-
Шклоў вучыць
Шклоў вучыць пэўнай пакорлівасці, усідчывасці. І вось я вышываю крыжыкам, шыю, вяжу штосьці, калі раней мяне хапала толькі на невялічкія сурвэтачкі кручком ( Read more... ) -
(Untitled)
Бабуля, мне так цябе не хапае.
Гэта такое страшнае адчуванне - разуменне незваротнасці. Чалавека няма і больш не будзе.
А яшчэ столькі хочацца спытаць...
-
(Untitled)
Як лёгка быць атэістам, калі гэта датычыцца толькі цябе. І як цяжка, калі думаеш пра (душу?) іншага чалавека. А раптам? А раптам ад рытуала адпявання бабулі будзе лепей? Раптам гэтая свечка за спачын на нешта паўплывае? Раптам ёй будуць прыемныя не танныя гваздзікі, а прыгожыя, спецыяльна для яе абраныя кветачкі, пакладзеныя ў труну? (Божа(?), дай ( Read more... ) -
(Untitled)
Хацела штосьці пісаць, але зразумела, што проста не маю сіл.
Неяк так раптам усё навалілася, перажыванні, расчараванні...
Не бачу сэнсу, не маю надзеі.
І так, у мяне па ходу дэпрэсія. -
(Untitled)
Водка - яд! (с ( Read more... ) -
(Untitled)
Прайшоў амаль месяц, і вось апошнімі днямі ціск нармалізаваўся. але ўсё не можа быць добра, не ў мяне. У мяне новая праблема - бяссонне. Снатворнае ў прапісаных дозах больш амаль не дзейнічае. Апошнія 2 ночы спала гадзіны па 3, хаця магчымасці выспацца былі. Не магу заснуць, а потым прачынаюся і ляжу ў паўсне, але не сплю. -
(Untitled)
Раптам аказалася, што я паціху паміраю ў гэтым маленькім шэрым горадзе.
Тры дні запар 150/100 і вышэй. Учора пабіла ўсе свае рэкорды - 170/110. І пігулкі не дапамагаюць, не збіваюць яго.
Не так даўно посцілі ў кантакціку: "Неабходнасць прысутнасці правяраецца адсутнасцю". Але ўсё даўно ўжо праверана. Напэўна, гэта можна параўнаць з адвыканнем ад ( Read more... ) -
(Untitled)
Я думала, што гэта будзе цікава. Новае месца, змена абстаноўкі, цікавая праца, чаканні-сустрэчы ( Read more... ) -
(Untitled)
"Данон Шклоў" становіцца для мяне чарговай "школай жыцця". Гэта сапраўды выхад з зоны камфорту. Праца ў службе лагістыцы, праект, які прадугледжвае супрацоўніцтва (і канфлікты) з іншымі людзьмі. Адчуваю сябе зусім не на сваім месцы. Галоўнае, каб праз паўгады на вытворчасці ўсё не паўтарылася ( Read more... ) -
Мінск-Шклоў
Вось і надыйшоў час. Заўтра ад'язжаю.
Мне рэальна страшна апынуцца ў новым месцы без блізкіх людзей, не ведаю, як я там буду. Але ж курс заспакаяльнага прапіты, і добры флакон Седанолу давязуць бацькі на выходных) А з тым і вышыўку-вязанне. Ды і кнігу я сабе набыла новую, занятак на пасляпрацы будзе.
Цікава, як усё мяняецца з дня на дзень: тое, што ( Read more... )