerlijk om mensen volledig van het juiste pad af te brengen door alles wat ik vond of dacht voor waar aan te nemen en dat met de volle overtuiging op mensen af te kunnen vuren. Zelfs het kinderliedje zorgde voor sommige spelers voor verwarring en extra spanning in de situatie. Al met al een prima weekend.
Ik heb erg m'n best gedaan om te schrijven in dezelfde sfeer als dat mijn personage het evenement heeft beleefd. Warrig dus... als mensen zin hebben om feedback te geven is het van harte welkom! Ben vooral benieuwd naar de indruk die het op mensen achterliet.
Hopelijk kan ik binnenkort ook een verslag doen van Badgers Business.
Wauw... wat ben ik daar van terug gekomen zeg!
Echter moet ik wel zeggen dat ik het vooral goed schijn te doen en plezier schijn te beleven aan de 'freaky' personages. Mental twist, emoplay, mindtorture. I just can't get enough of that... Aan de ene kant baal ik er een beetje van dat ik niet zo 'veelzijdig' ben als ik zou willen. Aan de andere kant... hey, I had fun, and in the end I pay to get fun at a larp event. So what's so bad about crazy?
Maar goed; Doodspoor. Een evenement dat zich afspeelt rondom de KST (Korps Speciale Troepen) die alles en iedereen inlijven waarvan zij denken dat deze personen kunnen meehelpen om paranormale verschijnselen in onze wereld op te lossen.
Enter Tony. Officieel Anthonia Kramer, dochter van een twee 'big shots' in de zakenwereld en jongere zus van Tess (Theresa) Kramer (gespeeld door Viv). Daarnaast bestempelt als schizofreen en vanaf jonge leeftijd opgesloten gezeten in verschillende psychiatrische instellingen.
Tony was overgehaald door leden van werving & selectie van KST om voor hen te komen werken in ruil voor de vrijheid van Tess, die ze ook meteen maar hadden ingelijfd. Het warme weerzien tussen de twee zussen werd enigszins een domper toen ze als opdracht kregen een gebouw te bestormen. Tony kreeg de opdracht mee te gaan met team #1, en Tess, die niet wilde scheidden nadat ze elkaar voor het eerst sinds maanden weer tegen waren gekomen. Dit team kreeg de taak het gebouw van de achterkant te benaderen om daarna zo snel mogelijk binnen te dringen en gevangenen te nemen, in samenwerking met team #2 die via de voorkant zou gaan. Echter, zodra team #1 het gebouw binnen drong liepen zij recht een soort tunnel bestaande uit elektrische flitsen in en eindigden buiten op een besneeuwde heuvel. Enkelen van hun team hadden vreemde krassen over hun gezicht en werden wild met de behoefte de bossen in te rennen. Tony besteedde weinig aandacht aan hen. De hoofdpijn die ze had gekregen door de 'tunnel' was bijna ondraaglijk en de wereld om haar heen voelde... vreemd. Door onder anderen haar zus werd ze meegetrokken, verder het bos in, tot zij op een gegeven moment bij de Hertenhal aankwamen. Net op tijd want de schaduwen jaagden op hen.
Tess als medisch student was al gauw onmisbaar geworden voor het welzijn van team #1, aangezien zij de enige was met medische ervaring en enkele teamleden al licht gewond waren voor zij goed en wel de Hertenhal binnen waren.
Van het tweede team ontbrak elk spoor. Ondertussen onderzocht de groep KST'ers deze vreemde wereld die zij waren binnengedrongen. Een tweetal leden van de zwitserse garde waren in de Hertenhal. De rest van hun team was kwijt. De eigenaar van het gebouw, Dhr. de Koning, was van streek. Zijn vriendin, Beatrix Wolf was vermoord en hij wilde weten wat er was gebeurd. Tony zwierf wat door het gebouw, doelloos voor zich uit zingend, tot zij buiten (in het licht, waar de schaduwen niet durfden te komen) zat te roken. Een man, De Jong genaamd, was bij haar en ze begonnen een gesprek. Tony kon eindelijk goed uitleggen hoe de wereld om hen heen voelde. Als 'daar'. Gewoonlijks, als ze 'hier' was, kon ze 'daar' voelen. Maar nu ze 'daar' waren met z'n allen kon ze 'hier' niet meer voelen. De man leek haar te begrijpen. Dat voelde fijn, eindelijk eens iemand die haar niet direct voor gek verklaarde! Samen wisten ze ervoor te zorgen dat Tony niet haar dagelijkse dosis slaapmedicatie hoefde te nemen.
Tony vond meer aansluiting, onder andere bij Vera, een meisje dat net als zij dingen zag die er niet waren, of misschien wel nu ze 'daar' waren in plaats van 'hier'. Een kinderliedje bleef in haar hoofd spoken en zachtjes zong ze:
"In het bos zijn de wilde dieren, in het bos, in het bos..."
Midden in de nacht werden ze binnen aangevallen. Schaduwen verschenen uit het niets. Een groot deel van team #1 raakte gewond. Tess vocht voor het leven van enkelen. Tony, die geluk had dat het lemet van het mes wat haar raakte was afgeslagen op haar ribben, deed haar best Tess te helpen. Statisch geladen als ze bang was, wist ze de sergeant die de leiding over team #1 had wakker te houden door hem een schokkende ervaring te geven.
Een man, die Tony herkende van de briefing die de gehele KST had gehad, viel spontaan binnen op de vloer. Hij bleek van team #2 te zijn, en wist hen informatie te geven over dat team, dat kennelijk nog in 'hier' was. Tony was verbaasd, net als velen. Lang bleef ze erover nadenken. Tess had er ook ideeën over, en samen besloten ze flink wat pillen in te nemen die Tess altijd op voorraad voor Tony bij zich had.
De volgende ochtend had Tony gedroomt. Ze zaten allemaal in een beest. Het beest was ziek en had gezwellen over zijn hele lijf. Zij zaten in het midden van het beest. Tony had medelijden met het beest. Ze probeerde het goed uit te leggen aan de anderen, maar zoals gewoonlijks was het lastig om ze te laten weten wat ze vertelde. Tess echter had ook een droom gehad. Een ziekenhuis had besmette afdelingen en Tess rende van de ene naar de andere zaal om te proberen een manier te vinden om de ziekte te genezen en de quarantaine op te heffen.
De ochtend leek 'rustig'. Ze waren nog steeds niet 'hier' maar 'daar'. Tony zat op een tafel te kijken naar Tess die met iemand anders in gesprek was toen de klauw kwam. Hij cirkelde om haar heen, waar ze ook keek. Steeds dichter en dichter bij. Ze werd bang, heel bang. Hoe lang de klauw haar belaagde wist ze niet. Uiteindelijk verdween de klauw en zat de priester die ook onderdeel was van team #1 en een vriend van Vera, naast haar. Hij praatte tegen haar, stelde haar gerust. Het duurde lang voor Tony weer helemaal rustig was. En nog maar net zat ze buiten, toen de klauw weer terugkwam en haar wederom belaagde. Vaag herinnerde ze zich dat ze naar binnen werd gesleept. Minder lang als eerst kwam de klauw op haar af. Tot ook dit maal de klauw verdween en Tony bleef happend naar adem achter.
Het duurde niet lang of ze zag de klauw weer. Alleen ditmaal koos Tony er zelf voor... De teddybeer van Vera stond vast op de grond naast de beker die zij met veel pijn en moeite had gekregen samen met een deel van team #1. Een spiraal was erom heen getekend. Tony had het plan bedacht. Als ze op de spiraal zou lopen kon ze vast wel de beer en de beker terughalen. Het deed pijn, en het was eng. De klauw kwam steeds dichterbij, maar onder aanmoediging van Tess bleef ze doorlopen. Tot ze bij het midden kwam. De klauw cirkelde om haar heen en de lichtflitsen kwamen weer als een tunnel om haar heenvallen. De wereld werd weer normaal en Tony bevondt zich weer 'hier'. Drie mensen, twee mannen en een vrouw stonden om haar heen. Één van hen herkende ze als de man die de avond ervoor in 'daar' was geweest. Tony was bang, maar probeerde uit te leggen hoe het bij hen ging. Ook vertelde de man haar dat ze goed moest onthouden dat ze hier bij het portaal naar 'daar' runes hadden gevonden en dat ze waarschijnlijk wisten hoe ze de doorgang moesten openkrijgen. Hulp vanaf team #1 was welkom.
Daarna vervaagde de wereld weer. Tony zag de lichtflitsen en een klauw deed haar pijn...
Ze werd wakker op de grond, met pijn op haar hoofd. Tess was bij haar. Ze was weer 'daar'. Kennelijk was ze teruggekomen in de spiraal en had ze Tess aangevallen die daar op haar had zitten wachten. Aan haar reis had ze wel iets overgehouden. Drie grote rode strepen, alsof een klauw haar had geraakt, stonden over haar gezicht.
Voor Tony werd het even rustig. Maar rust was betrekkelijk en kort. Schaars zelfs. Met Vera bedacht ze het plan om maar aan Beatrix te gaan vragen wat ze konden doen om te helpen. Samen gingen ze erheen, en ze kwamen erachter dat Beatrix een bepaalde betekenis had voor 'daar'. Haar einde was gekomen voor haar rol was gespeeld. Nu was het aan hun om uit te zoeken wat deze rol was en hoe zij deze moesten vervullen.
Helaas besloot Vera het te gaan vragen aan 'de boze vrouw'. Deze dame was woest omdat Beatrix dood was, en eisde genoegdoening. Vera was zoek, en Tony werd gevraagd of ze kon helpen bij het zoeken. Ze liep doelloos door het stille besneeuwde bos, een aantal anderen van team #1 volgden haar op afstand. Tot Vera op hen af kwam rennen. Tony wees naar haar, en wachtte en lachtte. Echter, Vera en haar vriend vielen de anderen aan. Tony stond verbaasd toe te kijken tot een schaduw op haar af stormde. Te laat rende ze weg, en de pijn die het mes veroorzaakte zorgde ervoor dat ze het bewustzijn verloor.
Tony werd wakker op een bank binnen. Kennelijk had Tess haar geholpen, want weer was haar grote zus naast haar. Een infuus hing aan Tony haar arm. Tess vertelde haar dat ze meerdere steekwonden in haar zij, nek, arm en been had opgelopen terwijl de anderen probeerden de schaduw te doden en Vera en Michael weer tot rede te krijgen.
Ineens. Chaos. Een groep mensen verscheen in het midden van de zaal. Al snel werden zij herkend als team #1, dat eindelijk ook hun weg naar 'daar' had gevonden.
Het duurde niet lang meer tot er steeds mensen verdwenen. Opdrachten moesten uitgevoerd worden. Bij falen kreeg de persoon in kwestie een klauwmarkering over zijn of haar hoofd. Vellen papier werden verzameld. Theorien werden gevormd met de stukjes kennis die bij elkaar gelegd werden. Dit was het verhaal van Beowulf en Grendel. Echter, de persoon die de Beowulf was, namelijk Beatrix Wolf, was gedood voor ze haar rol had kunnen spelen. Nu moest er een vervanger komen om Grendel, die Vera 'de boze mevrouw' had genoemd tot ruste te brengen.
Tony hield haar eigen gedachten erop na. De Jong... hij was het! Overtuigd van haar gelijk probeerde ze anderen mee te krijgen in haar verhaal. Het merendeel van de mensen ontving het met een schouderophalen.
Het donker was weer gekomen, en daarmee de schaduwen die op de ramen en deuren van de Hertenhal bonkten. Tony, altijd al bang in het donker, hield standaard haar zaklamp in haar handen geklemt. Paniek begon te ontstaan. Een ritueel werd uitgevoerd, maar dreef de gemoederen zo hoog op dat mensen op elkaar begonnen te schieten. Iemand stierf, en hoewel zelfs Tony nog probeerde te helpen was ze niet bang genoeg om een dusdanig hoge schokgolf te veroorzaken om zijn hart weer aan het kloppen te brengen.
Lichten flikkerden en schaduwen verschenen als het licht te lang uit bleef.
Echter, de opdrachten bleven komen, mensen verdwenen en kwamen soms zelfs terug zonder markeringen op hun gezicht en de waanzinnige woede die erbij hoorde.
Uiteindelijk verkondigde Grendel, door de mond van De Jong dat zij wraak op iedereen zou nemen als zij niet werd gedood door de vervanger van Beatrix.
Niet lang erna kreeg iedereen met een kras op zijn gezicht honger. Jagen wilden ze, en wel buiten, en wel meteen. Ook Tony, een dokter van Team #2 en de laatst overgebleven dame van de zwitserse garde gingen op weg naar buiten. Echter, één van de verpleegsters van Team #2 was het er niet mee eens. Ze sloeg eerst de dokter en toen de dame neer met een goedgerichte mep op hun hoofd door een zware zaklantaarn. Tony week uit, probeerde te vluchten, maar was te langzaam om de klap in haar maag te ontwijken. Terwijl ze dubbel sloeg van de pijn kwam de lantaarn met een harde klap ook op haar hoofd terecht. Tony voelde haar lichaam vallen terwijl de explosie van sterren voor haar ogen langzaam vervaagde tot een diepe zwartheid.
Toen ze wakker werden was de drang om te jagen weg. Ook de anderen waren weer terug, sommigen met bloed om de mond van datgene waar ze op hadden gejaagd. Tony was misselijk van de klap in haar buik en had flinke hoofdpijn. Ze bleef op een afstand van de rest kijken hoe iedereen weer druk bezig ging met het oplossen van het probleem.
Diep in de nacht was het dan zover. Alle vellen papier vormden het verhaal. Iemand van team #2 moest op de troon van dhr. de Koning zitten. Tony, bang voor het donker waarvan ze wist dat het zou komen, smeekte Tess om pillen zodat ze kon slapen. Dan zou ze het immers niet merken als het donker kwam en de schaduwen die zich daarin verborgen. Ze viel snel in slaap, vermoeid van de spanningen op zowel haar lichaam als haar geest. Ze schrok af en toe half wakker van een harde knal, maar pas toen alles weer voorbij was en ze weer terugwaren in 'hier' wist Tess haar weer dusdanig wakker te krijgen om haar naar bed te sturen. Daar viel ze, met het licht aan in slaap. Alles was veilig.
Al met al heb ik me goed vermaakt op Doodspoor. Beter als ik had verwacht. Het plot had genoeg verassingen voor mij om mee te kunnen spelen, en het was heerlijk om mensen volledig van het juiste pad af te brengen door alles wat ik vond of dacht voor waar aan te nemen en dat met de volle overtuiging op mensen af te kunnen vuren. Zelfs het kinderliedje zorgde voor sommige spelers voor verwarring en extra spanning in de situatie. Al met al een prima weekend.
Ik heb erg m'n best gedaan om te schrijven in dezelfde sfeer als dat mijn personage het evenement heeft beleefd. Warrig dus... als mensen zin hebben om feedback te geven is het van harte welkom! Ben vooral benieuwd naar de indruk die het op mensen achterliet.
Hopelijk kan ik binnenkort ook een verslag doen van Badgers Business.