Мінск-Шклоў
Вось і надыйшоў час. Заўтра ад'язжаю.
Мне рэальна страшна апынуцца ў новым месцы без блізкіх людзей, не ведаю, як я там буду. Але ж курс заспакаяльнага прапіты, і добры флакон Седанолу давязуць бацькі на выходных) А з тым і вышыўку-вязанне. Ды і кнігу я сабе набыла новую, занятак на пасляпрацы будзе.
Цікава, як усё мяняецца з дня на дзень: тое, што было пабегам, становіцца шляхам. І хоць і вельмі страшна, але ёсць надзея, ёсць спадзяванні на лепшае. І я веру, што ўсё будзе добра.