Θεσσαλονίκη

[olga_1821]

Ιδού εγώ
μέσα στους δρόμους σου, Θεσσαλονίκη.
Μες στα σοκάκια που μυρίζουν γιασεμιά
αίμα και ρόδα και αλμύρα,
δάκρυα της εξορίας,
ίδρωτα της ξενιτιάς
και της πατρίδας όνειρα,
γλυκά σαν το λουκούμι,
ζεστά σαν τα σουσαμωτά
πρωινά κουλούρια σου, Θεσσαλονίκη.
Μέσα στη μισοσκότεινη εκκλησιά
μαύρη ανατριχίλα
τα λόγια του Μουράτη, χαραγμένα
μες στη λευκή της σάρκα:
«Ιδού εγώ
έρχομαι να πάρω τη Θεσσαλονίκη».
Να πάρω τη Θεσσαλονίκη! Πώς
μπορείς να πάρεις όλη τη Θεσσαλονίκη,
με το παρόν της και το παρελθόν,
και με το πεπρωμένο της;
Με τα τραγούδια που θα έρθουν,
θα φύγουν και θα έρθουν πάλι
σαν κύματα του Θερμαϊκού;
Μες στις πλατείες της χοροί πολεμικοί,
σκιές τ’ αόρατα,
χαμένα,
αιώνια ζωντανά
της Ρωμανίας βράχια,
ήχοι των παρχαριών που προσδοκούν,
του κεμεντζέ
άγρια χαρά και πόνος.
Μέσα στις πέτρες της η γλώσσα του σπαθιού,
της αγοράς και της αγάπης,
παλιά ισπανική
που αντηχεί
χορδή σπασμένη της κιθάρας
ακόμα μες στ’ ορφανεμένα των Λαδάδικων,
Με τη φωνή των αηδονιών
μες στα μπαχαρικά και το κρασί
θαλασσινών Σαββάτων,
με τη φωνή της κουκουβάγιας
μες στα ερειπωμένα,
μέσα στ’ αδικημένα της κιβούρια
ζητά εκείνους
που δεν θα γυρίσουν
και που γυρνάν αιώνια
μες στη μνήμη.
Απλώνει η πόλη και τα δύο της φτερά.
Τα αίματά μου
έρχονται στο λαιμό μου
και με πνίγουν,
και με αναπυρώνουν,
και με αναζωογονούν…
Ιδού εγώ
μέσα στις φλέβες σου,
Θεσσαλονίκη.