Чатыры гады таму маё жыццё змянілася. У ім з’явіўся сэнс. І што б с мною не адбывалася, добрага і дрэннага, гэта застаецца са мною. "Ты мая харошая мамачка. Я цябе люблю" - самыя дарагія і важныя словы.
З народзінамі, сыне! Я шчаслівая, бо ты ёсць.

А мы, а мы... А мы сёньня зь Янікам конна каталіся! Троху баяўся, канешне, дый мама ўпершыню самастойна канём руліла, але было сапраўды класна, нягледзячы на паскуднае надвор’е. Зьмерзьлі як цуцыкі, стоячы на прыпынку: сіняя мама і такі ж сіні сын у касьцюме ісламскага тэрарыста (чытай: мамін чорны швэдар да пят, а каўнер-хамут з-пад капюшону ( Read more... )

Ян апрануў бабуліну майку, галавою праз пройму рукава, і ходзіць па кватэры нібыта ў плашчы. "Мама, я як ікона на карцінцы!"

Мама пацталом...

Ян кажа не "музыкант", а "музытанк". Добра, што ў беларускім "музЫка" усё проста і ясна :)

Авохці мне ( Read more... )

Я зазвычай грэю Яніку тваражкі і ёгурты у місе з цеплай вадою ( Read more... )

Сёньня мы зь Янікам вынайшлі новую гульню - "янікбол". Гуляецца на вуліцы, у лесе, на стадыёне. У янікболе бяруць удзел праходжыя дзядзі, цёці, мамкі з вазкамі, бабулькі з унукамі, сабачкі з гаспадарамі і дзеці любога ўзросту. Прынамсі, сёньня ў янікбол гулялі па чарзе: парачка бацькоў з хлопчыкам янікавага ўзросту, бабулечка з шасьці-сямігадовым ( Read more... )

Учора.
Ян кладзецца спаць, нешта сабе балбоча пад нос. Прыслухоўваюся:
- Пакатаць... пакатусь!.. пакацюсь!.. пакатось?.. пакакось... какось?.. ні хацю какось!

пакуль мама чытае ранішнюю прэсужэжэшэчку, сын старанна разьмеркаваў пакунак "Геркулесу" па ўсіх гарызантальных паверхнях кухні.
Прысароміла чалавека. Праўда, замест ататы выдала венік - прыбіраемся разам...

З апошніх слоўнікавых здабыткаў Яніка:

- неба
- месь (месяц)
- гром
- дуда

Сімвалічна, ці няпраўда? :)))